Η τραγωδία της 11ης Ιουλίου λειτούργησε και ως απασφαλιστική βαλβίδα στο θυμό και την απογοήτευση που συνοδεύουν τις σκοτεινές μέρες που ζούμε. Ως βίαιο γεγονός, πυροδότησε έντονες αντιδράσεις. Σε τέτοιες στιγμές δύσκολα αναμένει κανείς αυτοσυγκράτηση, ψυχραιμία, μέτρημα των δεδομένων. Θα σταθούν τα γεγονότα αυτά ικανά για να μιλήσουμε επιτέλους ειλικρινά για κάποια θέματα; Για τη λειτουργία και την ανάγκη ύπαρξης της Εθνικής Φρουράς, για τους μηχανισμούς λογοδοσίας των αξιωματούχων, για την ποιότητα του πολιτικού προσωπικού της χώρας, για την ενεργειακή μας εξάρτηση; Θα εξαρτηθεί από τη δικιά μας αντίδραση κι αν αυτή θα αντέξει στην ανελέητη θερινή ραστώνη.
Υπάρχει κάτι βαθιά άρρωστο σε μια κοινωνία που τρέφεται με ήρωες. Κανείς δεν ξυπνάει το πρωί για να πάει στη δουλειά του για να γίνει ήρωας. Κανείς δεν στέλνει τα παιδιά του στο στρατό για να τα δει σε φέρετρα καλυμμένα με σημαίες. Οι άνθρωποι, που οι εγκληματικές ενέργειες και παραλείψεις του κράτους σκότωσαν, ήταν προορισμένοι να χαρούν τις οικογένειές τους, να αγαπήσουν τις συντρόφους τους, να ζήσουν τα μικρά και τα μεγάλα της ζωής. Για τους δικούς τους, οι ώρες σιωπής που έρχονται στα επόμενα χρόνια, το βάρος πρέπει να είναι ασήκωτο.
Από όσα καταγράφω στην πρώτη παράγραφο, πιο σημαντικά για την ώρα μού φαίνονται τα ζητήματα της Εθνικής Φρουράς και της δημόσιας λογοδοσίας των πολιτικών. Για την μεν πρώτη, αυτή έχει καταγράψει το κατόρθωμα να προκαλέσει περισσότερους νεκρούς από ίδιες ενέργειες, παρά από τον αντίπαλο για την αντιμετώπιση του οποίου είχε συσταθεί. Ο στρατός μας αποτελεί εδώ και πολλά χρόνια μια μαύρη τρύπα, η οποία απορροφά ανθρώπινες ζωές, οικονομικούς πόρους και κοινωνικό δυναμικό. Είναι παράγοντας οπισθοδρόμησης και το χειρότερο: αδυνατεί να εκπληρώσει το σκοπό για τον οποίο συστάθηκε. Ο δημόσιος διάλογος για την κατάργησή της σε ορίζοντα τριετίας θα αποτελέσει ένα βήμα για την εξυγίανση της ζωής στον τόπο. Μέχρι τότε, τι θα λέγατε για ένα κίνημα ανυπακοής και επιστροφής φύλλων πορείας, οπλισμού και χρεωμένων υλικών από τους εφέδρους;
Για τη δημόσια λογοδοσία, είναι σημαντικό να λεχθεί ότι, πέρα από τις κομματικές γραμμές, που τόσο λυσσαλέα υπερασπίζονται κάποιοι στον δημόσιο χώρο, υπάρχει και η γραμμή της λογικής και της νομιμοποίησης στην κοινωνία. Η Κυβέρνηση με τη στάση και τον δημόσιο λόγο της στις πρώτες μέρες προσέβαλε βάναυσα τη λογική των πολιτών, πολλαπλασιάζοντας τη ζημιά που έχει γίνει στην αξιοπρέπεια του καθενός μας. Με το κρυφτούλι, την αποποίηση ευθυνών από όλους και την ανόητη αναλογία με το... πραξικόπημα, η λογική και η ευθιξία ήταν τα επόμενα μεγάλα θύματα της τραγωδίας. Και για το λόγο αυτό η Κυβέρνηση έχει χάσει τη νομιμοποίησή της στο μυαλό πολλών συμπολιτών μας. Ανεξαρτήτως της ταχύτητας και του αποτελέσματος των ερευνών, η Κυβέρνηση είναι καταδικασμένη να λειτουργεί αντανακλαστικά σε κάθε δίκαιη και άδικη κριτική. Ουραγός και δυσλειτουργικό κομμάτι, δηλαδή, της πολιτικής ζωής, την ώρα που στους επόμενους μήνες μάς περιμένουν εξελίξεις που θα διαμορφώσουν καταλυτικά τη φυσιογνωμία του τόπου για τις επόμενες δεκαετίες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου