Δρομολόγια και προορισμοί

"Άμα πάρεις λαθος τρένο,
όπου και να κατεβεις πάλι λάθος θα σαι"
αγνώστου

Αν οι προεδρίες και η άσκηση διακυβέρνησης συνοδεύονταν με υπότιτλους, τότε η προμετωπίδα του σημερινού άρθρου αρμόζει στην Κυβέρνηση. Ξεχάστε τα συνθήματα για «δίκαιη κοινωνία» και τα παραφερνάλια της που, μεταφρασμένα στα 2 χρόνια διακυβέρνησης, σημαίνουν σε απλά ελληνικά την αποκατάσταση των αδικιών που για χρόνια υπέστησαν όσοι πρόσκειντο στο ΑΚΕΛ. Απορίας άξιον παραμένει το πώς γίνεται να είσαι αδικούμενος όταν συμμετείχες σε πολλές από τις διακυβερνήσεις της χώρας. Εν πάση...
Έλεγα, λοιπόν, για λάθος δρομολόγια και ακαθόριστους προορισμούς. Ακόμα κι αν καταπιώ τα στερεοτυπικά περί αγώνων και δίκαιων λύσεων ως οριοθετημένων στόχων, εξακολουθώ να μην πείθομαι για την ικανότητα του ΑΚΕΛ να μπορεί να λαμβάνει αποφάσεις που να είναι για το καλό αυτού του τόπου. Και η δυσπιστία μου δεν εδράζεται στις καφενειακές ανοητολογίες για «προδότες» και «καταδότες», αλλά στην ακολουθία πολιτικών πράξεων του κόμματος αυτού.
Και για να είμαι πιο σαφής, το λάθος τρένο ήταν η τριμερής: ένα όχημα του οποίου η leitmotiv ήταν ένας στείρος κομπλεξισμός έναντι του Δημοκρατικού Συναγερμού. Η εκλογή του Τ. Παπαδόπουλου μπορεί να έθεσε τέλος στη... «μαύρη δεκαετία», αλλά άλλαξε άρδην την πορεία του Κυπριακού. Μετά από αυτό, με την ερμαφρόδιτη στάση έναντι του σχεδίου Ανάν, το ΑΚΕΛ κατέστη ο νεκροθάφτης τού πιο προοδευτικού κομματιού της γενιάς μου. Κι αυτό ήρθε ως οριστική επιβεβαίωση της πολιτικής δειλίας του ΑΚΕΛ να σπρώξει προς την υλοποίηση όσων για χρόνια ευαγγελιζόταν. Εδώ έγκειται μία από τις μεγάλες ειρωνείες της κυπριακής ιστορίας: ο Κληρίδης είχε αίσθηση της ιστορικής αναγκαιότητας να πάει σε λύση με το ΑΚΕΛ, την ώρα που το ΑΚΕΛ εξακολουθεί να κατατρέχεται από αντι-δεξιά σύνδρομα. Η αποκήρυξη του Τ. Παπαδόπουλου και η αυτόνομη κάθοδος στις εκλογές δεν αρκούν για να υπάρξει εξιλέωση, αφού στα δύο χρόνια που έχουν μεσολαβήσει ο Πρόεδρος έχει ενεργήσει περισσότερο ως μαθητευόμενος μάγος που ελπίζει ότι το πείραμα της «κυπριακής λύσης» θα το φέρει επιτυχώς εις πέρας μόνος του, την ώρα που δικαιολογεί πολλές διαπραγματευτικές προτάσεις του διά της... νεκρανάστασης του Τ. Παπαδόπουλου. Γι΄ αυτήν την πολιτική τυμβωρυχία όμως δεν μιλάμε ποτέ εμείς οι «προοδευτικοί»...
Η προσπάθεια να συγκρατηθεί ο πολιτικός τρανβεστισμός που φέρει το όνομα «συγκυβέρνηση» έχει ξεχειλώσει. Η Κυβέρνηση υποχρεώνεται να απαντά στις απορριπτικές ιαχές, απώλεσε την ικανότητα να απευθύνεται στη δημόσια γνώμη, φοβάται ακόμα και τη σκιά της (ίδε την αντίδραση στη χυδαία συνθηματολογία μιας δράκας παλαβών) και έχει αποτύχει να δημιουργήσει μια πολιτική συμμαχία για τη λύση που να διαπερνά τις κομματικές γραμμές. Αυτό που προσποιείται ότι δεν καταλαβαίνει το ΑΚΕΛ είναι ότι σήμερα καλείται να διαχειριστεί τα αποτελέσματα των δικών του αστοχιών, που τις καμουφλάρει με λαϊκίστικες αναφορές σε «Γολγοθάδες» και σε «έλαχεν η μοίρα μανά». Ας μας επιτρέψουν να μη θεωρούμε τους εαυτούς μας ηλίθιους. Κρίμα γιατί, στο πολιτικό καντάρι, η κομματική συνοχή και ο μπετόν αρμέ δογματισμός ήταν βαρύτερα από τη μακροπρόθεσμη προοπτική του τόπου. Από εδώ και πέρα, μου φαίνεται ότι όπου και να αποφασίσει το ΑΚΕΛ να κατεβεί, θα είναι ένας λάθος σταθμός. Αν το ΑΚΕΛ δεν μπορεί να αλλάξει τρένο, δεν σημαίνει ότι δεν μπορούμε να αλλάξουμε εμείς...