Μικροί ήρωες της τηλεοπτικής δημοκρατίας μας

“Η TV έχει κάτι μαγικό.

 Από μηδενικό σε κάνει νούμερο.”

Σύνθημα σε τοίχο

Τα καινούργια φυντάνια της τηλεοπτικής δημοκρατίας μας ετοιμάζονται για τη μεγαλειώδη έφοδο τους στη δημόσια ζωή. Νέοι, άφθαρτοι και ατσαλάκωτοι, καλούνται συχνά-πυκνά σε εκπομπές για να καταθέσουν τις απόψεις τους πάνω σε κοινωνικoπολιτικά ζητήματα. Ο παμμέγιστος Κλιντ Ιστγουντ είχε πιάσει το νόημα του εκφυλισμού της ελευθερίας του λόγου, όταν κάποτε είχε πει: “Η άποψη είναι σαν την κωλοτρυπίδα. Ο καθένας έχει από μια”. Καλούνται, λοιπόν, για να φωτίσουν με τις πολιτικά ορθές γνώμες και την αφόρητη γενικολογία τους τα απογεύματά μας. 

“Διαφωνείς μαζί τους;”, θα αναρωτηθεί ο καχύποπτος αναγνώστης. Η αλήθεια είναι πως όχι, δεν μπορώ. Όσα ακούω είναι τόσο στρογγυλεμένα, που δεν μπορώ να βρω ειδοποιό διαφορά για να σταθω πάνω σε αυτή. Με τη μαγική ικανότητα να μιλούν για ώρες χωρίς να λένε τίποτα, τα κολλεγιόπαιδα μας δίνουν τόνο για το τι σκέφτεται ο μέσος ηλίθιος συμπολίτης μας, κρατώντας το ίσο στην κοινωνική κενότητα. Σύντομα θα τους βλέπουμε (ξανά) σε πινακίδες ανακοινώσεων, σε στάσεις λεωφορείων, στους υπεραστικούς δρόμους και τις μέσα σελίδες των lifestyle περιοδικών να μας κοιτάνε αγερωχα, περήφανα και (άρα) ελληνικά εν είδει μικρών “μεγάλων αδελφών”.

Γνήσια τέκνα της Εκκλησίας, τα παιδιά της επελαύνουσας χριστιανοδημοκρατίας, προετοιμάζουν τη νέα άνευρη πλευρά μας, όπου όλοι χαρούμενοι και αγνοί θα σφυρηλατούμε ενότητες και σύμπνοιες, θα θέτουμε το Κυπριακό στη σωστή του βάση στους ξένους και θα φροντίζουμε τους καταφρονεμένους και πένητες της χώρας μας, ζητώντας με περισσή σοβαροφάνεια και σεμνότυφη λύπη την παρέμβαση της Πολιτείας. Μετά θα γυρνάμε στα τέλεια σπίτια μας, στις ήσυχες οικεγένειες μας, στα αυστηρά τηρούμενα ωράρια εργασίας μας και θα πεθαίνουμε ομαδικά από βαρεμάρα. 

Ελέω θεού, ή εν τη απουσία αυτού, αρχιεπισκοπής, μπαϊρακτάρηδες του ΔΗΣΥ και του ΔΗΚΟ θα λάβουν σύντομα το μερτικό της εξουσίας που τους τάχθηκε. Βλέπετε, το σύστημα αναπαράγεται και αναδιπλασιάζεται προετοιμάζοντας μας μέσω των πρόθυμων ΜΜΕ για το τι θα αποφασίσουμε μπροστά στις κάλπες. Σημάδι κι αυτό των παρακμιακών μας καιρών και του τηλεοπτικου εκφυλισμού της κριτικής μας ικανότητας; Αναντίλεκτα, ναι. Οι συστηματικοί γκρινιάρηδες, όπως ο υπογράφων, αντιμετωπίζουν συχνά το ερώτημα: Προτάσεις και ιδέες για παραπέρα, για κάτι διαφορετικό; Δεν έχω νέα ευχάριστα να πω, πέρα από αυτές που ήταν πάντα: κλείνουμε την TV, διαβαζουμε πολύ, μιλάμε με σοβαρότητα και χιούμορ όσο πιο συχνά μπορούμε για όσα συμβαίνουν γύρω μας και ξεμπροστιάζουμε τον κάθε θεομπαίχτη. Για αρχή, μια χαρά το βρίσκω. Μέχρι το Μαϊο, οψόμεθα…

Ο Νικόλας Κυριάκου καταφέρνει να ξυπνάει θυμωμένος κάθε μέρα.