«Όλα τα πήρε το καλοκαίρι
με τα μισόλογα τα σβησμένα
τα καραβόπανα τα σχισμένα
Μες στις αφρόσκονες και τα φύκια
όλα τα πήρε τα πήγε πέρα
τους όρκους που έτρεμαν στον αέρα»
Οδυσσέας Ελύτης, Τα ρω του έρωτα
Αυτό το καλοκαίρι δεν ήταν τίποτα άλλο παρά ένας μεγαλοπρεπής και καυτός ήλιος που έπεφτε αργά στην απεραντοσύνη μιας δυτικής θάλασσας. Κάθε φορά λέω, πού θα πάει, θα τη μάθω τη διάλεκτο του καλοκαιριού, τις λέξεις της αγάπης και του αφήματος, θα δώσω, μα πιο πολύ θα γυρέψω άφεση αμαρτιών. Μα κάθε χρόνο ξεδιψάω από το θολό νερό της λησμονιάς που ρέει στην πατρίδα μου. Το Σεπτέμβριο είναι ήδη αργά να θυμηθώ αυτό που δεν έπρεπε να ξεχάσω κι αυτό που έπρεπε να κάνω. Έτσι, αν με δεις το φθινόπωρο, θα με αναγνωρίσεις από το αμήχανο βάδισμά μου. Κι αυτό επειδή πρέπει να επινοήσω ξανά το χάρτη, να ερμηνεύσω τους δείκτες πορείας και να μαζέψω εφόδια, ρούχα, σκέψεις σε μια μικρή, μαύρη βαλίτσα. Κάθε χρόνο, η ίδια αναχώρηση, μια αφόρητη επανάληψη, σαν ακατάληπτου mantra, των ίδιων λέξεων.
Πάνω στο σώμα μου στρώθηκε μια στέρφα μοναξιά κι όσο κι αν πάλεψα να την αποξέσω, όσο κι αν αφέθηκα στα ζεστά νερά για να την λιώσουν, στάθηκε αδύνατο να την αποτινάξω. Εντάξει, ίσως λίγο, σΆ το παραδέχομαι. 'Ακου τώρα τον κυματισμό της θάλασσας και την αναπνοή της γης και μην ακούς τον παροδικό και ταπεινό ψίθυρό μου, γιατί δεν είμαι παρά ένας τυφλός, ένας τυφλός που ξέρει μόνο να διαβάζει με τα ακροδάκτυλα τις νοτισμένες σελίδες των βιβλίων του, ένας τυφλός που αναγνωρίζει το μυστικό σύνθημα από το τσάκισμα της σελίδας 23. Σε μια ειρωνική αντιστροφή των ρόλων, εν είδει προσωπικής εκδίκησης, που ανέμενα καρτερικά για αιώνες, έβγαλα το θυμό μου από μέσα μου και τον έθαψα στην καυτή άμμο, ανταποδίδοντας στα ίσα την αίσθηση που τόσο απλόχερα μου χάρισε τον προηγούμενο καιρό. Κι ύστερα, στράφηκα στην αντίθετη κατεύθυνση και πλησίασα την παρέα μου, που με περίμενε ανέμελη, με άσχετες κουβέντες.
Μην με βάλεις να σου υποσχεθώ για το άλλο καλοκαίρι - κουράστηκα πια να προσδοκώ.
(Κείμενο από το περιοδικό ΡΕΥΜΑ, http://www.revmamag.com.cy/)
1 σχόλιο:
Kι αφου ο θυμός θάφτηκε μαζί με τα μισόλογα στην άμμο,αφού επήλθε η λυτρωτική λησμονιά του Σεπτεμβρίου,και αποκωδικοποιείς πια τα μυστικά νοήματα στις τσακισμένες σελίδες,γιατί παραμένεις πεισματικά τυφλός;
Το Καλοκαίρι που έψαχνες,το έζησες.Μπορεις να το διεκδικήσεις πάλι,κι ας μοιάζει τώρα καταχείμωνο.Η προσδοκία της επιθυμίας απεχει απ'το επιθυμητό,όσο μία άφεση.Οχι αμαρτιών,εαυτού.
Δημοσίευση σχολίου