Έχει χειμωνιάσει για τα καλά στη Φλωρεντία. Οι βροχερές μέρες διαδέχονται η μια την άλλη σε απαρασάλευτη διαδοχή κι απ’ το παράθυρο του δωματίου μου βλέπω τις κορυφές των δέντρων με τα κιτρινισμένα φύλλα. Είναι πρωϊνό Κυριακής, ένα ψιλόβροχο πέφτει αδιάκοπα και straight-through από την ώρα που ξύπνησα. Αναλογίζομαι τη χρονιά που έζησα στην Ολλανδία, όταν μια κουβέρτα από σύννεφα είχε καλύψει τον ουρανό το Σεπτέμβρη και σηκώθηκε προς το τέλος Ιουλίου τον επόμενο χρόνο. Ο καιρός είναι ιδανικός για τα ηλεκτρονικα τραγούδια των «Στέρεο Νόβα», που αντηχούν μοναχικά σε ολόκληρο το προσωπικό Σύμπαν, κι εγώ είμαι πιστός στο κυριακάτικο μου τελετουργικό: καφές κι εφημερίδες.
«Η ιστορία είναι γεμάτη από ισχυρά τείχη που έπεσαν και από αδύναμους ανθρώπους που στάθηκαν όρθιοι», δήλωσε ο Κάρολος Παπούλιας για την επέτειο της πτώσης του τείχους στο Βερολίνου. Στα blogs έχουν στηθεί φλογερές συζητήσεις, για τον κομμουνισμό, το σοσιαλισμό, τα ανθρώπινα δικαιώματα, την ιστορία των επαναστάσεων, για οράματα που κυνηγήθηκαν και προδόθηκαν. Πολλές φορές, τα όσα καταγράφονται προσβάλλουν τη λογική και υποτιμούν τη νοημοσύνη. Ειδικά όσα επιχειρήματα επιδιώκουν να δικαιολογήσουν ή ακόμα χειρότερα να αμφισβητήσουν την ύπαρξη της καταπίεσης και του ολοκληρωτισμού.
Είκοσι χρόνια μετά την έναρξη της κατάρρευσης των καθεστώτων εκείνων, αλλά και των αντίστοιχων τους δικτατοριών στη Λατινική Αμερική και στην Ελλάδα πιο πριν, ο κόσμος ίσως να μην φαίνεται καλύτερος εκ πρώτης όψεως. Ο καπιταλισμός επιζεί των αλλεπάλληλων κρίσεων του, οι περιφερειακοί πόλεμοι και οι διεθνείς επεμβάσεις διαδέχονται η μια την άλλη, η ανθρωπότητα πασχίζει να αντιμετωπίσει προβλήματα που αφορούν την ίδια την ύπαρξη της στο προβλεπτό μέλλον.
Ο κόσμος είναι όμως λίγο καλύτερος: μια σειρά από αστικά και πολιτικά δικαιώματα έχουν επεκταθεί σε χώρες όπου προηγουμένως δεν τύγχαναν προστασίας. Ένα σεβαστό κομμάτι του κόσμου αντιλαμβάνεται την κρισιμότητα των επόμενων χρόνων και επιχειρεί να καταστρώσει ένα σχέδιο για το περιβάλλον και το μέλλον. Οι τοπικές κοινωνίες ξυπνούν από το λήθαργο και διεκδικούν, έστω σπασμωδικά ή περιστασιακά, δικαιώματα και ελευθερίες που είχαν τεθεί υπό περιορισμό. Κάτι πάει να γεννηθεί μέσα από τη σιωπή των χρόνων, μα νομίζω κανείς δεν μπορεί να προβλέψει με ασφάλεια τη μορφή του νέου κόσμου που αναδύεται.
Τα μηνύματα που παίρνω καθημερινά είναι πολλά και αντιφατικά: όποια πηγή ενημέρωσης κι αν διαλέξω, τα θετικά και αρνητικά πρόσημα είναι εκεί, όχι για συμψηφισμούς, αλλά για επιλογές και για προσωπικό «τάξιμο» σε ένα σκοπό, σε μια ιδέα ή μια άποψη. Όλο και κάτι περνάει από το χέρι μου. Το μόνο που μπορώ να πω με σιγουριά είναι πως, έστω και διαισθητικά, διατηρώ ένα δικαίωμα στην αισιοδοξία ότι το χιλιοτριμμένο σύνθημα πως ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός, είναι ζωντανό. Not bad, για ένα βροχερό πρωϊνό Κυριακής...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου