Μια από τις χειμαρρώδεις συνέπειες της 11ης Ιουλίου ήταν η επαναφορά μας στις «παλιές καλές» μέρες του δημοψηφίσματος. Ίσως όχι με την ίδια ένταση κι ίσως όχι με το ίδιο πάθος που χάραξε τις μέρες εκείνης της περιόδου, οδηγώντας σε σχίσματα οικογενειακών και φιλικών σχέσεων. Ωστόσο, όσο παρακολουθώ τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και τις συζητήσεις στο διαδίκτυο, τόσο πιο πολύ νιώθω ότι το άρωμα των ημερών του 2004 επιστρέφει. Μιλάς και δεν σ’ ακούει κανένας. Ακούς και απορρίπτεις τον άλλο στη δεύτερη πρόταση. Το συστηματικό trolling κρατά καλά και η συζήτηση εκπίπτει σε εκατέρωθεν προσωπικές επιθέσεις. Και για να μην φανεί ως ex cathedra κριτική, βάζω και τον εαυτό μου στο πλάνο.
Η έκρηξη στο Μαρί αποδεικνύει για άλλη μια φορά ότι δεν ξερουμε να μιλάμε και να συνδιαλεγόμαστε. Σχεδόν αμέσως μετά την έκρηξη, η διαχωριστική γραμμή τραβήχθηκε στα ίδια περίπου σύνορα των κομματικών επικρατειών. Από τη μια η παλιά καλή κυπριακή δεξιά μυρίστηκε αίμα και δεν δίστασε να χώσει βαθιά τα δόντια της στην Κυβέρνηση και στην Αριστερά. Η έκρηξη αποτέλεσε την ιδανική αφορμή για να ξαναβγούν τα δεξιόστροφα σύνδρομα όσων ποτέ δεν χώνεψαν την ύπαρξη του ΑΚΕΛ στην Κύπρο, πόσω δε μάλλον την ανάδειξη του Χριστόφια στην εξουσία. Αν και η σούμα είναι χοντρική, και εξ αυτού του λόγου ο μέσος όρος να μην είναι σωστός, μια σημαντική μερίδα του κόσμου που συμμετέχει στις διαμαρτυρίες έχει αυτό το προφίλ. Ξανά σημαίες και εθνικοί ύμνοι, «όχι ρεύμα απ’ τον κατακτητή», ξανά πατριωτισμός του πεζοδρομίου.
Από την άλλη, το ΑΚΕΛ απάντησε καθυστερημένα και αντανακλαστικά. Ξέθαψε την παλαιάς κοπής πραξικοπηματολογία για να ερεθίσει το συναισθηματισμό μιας ανέξοδης, πλην προσβλητικής για τη νοημοσύνη, αναλογίας. Απέναντι στα σαρκοβόρα δεξιά σύνδρομα, αντέταξε μια σταλινικού τύπου προστασία του ηγέτη και το σύνδρομο καταδίωξης που κατατρύχει το ΑΚΕΛ από καταβολής κόσμου. Έτσι, ξαναμπήκε στο λεξιλόγιο μας ο «αντι-ακελισμός» και όλα τα συμπαρομαρτούντα της. Ένα κομμάτι της αποτυχίας του ΑΚΕΛ να διαχειριστεί την κατάσταση οφείλεται στην αδυναμία του από τον καιρό της ανάληψης της διακυβέρνησης να σταθεί για όσα πρεσβεύει, να συγκρουστεί με όσα διαφωνούσε και να προβάλλει πειστικά το επικοινωνιακό κομμάτι της πολιτικής του. Πλέον, μου φαίνεται αργά για να αφήσει θετικό πρόσημο στην πενταετία του. Το χειρότερο όμως είναι ότι ο κόσμος του ψάχνει τις εύκολες δικαιολογίες για να κρυφτεί πίσω από αυτές: το δεξιό κατεστημένο, τα εχθρικά ΜΜΕ, η άνοδος της ακροδεξιάς, το σαθρό μετανεξαρτησιακό κατεστημένο. Γενικά, η ευθύνη βρίσκεται κάπου αλλού και διαχέεται σε όλους. Και μια σημείωση για την ακροδεξιά: μου φαίνεται ότι το ΕΛΑΜ είναι το όπιο του λαού, αφού έχει αναδειχθεί στον τέλειο πολιτικό μπαμπούλα για το ΑΚΕΛ. Άθελα(;) του, πριμοδοτεί την άνοδο των άκρων.
Μέσα σ΄αυτόν τον κυκεώνα, δεν μιλάμε για τίποτα ουσιαστικό, δεν θέτουμε μακρούς ορίζοντες. Αντίθετα, ζούμε στον αστερισμό του ανασχηματισμού, του micromanagement και της προβολής μιας μαζικής υστερίας. Αν με αυτούς τους όρους θα πορευτούμε στις συνομιλίες και στην κατάληξη σε ένα σχέδιο λύσης, τότε φοβάμαι ότι θα ξαναβρεθουμε σε μια δυσάρεστη επανάληψη του έργου που ζήσαμε το 2004. Ως φάρσα ή ως τραγωδία, λίγο θα μετράει…
3 σχόλια:
Νικόλα έκοψα στην Κύπρον τζιαι έζησα αυτην την υστερίαν που περιγράφεις σαν εφιάλτην αντίς για ανέμελες διακοπές. Δεν έιμαι σταλινικός, ούτε καν ακελικός τζιαι το ξέρεις. Στις 19 επήα στο προεδρικό διότι εθεώρησα χρέος μου σαν αριστερός να το κάμω. Δίπλα μου ένας σύντροφος, πάλιν άχι ακελικός, που είναι στον δεύτερο μήνα χημιοθεραπείας με καρκίνο στους πνεύμονες και στον εγγέφαλο εσηκώστηκεν από το κρεβάτιν τζιαι επήεν.
"Αν γιάνω, μου είπεν, θέλω να σας φέρω μαζίν ρε, τους συντρόφους που ποτζιεί που παλεύκουν τζιαι μέσα τζιαι έξω που το CTP τζιαι σάς, να συντονιστείτε. Έχει πεήντα χρόνια που μάχουνται τζιαι δεν τα εκαταφέραν να νομιμοποιήσουν την διχοτόμησην, Πρέπει να φκούμεν πουπάνω."
Για αυτόν επήεν τζιαι τζιείνος, για αυτόν επήα τζιαι γώ φίλε μου. Κατάλαβε ότι όσον τζιαι να αντιπαθείς τα παλαιοαριστερά, αν θέλεις να ενωθεί ο τόπος σου, μόνον σε συνεργασίαν με την αριστεράν μπορεί να γινεί τούτον.
Πως μπορείς ρε Νικόλα να λες ότι δεν στάθηκε το ΑΚΕΛ σταθερό σε ότι πρεσβέυει όταν έχασεν έναν συμαντικόν στρατηγηκόν σύμμαχον τζιαι συγκυβερνήτην διότι δεν έκαμεν πίσω στο Κυπριακό; Πως μπορείς να λες ότι δεν στέκεται που την στιγμήν που έχει μιαν εφτομάδαν που δεν έχουμεν κυβέρνησην διότι Ο Χριστόφκιας επιμένει ότι ΔΕΝ θα αποσύρει όσα εσσυφφωνηθήκαν για το Κυπριακό τζιαι κινδυνεύει να μείνει μόνος του να κυβερνά με διατάγματα διότι είναι αποφασισμένος αν η Τουρκία το θελήσει ΝΑ ΠΡΟΧΩΡΗΣΕΙ. Αυτόν το είπεν τζιαι το λέει σε όλους, τζιαι στους Τούρκους τζιαι στους δικούς μας. Δεν επήεν για να κάμει περίπατον στο προεδρικόν φίλε μου. Επήεν για να λύσει το Κυπριακό τζιαι κάμνει ότι μπόρει για να το πετύχει.
Έβαλεν μπροστά στους Τούρκους, μπροστά στα Ηνωμένα Έθνη τζιαι μπροστά στον Τταλάτ έναν πολλά απλόν εγχείρημαν: βοηθήστε με να φέρω μπροστά στους ελληνοκυπρίους έναν σχέδιον που θα οτ δεχτούν. Επιμέναν τζιαι επιμένουν να θέλουν τον Ανάν τζιαι κάτω. Δεν γίνεται τούτον το πράμαν, τζιαι αν εγίνετουν θα ήταν καταστροφή. Δεν πρόκειται να περάσει. Ο άθρωπος στέκει τζιαμαί τζιαι πασκίζει σταθερός σε τούτην την πολλά απλήν τζιαι λογικήν αρχήν.
Τζιαι τωρά ακόμα που έμεινεν μόνος του συνεχίζει. Εγώ είμαι δίπλα του, διότι θεωρώ ότι είναι η μόνη επιλογή ενάντια στο ρεύμα πλέον υπέρ της διχοτόμησης, είτε εξ ενδοτικών, μέσω μιας συνομοσπονδιακής λύσης εμείς ποδά τζιαι τζιείνοι ποτζιεί, είτε μέσω μιας εξ ενένδοτικών "ποτέ ναι και με τίποτε, τζιείνοι ποτζιεί τζιαι μες ποδά". Δίπλα του τζιαι ότι γινεί φίλε μου. Αφού δεν έχει άλλους (πλέον).
Το να φορτώσεις στην κυβέρνησην τζιαι το Ελάμ ρε φίλε το θεωρώ το άκρον άωτον της τρέλλας. Μα εν ηζείς εις την Κύπρον ρε φίλε; Το Ελάμ εν μες τα ΘΟΙ που εκκολάπτεται, πας τες κερκίδες του ΑΠΟΕΛ τζιαι μες τες ακροδεξιές φοιτητικές οργανώσεις έξω της Κύπρου. Γυμνάζουν τους σωματικά τζιαι ψυχικά αξιωματικοί της Εθνικής Φρουράς τζιαι ρίχνουν τους νερόν μες την πολιτικήν τους λαϊκιστές πολιτικάντηδες, ποβίλλια της κοινωνίας που θέλουν να μας φκούν καβλάντηδες. Όχι ρε φίλε. Δεν μπορώ να συμφωνήσω μαζί σου ούτε σε τούτο.
Για το τελευταίο ναι. Είσαστε στο μικρομάνατζμεντ την στιγμή που ο Πρόεδρος εξεκίνησεν εντατικές με 19 συναντήσεις τζιαι καταληκτικού χαρακτήρα τελικές στο τέλος του Φθινοπώρου. Όποιος είναι όμως δίπλα στον πρόεδρον για να πετύχει αυτόν που θέλει τζιαι για το οποίον εκλέγηκεν είναι σταλινικός, παλαιοαριστερός τζιαι πρέπει να πάει στο πύρ το εξώτερον μαζίν με το ακέλ τζιαι τα περελκόμενα του.
Θκιάβασε τζιαι τον Γρηγόρη, τζιαι μιας τζιαι έκαμες το βήμαν να ξηκολλήσεις που το main stream που έπιασεν κατεύθυνση ευθεία βούρκο δεξιά ξηκόλλα 100%. 66% δεν γίνεται. Θα σε πάρει σε παράξενα μονοπάθκια.Όι πους εν τίποτε δηλαδή. Αλλά επειδή φαίνεσαι άθρωπος που αισθάνεται, μπορεί να σου είναι οδυνηρόν πάλε.
Εφκαλεν σεντόνι πάλε. Πρέπει να έρτω κανένα περίπατο Φλωρεντία φαίνσεται μου, ή να έρτεις εσύ κατά ποδά να κόψουμεν καμιάν κουβέντα, όι με τα μιλλοσφοντζίσματα τα ψηφιακά.
Γεια και χαρά σου Ασέρα,
για όσα μου γράφεις, να οι διευκρινήσεις μου:
1) Για το ότι το ΑΚΕΛ δεν στάθηκε για όσα πρέσβευε, είχα στο μυαλό μου όχι μόνο τα του Κυπριακού, αλλά και τα περισσότερα κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα. Το ΑΚΕΛ έβγαλε Πρόεδρο σε ένα κράτος που στήθηκε από τη δεξιά. Οι επιλογές, νομιζω, ήταν χοντρικά 2: ή διαχειρίζεσαι αυτό που βρήκες ή ξεκινάς να αλλάζεις. Εκεί που επιχειρήθηκαν αλλαγές, η σημασία τους και το εύρος τους χάθηκαν στη δημόσια υποστήριξη τους. Παρε για παράδειγμα την Παιδεία. Οι αλλαγές που έγιναν μπορεί και να ήταν οι πιο σαρωτικές απο την ανεξαρτησία. Κι όμως, αυτό που μένει στον κόσμο είναι τα καρκασιαλίκκια για τα τούφλα και τους διαδρόμους του Παγκυπρίου, ο "αφελληνισμός" της παιδείας και άλλες γνωστές ιστορίες. Θα ήθελα να έβγαινε το ΑΚΕΛ μπροστά συντεταγμένα να πείσει για την αναγκαιότητα των αλλαγών και τη θετική τους επενέργεια στον τομέα αυτό. Αναγνωρίζω ότι η συντριπτική πλειοψηφία των ΜΜΕ έχει πολιτική στόχευση. Αυτό ομως το ξέραμε από πριν και όχι από την εκλογή του Χριστόφια στην προεδρία. Ανάλογες σκέψεις νομιζω ότι ισχύουν και για άλλους τομείς, όπως η μετανάστευση για παράδειγμα.
2) Για το ΕΛΑΜ και την άνοδο της ακροδεξιάς. Το ότι οι ομάδες αυτές δημιουργούνται στους χώρους που ονομάζεις, είναι αδιαμφισβήτητο. Δεν λεω ότι το ΕΛΑΜ είναι δημιούργημα του ΑΚΕΛ. Ωστόσο, ένα κόμμα που πήρε 1% στις εκλογές (και φοβάμαι ότι η δύναμη του θα φανεί και στα επόμενα λίγα χρόνια, όταν βγουν και άλλα παραπούλια απο τα σχολεία) έχει αναδειχθεί από τις δημοσίες παρεμβάσεις του Προέδρου, του Αντρου και άλλων στελεχών ως ο κύριος πόλος μέσα στην πολιτική ζωή. Αν η πολιτική ανάλυση του Προέδρου είναι ότι οι διαμαρτυρομενοι κινούνται στο χώρο της ακροδεξιάς και γι αυτό τα πυρά πρέπει να επικεντρωθούν στο ΕΛΑΜ, τότε πολύ απλά κάνει λάθος. Η υποψία μου είναι ότι οι αναφορές στο ΕΛΑΜ είναι βολικές για τα αντιδεξιά αντανακλαστικά που μπορούν να βγάλουν στον κόσμο. Αλλά το ΕΛΑΜ, δεν το νικάς με δηλώσεις, ούτε αναδεικνύοντας το ως ίσο συνομιλητή σου. Το νικάς πολιτικά, μέσα στις συνειδήσεις και τα μυαλά του κόσμου.
3) Για το Κυπριακό και τους επόμενους μήνες: Πιστέυω ότι η συμπόρευση του ΑΚΕΛ τα τελευταία 8-9 χρόνια με το ΔΗΚΟ έχει φτάσει στα όρια του φετιχισμού. Το ζήτημαν είναι με ποιον μπορούσε να πάει κανείς σε δημοψηφίσματα, να περάσει τη λύση, τζιαι εξίσου σημαναντικόν, να κάμει τη λύση να δουλέψει. Αν η απάντηση μας σε αυτό το ερώτημα είναι ότι το ΔΗΚΟ μπορεί να κουβαλήσει μέρος του βάρους για αυτό το εγχείρημα, τότε δεν πείθομαι. Η τραγωδία μας είναι τα αντι-αριστερά και αντι-δεξιά σύνδρομα μέσα στα δύο μεγάλα κόμματα. Μπορεί να είναι εύκολο να μιλούμε για ιδεοληψίες και εμμονές στο ΑΚΕΛ, αλλά που την άλλη πλευρά και στο ΔΗΣΥ, το μένος που επικρατεί τόσο στον κόσμο όσο και στην κομματική ιεραρχία είναι κυρίαρχο. Υπήρχε (δεν ξέρω αν υπάρχει πια) ένα σημαντικο κομμάτι μεσα στα δυο κομματα που θα μπορούσε να τραβήξει κουπί. Αφού και οι 2 ηγέτες τους σε διαφορετικά χρονικά σημεία επέλεξαν να ερμηνεύσουν και να δράσουν με βάση τα εργαλεία του παλιού κόσμου, δεν μπορούμε να περιμένουμε πολλά σήμερα.
Ακόμα και αν ο Χριστόφιας είναι αποφασισμένος να προχωρήσει, θα πρέπει να κοιτάμε και γύρω μας για να βλέπουμε και το κλίμα που επικρατεί.Με την παρούσα κατάσταση και το διαρκές σφυροκόπημα για τις "υποχωρήσεις" του, θα πάμε (πάλι) σαν πρόβατα στη σφαγή για να ψηφίσουμε ακόμα ένα προοδευτικό, πλην μειοψηφικό, "ναι". Είμαι απαισιόδοξος.
Θα είμαι Φλωρεντία από 25/8. Τα στοιχεία επικοινωνίας μου τα έχεις.
Φιλικα
aceras: "αν θέλεις να ενωθεί ο τόπος σου, μόνον σε συνεργασίαν με την αριστεράν μπορεί να γινεί τούτον."
Νικόλας: "Το ζήτημαν είναι με ποιον μπορούσε να πάει κανείς σε δημοψηφίσματα, να περάσει τη λύση, τζιαι εξίσου σημαναντικόν, να κάμει τη λύση να δουλέψει. "
Το 2008 την ώρα που ανακοινώνονταν τα αποτελέσματα των εκλογών ο πελλο-Παπαπέτρου έλεγε με λύπη ότι εαν δεν προχωρήσουν τα δυο μεγάλα κόμματα σε μια συνεργασία αφήνοντας κατα μέρος τις υποτιθέμενες ιδεολογίες τους ποτέ δεν θα λυθεί το κυπριακό. Όλοι το ξέρουμε, αλλά εξακολουθούν να μας πουλούν ο καθένας το παραμύθι του.... Ο μόνος που έδειξε να έχει κότσια να προχωρήσει εν ο πελλό-Αναστασιάδης... Τζαι όσοι προτείνουν έτσι πράγματα συνήθως απλά θεωρούνται γραφικοί, σαν τον χωρκανό του Χριστόφια τον Χάσικο. Όσο οδηγούμε κοιτάζοντας που το καθρεφτούι πίσω εννα τουμπαρίσκουμε - τζαι εμείς τζαι η χώρα μας.
Φλωρεντία, Ελβετία, Βαρκελώνη - οι πιο σοφοί ή πιο τυχεροί έρχονται δαμέ μόνο για διακοπές...
Δημοσίευση σχολίου