1 Νοεμβρίου 2009

-άντα

«Κι αν είμαι ροκ μη με φοβάσαι,
έγινα κιόλας 30 χρονών..»
Μάνος Λοΐζος

Να που τον στρίψαμε τον κάβο των τριάντα, πλέοντας στην ίδια, καιρό τώρα, πορεία. Χωρίς εξάρσεις ή γιορτές, μια ευθεία γραμμή που χαράζει το χάρτη. Η περίφημη κρίση των τριάντα δεν κτύπησε την πόρτα κι εγώ, λίγο αναιδώς, βγήκα στο κατώφλι για να δω αν τριγυρνά κάπου εδώ. Ξέρεις, με εκείνη την παιδική έκφραση στο πρόσωπο που έλεγες πάντα ότι είχα. Ο αυτοεκπληρούμενος μύθος λέει πως αρχίζεις να μετράς αλλιώς τα πράγματα, να ξεφορτώνεσαι βάρη και δουλείες του πρότερου βίου και του παλιού εαυτού σου και να πορεύεσαι μ’ αλλιώτικο βήμα στα χρόνια που σε προσμένουν. Δεν ξέρω, ίσως σε μενα να συμβαίνουν αλλιώς τα πράγματα – όχι από ιδιαιτερότητα ή από κάποια κρυφή εύνοια των Μοίρων μου. Αλλά, γιατί απλά συμβαίνει. Κι η αλήθεια είναι πως με τον καιρό οι βεβαιότητες μειώνονται και ο ψίθυρος της αγωνίας, ενίοτε και της μοναξιάς, ηχεί όλο και πιο δυνατά. Τόσο που καμιά φορά νομίζω ότι αποζητά να γίνει η λαλιά μου. Στο ταξίδι μέχρι τώρα δεν σωρεύτηκε κάποια γνώση που να αξίζει τον κόπο να παρατεθεί εδώ, κι είναι συχνή η σκέψη πως θα ‘θελα να είχα ένα φορτίο σοφίας ή εμπειρίας - για μοιρασιά. Όλη η αλήθεια, λοιπόν, για τα παιδιά του ’79 στέκεται εκεί στην άκρη της δεκαετίας. Από την τελευταία χρονιά των seventies μας δόθηκε κι εμάς με μια κίνηση, όπως χαρίζεις κάτι που σου περισσεύει, λίγη από την ελευθερία, την επανάσταση, τις εξάρσεις και την απογοήτευση της δεκαετίας εκείνης. Στα χρόνια που ακολούθησαν μας συνόδευε το κληροδότημα εκείνο: μια ανάσα μελαγχολίας, ένας αγέρας που έκλεινε αθόρυβα την πόρτα πίσω μας. Από το οξυγόνο της γεννήθηκαν οι πιο μεγάλες μας στιγμές κι όποιος κοιτάξει το βλέμμα μας στις παλιές φωτογραφίες, καταλαβαίνει. Εγώ το βρίσκω κάθε μέρα στον καθρέφτη και μπορώ να σου πω πολλά για αυτή την εξοικείωση. Τις δύσκολες ερωτήσεις τις βάζω δίπλα σε πιο καθημερινά πράγματα, από αυτά που λέω ότι επείγουν, και το «από δω και πέρα» δεν το έχω σκεφτεί σοβαρά. Στ’ αλήθεια, σκέφτομαι ότι μόνο ένας έρωτας θα άξιζε τον κόπο κι ίσως ένα παιδί, αφού αλαζονικά συλλογίζομαι πως ό,τι μπορεί να θεωρηθεί ως προβλεπτός στόχος μπορώ να το κάνω, αρκεί να το θελήσω. Είναι, δηλαδή, σαν να ξέρω ήδη το τέλος της ταινίας. Κι όμως αυτές τις μέρες, παίζω το αγαπημένο μου επικίνδυνο παιχνίδι, εκείνο των αναμνήσεων μιας και πάντα μου φέρνει κάτι σαν ζάλη...

4 σχόλια:

ρίτσα είπε...

all to familiar

να ζήσεις
καλά

Aslan είπε...

χρονια πολλα ξαδερφε

να τα εκταστοστησεις

Ανώνυμος είπε...

Να ζήσει η γενιά του 79 !!
Η καλύτερη δεκαετία μόλις ξεκίνησε

Ανώνυμος είπε...

Ο προηγούμενος ανώνυμος ήμουν εγω.
Δεν ξέρω να βάλω τα στοιχεία μου.
Παύλος Συμεωνίδης