Τα ρουσφέτια τραγουδάνε ακόμα

 Έχω ένα καλό φίλο, που τα λέει ωραία και σφαιράτα. Από αυτόν κλέβω τον σημερινό τίτλο. Όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν. Δεν σας φαίνεται κι εσάς το ίδιο; Το ένα τρίτο των βουλευτών είναι νέα πρόσωπα, την ώρα που το σκηνικό είναι απαράλλαχτο. Την ίδια στιγμή τα εξίσου αντιπαθητικά ΔΗΚΟ και ΕΥΡΩΚΟ εισέπραξαν τις σφαλιάρες που τους άξιζαν. Αλλάζει άραγε ο τόπος και ο κόσμος επειδή το κόμμα της συναλλαγής, του νεποτισμού και του λαϊκισμού είδε τα ποσοστά του να μειώνονται κατά 2,22%; Ας απαντήσουμε με βεβαιότητα «όχι». Αλλά ας ελπίσουμε ότι οι απανωτές ήττες θα καταστήσουν αυτόν το πολιτικό σχηματισμό ως τον καρπαζοεισπράχτορα του πολιτικού συστήματος, με ευτυχή κατάληξη την ολοκληρωτική του απόσβεση από τον πολιτικό χάρτη. Με άλλα λόγια και μαθηματικώς ομιλούντες, με αυτό το ρυθμό απωλειών, κάποια στιγμή μετά το 2031 η κόπρος του Αυγεία θα καθαρίσει. Ο Θεός να τους κόβει ψήφους και να μας δίνει μέρες για να μπορέσουμε να το δούμε κι αυτό, αδέρφια.

Είναι άραγε το ΔΗΚΟ το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετωπίζει αυτή η χώρα; Ίσως και όχι, αλλά από κάπου πρέπει να ξεκινήσουμε επιτέλους. Κι ο λόγος είναι ότι, ενώ και οι άλλοι είναι βουτηγμένοι στη λασπούρα, το ΔΗΚΟ λειτούργησε υπονομευτικά από την αρχή της ίδρυσης του. Σκοπός, η ολική άλωση της προσωπικής αξιοπρέπειας των πολιτών, ο καθολικός εκμαυλισμός των ευεργετούμενών του και η ανάδειξη των πελατειακών σχέσεων ως κυρίαρχη πολιτική πρακτική. «Εσύ ξέρεις γιατί», άλλωστε. Και το ξέρουν ότι το ξέρετε και γι’ αυτό τα ρουσφέτια τραγουδάνε ακόμα.      

Παρακολουθώντας κάποιους από τους εκπροσώπους του στην τηλεόραση την περασμένη Κυριακή να παλεύουν για να μαζέψουν τα ασυμμάζευτα, μόλις στριμώχνονταν από κάποια ερωτησούλα του τάγματος των Ελλαδιτών αλεξιπτωτιστών-δημοσιογράφων, δεν μπορούσε παρά να διαπιστώσει κανείς την ηθική κατάντια και την κατρακύλα του χώρου. Αυτό που άμβλυνε την ηδονική αίσθηση, καθώς έβλεπε κάποιος τους διάφορους καραγκιοζάκους να τρακάρουν μεταξύ τους, είναι η διαπίστωση ότι οι μέρες του κάλπικου πατριωτισμού, της ακατάσχετης μακαριακής μπουρδολογίας και της λασπολογικής ανανολογίας είναι πίσω μας.

Κρίμα που πάντα τους σώζουν οι δύο μεγάλοι, καθώς ψάχνουν δεκανίκια, αντί να τους κόψουν το μόνο λόγο για τον οποίο υπάρχουν. Την εξουσία. Αλλά ίσως να είναι και αυτό δείγμα ενός ιδιάζοντος πολιτικού δαρβινισμού: επιβιώνει πάντα αυτός που βρίσκει νταβατζή, εκχωρώντας λίγο από τον... «ρυθμιστικό» του ρόλο. Όταν πολιτεύεσαι πρόστυχα, δεν μπορείς παρά να αναμένεις ότι κάποια στιγμή θα εισπράξεις αυτό που απλόχερα μοίρασες. Losers του 2008, losers του 2011, έχω νέα για σας: Η φτήνια γύρισε μπούμεραγκ και οι μέρες της πολιτικής αλητείας μετράνε αντίστροφα. Κρατήστε την 22/5/2011 ως την αρχή του τέλος αυτού του θεσμοποιημένου βόθρου και ό,τι εκπροσωπεί.

Θέλω να ξεράσω ΤΩΡΑ!

Το ΔΗΚΟ θεωρεί επιβεβλημένη την αποσύνδεση της διαδικασίας για την εκλογή του Προέδρου της Βουλής από κάθε κομματική σκοπιμότητα ή προσωπική υστεροβουλία, από κάθε μεθόδευση, που θα μπορούσε να δημιουργήσει την αίσθηση ή την εντύπωση αδιαφανών διαπραγματεύσεων και συναλλαγών

ΤΟ ΣΩΜΑ ΣΟΥ ΚΙ ΕΓΩ

Έχουμε πολύ ταξιδέψει
το σώμα σου κι εγώ
έχουμε φανταστεί
όσα ένα σώμα κι ένα εγώ
μπορούν να φανταστούν.
Το σώμα μου κι εγώ
έχουμε ονειρευτεί
το σώμα σου σε στάσεις
που ποτέ σου δε φαντάστηκες.
Δεν έχεις θέση τώρα
τι ζητάς
ανάμεσα σ' εμένα
και στο σώμα σου.


(Γιάννης Βαρβέρης, 1955 - 2011)

Πριν πέσει η νύχτα

“Για τις ημικρανίες σας και τα χαμένα λόγια

τις χαλασμένες μήτρες σας και τα νεκρά παιδιά σας

και για την ανεργία σας και για τα στραβά σας”

Φίλιππος Αγγελής

Με ταχύτητα καρδιάς

Πριν πέσει η νύχτα, οι νικητές, δηλαδή όλοι, θα μετράνε τις κινήσεις της επόμενης μέρας. Σε όλα αυτά τα βαρετά εκλογικά μαθηματικά αναφέρομαι που φέρνουν τους αρχηγούς δύο κομμάτων ως τους επικρατέστερους προέδρους της Βουλής. (Παρεμπιπτόντως, ποιος από όλους εσάς εκεί έξω θα τους έδινε 7 χιλιάδες ζεστά ευρώ το μήνα σε οποιαδήποτε άλλη δουλειά;) Ο ορίζοντας εκτείνεται στο 2013: μας μένει χοντρά-χοντρά ενάμιση χρόνος και οι τοπικές εκλογές μέχρι τότε. Όμως αυτά θα αποφασιστούν ερήμην μας: αναμείνατε, λοιπόν, στα πρωτοσέλιδά σας.

Το σημαντικό σήμερα είναι ότι υπάρχει ένας άδηλος νικητής και ένας αόρατος ηττημένος. Ο νικητής είναι η εγχώρια ακροδεξιά. Ανεξαρτήτως των ποσοστών που θα καταγράψουν σήμερα οι σχηματισμοί που την εκπροσωπούν, η ακροδεξιά έχει καταφέρει να αναδειχθεί σε αυτόνομη πολιτική οντότητα και να διεκδικήσει επιτυχώς την οριοθέτηση του αποκλειστικού πολιτικού της χώρου. Με όχημα τη μετανάστευση και την εξ αυτής πορευόμενη ρητορική στην κοινωνική και οικονομική ατζέντα, η ακροδεξιά έχει έρθει για να μείνει. Ακόμα και αν τα ποσοστά της παραμείνουν στα γλίσχρα επίπεδα των πρώτων μονοψήφιων αριθμών, ας είμαστε βέβαιοι για ένα πράγμα: ότι θα συνεχίσει να κάνει φασαρία, ότι θα συνεχίσει να είναι φορέας λεκτικής και σωματικής βίας, ότι θα σπρώχνει δεξιότερα τους υπόλοιπους. 

Ίσως είναι καιρός να πάρουμε στα σοβαρά αυτή την υπόθεση, όσο και αν η γραφικότητα ή η ακρότητα της μας φαίνεται ανάξια λόγου. Υποστηρίζω το αντίθετο: ο αντίκτυπος και ο δυνητικός κίνδυνος που εκπροσωπεί η ακροδεξιά είναι πολύ σοβαρά πράγματα για να τα αφήνουμε να σέρνονται στον πολιτικό χωροχρόνο. Εξ αφορμής της τελευταίας σκέψης, είναι μια ευκαιρία για όλους όσους ονοματίζουμε εαυτούς δημοκράτες να ωριμάσουμε και να ξεφύγουμε από τη λογική της αντανακλαστικής δρασης. Απέναντι στις πορείες μίσους της ακροδεξιάς, η απάντηση δεν μπορεί να είναι η διοργάνωση αντιεκδήλωσης στον ίδιο χρόνο και χώρο. Η αντίδραση αυτή προδίδει ένα χαζό οπαδισμό, που κάποια στγμή θα έχει θύματα βίας: η Αθήνα δεν πέφτει μακριά. Με πιο μεγάλα θύματα, όμως, τη λογική και την ευκαιρία να τεθεί στα σοβαρά το μεταναστευτικό με νηφαλιότητα και ορθολογισμό στη δημόσια συζήτηση. 

Ο μεγάλος χαμένος είμαστε όποιος είχε μια μικρή προσδοκία ότι ίσως τα πράγματα πάρουν και μια διαφορετική στροφή αυτή τη φορά. Αντ’ αυτού, βιώσαμε μια προεκλογική περίοδο που στήθηκε κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση του κυπριακού lifestyle. Οι υποψήφιοι φωτογραφήθηκαν σε γελοίες πόζες, ξεμπέρδεψαν με την πολιτική μέσα από ανόητα συνθήματα και έκαναν διάφορες χαριτωμενιές που ταίριαζαν σε reality show και τέλοσπαντων ταλαιπώρησαν τον ακουστικό πόρο, τις οπτικές ίνες και την ψυχική μας ισορροπία. Η κληρονομιά της 22ας στην 23^η Μαϊου είναι ένα μικρό οικολογικό έγκλημα και ένα σωρός από «κυβερνοσκουπίδια» που θα μένουν εκτεθειμένα στις ιστοσελίδες των υποψηφίων, για να μας θυμίζουν τη ματαιοδοξία και την ολιγοσύνη που κυκλοφορεί ανάμεσά μας.

Ελπίζω μόνο να έχουν τύχη οι σοβαροί. Όσο κι αν πετροβολούμε απ’ έξω, κάποια στιγμή θα πρέπει να ψάξουμε τις απαντήσεις και με κάποιους από μέσα. Καλή τύχη, Χρήστο.

Αλλάζουμε (ή βουλιάζουμε)

Όσο περνά ο καιρός, τόσο αναδεικνύονται τα χαρακτηριστικά μιας προκεχωρημένης, και μη αναστρέψιμης σε ορισμένες εκδοχές της, παρακμής του τόπου μας. Ένα από τα κυρίαρχα στοιχεία της είναι οι πάμπολλες συνδηλώσεις της ομαδικής ψύχωσης, που κατατρύχει σχεδόν στο σύνολό του τον ιθαγενή πληθυσμό. Κι αυτό σχετίζεται με την πολιτική ψυχολογία του μέσου Κύπριου, που παραμένει βαθιά ριζωμένη στις μέσες δεκαετίες του περασμένου αιώνα. Με τα χρόνια, έχει ενσταλαχθεί στον καθένα μας η πεποίθηση ύπαρξης ενός απόλυτου και σχεδόν μεταφυσικών διαστάσεων «δικαίου» σε ό,τι έχει να κάνει με τον αγώνα μας. Καλλιεργείται, ακόμη και στις μέρες μας, η αντίληψη ότι μια υπερβατικής φύσεως ενότητα, σε συνδυασμό με την «πρόταξη», την «ευρωπαϊκή λύση», την «επανατοποθέτηση» και διάφορους άλλους φετιχισμούς, θα δημιουργηθούν οι συνθήκες για την ευόδωση των προσδοκιών μας: την επιστροφή στη 19η Ιουλίου 1974. Πράγματα, δηλαδή, ανέφικτα.

Ιδωμένες με το φακό της νηφαλιότητας και της λογικής, αρετές και ιδιότητες σπάνιες στα μέρη και τους καιρούς μας, οι εμμονές αυτού του είδους προδίδουν έναν πνευματικό αυνανισμό, ο οποίος προσλαμβάνει στα σοβαρά το είδωλο που του επιστρέφει ο καθρέφτης. Παραπληρωματικά στα προλεχθέντα, λειτουργεί ένας, θρησκευτικών αποχρώσεων και καταβολών, μανιχαϊσμός: των καλών που ασπάζονται τις θέσεις μας και των κακών που μας επιβουλεύονται, διαχρονικά και παντοιοτρόπως. Ιδωμένες έτσι, μπορούν να γίνουν κατανοητές τόσο οι κατά καιρούς δηλώσεις του Αρχιεπισκόπου, όσο και η αποδοχή τους από ένα σημαντικό κομμάτι της κοινωνίας και του πολιτικού κατεστημένου. Για να αποδοθεί το εύρος της συλλογικής παράνοιας που μας μαστίζει, αρκεί να λεχθεί ότι οι πολιτικοί σχηματισμοί που κατεξοχήν εκφράζουν την οπισθοδρόμηση, το συντηρητισμό και αποτελούν την επιτομή της αποσύνθεσης, δηλαδή το ΔΗΚΟ και το ΕΥΡΩΚΟ, επιμένουν να νέμονται έναν τραβεστί ευρωπαϊσμό και να ομνύουν στην αξιοκρατία και την ακεραιότητα.

Αποτελεί δεδομένο, που δεν μπορεί να αμφισβητηθεί σοβαρά, ότι η αμορφωσιά, ο καφενειακός πολιτικός λόγος και πρακτική, καθώς και μια επαρχιώτικη αυτοαναφορικότητα, χαρακτηρίζουν σχεδόν στο σύνολό του το πολιτικό προσωπικό της χώρας μας. Όχι τυχαία, διάφορες προβληματικές προσωπικότητες με πενιχρό παιδευτικό ή επαγγελματικό υπόβαθρο βρέθηκαν διαχρονικά σε θέσεις εξουσίας. Για την κατάσταση αυτή, οφείλουμε να ονοματίσουμε την εγχώρια Δεξιά ως την κύρια υπεύθυνη, η οποία καθιέρωσε τον νεποτισμό, την αναξιοκρατία και την επικράτηση των μετρίων ως κανόνες του παιχνιδιού στη μετά ανεξαρτησία εποχή. Στον αντίποδά της, η ντόπια Αριστερά πορεύτηκε σε έναν ιδιότυπο δρόμο δειλίας και υποτακτικότητας, επιδιώκοντας ταυτόχρονα να προσποριστεί την αίγλη ενός παγκόσμιου κινήματος, που δεν δίστασε να συγκρουστεί ένοπλα με τις ντόπιες ολιγαρχίες και τα κατεστημένα. Αυτό εξηγεί σε ένα μεγάλο βαθμό την κυπριακή ιστορική ιδιομορφία, ή, αν προτιμάτε, ανωμαλία, το ότι δηλαδή το απελευθερωτικό-αντιαποικιακό κίνημα δεν γεννήθηκε μέσα στην προοδευτική Αριστερά, αλλά έλκει την καταγωγή του από έναν αναχρονιστικό εθνικιστικό ρομαντισμό. Κι ακόμη, το ότι έχει να επιδείξει μόνο ακούσιους μάρτυρες θυσίας, αλλά όχι εκούσιους ήρωες δράσης.

Ωστόσο, και οι δύο πλευρές του πολιτικού πεδίου ανίχνευσαν το raison d' être τους στην απέναντι όχθη, αποτυγχάνοντας να προωθήσουν ένα ευρύτερο ιδεολογικό σχέδιο: ούτε η Δεξιά για έναν φιλελεύθερο καπιταλισμό, μήτε η Αριστερά για μια σοσιαλιστική δικαιοσύνη. Σήμερα, βιώνουμε σχιζοφρενικώ τω τρόπω τις αγκυλώσεις και τις αντιφάσεις στις οποίες μας έχουν οδηγήσει αμφότεροι. Επιπρόσθετα, συνέτειναν μέσα από τις μικρονοϊκές ρητορικές τους στην αποχαύνωση, και κατά περιόδους αποκτήνωση, των περισσότερων οπαδών τους. Για τους πιο δύσπιστους ανάμεσα στο αναγνωστικό κοινό, θα παρέπεμπα σε μια σειρά από blogs, όπου ο φανατισμός και ο ακατάσχετος βερμπαλισμός εκλαμβάνεται, αντίστοιχα, ως εθνοπρεπής στάση ή εξιδανικευμένος σοσιαλισμός. Ο κοινός παρονομαστής και στις δύο περιπτώσεις είναι η ανάδειξη των βλακών σε αξιακό πρότυπο. Μέσα στον ασφυκτικά στενό, γεωγραφικά και νοητικά, χώρο της Κύπρου, οι διαφορές πήραν δυσανάλογες προς το πραγματικό τους μέγεθος διαστάσεις, εκτεινόμενες σε κάθε πτυχή της καθημερινής ζωής. Η πιο τραγική συνέπεια, ωστόσο, ήταν το οριστικό διαζύγιο με την πραγματικότητα και τη δολιχοδρομία σε αφόρητες κοινοτοπίες, που νομοτελειακά θα οδηγήσουν στον τελειωτικό ευνουχισμό και οριστική μετάλλαξη των κατοίκων της Κύπρου σε πνευματικά ασπόνδυλα, με Louis Vuitton ανά χείρας και θανατηφόρα α-γλωσσικά greeklish.

Σήμερα, όσο ποτέ προηγουμένως, ο τόπος έχει ανάγκη από εκείνη τη μικρή ελίτ που μπορεί να συλλάβει και να συγχρονιστεί με τους οικουμενικούς ρυθμούς για να προωθήσει ένα σχέδιο εκσυγχρονισμού στην παιδεία, την οικολογία και την οικονομία του τόπου. Δίχως αυτή την παρέμβαση, η ανέξοδη ρητορική για τον, εν τοις πράγμασι ποδηγετούμενο, Λαό, που είτε εν τη «σοφία» του απορρίπτει σχέδια επίλυσης ή εκλέγει τον λαϊκιστή τύραννό του, θα οδηγεί αναπόδραστα στη συνεχή βύθισή μας στον σημερινό βούρκο. Ιδέες και σχέδια, λοιπόν, ευπρόσδεκτα. Όσο είναι καιρός, όμως...

Η «ευρωπαϊκή» λύση ως κυρίαρχο ψέμα

Ένα από τα μεγαλύτερα ψέματα που διακινήθηκαν από την εποχή του δημοψηφίσματος και μετά στην πολιτική σκηνή είναι αυτό της «ευρωπαϊκής λύσης». Όσοι την ευαγελλίστηκαν, συνέτειναν, συνειδητά ή μη, στο στήσιμο μιας απάτης που θεμελίωσε μια ομαδική ψύχωση. Στον ίδιο ορίζοντα εγγράφονται και οι αρνήσεις στα ασφυκτικά χρονοδιαγράμματα και στην επιδιαιτησία. Ο απορριπτισμός απέτυχε να αποδείξει ότι μπορεί να καταφέρει κάτι «ευρωπαϊκό», όσο κυβερνούσε μέχρι το 2008. Έκτοτε, το ΔΗΚΟ, το ΕΥΡΩΚΟ και μερικές δευτεράντζες του ΔΗΣΥ μας πιπιλάνε το μυαλό με αυτή τη φενάκη.

Ο συλλογισμός πίσω από την «ευρωπαϊκή λύση» είναι απλοϊκός και γι’ αυτό προσιτός στον περισσότερο κόσμο: η ΕΕ έχει αρχές, η επιδιωκόμενη λύση έχει σημαντικές ασυμβατότητες με αυτές, άρα οφείλουμε να διεκδικήσουμε κάτι άλλο. Οι κήρυκες της αρκούνται στο να πυροβολούν τις επιμέρους προτάσεις: όχι στη διζωνικότητα, όχι στη διασταυρούμενη ψήφο, όχι στις προτάσεις για το περιουσιακό. Όχι, όχι, όχι, όχι, όχι. Ξεχνούν έτσι, ή βολεύονται με, το πέρασμα του χρόνου, προσφέροντας την καλύτερη υπηρεσία στην τελική διχοτόμηση του νησιού.

            Απορίας άξιον παραμένει γιατί η ΕΕ, τα όργανα της και τα κράτη που την απαρτίζουν (κάποια ήδη από τη δεκαετία του ‘50, όταν εμείς ζούσαμε το μύθο της ΕΟΚΑ) δεν μας προσφέρουν την αμέριστη αλληλλεγύη τους, γιατί δεν προτάσσουν κι αυτά τις αρχές της, γιατί δεν απαιτούν συμμόρφωση με τους κανόνες. Μήπως τελικά μόνο οι εντόπιοι ευρωπαϊστές μπορούν να αποχρησμοδοτήσουν το έρεβος του τι εστί ευρωπαϊκό; Γελάνε μαζί μας στις Βρυξέλλες, αδέρφια, κι εμείς παίρνουμε στα σοβαρά τους ευρωκαραγκιόζηδες...

Απέναντι σε αυτό το συντονισμένο ψεύδος που ετοιμάζεται να μας καταβαραθρώσει, οφείλουμε να δίνουμε απαντήσεις. Μια ενδεχόμενη λύση θα αποτελέσει εξέλιξη τέτοιας σημασίας, που θα δικαιολογεί αποκλίσεις από το ευρωπαϊκό κεκτημένο. Ήδη από τα συμπεράσματα της Σεβίλλης του 2002, η ΕΕ εξέφρασε την ετοιμότητα της να διευκολύνει την διευθέτηση του Κυπριακού.[1] Και τότε, όπως και σήμερα, η διευθέτηση είχε όνομα: διζωνική, δικοινοτική ομοσπονδία. Οι αποκλίσεις από το κοινοτικό κεκτημένο δεν είναι μηχανισμός που εφευρέθηκε για να ξεγελαστεί η Κύπρος σε μια κακή λύση. Ο κατάλογος άλλων περιπτώσεων δείχνει τη δυναμική της ΕΕ. Αν υπάρχει κάτι που πραγματικά ενδιαφέρει την ΕΕ, αυτό είναι το να μπορεί το μελλοντικό κράτος να μιλά με μια φωνή και να μπορεί να εγγυάται την εφαρμογή του ευρωπαϊκού δικαίου.

  

            Καθόσον αφορά την οργάνωση μιας μελλοντικής ομοσπονδιακής πολιτείας και την εκλογή των οργάνων και θεσμών της, για την ΕΕ (και για το ΕΔΑΔ) είναι αρκετό να υπάρχει δημοκρατική νομιμοποίηση του νομοθετικού σώματος. Μια ματιά στο άρθρο 3 του Πρώτου Πρωτοκόλλου της ΕΣΔΑ διαλύει κάθε υποψία.[2] Οι ευρωψευταράκοι δεν στερούνται φαντασίας. Τόσο που η διαρκής επανάληψη της ανοησίας ότι το δικαίωμα της ιδιοκτησίας είναι ‘ιερό και απαράγραπτο’, την έχει περιβάλει με την αίσθηση ότι έτσι έχουν τα πράγματα. Η στεγνή αλήθεια είναι ότι δεν θα γυρίσουν όλοι οι πρόσφυγες στα σπίτια τους και ότι θα πρέπει να συσταθεί ένας περίπλοκος μηχανισμός διαχείρισης των περιουσιών. Και σε ό,τι αφορά την εκδίωξη των εποίκων, θα πρέπει να προταθεί τρόπος που να είναι συμβατός με την απαγόρευση των μαζικών απελάσεων ξένων που απαγορεύονται από... την ΕΣΔΑ.[3]

           

Και μια τελευταία αλήθεια για την «ευρωπαϊκή» λύση. Αποτελεί την επιτομή της κενολογίας του βαθέος ελληνοκυπριακού κατεστημένου, που επιχειρεί να συγκαλύψει την πραγματική πεποίθηση: την απόρριψη του διαμοιρασμού της εξουσίας με τους Τουρκοκύπριους, την κουλτούρα της συνεχούς αντιπαράθεσης και της εθνικής καθαρότητας του νότου.             Με ‘ψευδοευρωπαϊκές’ ρητορείες, προτάξεις, επανατοποθετήσεις, «την Τουρκία στο εδώλιο του κατηγορουμένου», τα αναμασήματα διαφόρων ανοησιών για τα ανθρώπινα δικαιώματα που τείνουν να γίνουν δοξασίες, μπορούν να περάσουν άνετα ακόμα 37, 47, 57 χρόνια. Αρκετά, δηλαδή, για να μην υπάρχει κανείς που να θυμάται από που ξεκίνησε όλο αυτό...

---

[1] Par. 24: In respect of the accession of Cyprus, the Helsinki conclusions are the basis of the European Union's position. The European Union's preference is still for the accession of a reunited island. The European Council fully supports the efforts of the Secretary-General of the United Nations and calls upon the leaders of the Greek Cypriot and Turkish Cypriot communities to intensify and expedite their talks in order to seize this unique window of opportunity for a comprehensive settlement, consistent with the relevant UN Security Council resolutions, it is to be hoped before the conclusion of the negotiations. The European Union would accommodate the terms of such a comprehensive settlement in the Treaty of Accession in line with the principles on which the European Union is founded: as a Member State, Cyprus will have to speak with a single voice and ensure proper application of European Union law. The European Union would make a substantial financial contribution in support of the development of the northern part of a reunited island.

[2] (Πρώτο) Πρόσθετο Πρωτόκολλο της ΕΣΔΑ, άρθ. 3: Δικαίωμα για ελεύθερες εκλoγές: “Τα    Υψηλά Συμβαλλόμεvα          Μέρη αvαλαμβάvoυσι τηv υπoχρέωσιv όπως διεvεργώσι, κατά λoγικά διαστήματα, ελευθέρας μυστικάς εκλoγάς, υπό συvθήκας επιτρεπoύσας τηv ελευθέραv έκφρασιv της λαϊκής θελήσεως ως πρoς τηv εκλoγήv τoυ voμoθετικoύ σώματoς.”

[3] Article 3, Protocol No. 4 to the ECHR: Prohibition of collective expulsion of aliens “Collective expulsion of aliens is prohibited”.

Γεια σου ρε Πορτογαλία!