Πίσω ολοταχώς!

“Θα πρέπει τα μέλη να επανέλθουν στις

μεθόδους που χρησιμοποιούσαν

οι βετεράνοι και οι προηγούμενες γενιές.”

Δ. Χριστόφιας

Όσο περνάει ο καιρός το ΑΚΕΛ μοιάζει περισσότερο με παραθρησκευτική σέκτα παρά με πολιτικό κόμμα. Κλειστές πόρτες, απόλυτος έλεγχος στα μέλη, πατερναλισμοί από το ιερατείο, περιχαράκωση σε μια ιδεολογική ορθοδοξία, απαίτηση να συμπορεύονται όλοι μαζί του, εχθροί παντού εκεί έξω. Αυτά σκεφτόμουν, καθώς διάβαζα στον Τύπο για τα όσα συνέβαιναν στο  συνέδριο του ΑΚΕΛ. Το φλάσμπακ απ’ τις παλιές καλές μέρες ήταν μια αποστροφή από την ομιλία του Γιαννάκη Κολοκασίδη: “Το ΑΚΕΛ γεννήθηκε μέσα από το στεναγμό και την οργή του μεροκαματιάρη και έκαμε τα πρώτα αγωνιστικά του βήματα σε καιρούς χαλεπούς που όλα τα σκίαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά της αποικιοκρατίας”.  Ιδέα: κάθε συνέδριο να είναι ανοικτό σε φοιτητές πολιτικών επιστημών για να μπορούν να ακούν live την μπετόν ρητορική σοβιετικού τύπου. Σαν επίσκεψη σε μουσείο πολιτικής παλαιοντολογίας.

Αλλά εχτός από το σοσιαλισμό, υπάρχει και η στυγνή πραγματικότητα, η ιμπεριαλιστική Νέα Τάξη Πραγμάτων που σκοπό έχει το ξεπάστρεμα των κοινωνικών καταχτήσεων μας. Αν και δεν είμαι τίποτα άλλο παρά ένας λακές της αστικής τάξης και γνωστός πράχτορας καπιταλιστικών συμφερόντων, γραφιάς στη φυλλάδα-φερέφωνο του ιμπεριαλισμού που δεν πρέπει να αγοράζουν τα μέλη σας, καταδεχτείτε τη γνώμη μου. Έστω κι αν θα είμαι από τους πρώτους στις μαύρες λίστες της Επαγρύπνησης για να σταλώ στο αρχιπέλαγος των γκούλαγκ, αν ποτέ εγκαθιδρυθεί η δικτατορία του προλεταριάτου.

Είναι πραγματικά κρίμα που ένα κόμμα που (θέλει να) ενστερνίζεται υψηλά ιδανικά και ωραίες ιδέες, την αλληλεγγύη, τον ανθρωπισμό, τη δικαιοσύνη και την ισότητα, να εξαντλείται στην επαναστατική γυμναστική των συνεδρίων, βάζοντας στα δύσκολα άλλους, π.χ. την ΚΙΣΑ, να κάνει το λαγό. Έτι χειρότερον, αποτελεί σήμερα το πιο αντιδραστικό, συντηρητικό και οπισθοδρομικό κομμάτι της κοινωνίας μας. Σε αυτή την κατηγορία το ΑΚΕΛ δεν είναι μόνο. Μαζί είναι και οι ακραίες πολιτικές εταίρες του, όπως και οι μουτζαχετίν τραγοπαπάδες. Το πρόστυχο αυτό τρίο συνθέτει σήμερα το βούρκο της οικονομικής και κοινωνικής ελίτ μέσα στον οποίο τσαλαβουτάμε, θέλοντας και μη, όλοι μας. Το μήνυμα από το ΑΚΕΛ είναι σαφές: όποιος δεν είναι μαζί μας, είναι εναντίον μας. Η συστηματική γκρίνια για την έλλειψη ενότητας δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια συγκεκαλυμμένη απαίτηση για πειθαρχία και παύση κάθε κριτικής. Η συζήτηση αποπροσανατολίζεται έτσι δις: από τη μια, οι απορριπτικοί πυροβολούν κατά βούληση ενάντια σε κάθε προοπτική λύσης και από την άλλη το Κόμμα φροντίζει να  περιχαρακώνεται στους τακτικισμούς του - κι όποιος δεν ακολουθεί, ας ετοιμάζεται για την πολιτική απομόνωση της Τασκέντης. Ενσυνείδητα  ή μη, αναλαμβάνει το ρόλο του νεκροθάφτη της λύσης, αφού πρώτα της είχε δώσει τη χαριστική βολή το 2004. Αναρωτιέμαι, με ποιους θα πορευτούν στο νέο δημοψήφισμα…

Σοβαρός λόγος ανησυχίας δεν υπάρχει, σύντροφοι: η στάνη της οικογενειοκρατικής διαμόρφωσης εκλογικών προτιμήσεων εγγυάται ψηλό αριθμό παραγωγής ψηφοφόρων για τα επόμενα χρόνια. Κι αυτό με φέρνει στην κατακλείδα. Δυόμιση χρόνια πριν, είχαμε την αγωνία αν ο τόπος μας θα ξέφευγε από τον ασφυκτικό εναγκαλισμό του απορριπτισμού. Ο Τάσσος έφυγε, αλλά εσείς αποδεικνύεστε ικανότεροι κληρονόμοι τοις κείνου ρήμασι. Τουλάχιστον, τότε ξέραμε με ποιον είχαμε να κάνουμε. Φοβάμαι ότι σε δυόμιση χρόνια από σήμερα θα πρέπει να κάνω πάλι μια επιλογή ανάγκης και όχι θετικής προτίμησης. Πάντως, οι μέρες του ανεφάρμοστου σοσιαλισμού είναι μετρημένες…

Ο Νικόλας Κυριάκου είναι πιο γρήγορος και από τη σκιά του, πιο ταχύς και από τη σκέψη του.