2010: the sequel

Στην ΕΔΕΚ διοργανώνουν διαγωνισμό δημιουργικής γραφής: το πιο “πατριωτικό” και συνάμα πιο κενό νοήματος κείμενο θα λάβει το βραβείο της μεγαλειωδέστερης κυπριακής κλανιάς, που εχει καταγραφεί στο Γκίνες του 1938. Η κριτική επιτροπή αποτελείται από ανθρώπους των γραμμάτων, των τεχνών και λοιπών επαγγελμάτων που διαλέγουν οι τεμπέληδες με μεγάλο «εγώ» κάθε κοινωνίας, με εκ περιτροπής πρόεδρο τον Νικόλα Παπαδόπουλο και ένα έποικο λογοτέχνη. Τα φαβορί για την πρώτη θεση είναι ο Γ. Ομήρου, ο Β. Λυσσαρίδης και ο Γ. Σέρτης. Τα κείμενα είναι ίσης αξίας κι η επιτροπή δεν μπορεί να διαλέξει. Έτσι, αποφασίζει να δώσει το βραβείο και στους 3. Για να τιμήσει το γεγονός, η ΕΔΕΚ αλλαζει υφος, θέμα και όνομα και αφού δεν μπορεί να αποφασίσει αν είναι κόμμα ή κινημα, αποφασίζει να σμίξει τις λέξεις και ονομάζεται «κουνημα». Πλέον ο αριθμός των ψηφοφόρων της είναι ίσος με ένα τοπικό σύλλογο παρατήρησης πουλιών και ευτυχώς υπάρχει η Εθνική Φρουρά για να γίνεται και κανένα ρουσφέτι. Οι συνομιλίες πάνε κατά διάολου. Ο Ταλάτ καταθέτει τις αναθεωρημένες προτάσεις του για το περιουσιακό. Η ουσία τους είναι ότι προνοείται η επιστροφή 6 τούβλων στους νόμιμους ιδιοκτήτες οικιών και 300 γραμμάρια χωμα για όσους έχουν οικόπεδα. Συμπληρωματικά, όσοι ψήφισαν ΟΧΙ το 2004 παίρνουν το βραβείο της Μεγαλοπάλαμης Μούντζας που συνοδεύεται με τιμητικό δίπλωμα υπογραμμένο από το Γ. Λιλληκα. Ο Χριστόφιας βλέποντας τις προτάσεις συνειδητοποιεί πλήρως ότι όταν παθαίνεις φαρυγγίτιδα τον Απρίλιο, το πληρώνεις ακριβά στη συνέχεια. Έτσι, οι προτάσεις του Ταλάτ τον «κουφαίνουν», παθαίνει ωτίτιδα, τουτην την φοράν που τα καλά όμως. Ο Αναστασιάδης χασκογελάει με την τροπή που πήραν τα πράγματα, αλλά ταυτόχρονα πλήττει αφόρητα με την ευκολία που παίρνει και φέρνει τους ακελικούς άποτους. Το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα του προτείνει να γίνει πρόεδρος του. Την αμφιταλάντευση του Νικαρου λύνει ο Κάρογιαν που μπορεί να οσφραίνεται την εξουσία όπως ένας καρχαρίας το αίμα: από χιλιόμετρα. Πείθει τον Αναστασιάδη να αποδεχθεί, αλλά η προσδοκία του είναι φυσικά να γίνει ο ίδιος πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Στο ΔΗΚΟ συνεδριάζει για 4569η φορά το εκτελεστικό γραφείο με σκοπό να μπει μια τάξη με τις δημόσιες αντιδικίες των μελών του. Το θέμα είναι εξαιρετικά σοβαρό και ο Φιλελεύθερος κυκλοφορεί με ρηξικέλευθο άρθρο του Αρχιεπισκόπου με το οποιο καλει δημόσια τον Κάρογιαν να μην προχωρήσει σε διαγραφές. Η Ελενη Θεοχάρους επιστρέφει εκεί όπου ξεκίνησε τη λαμπρή της καριέρα, δλδ. στο ΔΗΚΟ και παίρνει μαζί της τον Ανδρεα Θεμιστοκλέους, τον Σωτήρη Σαμψών, το Χρήστο Ρότσα, διάφορα άλλα είδη προς εξαφάνιση καθως επίσης και 24 σκωροφαγωμένες φουστανέλες που είχαν ξεμείνει στο βεστιάριο του ΔΗΣΥ από τις προεδρικές του ‘93. Οι φουστανέλες όμως αποδεικνύονται πολύ μεγάλες για τους extra small δηκοϊκούς και το ανέκδοτο που κυκλοφορεί σε chain email αναφέρεται σε επιδέξιους κώλους και βαριά μπαλάκια που βροντούν. Το αστείο το πιάνουν όλοι εκτός από τους ίδιους τους δηκοϊκούς. Μια μυστική οργάνωση επιχειρηματιών δημιουργεί μια εταιρεία με σκοπό την αγορά όλης της ακίνητης περιουσίας στο μελλοντικό τ/κ συνιστών κρατίδιο. Ο Μιλτιάδης Νεοφύτου, ο Αριστο-developers και ο Νικος Σιακόλας βάζουν τα περισσότερα λεφτά μιας και ολη η υπόλοιπη Κύπρος εχει κτιστεί απο αυτούς: εν πάση περιπτώσει, γίνεται σαφές ότι το κόστος της λύσης το είχαν αναλάβει οι φορολογούμενοι πριν από χρόνια χωρίς να το ξέρουν. Η Κυβέρνηση μαθαίνει τα νέα από το Μιλτή και διαφημίζει το εγχείρημα ως μια αναδιανομή του πλούτου που κάθε κομμουνιστική κυβέρνηση που σέβεται τον εαυτό της θα έκανε. O Νικόλας Κυριάκου δέχεται μια πρόταση που δεν μπορεί να αρνηθεί: φωτογραφίζεται για το Beautiful People, με κομψό γκρι κοστούμι, περισσότερες φορές από τις socialité Βαλεντινα Τσίγκη, Εύα Σάντη και Λουϊζα Φιλίππου μαζί, με αποτέλεσμα οι τελευταίες να κάψουν όλες τις clutch bags τους σε ενδειξη διαμαρτυριας.