Καλοκαίρι

«Ένα μούδιασμα μόνο στα χέρια.

Αυτά, θα ξεχάσουν τελευταία»

Φίλιππος Αγγελής

Το αγαπημένο παιδί της μοναξιάς

Κυριακή απόγευμα, ο ήλιος έχει γείρει και μαζί του αποσύρεται το φως που μάστιζε τα σώματά μας για ώρες. Η θάλασσα λάδι, είμαστε σε μια αντι-δημοφιλή παραλία συνεπώς όλα είναι νορμάλ. Μοιάζουμε βγαλμένοι από την εποχή των παιδικών μας χρόνων. Ομπρέλες, παγωνιέρες, εφημερίδες, ψάθες ριγμένα στις πέτρες και στην άμμο σε αντίστροφη αλφαβητική σειρά. Μεγαλώνοντας μεταμορφωνόμαστε ανεπαισθήτως σε ρεπλίκες όσων μας έφεραν στον κόσμο. Ο βηματισμός, ένα σημάδι στο χέρι, μια κρυμμένη συνήθεια ή ένας κληροδοτημένος φόβος, γραμμένα όλα σαν κείμενα της Καμπάλα στη γενετική μας ταυτότητα, αρχίζουν να εκδηλώνονται στα σώματα και τις ψυχές μας.

Σιωπώ. Διεκδικώ το χρόνο της απόσυρσης, της ηρεμίας. Του χρόνου που γονιμοποιεί την ερμηνεία, την προσωπική ανασυγκρότηση που θα με πάρει μέχρι το επόμενο καλοκαίρι. Νιώθω ευλογημένος μόνο και μόνο για τούτη τη στιγμή που μπορώ να νοώ. Τα χέρια παίζουν στην άμμο, τα λόγια τρίβονται στα βότσαλα, όλα χωρίς σχέδιο, χωρίς σκοπό. Σαν μια αιώρηση, ή ίσως καλύτερα, μια επίπλευση στην απεραντοσύνη της θάλασσας για ώρες. Δίχως ορίζοντες, χωρίς γραμμές και σχήματα, μιας και μόνο έτσι μπορείς να χωρέσεις κάπου.

Το χέρι βρίσκει μια πέτρα. Τραχιά, ακανόνιστη, μαύρη, σκέτος θυμός. Οι άκρες της μπήγονται ανελέητα στην παλάμη, μένουν σημάδια στις γραμμές της: στο όρος της Αφροδίτης δεν ανεβαίνει πια κανείς. Αλήθεια, μπορεί κανείς να ξεγελάσει τη γραμμή της μοίρας του, να λάβει μια απάντηση σε μια από τις αγωνίες; Τελώ σε άγνοια, ανέκαθεν. Ο ουρανός μοιάζει γκρίζος, ύστερα από ώρες με κλειστά τα μάτια κάτω απ΄ το φως. Κρατάω την πέτρα ξανά, έχω χαλαρώσει. Τη ζυγιάζω, τη ρίχνω μακριά όσο μπορώ, να πάει βαθιά. Ως να λειανθεί και να την ξεβράσει ξανά η θάλασσα σε τούτη την ακτή, ποιος θα 'μαι εγώ;

Μίσος

"Όλο το έθνος προσκυνάει,

σώβρακα και φανέλες"

Τζ. Πανούσης

Οι οπαδοί του ΑΠΟΕΛ ξεκίνησαν την γκρίνια στο πρώτο πρόβλημα που παρουσιάστηκε στην ηλεκτρονική έκδοση των εισιτηρίων. Με πιστωτική κάρτα, ταυτότητα και αριθμημένες θέσεις φαίνεται να ξεκινά μια σοβαρή προσπάθεια για να ελεγχθούν παραβατικές συμπεριφορές. Απέναντι, στη βόρεια κερκίδα, η Θύρα 9 έστελνε σαφές μήνυμα τις προάλλες ότι οι κάρτες οπαδών θα αδειάσουν τα γήπεδα και ότι τα σωματεία έχουν σκοπό να φακελώσουν τους οπαδούς. Λέτε οι «πορτοκαλί» και οι «κηφήνες» να πέφτουν για ύπνο και να ξυπνούν με μόνη έγνοια το δικαίωμα στην ιδιωτικότητα; Χμ, για κάποιο λόγο δεν πείθομαι...

Μαζί με τα πιο πάνω, τα σωματεία αποφάσισαν να κυνηγήσουν τον κάθε ηλίθιο που με τη βίαιη και αντικοινωνική συμπεριφορά του τους κοστίζει μερικές εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ κάθε χρόνο. Τα νομικά μέτρα εναντίον όσων αποφασίζουν να εκτονώνονται κάθε Σαββατοκύριακο στα γήπεδα είναι στο σωστό δρόμο. Μακάρι η κυπριακή δικαιοσύνη να αντιληφθεί το ρόλο της και να μη χαριστεί σε κανέναν.

Όμως αν το πρόβλημα της βίας θα αντιμετωπιστεί μια και καλή, πρέπει να πάμε πίσω από τα αυστηρά νομικά πλαίσια και πέρα από την κατασταλτική πολιτική. Η αλητεία και το μίσος διέπρεψαν για χρόνια με τις ευλογίες των πολιτικών κομμάτων και τα χάδια των διοικήσεων της κάθε ομάδας. Τα κομματικά ακροατήρια έκαναν ζέσταμα κάθε Κυριακή για να κρατιούνται έτοιμα στις προεκλογικές περιόδους. Τα συνθήματα στο γήπεδο έδιναν κι έπαιρναν για πρωτάθλημα και κύπελλο και Τάσσο πρόεδρο. Έξω από αυτά, ο εθνικός κορμός φρόντιζε να στηρίζει τον εκλεκτό της δεξιάς του Κυρίου, γυρνώντας το χρόνο σε μια εμφυλιακή περίοδο. Στο ενδιάμεσο οι περιουσίες συμπολιτών μας καταστρέφονταν από τους χουλιγκάνους, που όμνυαν στο όνομα ενός αγνώστου «Θρύλου-Θεού» και προσέδιδαν νέες ερμηνείες στο τι σημαίνει «καφριλίκι». Μαχητές, Φυγάδες, ζΑΕΛιζόμενοι, ένας αχταρμάς από συνθήματα, σημαίες και ξώβυζες γκόμενες κοσμούν σήμερα τις διαδικτυακές σελίδες των συνδέσμων και τα κυπριακά γήπεδα. Αυτοί είναι, τίποτα άλλο!

Μαζί με τις «παράπλευρες» υλικές απώλειες, το ανθρώπινο κόστος είναι εξοργιστικό για κάθε νοήμονα άνθρωπο. Ακόμη και σήμερα, ο Μιχάλης Μιχαήλ, θύμα επίθεσης μιας συμμορίας, παλεύει ακόμα με τα γραφειοκρατικά γρανάζια, τις καθυστερήσεις της δικαιοσύνης και την ανικανότητα της αστυνομίας, το αόρατο δίχτυ προστασίας που φυλάει τους εκάστοτε ημέτερους, αναζητώντας τους υπεύθυνους. Στ΄ αλήθεια, υπάρχει κανείς που ανέχεται αυτή την αδικία και που πιστεύει ότι η βία δεν θα χτυπήσει και τη δική μας πόρτα;

Μπορεί σήμερα να ξεριζωθεί αυτό το καρκίνωμα; Όσο οι κομματικοί παράγοντες συνεχίζουν τα κολλητηλίκια με τους «εξεγερμένους», «ατίθασους» και «μάγκες», που δεν το ΄χουν σε τίποτα να σε κάνουν τόπι στο ξύλο, δεν μπορούμε να προσβλέπουμε σε ουσιαστική αλλαγή. Διαλύστε τους συνδέσμους, κόψτε τις διαπλοκές με τον οπαδισμό, βάλτε κάμερες στα γήπεδα και επιβάλλετε σοβαρές και αποτρεπτικές ποινές στον κάθε χουλιγκάνο. Τα υπόλοιπα θα τα βρούμε με τον καιρό.

Αιδώς Αργείοι!

Πριν από λίγες μέρες, δημοσιεύθηκε σε κυπριακές εφημερίδες ένα άρθρο με τον πομπώδη υπότιτλο: «Απάντηση του Διεθνούς Συνδέσμου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στον κ. Τσιελεπή». Το θέμα αφορούσε στην πρόσφατη απόφαση του ΕΔΑΔ στην υπόθεση Sejdic και Finci εναντίον της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης και το κατά ποιο τρόπο σχετίζεται με το ζήτημα της εκ περιτροπής προεδρίας. Οι συγγραφείς του άρθρου, υπό την ιδιότητα των μελών ή εκπροσώπων του εν λόγω συνδέσμου, απαντούν στις θέσεις του κ. Τσιελεπή, αμφισβητώντας εμμέσως τα ακαδημαϊκά του προσόντα και την ικανότητα νομικής ανάλυσης, αποδίδοντάς του ταυτόχρονα πολιτική ιδιοτέλεια. Ας τα πάρουμε, λοιπόν, ένα ένα, αρχίζοντας από τον ίδιο το σύνδεσμο.

Ο σύνδεσμος διατηρεί μια ιστοσελίδα στο διαδίκτυο (http://www.humanrightscyprus.org), η οποία καταγράφει την... πλούσια δράση του στο τοπικό και διεθνές στερέωμα. Μια περιήγηση στην ιστοσελίδα αποκαλύπτει ότι όλες οι καταχωρίσεις έγιναν σε μια μόνο μέρα του Μαρτίου του 2006. Έκτοτε, δεν υπάρχει καμιά ανάρτηση που να μας ενημερώνει για τις παρεμβάσεις του συνδέσμου που έχει ως σκοπό, όπως ο ίδιος διακηρύσσει, την προώθηση της γνώσης για τα ανθρώπινα δικαιώματα, τη διαμόρφωση των νομικών εξελίξεων και τη διαμαρτυρία για τις όποιες παραβιάσεις τους από κρατικές αρχές. Ωστόσο, ας δεχθούμε καλόπιστα ότι οι υπεύθυνοι του συνδέσμου δεν είχαν την ευκαιρία τα τελευταία 4 χρόνια να επικαιροποιήσουν την ιστοσελίδα με τις αλλεπάλληλες και πολυποίκιλες εκδηλώσεις τους και το... υπερπλήρες από ενεργά διεθνή μέλη μητρώο του.

Ο κ. Τσιελεπής εγκαλείται ότι έχει «δεσμεύσεις σε μια ορισμένη πολιτική κατεύθυνση ερμηνείας, που του στερεί τα εχέγγυα της πιο αντικειμενικής και σωστής ερμηνείας». Θα έλεγα ότι είναι τουλάχιστον ειρωνικό να εγκαλείται ένα μη πολιτικό πρόσωπο από τους συγκεκριμένους αρθρογράφους, που είναι δημόσια και πολιτικά πρόσωπα, με εκπεφρασμένες θέσεις στο Κυπριακό. Ο κ. Κληρίδης έχει καλύψει δις τα 350 μέτρα της διαδρομής Πινδάρου 25 - Στασάνδρου 27, ο κ. Τριανταφυλλίδης (αν δεν με απατά η μνήμη μου) ήταν η μεταγραφή της χρονιάς από το ΑΠΟΕΛ στο ΔΗΚΟ και μετά στον ΔΗΣΥ, ο κ. Λουκαΐδης ήταν ένας εκ των προτεινόντων την υποψηφιότητα του αναπληρωτή προέδρου του ΕΥΡΩΚΟ κ. Κουτσού στις ευρωεκλογές, αλλά και «με ευχαρίστηση», κατά δήλωσή του, παρών στο πρόσφατο συνέδριο της ΕΔΕΚ και ο κ. Αγγελίδης ήταν ο ίδιος υποψήφιος στις ευρωεκλογές με το ΔΗΚΟ και συμμετέχων σε περσινή αντι-ομοσπονδιακή πορεία. Με το φτωχό μου το μυαλό αναρωτιέμαι ο δόλιος, ποιος τελικά έχει δεσμεύσεις σε ορισμένη πολιτική ερμηνεία... ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ, επίσης, ότι τρεις εκ των τεσσάρων αρθρογράφων συμμετείχαν σε εμετική εκπομπή του ΑΝΤ1, όπου έλαβε χώρα ένα ιδιότυπο τηλεοπτικό bullying, συμπεριφερόμενοι κατά τρόπο ιταμό και κοινωνικά απαράδεκτο έναντι του κ. Τσιελεπή.

Το θέμα είναι και προσωπικό και πολιτικό. Με όχημα έναν ψευδώνυμο διεθνή σύνδεσμο προστασίας ανθρωπίνων δικαιωμάτων και μέσα από ανοίκειες επιθέσεις εναντίον ενός μέλους της διαπραγματευτικής ομάδας, επιχειρείται η πολιτική, κοινωνική και επιστημονική απαξίωση, αν όχι εξόντωση, ενός ανθρώπου που με τη γνώση του συνέδραμε τρεις Προέδρους σε διαπραγματεύσεις έως σήμερα. Οι προθέσεις από τις οποίες ελαύνονται οι αρθρογράφοι και η πρόθυμη επικουρία ορισμένων ΜΜΕ αφήνονται στην κρίση του αναγνώστη.

Και κάτι τελευταίο. Αφού οι συγγραφείς του άρθρου επέλεξαν αυτούς τους όρους κοινωνικής και πολιτικής ευπρέπειας για τον δημόσιο διάλογο, θα ήταν καλό να μάθουμε αν τελικά η επιστημονική «ανεπάρκεια» του κ. Τσιελεπή οφείλεται στο ότι ο ίδιος δεν είχε την καπατσοσύνη να απαλλαχθεί ή να διευκολυνθεί κατά οιονδήποτε τρόπο στην εκτέλεση της στρατιωτικής του θητείας, στερούμενος έτσι μιας λαμπρής ακαδημαϊκής μόρφωσης εις την Εσπερίαν. Αιδώς Αργείοι...

(ΕΦ) Εθνική Φθορά

«Κλείστε το μπουρδέλο

και κάντε το σχολείο»

Σύνθημα από τις διαδηλώσεις του 2003

στη Θεσσαλονίκη

Το νέο πιο σύντομο ανέκδοτο είναι: «Εθνική Φρουρά». Η αλήθεια είναι ότι περιστατικά όπως αυτό της κλοπής των εκρηκτικών αποκαλύπτουν την ανικανότητα και τη γελοιότητα που χαρακτηρίζουν τον οργανισμό αυτό. Μαζί και την επικινδυνότητα που ξεφυτρώνει μέσα από την παρακμή του.

Δίπλα στις κλοπές υλικού, πυρομαχικών και όπλων, πρέπει να προστεθούν τα κατά καιρούς ατυχήματα, θανατηφόρα ή μη, η ανύπαρκτη εκπαίδευση της εφεδρείας, η διατήρηση ενός συστήματος ευνοϊκής μεταχείρισης μέσω αποσπάσεων, μεταθέσεων και τοποθετήσεων για όλους όσους υπηρετούν σε αυτή και η δημιουργία φαινομένων, όπως η φυγοστρατία με τις συνακόλουθες κοινωνικές εντάσεις και αδικίες. Ξεχνάω κάτι; Α, και το οικονομικό της κόστος! Ο προϋπολογισμός της φετινής χρονιάς αφιερώνει πάνω-κάτω μισό δισεκατομμύριο ευρώ σε δαπάνες που σχετίζονται με την άμυνά μας. Για όποιον δεν έχει πρόχειρο μηχανάκι, αυτό μεταφράζεται σε 294 117 647 παλιές καλές κυπριακές λίρες.

Σε τι χρειάζεται σήμερα η Εθνική Φρουρά; Οι σκοπιές δεν βγαίνουν, η διαφθορά έχει τσακίσει κάθε έννοια ιεραρχίας, οι ασκήσεις –όταν δεν ακυρώνονται- είναι για την πλάκα και το κόστος, ανθρώπινο και οικονομικό, είναι απείρως δυσανάλογο από το όποιο όφελος. Η καραμέλα στο στόμα των πολιτικών είναι η «αποτρεπτική ισχύς». Η φράση αυτή είναι η αποτύπωση της new age κενολογίας, της ικανότητας δηλαδή να μιλάς χωρίς να λες τίποτα. Κανείς δεν τολμάει να πει ότι η ΕΦ έχει την ικανότητα να κερδίσει πίσω εδάφη, μια μάχη, έναν πόλεμο. Η ικανότητα της μοιάζει λίγο με το σύστημα άμυνας της Εθνικής Ελλάδας: 11 παίκτες στο μισό γήπεδο, και ό,τι σώσουμε. Η «αποτρεπτική ισχύς» δεν είναι άλλο από τον τίτλο στο έργο του παραλόγου, της οικονομικής διαφθοράς και της κοινωνικής συντήρησης.

Όλοι καμώνονται τους ανήξερους και τους έκπληκτους κάθε φορά που συμβαίνει κάτι. Μετά, ξεκινάνε οι «δεκάρικοι» για τα μαχαίρια που θα φτάσουν στο κόκκαλο, τους κόμπους που έφτασαν στο χτένι και όλες εκείνες τις προκατ ατάκες που θα ανταλλάξουν οι κομματικές κερκίδες. Το ματς λήγει σύντομα – μέχρι την επόμενη φορά. Αντί λοιπόν να ψαχνόμαστε για το πως θα θα βελτιώσουμε, θα διορθώσουμε, θα επαναφέρουμε κάτι που ίσως και ποτέ να μην υπήρξε, ας κλείσουμε το μαγαζί.

Ας απελευθερώσουμε τα όνειρα των 18άρηδων, για να ζήσουν τις ζωές τους όπως οι ίδιοι θα διαλέξουν, χωρίς τεχνητούς καταναγκασμούς. Τουλάχιστον, όχι από τόσο νωρίς. Ας δώσουμε στην κοινωνία ανθρώπινο δυναμικό: νέους, φοιτητές, εργατικό δυναμικό, ελεύθερους και υπεύθυνους πολίτες χωρίς το αναγκαστικό πέρασμα από το μιλιταρισμό. Οι άντρες δεν γίνονται καθαρίζοντας τουαλέτες και βγάζοντας σκοπιά 2-4 σε ένα φυλάκιο στη μέση του πουθενά. Όποιος πιστεύει ότι η διαδικασία διαμόρφωσης και αυτοσυνειδητοποίησης ενός άντρα περνά μέσα από την καθήλωση και καταπίεση του για 24 μήνες, πρέπει να πάει να κοιταχτεί.

Καταργώντας την Εθνική Φρουρά, καταργούμε και το οικονομικό άχθος που αυτή επάγεται, καταργούμε τους μεσάζοντες και όσους έχουν προσκολληθεί σαν βδέλλες πάνω σε ό,τι έχει να κάνει με την τροφοδοσία και τον εξοπλισμό της ΕΦ. Τα λεφτά από τη φορολογία θα μπορούν επιτέλους (α) να μειωθούν και (β) να διατεθούν στην έρευνα και την εκπαίδευση, την υγεία και τον πολιτισμό, το περιβάλλον και τη βιώσιμη ανάπτυξη. Σε όλα αυτά δηλαδή που θα διασφαλίσουν με ουσιαστικό τρόπο τη φυσική μας επιβίωση και τη συνέχιση της ιστορικής μας παρουσίας στο νησί. Με εκρηκτικά σε αποθήκες της πλάκας και G-3 στο σπίτι του καθενός, ο δρόμος δεν προβλέπεται μακρύς.

Πολιτική αγγελία

“Ξυπνήστε όσους κοιμούνται,

αφήστε αυτούς που ονειρεύονται”

Αν τα μετράω καλά, την πρώτη φορά που ο πατέρας μου ψήφισε σε βουλευτικές εκλογές, οι επιλογές του ήταν μετρημένες: οι ίδιες που θα έχω κι εγώ τον Μάϊο του 2011! Στα περίπου 30 χρόνια που μεσολάβησαν, η πολιτική ζωή της Κύπρου αναπτύχθηκε στους σωλήνες και τις συνθήκες του κομματικού εργαστηρίου. Ολιγάριθμες ελίτ ενδύθηκαν ιδεολογίες, εθνικισμούς, οπορτουνισμούς και συνθήματα, μαντρώνοντας πάνω-κάτω το 90% των Ελληνοκυπρίων σε τέσσερα κόμματα. Ό,τι δημιουργήθηκε εκτός εργαστηρίου ήταν θνησιγενές εξ αρχής και εξ ορισμού, αφού υπήρξε ως προσωποπαγής οργανισμός του κάθε πικραμένου, που μοιραία οδηγήθηκε στο αγκομαχητό για το 1,8% και στην αφάνεια. Με τον καιρό, τα κόμματα οικοδομήθηκαν ως μνημειώδη ζιγκουράτ για τους ευλαβείς ψηφοφόρους και βαφτίστηκαν... «κύτταρα της Δημοκρατίας» - αν πιστέψουμε το ΑΚΕΛ, που «ξεχνά» ότι χωρίς πολίτες δεν υπάρχει Δήμος.

Από παραγωγή πολιτικής, ιδεών και καινοτομίων, τα ξέρετε, να μην τα ξαναλέμε και μελαγχολούμε κυριακάτικα. Ρεβανσισμός και οπαδισμός ήταν και παραμένει the name of the game. Με επικοινωνιακά τρικ και ευρωπαϊκά μερεμέτια, ξεγελαστήκαμε ότι κάτι πάει να αλλάξει. Όμως κάθε φορά που η ρότα πήγαινε για στροφή, όλο και κάποιος δεν θα ξεχνούσε τι σημαίνει δεξιά ή θα θυμόταν τους προδότες, τους S-300, τον κομμουνισμό, τη «μαύρη δεκαετία» και άλλα είδη της κυπριακής πολιτικής συνομοταξίας, που αψηφούν ηρωϊκά κι αγέρωχα τους νόμους της φθοράς. Πίσω ολοταχώς, πίσω διαρκώς.

Στις επόμενες βουλευτικές εκλογές, ένα χορταστικό 20-30% του εκλογικού σώματος ίσως μπει στον κόπο να πάει στο εκλογικό κέντρο, αν βρει το εκλογικό του βιβλιάριο και αν κάνει κέφι. Εκεί θα πρέπει βέβαια να αντιμετωπίσει το βαρύ δίλημμα του λευκού ή του άκυρου. Εκτός και αν μέχρι τότε αλλάξουν τα πράγματα. Και η αλλαγή δεν είναι κάτι άπιαστο. Είναι η ανάγκη για τη δημιουργία ενός νέου πολιτικού σχηματισμού: πείτε το κόμμα, κίνηση, κίνημα, πρωτοβουλία πολιτών, όπως θέλετε. Αλλά αυτό που έχει σημασία είναι να σκοτώσουμε το βαμπίρ που ονομάζεται «παλαιοκομματισμός». Εκθέτοντας το στο φως! Και το νέο σχήμα δεν μπορεί παρά να είναι το σχήμα των 30άρηδων.

Πρέπει, επιτέλους, να δημιουργήσουμε τη δική μας μεταπολίτευση και να τελειώσουμε ολοκληρωτικά με τη νεκρολαγνεία του Κυπριακού. Με ή χωρίς λύση, έχουμε να κερδίσουμε το στοίχημα, όχι μόνο του 21^ου, αλλά και το χαμένο χρόνο του 20^ου αιώνα! Στους συνομήλικους μου πέφτει το βάρος να στήσουν ένα καινούριο σχήμα, με νέους ανθρώπους και όχι επαγγελματίες πολιτικούς, με ιδέες και διάθεση για τα κοινά μας πράγματα και όχι πειθαρχημένους δεκανείς των κομματικών στρατών. Για όσους βιαστούν να μου προσάψουν «απολιτίκ» απόψεις, θα ήθελα να αναλογιστούν πόσο «πολιτίκ» είναι τα χρόνια που περάσαμε με τους σημερινούς κομματικούς σχηματισμούς.

Σήμερα, η καλή φουρνιά των 30άρηδων κουβαλάει ένα καλώς νοούμενο κοσμοπολιτισμό, είναι ενημερωμένη, έχει απόψεις - κι όταν δεν έχει, μπαίνει στον κόπο να ανοίξει ένα βιβλίο ή έστω να πειράξει το «ψαχτήρι» του google κι  αναζητά να μιλήσει στον περίγυρό της. Αλλά απέχει γενικώς. Εκχωρώντας έτσι άπλετο δημόσιο χώρο στη βλακεία και τη μετριοκρατία, επιτρέποντας στους αριβίστες των κομματικών φυτωρίων να περιφέρουν αναιδώς την ανεπάρκεια τους ως προσόν. Ως πότε;

Ζητούνται καλά παιδιά, για οργάνωση νέου σχήματος που θα αφορά το μέλλον της γενιάς τους πρόθυμα να σαρώσουν τον παλιό κόσμο με υπεύθυνα αντισυμβατικές ιδέες, με σκοπό να κάνουν ανατροπές και συλλογικές δράσεις που θα αλλάξουν ολοκληρωτικά την πατρίδα τους. Συστηματικοί γκρινιάρηδες, εγωπαθείς και ήδη δοκιμασμένοι αποκλείονται. Μόνο σοβαρές προτάσεις.

Υπάρχει κανείς εκεί έξω;