Ακροδεξιές μειονότητες

"Ξέρουν γράμματα, διαβάζουν, γράφουν, και δεν κατάλαβαν ποτέ
πως ο κάθε άνθρωπος είναι ένας κόσμος ολόκληρος,
είναι μια ολόκληρη ιστορία"
“...καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς”, Χρόνης Μίσσιος

Για όσους αναρωτιούνται αν υπάρχει ακροδεξιά στην Κύπρο, η προεκλογική περίοδος είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για να λάβουν απάντηση. Αρκεί να βγουν για μια βόλτα στους δρόμους ή, αν βαριούνται, να ανοίξουν το «Φιλελεύθερο». Οι διαφημιστικές πινακίδες και καταχωρίσεις του ΕΥΡΩ.ΚΟ. φιγουράρουν περήφανα: «Πως επιτρέπουν να γινόμαστε μειονότητα στην ίδια μας της χώρα; Με 50 000 και πλέον εποίκους, με την αποδοχή πληθυσμιακών αναλογιών, με την ανεξέλεγκτη εργοδότηση παράνομων αλλοδαπών και το αβέβαιο μέλλον εργασίας των Κυπρίων, με την αύξηση των παράνομων μεταναστών και με την έξαρση της βίας και της εγκληματικότητας;»


Η διαφημιστική καμπάνια του κόμματος αυτού έχει πολλές ομοιότητες με αντίστοιχες εκστρατείες άλλων ακροδεξιών κομμάτων στην Ευρώπη. Κοινή συνισταμένη τους: η εθνική καθαρότητα. Τα συνθήματα, η ρητορική που αναπτύσσεται και τα κύρια πολιτικά προτάγματά τους ψαρεύουν στα ίδια θολά νερά. Στην Ελβετία, το Εθνικιστικό Λαϊκό Κόμμα (SVP) κέρδισε 29% των ψήφων με την αφίσα του να δείχνει ένα κοπάδι λευκών προβάτων να κλωτσούν εκτός του χώρου τους ένα μαύρο πρόβατο. Στην Ελλάδα, ο ΛΑ.Ο.Σ. διακηρύττει στην ιδρυτική του πράξη ότι η αναγκαιότητα της ίδρυσης του πηγάζει από το ότι τα μεγάλα κόμματα «παρασύρουν την πατρίδα μας σε επικίνδυνες περιπέτειες με την πολιτική και τον ενδοτισμό τους σε ξένα κέντρα αποφάσεων». Στην Αυστρία, βασική απαίτηση του ακροδεξιού κόμματος ήταν εκκαθάριση της χώρας από τους "ξένους εγκληματίες". Τα παραδείγματα θα μπορούσαν να γεμίσουν πολλές σελίδες αυτής της εφημερίδας.


Το πολιτικό συμπέρασμα πάντως παραμένει: το ΕΥΡΩ.ΚΟ εκπέμπει ένα ξενοφοβικό, ρατσιστικό και ακροδεξιό μήνυμα. Φυσικά, οι υποστηρικτές του δεν πρόκειται να το παραδεκτούν ποτέ, αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασία. Το ζήτημα είναι το τι ευαγγελίζεται. Κι αυτό προκύπτει ευθέως από την ξενοφοβική καμπάνια του, από το ότι καθίσταται βαποράκι του μίσους εναντίον των μεταναστών, από το ότι συνδέει ύπουλα την αύξηση της εγκληματικότητας με την παρουσία μεταναστών. Με δύο λόγια, στην Κύπρο τα κλειδιά του ιδεολογικού οπλοστασίου της ακροδεξιάς τα κρατάει το ΕΥΡΩ.ΚΟ και το έχει ήδη ξεκλειδώσει. Από εκεί μέσα βγαίνουν οι πατριωτικές υστερίες, ο καταφανής συντηρητισμός, ο λαϊκιστικός βερμπαλισμός, μια ολοκληρωτική επιστροφή στο σκοταδισμό.


Η ύπαρξη του είναι σχεδόν ευλογία και ελπίζω να συγκεντρώσει τόσο πολιτικούς όσο και ψηφοφόρους στους κόλπους του. Καταρχήν, δεν θεωρώ ότι η δικιά μας δημοκρατία έχει κάτι να φοβηθεί από ένα ακροδεξιό κόμμα. Κατά δεύτερον, αν κάποιος εξακολουθεί να ανησυχεί, τότε αρκεί να ρίξει κανείς μια ματιά στους γιαλαντζί πατριώτες που συνωθούνται σε αυτό για να ησυχάσει. Ωστόσο, το πιο σημαντικό είναι ότι αυτό θα αποκαθάρει τα υπόλοιπα κόμματα από το ακροδεξιό μπόλιασμα τους και θα τους επιτρέψει να ξανοιχτούν χωρίς βαρίδια στο μέλλον. Και τα βαρίδια αυτά απειλούν περισσότερο την πορεία αυτή, παρά το ίδιο το ΕΥΡΩΚΟ. Κάτι μου λέει ότι, ευτυχώς, ο κ. Αναστασιάδης τα έχει ήδη καταλάβει καλά όλα αυτά...

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΡΕΥΜΑ - Κυκλοφόρησε το 3ο τεύχος

ένα τεύχος γεμάτο πρέπει.. πρέπει η πολιτική ηγεσία αυτού του τόπου να προνοήσει για τις οικονομικές συνθήκες στις οποίες θα ευδοκιμήσει μια λύση… πρέπει οι πολίτες αυτού του ευρωπαϊκού νησιού να συμμετέχουν στις προσεχείς ευρωεκλογές για να αποφασίσουν τι Ευρώπη θέλουν… πρέπει ως παγκόσμιοι πολίτες να αντισταθούμε στο σύστημα που μας δημιουργεί ανασφάλειες στο όνομα μιας αντιτρομοκρατικής ασφάλειας… πρέπει ως κοινωνία να αντισταθούμε στις στρεβλώσεις του ντόπιου συστήματος.. κι άλλα, πολλά πρέπει… και μετά, αφού πέρασε κι η Άνοιξη και κανένα πρέπει δεν άνθισε, η πραγματικότητα μας προσπέρασε.. και το ρεύμα της αλλαγής έγινε χείμαρρος της πλήξης.. μέχρι που ένα Καλο-καίρι τα παρέσυρε όλα!..

καλή ανάγνωση!

Κι ότι ρυθμό κι αν τραγουδω, χορεύουν τσιφτετέλι

Μια κουβέντα για τον Χρήστο Στυλιανίδη

Οι ευρωεκλογές εξελίσσονται σε ένα μεγάλο στοίχημα ενάντια στην α-πολιτική βαρεμάρα. Μεταξύ μας ξέρουμε ήδη τους νικητές: η αποχή και η απάθεια. Τα ποσοστά και οι πρωτιές έρχονται σε δεύτερη μοίρα και θα ήταν ενδιαφέρον αν κάποιος ανέλυε με επιστημονικούς όρους το πέρασμα μιας κοινωνίας από την έντονη κομματικοποίηση στη σαγήνη της αδιαφορίας, χωρίς ενδιάμεσο σταθμό. Για όσους παραμένουμε αμετανόητα πολιτικά ζώα, που ζουν για εκλογικές αναμετρήσεις, είναι μια καλή ευκαιρία να ξεσκονίσουμε τις ιδέες μας, να ξαναβρεθουμε σε συνάξεις και να διαλέξουμε με ποιον θα πορευτούμε.


Ας το ξεκαθαρίσουμε απ’ την αρχή, μιας και η εποχή μας είναι η εποχή των καχύποπτων ελεφάντων: τον γνωρίζω προσωπικά εδώ και κάποια χρόνια. Παράλληλα, έχω παρακολουθήσει την πολιτική του πορεία, που δύσκολα βρίσκεται όμοια της στα κομματικά φυτώρια. Και γι’ αυτό νομίζω ότι μπορώ να έχω άποψη καθαρή. Πιστεύω ότι οι εκπρόσωποι μας στην Ευρωβουλή θα πρέπει να στέλνουν ένα μήνυμα ως ολοκληρωμένες πολιτικές προσωπικότητες, με τεκμηριωμένες απόψεις, κατασταλαγμένη κοσμοθέωρηση και με ικανότητα να στέκονται αντάξιοι της αποστολής τους εκεί όπου μας εκπροσωπούν. Αρκετά πια με τους μαυρογιάλλουρους αεριτζήδες!


Θα σταθώ σε τρία χαρακτηριστικά του. Το πρώτο είναι η αίσθηση πολιτικής ευθύνης και ευθυξίας. Με πράξεις και όχι λόγια. Έχω καταβάλλει ειλικρινή προσπάθεια στην αναζήτηση άλλου πολιτικού που να έχει παραιτηθεί από κυβερνητικό αξίωμα, χωρίς να υπάρχει καν υποψία εμπλοκής του σε σκάνδαλο. Δεν βρήκα κάποιον. Κατά τη δεύτερη πενταετία Κληρίδη, ο Χρήστος δεν έφαγε, δεν χόρεψε και δεν συμμετείχε στο πάρτυ των πραιτωριανών της εσωτερικής διακυβέρνησης. Αποχώρησε χωρίς πομπώδεις ηρωϊσμούς, χωρίς προσδοκία εξαργύρωσης. Άντεξε στον πολιτικό χειμώνα που ακολούθησε κι αυτό ήταν σημάδι ότι η σαγήνη της εξουσίας δεν είναι ακαταμάχητη. Μια σπάνια αρετή για την πολιτεία μας.


Χαρακτηριστικό δεύτερο: μετριοπάθεια και σοβαρότητα. Ακόμα και μέσα στις πιο σκοτεινές μέρες της περιρρέουσας, στάθηκε μακριά από οξύνσεις, χαρακτηρισμούς, ταμπέλες και χαρακώματα. Επέμεινε σε πολιτικά επιχειρήματα, απέναντι στις προκλήσεις που δεν έλειψαν ούτε στο πολιτικό ούτε στο προσωπικό επίπεδο. Ο Χρήστος δεν παραπονέθηκε, δεν κλάφτηκε, δεν ενέδωσε στην ευκολία της ανταπόδοσης και το φτηνό παιχνίδι του εντυπωσιασμού. Σήμερα τον παρατηρώ, με απορία και θαυμασμό, να μην ασχολείται με τον βρόμικο πόλεμο με τον οποίο επιχειρείται να ανασυσταθεί το πνιγηρό κλίμα του δημοψηφίσματος. Αντιθέτως, επιμένει να κολυμπάει στα βαθιά νερά των δύσκολων ευρωπαϊκών ζητημάτων: Λισαβόνα, κλιματική αλλαγή, ευρωμεσογειακή συνεργασία, αναπτυξιακή πολιτική, εκσυγχρονισμός. Ένας ευρωπαίος πατριώτης!


Και, τέλος, θα ‘θελα να δω και τους 6 ευρωβουλευτές μας στην Ευρωβουλή να κατέχουν την αυθεντική τέχνη της πολιτικής, τη βαθιά γνώση και την αυθεντική έγνοια για την Ευρωπαϊκή Ένωση. Τραγικά σιωπηλούς και αθεράπευτα γραφικούς χορτάσαμε στην προηγούμενη θητεία. Τώρα είναι καιρός για μια ριζική αλλαγή. Στο Χρήστο που λοιδωρήθηκε για την ακλόνητη πίστη του στην ευρωπαϊκή προοπτική της Κύπρου, από αυτούς που σήμερα ομνύουν σε ευρωπαϊκές λύσεις, στο Χρήστο που ασχολήθηκε ενεργά με την πορεία ολοκλήρωσης της Ένωσης από τις αρχές της δεκαετίας του ’80, όταν άλλοι δεν είχαν υποψιαστεί καν τι συμβαίνει στο διεθνές στερέωμα, στο Χρήστο που βίωσε το σχεδιασμό και την εφαρμογή του Ελσίνκι, όταν άλλοι κυνηγούσαν ουρές και αστερίσκους, χρωστάω κάτι: μια μονοσταυρία στις 6 Ιουνίου.

Μιλώ για σενα

Να μην ξεχνιομαστε....

Τίτλοι τέλους

Το πολιτικό σκηνικό από τις προεδρικές εκλογές και μετά χαρακτηρίζεται από υποκρισία. Ο συνασπισμός του ΑΚΕΛ με το ΔΗΚΟ και την ΕΔΕΚ διέρχεται συνεχείς κλονισμούς. Οι αφορμές είναι πολλές: δηλώσεις, αντιδηλώσεις, απαντήσεις, διευκρινήσεις και ανουσιες αψιμαχίες ανάμεσα στους ηγέτες και στα στελέχη των τριων κομμάτων σχετικά με την πολιτική επικαιρότητα του Κυπριακού. Η αιτία είναι, ωστόσο, μια κατά την ταπεινή μου άποψη: η απουσία οποιασδήποτε συμφωνίας ή έστω σύγκλισης στα κύρια ζητηματα της πολιτείας μας. Το αν αυτή η συνεργασία εδράζεται σε καποιο καταμερισμό αξιωμάτων και θέσεων ή σε άδηλες συμφωνίες ανάμεσα σε αυτούς τους κομματικους σχηματισμούς, μονο επιβαρυντικά μπορεί να λειτουργήσει στην πολιτικη συνείδηση του καθενός μας.


Προσπαθώντας να αποτυπώσω τα πράγματα στην πραγματική τους διάσταση θα ξεκινούσα από τη θέση ότι το ΑΚΕΛ συνειδητοποίησε δύο μεγάλα πολιτικά λάθη που έκανε τα τελευταία χρόνια. Το πρώτο ήταν η στήριξη του Τάσου Παπαδόπουλου στην εκλογή του ως Πρόεδρου. Το δεύτερο, που έχει ουσιαστικές πολιτικές και ιστορικές προεκτάσεις, ήταν το επαμφοτερίζον «όχι» του στο δημοψήφισμα. Ελπίζω ότι η συνειδητοποίηση αυτών των λαθών να ήταν οι πραγματικοί λόγοι που ώθησαν το ΑΚΕΛ να κατέλθει αυτόνομα στις εκλογές. Η επανασύσταση κακήν κακώς της τριμερούς συνεργασίας δεν ειχε ιδεολογικό ή πολιτικό προσανατολισμό και εξέπεσε σε αστείες καταστάσεις, όπως την έγγραφη δέσμευση του σημερινού προέδρου σχετικά με την πολιτική που θα ακολουθήσει.
Από την εκλογή του και μετά στελέχη του ΔΗΚΟ, ακολουθούμενα σε μικρότερη ένταση και συχνότητα από αυτά της ΕΔΕΚ, έχουν εκφράσει τη διαφωνια τους στις πολιτικές επιλογές του Προέδρου. Για μήνες παρακολουθήσαμε ένα γελοίο παιχνίδι να εκτυλίσσεται στο εσωκομματικό του πεδίο σχετικά με τη σύγκρουση δυο φατριών. Οι προεδρικοί και οι τασσικοί ήταν πρώτο θέμα στο πολιτικό ρεπορτάζ και το τελικό αποτελεσμα ερμηνέυθηκε ως επικράτηση της σκληρής ή πατριωτικής γραμμής, αναλογα με το που στέκεται ο καθένας.


Οι πατριωτικές κορώνες δεν έλειψαν – κληροδοτήθηκαν, μάλιστα, στην τρέχουσα προεκλογική περίοδο. Αρκεί να δει κάποιος τη ρητορική που αναπτύχθηκε τις τελευταίες εβδομάδες και τους ανεξοδους βερμπαλισμούς του ΔΗΚΟ για την, κατ’ ισχυρισμό, πατριωτική παρουσία του στο Ευρωκοινοβούλιο. Όλα αυτά θα εγγράφονταν απλώς στον ορίζοντα της πολιτικής σχιζοφρένειας που κυκλώνει τον τόπο μας, αν δεν ήταν εξαιρετικά επικίνδυνα.


Το ΑΚΕΛ, ακόμα και στον απεμπλουτισμένο κομμουνισμό που πρεσβεύει, έχει δείξει ότι κατέχει τα ιδεολογικά εργαλεία της αυτοκριτικής και της εκτίμησης των πολιτικών του επιλογών. Νομίζω ότι το πρώτο που έμαθε είναι ότι το εγχείρημα της πολιτικής απομόνωσης του ΔΗΣΥ, αποδείκτηκε μπουμεραγκ για το ίδιο. Η υπεύθυνη στάση του ΔΗΣΥ ακύρωσε στην πράξη την απόπειρα αυτή. Ας κάνει άλλη μια χάρη στον τόπο, ή έστω σε εμάς τους πολιτικά άστεγους που ασπαζόμαστε (πλέον) την προσέγγιση του στο Κυπριακό. Ας γράψει τους τίτλους τέλους σε αυτή την κακοπαιγμένη ιστορία της συγκυβέρνησης με το ΔΗΚΟ. Κι εξάλλου, το 1985 δεν είναι τόσο μακρινό...

Η απέραντη καφετέρια «Η Ελλάς»

Διοξείδιο του άνθρακα. Σε γενναίες δόσεις. Ανοιξιάτικη βροχή. Μούσκεμα. Ο γνώριμος χώρος της παραλαβής αποσκευών. Στο ταξί ο οδηγός με ρωτάει: «Που πας, φιλαράκι;», με έντονο λάμδα. Μυρωδιά τσιγάρου, στο ραδιόφωνο οπαδικές εκπομπές για τον ΠΑΟΚ αποθεώνουν το ασήμαντο. Σε όλη τη διαδρομή νιώθω εναλλάξ μια πνιγηρή νοσταλγία και ύστερα ως μόνιμος κάτοικος της πόλης. Ένας διχασμένος εαυτός χωρίζει τον κόσμο από λάθος. Χρόνια πίσω, είχα θεωρήσει σχεδόν βέβαιο ότι η ζωή μου θα έδενε τον κάβο εδώ. Μετά τη θεώρηση, ήρθε η αναθεώρηση. Δεν ήταν η πρώτη από τις ακλόνητες βεβαιότητες που έχασα. Ακολούθησαν κι άλλες. Όμως πάντα πιστεύω, με την ίδια αφέλεια, ότι έχω βιώσει την τελευταία. Πικρό καλωσόρισμα στην ωριμότητα.


Ένα μου κάνει εντύπωση κάθε φορά που γυρνάω σε αυτόν τον όμορφο τόπο. Η παντοκρατορία του καφέ. Σε όποια συνοικιακή γειτονιά κι αν βρεθείς, σε όποιο απόμερο χωριό της ορεινής πατρίδας σε βγάλει ο δρόμος, η καφετέρια είναι πάντα παρούσα. Το είχα δει στην Αθήνα, το βιώνω στη Θεσσαλονίκη, το ‘χω ανταμώσει κι αλλού. Η οικονομία αυτής της χώρας βασίζεται σε ένα ατελείωτο ραχάτι, σε μια ζαλάδα που φαίνεται να υπακούει στους νόμους της αδράνειας κάποιου ατελείωτου ανακατέματος ενός φραπέ.


Προτεσταντικές τύψεις; Καλολαδωμένο γρανάζι του συστήματος; Απολογητής του καταναγκασμού της εργασίας; Σας βεβαιώ πως, όσο κι αν οι φίλοι μου επιμένουν περί του αντιθέτου, εγώ στις αριστερές στροφές γουστάρω. Θα ήμουν, επίσης, ο πρώτος που θα υπέγραφα εκείνον τον καταστατικό χάρτη που στο πρώτο του άρθρο θα προστάτευε το δικαίωμα στην τεμπελιά, για να θυμηθούμε το Λαφάργκ. Αλλά βλέπετε οι θειούχοι καιροί μας δεν έφεραν μέρες επαναστάσεων και φιλοσοφικών ενατενίσεων για τον προορισμό και την αξία του ανθρώπου. Ωστόσο, η διαπίστωση παραμένει: βλέπω μια χώρα να μαραζώνει μέρα τη μέρα. Να έχει παραδοθεί αμαχητί στην αποχαύνωση και στην ύπουλη έλξη του τίποτα.


Θέλησα να αποτινάξω το άχθος των σκέψεων μου. Μηχανιστικά, πιστό σκυλί του Παβλόφ, άνοιξα την τηλεόραση. Οι μάχες μέσα μου έγιναν πιο δραματικές αφού ήρθα αντιμέτωπος με όλους τους βαρβάρους που καρτερούσε κάποτε ο ποιητής. Στην αγορά πια είναι μόνο αυτοί. Οι βάρβαροι εννοώ. Οι κουτσομπολίστικες εκπομπές έχουν διαδοθεί σχεδόν σε κάθε κανάλι και η βλακογραφία κινείται ανάμεσα σε αδιάφορες λεπτομέρειες της προσωπικής ζωής σταρ τρίτης διαλογής και στο αναμάσημα των άλλοτε σκωπτικών κι άλλοτε λαϊκιστικών σχολίων του Λαζόπουλου. Το τηλεοπτικό τοπίο δεν είναι παρά μια καρικατούρα ενός ιταλικού tutti fruti. Ό,τι δούμε κι όποιον κώλο αρπάξει το βλέμμα μας…


Πριν από μερικές μέρες, από τις σελίδες τούτης εδώ της εφημερίδας, ο συμπαθής Πολίτης Πίττας κατέβαινε στον Άδη, συλλογιζόμενος τη δολοφονία από τη χούντα μιας Ελλάδας που έμοιαζε να βρίσκει το δρόμο της, να αποφασίζει ποιο είναι το πρόσωπο της. Αγαπητέ Γιώργο, είμαι σίγουρος το ξέρεις κι εσύ, θα το νιώσανε κι άλλοι. Μα νιώθω την ανάγκη να το πω κι εδώ: η Ελλάδα είναι θαμμένη μέσα στις αμέτρητες καφετέριες αυτού του τόπου.

Αλήθεια και Συμφιλίωση

«Ό, τι κι αν κάνουν θα νικήσουμε – ο κόσμος μας ανήκει.
Το μέλλον είναι μες στην τσέπη μας σαν το κλειδί
του σπιτιού μας»
«Βιολέτες για μια εποχή»
Τάσος Λειβαδίτης


Δύο λέξεις είναι τα υλικά που μπορούν να φτιάξουν τη μελλοντική μας ιστορία - αν θελήσουμε να τη γράψουμε. Πέρα από τις απαισιόδοξες προοπτικές και τις μικρονουμερικές δημοσκοπήσεις, απλώνεται μια ανεξερεύνητη γη. Ένας τόπος που οι πατεράδες μας δεν θέλησαν να γνωρίσουν επειδή «τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι» πίστεψαν σε άλλα όνειρα και πεπρωμένα.

Δεν απορρίπτω την αλήθεια εκείνης της γενιάς, ούτε χλευάζω όσα πίστεψε. Ίσως κι εγώ στη δική τους θέση να βάδιζα τον ίδιο δρόμο, να έκανα τις ίδιες επιλογές. Ωστόσο, σήμερα, που μάθαμε πικρά το μάθημα της ιστορίας, είναι καιρός να βαδίσουμε αλλού. Ξέρω ότι αυτό προκαλεί την αντίδραση μιας μερίδας ανθρώπων, που ερμηνεύουν αυτή την πρόθεση ως ένα αναθεωρητισμό με αλλότρια κίνητρα και άδηλες στοχεύσεις. Βλέπετε, είναι και το εθνικό μας θυμικό τόσο ευερέθιστο, ευηθώς πιστό στον κάθε θεομπαίχτη ιεράρχη, στον κάθε δημοκόπο δημοσιογράφο και σε οπουρτουνιστικές πολιτικές φιγούρες...

Αν όμως θα ζήσουμε μαζί σε αυτόν τον τόπο δεν είναι αρκετό να επινοήσουμε λεπτομερείς κανόνες για μια λειτουργική κυβέρνηση. Ούτε περίπλοκους κανόνες για την επιστροφή των περιουσίων. Τα χαρτιά, οι συμφωνίες και οι διατάξεις δεν θα ασχοληθούν με το αίμα που μας χωρίζει.


Μπορούμε να συνεχίσουμε να επικαλούμαστε τους νεκρούς μας, τους μάρτυρές μας για να δικαιώσουμε νέες σφαγές και νέες επιθέσεις. Οι θάνατοί τους είναι λόγοι ικανοί για να δικαιολογηθούν καινούργιοι θάνατοι, για να χαραχθεί ξανά ο μαύρος κύκλος. Μπορούμε να συνεχίσουμε να διδάσκουμε στα παιδιά μας να κρατάνε όπλα, να τα βαφτίζουμε στις κολυμβήθρες μίσους.


Μπορούμε όμως να κάνουμε κάτι άλλο. Να αλλάξουμε την προκαθορισμένη πορεία, να σπάσουμε τις μοιραίες επαναλήψεις αυτού του κακοπαιγμένου έργου. Μπορούμε να διαλέξουμε να πούμε την αλήθεια. Για τους νεκρούς και τους εξαφανισμένους. Για τη ματαιότητα της προσπάθειας της επικράτησης του ενός πάνω στον άλλο.
Ας κοιτάξουμε τη φρίκη των περασμένων δεκαετιών καλά. Ας καθαρίσουμε τις πληγές που κακοφορμίζουν. Να διαλέξουμε τη συμφιλίωση! Ας μιλήσουμε για τις δολοφονίες αριστερών. Ας μιλήσουμε για τις εξαφανίσεις πολιτών, ανεξαρτήτως εθνικής καταγωγής. Ας μνημονεύσουμε τους άδικους θανάτους των ανθρώπων μας. Η αλήθεια μπορεί να πονέσει, η σιωπή όμως μας σκοτώνει μέρα τη μέρα.


Δύο λέξεις είναι τα υλικά που μπορούν να φτιάξουν τη μελλοντική μας ιστορία. Σε μένα μοιάζουν ως η μοναδική επιλογή αν θέλουμε να ονειρευτούμε μια Κύπρο απαλλαγμένη από τους μελανοχιτώνες του εθνικισμού και τις γελοίες ιαχές αντιπαράθεσης. Κι αν η απαισιοδοξία σας κυκλώνει, σαν σμαρί μαύρα κοράκια καταμεσίς του χειμώνα, ακούστε τον ποιητή που μιλάει στην προμετωπίδα.