περιοδικό ΡΕΥΜΑ - τεύχος 8 και τελευταίο

Το περιοδικό ΡΕΥΜΑ ετοίμασε το 8ο τεύχος του. Αυτό είναι το τελευταίο τεύχος μας. Τους λόγους μπορείτε να τους διαβάσετε στο περιοδικό που θα κυκλοφορήσει εντός της εβδομάδας σε κεντρικά περίπτερα. Σκέφτομαι μόνο αυτό: "All of old. Nothing else ever. Ever tried. Ever failed. No matter. Try again. Fail again. Fail better." Samuel Beckett

Από περιεχόμενα, πιστεύω ότι έχουμε πολλά και ενδιαφέροντα: κυπριακή προεδρία στην Ε.Ε. το 2012, η γνωμοδότηση του δικαστηρίου της Χάγης για το Κόσοβο, τα αστικά κέντρα των πόλεων και οι όψεις τους, εσπερινό σχολείο και άλλα.

Το κείμενο του τελευταίου "Λόγου Χάριν"  ακολουθεί. Θέλω μόνο να πω "ευχαριστώ" σε όσους  μας αγάπησαν, "συγγνώμη" σε όσους πίκρανα - και σε όσους νομίζουν ότι τελείωσαμε: "εις το επανιδείν". 

Πάντα κάτι μένει για να πεις...

Να χαιρετήσω; Να αποχαιρετήσω; Δεν ξέρω αν πρέπει, δεν ξέρω αν μπορώ. Το σίγουρο είναι ότι δεν νιώθω να βρίσκομαι σε τέτοια διάθεση. Κι αυτό γιατί τα τεύχη και οι εκδηλώσεις του περιοδικού στάθηκαν αφορμή για τόσα συναπαντήματα, για έναν έρωτα, για συζητήσεις και αναζητήσεις με παλιούς φίλους και νέους γνωστούς για την Κύπρο, για το αύριο, για τους ορίζοντες, την ομορφιά και το θυμό. “Δεν μπορεί, θα το νιώσανε κι άλλοι” – το συναίσθημα με πετύχαινε πάντα σαν σφαίρα που ταξίδευε χρόνια μέσα στον καιρό, προορισμένη για την έσω πλευρά της ευαισθησίας. Κοιτάξτε πίσω: πόσα μάθαμε. Κοιτάξτε μπροστά: σε όσα μπορούμε να φτιάξουμε. Μακριά από μας οι ηρωϊκές έξοδοι, οι ελιτίστικες φανφαρολογίες. Εδώ είμαστε, έντυποι, γραμμένοι στην πεπερασμένη αιωνιότητα των εκατό μας σελίδων. Ακίνητοι και έτοιμοι. Τα "πως" και τα "γιατί" τα ψάξαμε μεταξύ μας, με συγκλίσεις και διαφωνίες, ίσως και με μια πικρή επιγεύση να μένει στο τέλος – όπως για κάθετι ανολοκλήρωτο, για κάτι που μοιάζει να μένει στη μέση. Θελήσαμε πολλά; Ονειρευτήκαμε ουρανούς που έκαψαν τα ερασιτεχνικά φτερά μας; Αυτά και άλλα μαζί.  Ο σπόρος έπεσε. Ίσως να μην βρήκαμε το γόνιμο έδαφος που περιμέναμε. Μπορεί κι εμείς να πορευτήκαμε με ασύγγνωστη αφέλεια σε ένα κόσμο που ψάχνει αντίτιμα, υστεροβουλίες και ιδιοτέλειες πίσω από κάθε κίνηση. Δηλώνουμε αθώοι! Αν θα τα βάζαμε σε μια πρόταση, τότε απλά θα λέγαμε: "Δεν είμαστε όλοι ίδιοι". Δικά μας τα σημάδια κι οι ουλές, τα τραγούδια κι οι χαρές και δεν τα πουλάμε σε κανένα. Μόνο τα χαρίζουμε στους ανθρώπους που περπάτησαν χαρούμενα μαζί μας. Το προσπαθήσαμε – δώστε μας αγάπη, συγχώρεση, έπαινο και κριτική. Σε όποια δόση θέλετε. Να συντροφεύουν τα βράδια τις δικές μας σκέψεις. Για όσα έγιναν, για τον τρόπο που παρουσιάστηκαν, για τις υπερημερίες και το λειψό μας, για την πολιτική ορθότητα και την ατολμία μας, για όσα δεν προλάβαμε. Αναλογιστείτε το, πόσες φορές δεν σκεφτήκατε κι εσείς: Πάντα κάτι μένει για να πεις…