Λοξώς αριστερά

«Οι χειρότεροι είναι οι άλλοι, οι μεταπράτες,
οι κολλυβιστές κάθε τίμιας λέξης και ιδέας,
έτοιμοι να αλλάξουν εκπορνεύοντας τα πάντα»
Γιώργος Σεφέρης, Μέρες Γ΄


Το Κυπριακό, ο φόνος του Α. Χατζηκωστή και ο οπαδισμός του Σαββατοκύριακου μονοπωλούν την ειδησεογραφία των τρεχουσών ημερών. Αναρωτιέμαι πολλές φορές πόσοι και ποιοι είναι αυτοί που έχουν το κουράγιο να διεξέλθουν τους τόμους των κυριακάτικων εφημερίδων, όταν εκ των προτέρων ξέρουν τι θα διαβάσουν. Ακόμα κι εμένα που σας ιστορώ...

Κι όμως, το συναίσθημα της απογοήτευσης και του «λίγου» των πραγμάτων είναι εκεί. Οι ψευτοκόντρες για τα πολιτικά θέματα, η ευκολία με την οποία αναδεικνύεται και θάβεται ένα ζήτημα, οι διάλογοι κωφών με ακροατήριο το πόπολο συνθέτουν μια άνυδρη εικόνα για τα δημόσια πράγματα. Η κακοπαιγμένη κωμωδία της συγκυβέρνησης δεν είναι παρά ένα παράδειγμα του πάτου που έχουμε πιάσει. Και για να παραφράσω μια προσφυή κουβέντα ενός φίλου: «Δεν με πειράζει που πιάσαμε πάτο, με πειράζει όμως που κι αυτός είχε τρύπα». Όπερ έστιν μεθερμηνευόμενον: όσο περνά ο καιρός, μαθαίνουμε περισσότερο για τα υπόγεια, παρά για όσα μπορούν να μας δώσουν θέα στον ουρανό.
Μ΄ αυτά και μ΄αυτά, περνά ο καιρός και η συνολική απαξίωση της ενασχόλησης με τα κοινά καθιστά τα τελευταία προνομιακό τόπο για τους πολιτικάντηδες και τους γραφικούς. Θλιβερές, δηλαδή, μειοψηφίες, που τελούν σε πλήρη δυσαρμονία με την πραγματικότητα, τις καθημερινές ανάγκες, την ανακάλυψη νέων οριζόντων, ένα σχέδιο για την κοινωνία μας. Στο Κυπριακό μια απ΄ τα ίδια, με πισωγυρίσματα και ανακολουθίες, με τον υποκριτικό λόγο των συμμετεχόντων, συνομιλητών τε και κομματικών ταγών. Αλήθεια, πρέπει κάποιος να εξοπλιστεί με μεγάλο θάρρος για να παρακολουθήσει τους συρμούς ανακολουθίας και ανοητολογίας που περνάνε μπρος στα μάτια μας.

Το κίνητρο λοιπόν εκλείπει, ο καθένας παίρνει το δρόμο της απομόνωσης, του στενού κύκλου και της αδιαφορίας. Η αλλαγή ή ελπίδα για κάτι καλύτερο παίρνει μετάθεση στο απομακρυσμένο φυλάκιο ενός απροσδιόριστου μέλλοντος που παραμένει ανεξιχνίαστο και «αποχρησμοδοτημένο». Την ίδια ώρα, μια στρατιά από αριβίστες, λαμόγια, γόνους κομματικών τζακιών και άλλες μούρες περιωπής ασελγούν καθημερινά πάνω μας. Τα όνειρα επιστροφής σε μια Κύπρο αλλιώτικη, ανοικτή στη διαφορετικότητα, ειλικρινή στις προθέσεις και λίγο ξεβιδωμένη από την αφόρητη συντήρησή της επιφυλάσσονται για νύχτες Κυριακής που η συνείδηση βουτάει σε ένα αβυσσαλέο κενό. Το πρωί της Δευτέρας σκοντάφτω σε τόσες, μα τόσες διαψεύσεις...

Με έχετε πει απαισιόδοξο, ίσως γιατί προσλαμβάνω και ερμηνεύω την πραγματικότητα λοξώς αριστερά. Πιστέψτε με, όμως. Είμαι ο πρώτος που θα ήθελε να πειστεί για το αντίθετο.