Ημέρα (υποκρισίας) για τους αγνοουμένους

“τοις κεκοιμημένοις”

Η 29η Οκτωβρίου ανακηρύχθηκε ως ημέρα τιμής των αγνοουμένων. Αποτελεί αυτή η “τιμή” το υπ. αριθμ. 27495 μνημείο υποκρισίας της Κυπριακής Δημοκρατίας έναντι των αγνοουμένων και των συγγενών τους για μια σειρά λόγων.

Η αναγνώριση αυτή έρχεται με καθυστέρηση 36 ετών. Επιτέλους, η αναμονή παίρνει ένα τέλος. Να μην ξεχνάμε όμως ότι για χρόνια το ζήτημα έγινε παιχνίδι στα χέρια των πολιτικάντηδων: ο επακριβής αριθμός των αγνοουμένων, οι περίφημοι 1619, έγιναν ξαφνικά 1493, όταν η ε/κ πλευρά υπέβαλε τα δικά της στοιχεία στη ΔΕΑ. Η μικροπολιτική εκμετάλλευση δεν έλειψε. Καριέρες χτίστηκαν και χρήμα έρευσε κάτω από τη μαρκίζα των  αγνοουμένων.

Το 2007 ο ΟΗΕ υιοθέτησε τη διεθνή σύμβαση για την προστασία όλων των ατόμων από την εξαναγκαστική εξαφάνιση. Αν και η συμβαση δεν εχει αναδρομική ισχύ, η κύρωση της θα ήταν μια έργω αναγνώριση προς τους αγνοούμενους. Έκτοτε, η σύμβαση πελαγοδρομεί στους μαιάνδρους της γραφειοκρατίας του αρμόδιου για την προετοιμασία της κύρωσης της, Υπουργείου Δικαιοσύνης. Και για να μην μένουμε στις απρόσωπες αναφορές στο Υπουργείο, αναρωτιέμαι τι έχουν να πουν οι από το 2007 και εντεύθεν πολιτικοί προϊστάμενοι του, κκ. Σοφοκλέους, Χρυσοστομίδης και Λουκά. “Χρυσοφορος σκασμός”, όπως θα έλεγε και το μεγάλο μπουμπούκι της Νομικής Υπηρεσίας…

Οι σατραπίσκοι των κομμάτων και της Βουλής καθεύδουν εδώ και χρόνια. Αυτό δεν εμπόδισε τις προάλλες τον Πρόεδρο, τα κόμματα και τον αρχιεπίσκοπο να πετάξουν τους τετριμμένους “δεκάρικους” τους για το “ανθρωπιστικό δράμα των ανγοουμένων”. Και για να μην μένουμε στις απρόσωπες αναφορές στους θεσμούς, αναρωτιέμαι αν νιώθουν καλά με τον εαυτό τους μετά από τέτοιες δηλώσεις διεκπεραιωτικού χαρακτήρα ο Δ. Χριστόφιας, ο Χ. Γεωργιάδης, ο αρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος.

Για όσους (θέλουν να) ξεχνούν, από την άλλη πλευρά της διχοτόμησης υπάρχουν περίπου 500 αγνοούμενοι. Τα άτομα αυτά και οι οικείοι τους αξίζουν ανάλογης αναγνώρισης. Την οποία η μεν Βουλή αγνόησε, το δε Ανώτατο Δικαστήριο έγραψε στα παλαιότερα των υποδημάτων του με την απόρριψη των προσφυγών 589-593/06, που αφορούσαν στις εξαφανίσεις Τουρκοκυπρίων στην Τόχνη το 1974. Η απόρριψη τους αποτελεί σήμερα το ισχυρότερο νομικό επιχείρημα μιας άλλης ομάδας τουρκοκυπρίων, που προσέφυγαν ενώπιον του ΕΔΑΔ, επικαλούμενοι την έλλειψη οποιασδήποτε ρεαλιστικής και πρακτικής θεραπείας στο δικαιοδοτικό μας σύστημα. Και για να μην μένουμε στις απρόσωπες αναφορές στο Δικαστήριο, αναρωτιέμαι πως θα υπερασπίζετο ο δικαστής Γ. Κωνσταντινίδης τη νομική αιτιολόγηση της απόφασής του στις προαναφερθείσες προσφυγές.

Με αυτούς τους τρόπους, λοιπόν, η εκτελεστική, νομοθετική και δικαστική εξουσία έδειξαν…. εμπράκτως την αναγνώρισή τους στους αγνοούμενους και τους συγγενείς τους. Σήμερα, η Κυπριακή Δημοκρατία, δια της “Ημέρας Αγνοουμένων” και με τον τρόπο που ξέρει καλύτερα, τα τσιέκκια, ξεμπερδεύει σεμνότυφα και υποκριτικά με την αξιοπρέπεια και τη συλλογική μας μνήμη. Αντί αυτών θα ήταν καλύτερα να γινόταν κάτι χειροπιαστό όπως, για παράδειγμα, να λογοδοτήσουν όσοι δεν προωθούν την κύρωση της σύμβασης του ΟΗΕ και να δημιουργηθεί μια επιτροπή αλήθειας για τους αγνοουμένους για να διακριβωθούν οι συνθήκες εξαφάνισής τους, καθώς και οι υπεύθυνοι για αυτές.

Δικαίως, συνεπώς, η παράφραση στον σημερινό τίτλο αφιερούται σε όσους συνέβαλαν στην ατιμωρησία, τις πολιτικές μανούβρες και τη διασφάλιση ότι η αλήθεια και η δικαιοσύνη δεν θα βρουν ποτέ το δρόμο για την πατρίδα μας. Ζήτω η “Ημέρα αγνοουμένων”!