Ένας βολικός Φρανκενστάιν

"... μας κάνουν χάρη που μας ανέχονται και που γελάσαμε
τώρα δημόσια θα έχουν μικρόφωνο
μόνο οι γνωρίζοντες"
Κώστας Τριπολίτης, Ανεμολόγιο



Ξανά για το θέμα των αγνοουμένων και στην απάντηση του Λ. Μαύρου της 6ης Μαρτίου. Έχω δυο σοβαρές διαφωνίες και μία επισήμανση. Αρχίζω από τις πρώτες: Η παράθεση διαφόρων πηγών (βιβλία, προσωπικές μαρτυρίες κλπ.) είναι καταφανώς μονομερής, περιστασιακή, ενδεχομένως αναξιόπιστη και σίγουρα αντιεπιστημονική. Μονομερής, επειδή οι πηγές εστιάζουν μόνο στο ρόλο της Τουρκίας και της Αγγλίας. Περιστασιακή, αφού η επιλογή των συγκεκριμένων πηγών δεν υπακούει σε συγκεκριμένα κριτήρια. Αναξιόπιστη, μιας και οι προσωπικές μαρτυρίες διαφόρων ατόμων πρέπει να προσεγγίζονται με προσοχή, να επαληθεύονται και να διασταυρώνονται. Αντιεπιστημονική, επειδή ακριβώς εξυπηρετεί τη δικαίωση της άποψης και όχι την αναζήτηση της αλήθειας.


Μπορεί κάποιος να συγκροτήσει ολοκληρωμένη και τεκμηριωμένη άποψη με βάση τα αναφερόμενα πονήματα; Και ναι και όχι. Η απάντηση είναι καταφατική αν κάποιος έχει προκαταλήψεις και προσχηματισμένες απόψεις για το θέμα. Ή με τα λόγια του ιδίου: "χωρίς αλλότριες προκατασκευασμένες παρωπίδες". Η απάντηση είναι αρνητική αν θέλει να διεξέλθει εξαντλητικά της επιστημονικής έρευνας. Τα όσα παρατίθενται είναι αυτοεκπληρούμενες προφητείες και επιβεβαιώνουν ήδη σχηματισμένες απόψεις. Η δημοσιογραφική δεοντολογία τι λέει, άραγε, για όλα αυτά;



Η δεύτερη διαφωνία είναι η πιο σημαντική και αφορά τον συμψηφισμό των εγκλημάτων και την προκλητική υπόδειξη της ανάγκης μελέτης "του γενικού πλαισίου των ιστορικών γεγονότων της κάθε συγκεκριμένης εποχής, εντός του οποίου συνέβησαν οι εκατέρωθεν εξαφανίσεις - θάνατοι". Αρνούμαι να συμψηφίσω νεκρούς και αγνοουμένους για να δούμε ποιος έχει υποφέρει περισσότερο. Αρνούμαι να συμβάλω στην ιδεολογική νομιμοποίηση των θανάτων στο όνομα όλων μας. Αρνούμαι να δεχθώ ότι οποιοδήποτε γενικό πλαίσιο ιστορικών γεγονότων δικαιολογεί την "παράπλευρη" συνέπεια της απώλειας ζωών. Αρνούμαι να προσχωρήσω σε ύπουλες λογικές που, μετά την εξαφάνιση των ίδιων των ατόμων, εξαφανίζουν την ανάμνησή τους.


Στην επισήμανση: στο προηγούμενο άρθρο έθεσα ορισμένα ερωτήματα. Αποτελούν και δικές μου απορίες και θέλησα να αναδείξω την άλλη διάσταση στο θέμα. Δυστυχώς, η απόκριση που έλαβα ήταν μόνο σοφιστείες που τσαλαβουτάνε ανάμεσα σε Τούρκους επιτελικούς συνταγματάρχες και Βρετανούς ακαδημαϊκούς. Οι επιχειρούμενες συρραφές πηγών μάς δίνουν έναν τέλειο ιστορικοπολιτικό Φρανκενστάιν, πρόσφορο για κάθε χρήση!


Το βασικό ζητούμενο παραμένει: να μάθουμε το λόγο εξαφάνισης, τις συνθήκες ενδεχόμενου θανάτου και τον τόπο ταφής για τον κάθε αγνοούμενο. Και μετά την ανακάλυψη της αλήθειας, να αποδοθεί δικαιοσύνη. Η μια δικαστική απόφαση του 1975 και οι σποραδικές παραδοχές Ελληνοκυπρίων για σφαγές αμάχων δεν είναι αρκετές. Το πέπλο σιωπής είναι ακόμη βαρύ, όπως αποδεικνύει η άρνηση της Κυπριακής Δημοκρατίας να διερευνήσει την τύχη των εξαφανισθέντων Τ/Κ στην απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου (29 Μαΐου 2008, υποθέσεις αρ. 589-593/06). Γιατί "το κοπιώδες σε βάθος ψάξιμο" του αρθρογράφου δεν μας φανέρωσε και αυτήν την πληροφορία; Οπότε, οι πατερναλιστικές υποδείξεις ότι "ως νομικός όφειλα να γνωρίζω", επιστρέφονται ως ατάλαντες κακιούλες.

Ως δημοσιογράφος, με χρόνια στην "πιάτσα", ο αξιότιμος κ. Λ. Μαύρος θα έπρεπε ήδη να γνωρίζει ότι η επίκληση της εθνικής μεταφυσικής, το ξεσήκωμα του μπαμπούλα του σχεδίου Ανάν και τα μπανάλ αναμασήματα περί των ξένων κέντρων που απεργάζονται την καταστροφή μας δεν προσφέρουν τίποτα στον δημόσιο διάλογο, ειδικά στο θέμα των αγνοουμένων, αλλά αντιθέτως φανατίζουν την "κερκίδα". Ή μήπως το γνωρίζει ήδη πολύ καλά...;