"Ο εθνικισμός είναι ένας ηλίθιος κόκορας
που λαλεί πάνω στην κοπροσωρό του"
Richard Aldington
Παρακολουθώ τον τελευταίο καιρό την πολεμική αρθρογραφία του δημοσιογράφου της "Σημερινής" Λάζαρου Μαύρου που καυτηριάζει τη στάση του ΑΚΕΛ και της Χαραυγής σε σχέση με τις δολοφονίες Τουρκοκυπρίων το 1964. Οι παρεμβάσεις διανθίζονται με κασσανδρικές προβλέψεις και παραθέσεις ιστορικών ρήσεων. Μέσα από αυτόν τον αχταρμά, η δυναμική των επιχειρημάτων συμπλέκεται με τις αλλαγές στην Παιδεία και προβάλλει ισοπεδωτική.
Αν αντιλαμβάνομαι καλά από τα γραφόμενα, η ανάδειξη του θέματος των δολοφονιών Τ/Κ δεν μπορεί να είναι στην ατζέντα επειδή η Χαραυγή κατά την περίοδο εκείνη δεν είχε αναφερθεί στο θέμα. Ως εκ τούτου, το θέμα θεωρείται ως μη υπάρχον και η όποια αναφορά σε αυτό κριτικάρεται ως προσπάθεια ηθικής εξίσωσης των θυμάτων, δηλαδή των Ελληνοκυπρίων, με τους θύτες, δηλαδή τους Τουρκοκυπρίους. Η προσβολή δεν αργεί να φανεί στα γραφόμενα του Λ. Μαύρου: όσοι ασπάζονται αυτή τη θεώρηση της ιστορίας, όσοι προωθούν μια μη συγκρουσιακή πολιτική θεώρηση, αποτελούν τις ιδεολογικές ερπύστριες των Τούρκων.
Ο συλλογισμός δεν υπακούει σε κανένα κανόνα λογικής, ειδικά τις μέρες αυτές που τα χώματα τις πατρίδας μας αποδίδουν πίσω ό,τι έχει απομείνει από τα θύματα της περιόδου 63-74. Το αν μια εφημερίδα είχε ή όχι αναδείξει το θέμα δεν προσφέρει καμιά υπηρεσία στην ιστορική αλήθεια. Η σκέψη ότι κάποιος δεν δικαιούται να ομιλεί επειδή στη συγκεκριμένη ιστορική περίοδο είχε (απο)σιωπήσει, είναι μια συνθήκη ικανή να δημιουργήσει μια κοινωνία μουγκών. Αν η λογική εφαρμοστεί σε όλες τις περιστάσεις τότε δεν δικαιούται να ομιλεί για την Κυπριακή Δημοκρατία όποιος έχει προσπαθήσει να την καταλύσει είτε με πραγματικές ερπύστριες είτε με πιο γραφικούς τρόπους, όπως για παράδειγμα την υποστολή της κρατικής της σημαίας...
Προφανώς δεν ασπάζομαι λογικές αυτού του τύπου. Το πρόβλημα είναι άλλο: είναι η άρνηση της αποδοχής της ευθύνης της κοινότητάς μας για τη δική της ιστορική πορεία. Είναι ο φόβος της κατάρρευσης όλων των ζωτικών ψευδών που μας έθρεψαν για χρόνια. Είναι ο πανικός μπροστά στην προοπτική του ξεπλύματος του αίματος που μας χωρίζει. Είναι η ανησυχία ότι η αιώνια σύγκρουση των προαιώνιων εχθρών θα αποδειχθεί μια γελοιότητα. Είναι ο τρόμος ότι οι βερμπαλισμοί για τους αταλάντευτους αγώνες και οι κορώνες για την εθνική δικαίωση θα καταρρεύσουν υπό το βάρος των αναστολών από τη θητεία και της απαλλαγής από την εφεδρεία.
Και για να καταλήξω: στα τελευταία λεπτά αυτής της πολιτικής παράτασης που διανύουμε, το δίλημμα είναι κατ' ουσίαν ένα: αν θα επιλέξουμε τη συνέχιση της παρουσίας μας μέσα από μια λύση και την αναμέτρησή μας με την ιστορία ή αν θα αφεθούμε σε μια αργή, αλλά βέβαιη, εξαφάνιση, αφήνοντας ως σημάδι ένα τελευταίο λάλημα (ή την ανάκρουση του ύμνου) στις 6 το πρωί...
3 σχόλια:
Καλησπέρα. Σε διάβαζα από το προηγούμενο blog αλλά δεν έτυχε ν' αφήσω κάποιο σχόλιο.
Καταρχήν μπράβο για το κουράγιο σου να διαβάζεις τον Λάζαρο Μαύρο και τη Σημερινή. Εγώ δεν τους αντέχω. Μερικές φορές τα άρθρα του Ιακωβίδη διαβάζω, αν έχω χρόνο, κι αυτό γιατί θεωρώ ότι επιχειρηματολογεί σε αντίθεση με τον Μαύρο που μόνο διαστρέφει κι υβρίζει.
Για μένα το θέμα δεν είναι ο Λάζαρος Μαύρος. Ο Μαύρος είναι γνωστός, όπως γνωστή είναι και η Σημερινή. Το ζήτημα είναι κατά πόσο η εξουσία (δεν λέω μόνο το ΑΚΕΛ αλλά σημαντικό ρόλο έχει και ο ΔΗΣΥ) είναι διατεθειμένοι να κάνουν την υπέρβαση και να τολμήσουν να αναθεωρήσουν τη μονόπλευρη παρουσίαση της ιστορίας.
Ακόμη πιο σημαντικό είναι αν υπάρχει στην κοινωνία ένα ρεύμα που να μπορεί να σταθεί απέναντι στη "μαύρη" υβρεολογία και προπαγάνδα.
Δυστυχώς και για τα δυο είμαι απαισιόδοξος. Με τη βοήθεια των ΜΜΕ (αναφέρομαι κυρίως σε τηλεόραση και ραδιόφωνο) οι υπερεθνικιστικές απόψεις κυριαρχούν (ή μονοπωλούν) ενώ για τα κόμματα, η εκλογική πελατεία και το μάντρισμα θεωρείται πρώτη προτεραιότητα και δύσκολα θα δοθεί μάχη για ένα θέμα χωρίς εκλογικά κέρδη. Αντίθετα, για να μην χαθούν ψήφοι ρίχνουν -εκούσια ή με την ανοχή τους- νερό στο μύλο της μισαλλοδοξίας και του σωβινισμού.
Γεια σου κι σενα. Σ' ευχαριστω για το σχόλιο. Προσυπογράφω όσα λες - ειδικα ως θύμα της ψηφοθηρίας.
Το μπλογκ σου ειναι πολυ ομορφο - μ' αρεσαν τα χρωματα. Ελπίζω μια μέρα ο σεξουαλικός προσανατολισμός του καθενος να είναι τόσο αδιάφορος για την άποψη μας για τον άλλο όσο είναι το χρώμα του εσώρουχου του (προσπάθησα να σκεφτώ κάτι τρίβιαλ....)
Ευχαριστώ για το σχόλιο για το blog μου. Όσο για το πότε ο σεξουαλικός προσανατολισμός θα είναι αδιάφορος, απλώς λέω ότι αυτό μπορεί να γίνει μόνο όταν οι γκέι δώσουν τις δικές τους μάχες. Αυτή τη στιγμή όμως αυτό δεν συμβαίνει. Προτιμούμε τον αυτοεξορισμό και φυγομαχούμε. Αρα, δεν μπορούμε να έχουμε απαιτήσεις από μια κοινωνία που έμαθε να δρα συντηρητικά ν' αλλάξει από μόνη της. Απλώς δεν γίνεται.
Δημοσίευση σχολίου