Της πατρίδας

"ότι οι ημέρες μας διαβαίννουν και μεις καταλυούμεν τους καρπούς άγουρους"

Εξήγησις της γλυκείας χώρας Κύπρου
Λεόντιος Μαχαιράς


Τον αγαπώ αυτόν τον τόπο. Ξέρω καλά την αίσθηση από το ξερό του χώμα στις παλάμες. Έχω αναπνεύσει τριών ζωών ανάσες, την υγρασία του Ιούλη στα θερισμένα χωράφια, έξω από το ΚΕΝ της Λάρνακας.


Τον ξέρω καλά αυτόν τον τόπο. Αφουγκράστηκα προσεκτικά τον παλμό του, κρεμασμένος για μέρες ατέλειωτες σε ένα στρατιωτικό φυλάκιο. Ξέρω να σου συντύχω με παραφθαρμένα σύμφωνα και πρωθύστερες αιτιατικές λόγια που φανερώνουν το ίδιο σημαινόμενο από την πρώτη στιγμή που προφέρθηκαν. Κι όσο κι αν έχω ταξιδέψει - αυτό το έστω λίγο - πάντα επιστρέφω εδώ.


Δεν ξέρω και πολλά για αυτόν τον τόπο. Αντίκρισα την Καρπασία το περασμένο καλοκαίρι. Σκονισμένη, ταπεινωμένη, με μια στυφή γεύση εγκατάλειψης. Την ίδια ώρα αντίκριζα το φως του σεφερικού κόσμου που είχα διδαχθεί, μα που δεν είχα μάθει ποτέ. Έζησα τη ζωή μου ακούγοντας ονόματα πρωτάκουστα: Μόρφου, Κερύνεια, Άγιος Σέργιος, Γιαλούσα. Ανίκανος, όμως, να δω. Νά η πιο κρυφή μου αναπηρία.


Στάθηκα τυχερός αφού ο προσωπικός θεός μου με προίκισε με λαλιές κι εικόνες από έναν πονεμένο και συνάμα ψυχωμένο Ελληνισμό. Μακεδονία, Μικρασία, Κύπρος. Κι ίσως αυτό να εξηγεί την επαχθή μελαγχολία μου και την άγνοια κινδύνου. Ψεύτικα διλήμματα για το ποιος είμαι δεν έλυσα ποτέ.


Δεν ξέρω και πολλά για αυτόν τον τόπο. Ζω για χρόνια εδώ μπουκωμένος με επίσημη ιστορία και με τους αλαλαγμούς όσων δεν ξέρουν να μιλήσουν. Χρόνια και χρόνια σκυφτοί οι άνθρωποι αυτού του τόπου μάθανε να κρύβουνε το φρόνημά τους. Οι ανοιχτές καρδιές ενός κρυψίνου λαού χάσκουν ορθάνοικτες μπροστά μου. Τον ξέρω καλά αυτόν τον τόπο. Όσα μπορείς να περιγράψεις ως πρόσφατη ιστορία του έχουν δεθεί με χαρές και θανάτους στο δικό μου νήμα. Σκέφτομαι τους ανθρώπους του σαν σκέφτομαι τους δικούς μου ανθρώπους.


Πολλές φορές τον απέρριψα μέσα μου. Για τα εκμαυλιστικά του παραπατήματα, το επαρχιακό παράστημά του. Έστρεψα την οργή μου πάνω του επειδή δεν είχε τα μέτρα που απαιτούσα. Μου πήρε καιρό να καταλάβω ότι εντάξει, αυτό ήταν το όσο μπορούσε. Αλληλοσυγχωρεθήκαμε βουβά...


Τουλάχιστον, θέλω να λογίζομαι σ' αυτούς που αγαπούν αληθινά αυτόν τον τόπο. Σε όσους μέσα από το ζόφο των ημερών κοιτούν τα φώτα των αιώνων. Πατρίδα...