Quo vadis, Πρόεδρε;

Πρόεδρε, με μπερδεύεις...Τα μηνύματα που στέλνεις και η εν γένει δημόσια παρουσία σου περιέχουν συνεχώς αντιφάσεις. Από τη μια θέτεις το δίλημμα «ομοσπονδία ή διχοτόμηση» και από την άλλη συνασπίζεσαι με τις πιο συντηρητικές και απορριπτικές φωνές. Ο λαός σε εξέλεξε ως πρόεδρο λύσης, αλλά μας ενημέρωσες ότι η λύση δεν θα είναι για πανηγυρισμούς. Στις αρχές της παρούσας διακυβέρνησης ακούγαμε ότι βάλαμε πλώρη για έναν «έντιμο συμβιβασμό» που τώρα έχει μεταλλαχθεί σε «οδυνηρό». Έταξες τη ζωή σου στο ΑΚΕΛ και το λαϊκό κίνημα, αλλά... αναγκάστηκες να είσαι πρόεδρος σε μια καπιταλιστική χώρα. Το σύνθημα ήταν «δίκαιη κοινωνία», μόνο που τώρα η οικονομική πολιτική γύρισε σε φορομπηχτική. Η λύση θα φέρει αποστρατιωτικοποίηση, αλλά στα πανηγύρια της Εθνικής Φρουράς «παίζεις» με την εργασιακή ανασφάλεια μιας δράκας μονιμάδων...

Πρόεδρε, αν εγώ ο καλόπιστος και παθιασμένος με τη λύση έχω αρχίσει να ξενερώνω με όλα αυτά, τι να σκέφτεται άραγε ο μέσος συμπολίτης μας; Επικοινωνιακά το παιχνίδι έχει χαθεί αφού μέρα παρά μέρα η Κυβέρνηση πρέπει να αντιδρά στην κάθε σπουδαιοφανή χαζομάρα που σκαρφίζεται ο κάθε τριτοκλασάτος του ΔΗΚΟ και της ΕΔΕΚ. Το αντι-δεξιό σύνδρομο και η φοβία έναντι του ΔΗΣΥ φαίνεται να καθοδηγεί τις πολιτικές κινήσεις έναντί του. Η προσπάθεια πολιτικής απομόνωσης δεν πέτυχε, πάρτε το απόφαση: ο Συναγερμός συνήλθε γρήγορα από το δημοψήφισμα και κόντραρε στα ίσα το ΑΚΕΛ και τους αδερφούς Ντάλτον της πολιτικής σκηνής. Τώρα ο Νίκος πήρε τ΄ όπλο του και η προοπτική εκλογής Έρογλου στα κατεχόμενα θα μετατρέψει όλο αυτό το ΑΚΕΛικό παιχνιδάκι των κομπλεξικών μικροτακτικισμών σε ένα τεράστιο μπούμερανγκ που θα προσγειωθεί στις ψευδοκομουνιστικές σας κεφάλες. Με όξυνση των ακραίων φωνών και αδιαφορία έναντι της στήριξης του ΔΗΣΥ, μου φαίνεται ότι εμείς κι οι φίλοι μας θα πάμε πάλι για το ΝΑΙ.


Έλειψε η σοβαρότητα, η συνέπεια και η καθαρότητα, σύντροφε. Το 2004 το ΑΚΕΛ κοιμήθηκε με το ΝΑΙ για να ξυπνήσει με το ΟΧΙ και από τότε η σύγχυση καλά κρατεί. Ποιος είναι ο στόχος και πώς τον επιτυγχάνουμε; Από την Κυβέρνηση διέφυγε ακόμα και αυτή η πιο απλή μέθοδος προσέγγισης και επίλυσης προβλημάτων. Η συνέπεια κάθισε στην πίσω-πίσω σειρά μέχρι να «συντονιστεί καλύτερα» το χάνι της τριμερούς. Και η καθαρότητα, χα! Με αλληλοαναιρούμενες δηλώσεις και αμυντική στάση σε καθετί που προσάπτουν οι λογής-λογής καλοθελητές, δουλειά δεν γίνεται.
Εδώ που έφτασαν τα πράγματα χρειάζεται σαφής πολιτική προσέγγιση και στοχοθεσία, συμμαχία με όσους είναι πρόθυμοι να τραβήξουν κουπί, επικοινωνιακή πολιτική με συνοχή, πολιτικό θάρρος και συναίσθηση της ιστορικής συγκυρίας. Όσο οι μεσοβέζικες προσεγγίσεις, τα ΑΚΕΛικά «κλώσματα» και το αλληθώρισμα προς τις προεδρικές του 2013 καλά κρατούν, καμιά βάσιμη προοπτική ελπίδας δεν διαγράφεται στον ορίζοντα. Λοιπόν; Quo vadis, Πρόεδρε; Για να ξέρουμε αν θα έρθουμε μαζί σου...