Αντίο Ραούφ, δεν θα λείψεις σε κανέναν

Εντάξει, ίσως να σε πεθυμήσουν όσοι κάθονται στη «Θύρα 1974» των φανατικών στο ματς του Κυπριακού. Ένθεν και ένθεν της πράσινης γραμμής. Αυτοί που διακόπτουν το ματς με ρίψη αντικειμένων στον αγωνιστικό χώρο, όσοι τρελαίνονται με τα ασφυκτικά χρονοδιαγράμματα (ας διαρκέσει το ματς για πάντα) και την επιδιαιτησία (μπορούμε να σκοτωθούμε και χωρίς κανόνες). Όσο κι αν τα ΜΜΕ στην πλευρά μας προσπάθησαν να περιγράψουν με τα μελανότερα χρώματα το βίο και την πολιτεία σου, ξέχασαν, κατά βολικό τρόπο, να θυμίσουν ότι είχες συνοδοιπόρους και στις δύο πλευρές. Το μεγαλύτερο έργο του φανατισμού και της μισαλλοδοξίας στην Κύπρο είναι το αποτέλεσμα μιας κοινής επιχείρησης, μιας προσπάθειας που χωρίς καμιά εμφανή προσυνεννόηση απέδωσε καρπούς. Πού να καταγράφουμε ονόματα τώρα – ίσως ο χώρος να μην αρκέσει. Όμως σε θυμάμαι Ραούφ, εσένα και τους κοκκινογάλαζους ομοϊδεάτες σου κάθε φορά που περνάω από τη Λήδρας και ένας κοντοπάχουλος αστυνομικός στην ηλικία μου, σφραγίζει μεγαλοπρεπώς την καθημερινή σας διαθήκη: ένα μικρό ορθογώνιο χαρτάκι, με την κόκκινη TRNC σφραγίδα επάνω. Δεν έχω επιλογή: σ’ αυτό το νησί έμαθα να κινούμαι μόνο σε οριζόντιες γραμμές – ποτέ καθέτως. 

Έφυγες Ραούφ, αλλά μας άφησες το φόβο, τις σημαίες να ανεμίζουν πάνω στον ουρανό της πατρίδας μας, τα άπειρα φυλάκια, τις παρελάσεις, το μιλιταρισμό, τόμους από φράσεις και λέξεις κλισέ: Αδιαλλαξία, η τουρκική πλευρά, εκατομμύρια «ψευδο-» και εισαγωγικά για να περιγράφουμε τις παράλληλες πραγματικότητές μας. Ήσουν η καλύτερη και πιο αποδοτική μας δικαιολογία. Όσο εσύ αρνιόσουν τα πάντα, όσο στύλωνες τα πόδια σου σαν πραγματικό κυπριακό γαϊδούρι, ο χρόνος μάς ροκάνιζε από μέσα, έτρωγε τα μυαλά μας, τις αναμνήσεις και την ψυχή των γονιών μας, τις προσδοκίες για συμφιλίωση και πορεία προς το μέλλον. Έφυγες νικητής – ο αγώνας είχε διάρκεια όσο η ζωή σου, και εμείς που λίγο ετεροχρονισμένα ήρθαμε στο νησί, ζούμε απρόθυμα μεν, αναγκαστικά δε σύμφωνα με τις δικές σου συντεταγμένες. Είτε από οπισθοβουλία, είτε από απλή βλακεία παίξαμε στο ίδιο παιχνίδι, ποντάροντας πάντα όλα τα λεφτά στο πείσμα, την άρνηση, την απόρριψή σου. Μας δικαίωσες σε κάθε ποντάρισμα.

Ένας-ένας πεθαίνουν οι παλιοί δεινόσαυροι του Κυπριακού. Ίσως να είναι και αυτή μιας μορφής λύση: όταν πεθάνει κι ο τελευταίος ηγέτης, να πέσει και το τελευταίο εμπόδιο που μας κρατά μακριά από τη λύση. Αναρωτιέμαι αν αύριο, όλοι όσοι συνδέθηκαν με αυτή την προσοδοφόρα επιχείρηση που ονομάζεται Κυπριακό, μας άφηναν για τόπους χλοερούς, για τόπους αναψύξεως, αναρωτιέμαι λέω, αν όλοι εμείς θα θυμόμασταν πώς, πού και γιατί ξεκίνησε όλο αυτό κι αν στ’ αλήθεια θα διατηρούσαμε το status quo της ακινησίας. Κυριακάτικες παραδοξότητες, θα πείτε...