No money, no party

Εμπρός, λοιπόν, για νέες δικαστικές μάχες, για νέες νομικές περιπέτειες, για νέους θριάμβους. Ποιος το χέζει το Κυπριακό, τη διαδικασία επίλυσης, την ανάγκη να γυρίσουμε σελίδα και να αλλάξουμε -για να μην πνιγούμε- στο τέλμα ενός θαύματος που βουλιάζει. Η απόφαση του Βρετανικού Εφετείου στην υπόθεση Όραμς είναι μια απόφαση ενός εθνικού δικαστηρίου. Εκεί τελειώνουν τα όριά της. Το είπε καλύτερα από όλους ο δικηγόρος του προσφεύγοντος: «Η κάθε υπόθεση αφορά τους εμπλεκόμενους και όχι ομάδες ανθρώπων. Ο καθένας καταφεύγει στη δικαιοσύνη ξεχωριστά. Δεν πιστεύω ότι οι υποθέσεις αυτές επηρεάζουν την εξέλιξη των συνομιλιών».

Όμως, αυτά είναι ψιλά γράμματα για τα ζόμπι που τρώνε τις σάρκες αυτού του τόπου. Από τη μια, ο δικηγορικός πατριωτισμός, εκεί που σάπιζε ξανατονώθηκε, για να διακηρύξει το αυτονόητο: την παρανομία που διατρέχει τη στρατιωτική παρουσία της Τουρκίας από το διεθνές δίκαιο μέχρι το «απλό» δίκαιο των διαπροσωπικών αδικημάτων, όπως ο σφετερισμός ξένης περιουσίας. Το επιχείρημα ξετυλίγεται στη γνωστή του πορεία: ΕΔΑΔ, υπόθεση Λοϊζίδου, πρόταξη, επανατοποθέτηση, το διεθνές δίκαιο. Αυτή η συνομοταξία της πλάκας μάς ενημερώνει, δηλαδή, ότι στο ματς που πρέπει να παίξουμε με την Τουρκία, τα κόζια είναι ήδη ριγμένα. Αύριο, η Τουρκία θα μαζέψει τους στρατιώτες της, θα περάσει στα πεταχτά να πει ένα «γεια κι ευχαριστώ για την πρόσκληση» στον Ταλάτ και θα φύγει κλείνοντας σιγά την πόρτα για να μην ενοχλήσει... Πού ζείτε, επιτέλους;


Από την άλλη, τα γνωστά τρωκτικά θα αρχίσουν να ετοιμάζουν τα νέα τιμολόγια, για να πληρωθούν τα νέα ευφάνταστα πονήματά τους: θα κυνηγήσουμε κάθε τουρίστα που αγοράζει τρεις κόκα-κόλες, κάθε Τουρκοκύπριο που μένει σε ξένο σπίτι και κάθε Εγγλέζο συνταξιούχο που θέλησε να πεθάνει μακριά από την πατρίδα του. Κι η ειρωνεία είναι ότι είμαστε ο λαός που «ου περί χρημάτων ποιούμεθα τον αγώνα»...
Βέβαια, μέσα στη μαζική ευφορία ξεχάστηκε μια λεπτομέρεια, που πέρασε στα ψιλά των εφημερίδων: Ότι το δεδικασμένο της υπόθεσης, είναι έτοιμο προς χρήση για τον κάθε Τουρκοκύπριο εκτοπισμένο, που θα θελήσει να διεκδικήσει την περιουσία του στις ελεύθερες περιοχές. Και για όποιον βιαστεί να πει ότι το δίκαιο της ανάγκης δικαιολογεί το κυπριακό κράτος για τη χρήση ή απόδοσή τους σε τρίτους, δεν έχω παρά να τον παραπέμψω στον πρόσφατο συμβιβασμό της τάξεως του μισού εκατομμυρίου ευρώ ανάμεσα στο «δικαιοαναγκαστικό» κράτος μας και την Τουρκοκύπρια ιδιοκτήτρια ακίνητης περιουσίας. Ο Γενικός Εισαγγελέας τρέχει τώρα να προτείνει αλλαγές στο νόμο για τον Κηδεμόνα...

Μ΄ αυτά και μ΄ αυτά, το Κυπριακό υποβιβάζεται σε ένα αλληλοκυνηγητό ιδιοκτητών σε ημεδαπά και ξένα δικαστήρια, χωρίς προοπτική συνολικής διευθέτησης. Προοικονομείται, έτσι, μια εικόνα του μέλλοντος στο ενδεχόμενο που το πρόβλημα παραμείνει άλυτο: ένας διαρκής εκφυλισμός του και απώλεια ενός -έστω- στόχου, με φόντο τους Τουρκοκύπριους να προσπαθούν να πουλήσουν ό,τι δεν τους ανήκει και εμάς να κυνηγούμε τον κάθε κακομοίρη. Σύμφωνοι, λοιπόν: «The party is over». Μαζί, όμως, τελειώνει και η ιστορία του Κυπριακού, όπως τη γνωρίσαμε μέχρι σήμερα, ενώ εμείς τελούμε ακόμα σε μια βαθιά νάρκη.