ΟΜΟΝΟΙΑ (και δεν είμαι καλά)

«Το ποδόσφαιρο είναι το τελευταίο λαϊκό κίνημα.» Το έχει πει ο Σαρτρ και όχι η αφεντιά μου. Από τότε, κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι και σημειώθηκαν πολλά γκολ. Σήμερα όμως το ποδόσφαιρο έχει νοθευτεί από την άκρατη εμπορευματοποίησή του και τη θεώρησή του ως προϊόντος. Κι έτσι, η φράση χρειάζεται να ξαναγραφεί σε παρελθοντικό χρόνο. Στη μικρή μας πατρίδα, για να χρησιμοποιήσω κι εγώ ένα κλισέ, οι εξελίξεις άργησαν μεν, έφτασαν δε. Ο ερασιτεχνικός χαρακτήρας του παιχνιδιού έφτασε στις παρυφές του επαγγελματικού ποδοσφαίρου - άνθρωποι βγάζουν τον επιούσιο κλωτσώντας το τόπι, διευθύνοντας εταιρείες, προπονώντας ομάδες. Τις Τρίτες και τις Τετάρτες μπουλούκια αντρών στήνονται μπροστά στην τηλεόραση για να παρακολουθήσουν τους ευρωπαϊκούς αγώνες, βρίζουν, μαλώνουν, χαίρονται, τρώνε και γενικά κάνουν ό,τι κάνει κάθε μέσος άντρας στο δυτικό ημισφαίριο όταν παρακολουθεί αθλητικούς αγώνες. Στη διάρκεια του παιχνιδιού οι διαφημίσεις στα πλάγια του γηπέδου, τα φαντεζί παπούτσια, οι φανέλες των ομάδων, οι διαφημίσεις για μπίρες και αυτοκίνητα δίνουν και παίρνουν. Κάντε μια βόλτα στα γήπεδα 5Χ5 για να δείτε πώς περνάνε τα καταναλωτικά πρότυπα στον καθένα από εμάς.

Κι αφού εμείς δεν είμαστε εξαίρεση, ίσως είναι μια καλή ώρα να πούμε και μια
κουβέντα για τη δική μας ομάδα. Έχω την εντύπωση πως οι δικαιολογίες έχουν τελειώσει από καιρό. Η διοίκηση, αν έφταιγε ποτέ, έχει αλλάξει. Παίκτες έχουν φύγει κι έχουν έρθει, τα λεφτά χύθηκαν χωρίς φειδώ, τα συμβόλαια εκτινάχθηκαν σε δυσθεώρητα νούμερα, το κατεστημένο έχει αλλάξει, ο Γιωργαλλίδης ανάρρωσε. Κι όμως, καθισμένος στην εξέδρα του ΓΣΠ, δεν μπορώ παρά να νιώθω λίγο ξενερωμένος με όλα αυτά. Αν και αποστρέφομαι το στερεότυπο που συνδέει την ομάδα με το ΑΚΕΛ, φαντάζομαι ότι ο οπαδός που ακολουθεί για χρόνια την ομάδα θα νιώθει περίεργα όταν δίνει 20 ευρώπουλα για να δει μια ομάδα που η κάθε κλωτσιά των παικτών της στην μπάλα ισοδυναμεί με μερικές χιλιάδες ευρώ. Η απόσταση του θεατή από τον παίκτη δεν είναι μερικές δεκάδες μέτρα. Είναι μια απόσταση πολιτική - και τα αίτια της διεύρυνσής της θα πρέπει να τα ανιχνεύσουμε σε όσα ειπώθηκαν στην αρχή για τη μεταστροφή του ποδοσφαίρου.
Ακόμα κι αν αυτή η ομάδα καταφέρει να πάρει το πρωτάθλημα φέτος με τη μεγαλύτερη διαφορά, μετά από 7 πέτρινα χρόνια, νομίζω πως η ουσία της χαράς δεν θα είναι η ίδια. Κι αυτό γιατί, όλοι θα σκεφτούν κάποια στιγμή τους πακτωλούς χρημάτων, την εξεζητημένη ατμόσφαιρα των boxes, τους βεντετισμούς των παικτών. Μέσα σ΄ όλα αυτά η χαρά του παιχνιδιού καταπνίγεται και ξεχνάμε την ιστορική ρίζα αυτής της ομάδας και το πώς είχε καταφέρει, έστω μέσα από τον πνιγηρό κομματισμό της, να αποτελέσει σύμβολο για πολλούς. Όχι για τα εκατομμύρια που έσκασαν στα πόδια των παικτών της, αλλά για την τιμή της φανέλας και τη χαρά των οπαδών. Φοβάμαι όμως ότι όλα αυτά έχουν περάσει ανεπιστρεπτί...