Νόστος

Τι σχέση θα μπορούσα να έχω με το μυθικό Οδυσσέα; Να μας δένει άραγε κάποια μοιραία κλωστή που να ξυπνάει μέσα μας τον ίδιο αρχαίο πόνο για την επιστροφή στην πατρίδα; Στο αεροπλάνο, γυρνώντας από την Αθήνα. Μπροστά μου κάθεται ένας συμπατριώτης, άμεσος απόγονος του Νεάρντερτναλ, φωνακλάς, αδαής, ανόητος. Δίπλα του κάθεται η γυναίκα του: γκλίτερ, εκτυφλωτικό lip-gloss στα χείλη, με τα ίδια νύχια που φαίνεται να έχουν όλες οι Κύπριες τον τελευταίο καιρό. Ο νεαρτνερτατλ απευθύνεται σε κάποιον δίπλα του που απαντά σε όλες τις προσφωνήσεις: «σιυλλόπελλος», «φιλούδιν», «Παμπούιν» και άλλα τινά. Στην Λάρνακα η πόρτα ανοίγει και εισπνέω βαθιά, ελπίζοντας ότι το μονοξείδιο του άνθρακα που πλημμυρίζει τα πνευμόνια μου θα καταλήξει στα εγκεφαλικά κύτταρα όπου φυλάχθηκαν οι πιο πάνω εικόνες και θα τους δώσει τη χαριστική βολή. Μάταια...
Τι είναι αυτό που μας κάνει να γυρνούμε σ΄αυτόν τον τόπο; Να προσμονούμε την υγρασία του διαύλου και τη χαρακτηριστική μυρωδιά της αίθουσας αποβίβασης; Το ‘χω σκεφτεί πολλές φορές κι όμως απάντηση δεν βρίσκω. Όσο περνά ο καιρός, διαπιστώνω με τρόμο ότι πέρα από το μικρό κυκλο φίλων και δικών απλώνεται μια ξένη χώρα. Οι συζητήσεις διεξάγονται σε μια άγνωση γλώσσα: μια πρόσμειξη από τα ελληνικά της κακιάς ώρας των τηλεοπτικών σειρών, τις εξυπνακίστικες ατάκες της «Αίγιας» και θρυμματισμένων αγγλικών που λειτουργούν συνδετικά ανάμεσα στα πρώτα δυο. Και το πρόβλημά μου δεν είναι η καθαρότητα της γλώσσας ή της διαλέκτου, αλλά αυτή η ίδια η αδυναμία επικοινωνίας: το μέσον δεν είναι κοινό για κανέναν από τους συμμετέχοντες στην κουβέντα. Κι όταν ξεπερνιέται κι αυτό το εμπόδιο, με πολλή προσπάθεια και καλή θέληση, πέφτει κανείς πάνω στην ξέρα της θεματολογίας: ατέρμονες συζητήσεις για το ποδόσφαιρο, γκομενικά της πλάκας και της ευκολίας, δάνεια, δόσεις και μισθοί. Μια, δυο, τρεις προσπάθειες για να αλλάξει η συζήτηση είναι αρκετές για να νιώσεις ο περίεργος της παρέας. Κι έτσι, επιστρέφεις ξανά στην αφόρητη ιδιωτικότητα.
Την ίδια ώρα η κυπριακή γη φαίνεται να περνάει μια από τις ομορφότερες περιόδους της, αρκεί βέβαια να μην έχει βιαστεί από κάποιον developer που βλέπει διαμερίσματα και σπίτια σε κάθε κενό χώρο. Κι αυτό όμως μοιάζει να μας διαφεύγει. Όπως μου διαφεύγουν όλο και πιο συχνά τα τελευταία χρόνια, οι εικόνες, οι μυρωδιές, οι πρώτες αισθήσεις των πραγμάτων από μια Κύπρο που ταμπουρώθηκε στο λαγούμι της παιδικής ηλικίας. Η ειρωνεία; Το αεροπλάνο μου μας έφερε από την Αθήνα το λένε ΝΟΣΤΟΣ...