Πολιτικό soul-searching

Τις τελευταίες μέρες διάφορες διασκεδαστικές φήμες φτάνουν στα αυτιά μου. Τώρα που έχω αρχίσει να επανέρχομαι δειλά στην εθνική πραγματικότητα μας, ύστερα από μήνες κοσμοκαλογερικής απόσυρσης, ακούω και διαβάζω απίθανα πράγματα. Είχα ξεχάσει πόσο ευρηματική μπορεί να είναι η ψιθυρολογία της πατρίδας μας. Ένα από τα πράγματα που διάβασα, λοιπόν, αφορά μια διαδικτυακή δημοσκόπηση για τις προεδρικές εκλογές του 2013, που καταβαράθρωνε τους κκ. Χριστόφια και Κάρογιαν, ενώ παράλληλα αναδείκνυε στην πρώτη τριάδα την κ. Θεοχάρους, τον κ. Αναστασιάδη και «ένα φίλο που ήρθε απόψε από τα παλιά». Η διαδικτυακή δημοσκόπηση έβγαζε μάτι ότι τηρούσε τα αψεγάδιαστα επιστημονικά κριτήρια του  Mickey Mouse 9002, αλλά αυτό δεν πτόησε τους άγνωστους δημο(σ)κόπους από το να την πλασάρουν με κάθε σοβαρότητα.

Η δημοσκόπηση ήρθε με αυτόν τον τρόπο να προστεθεί στη φήμη που έρπει στους δρόμους της Λευκωσίας (ο καθένας εκεί και όπως του αξίζει) ότι δηλαδή η μεγάλη φιλελεύθερη παράταξη πρέπει να πορευθεί στην εκλογική αναμέτρηση με κάποιον άλλο εκτός του αρχηγού του μεγαλύτερου κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Προτού καλά-καλά, κατακαθήσει ο κουρνιαχτός, η παραλλαγή του σεναρίου έλεγε ότι ένα απίθανο συνονθύλευμα από «υγιώς» σκεπτόμενους πατριώτες, θεούσες και ρασοφόρους, καθώς επίσης και οι σοσιαλδημοκρατικόεθνικόκτλ σύντροφοι θα συμπτήξουν την αυτοκρατορία του Κακού για την μεγάλη αντεπίθεση. Η ονοματολογία δίνει και παίρνει τις τελευταίες μέρες, με την πιο θετική συνέπεια να είναι ότι θυμούνται οι γέροι και μαθαίνουν οι νεότεροι  παλαιές δόξες της εγχώριας πολιτικής παραγωγής.

Όλο αυτό το σούσουρο επιβεβαιώνει, ανάμεσα σε άλλα, την άβυσσο της ψυχής του μέσου δεξιού συμπολίτη μας, ειδικά αυτού που συντάσσεται αναφανδόν με τον Δημοκρατικό Συναγερμό. Από την επιλογή του κόμματος στο δημοψήφισμα του 2004 και μετά, ένα μεγάλο κομμάτι του εκλογικού του μεριδίου φυλλορόησε, προσωρινά όπως φάνηκε, σε πιο δεξιά και πιο εθνοπρεπή σχήματα. Σήμερα, τα υπαρξιακά ερωτήματα επιστρέφουν ή μεθοδικά υποβάλλονται στον κάθε ψηφοφόρο του κόμματος αυτού: θα εμπιστευτούμε τους νενέκους; Η παραδοξότητα βέβαια έγκειται στο ότι από την ίδρυση του το 1976, ο ΔΗΣΥ πορεύτηκε στη γραμμή Κληρίδη για την επίλυση του Κυπριακού. Αποδοχή της ομοσπονδίας, γεωγραφικός διαχωρισμός και άσκηση της εξουσίας από την καθε κοινότητα στην περιοχή της, πολιτική ισότητα, ιστορικός συμβιβασμός και ό,τι άλλο μπορεί να θεωρηθεί ότι συνθέτει τα βασικά στοιχεία του σχεδίου Ανάν.

Που το πάω; Μα στην κραυγαλέα αντίφαση ανάμεσα αφενός στην πολιτική ρητορική και πρακτική του κόμματος που είναι συνεπής από τότε και αφετέρου στο μυαλό των ψηφοφόρων του που εξακολουθούν να κατουριούνται από χαρά στη θέα της ελληνικής σημαίας και τα άλλα φετίχ και τοτέμ της εθνικής μυθολογίας. Με άλλα λόγια, αν στην κάλπη ψηφίζεις κάτι που δεν πιστεύεις, τότε μάλλον δεν ξέρεις τι σου γίνεται. Το πρόβλημα πάντως δεν το έχει η πολιτική γραμμή του κόμματος...

Επιστρέφοντας στα ανόητα παιχνιδάκια και τις έρευνες της πλάκας, θα έλεγα ότι πέρα από τον προφανή σκοπό τους να δημιουργήσουν κλίμα, φαίνεται να έχουν και τον άδηλο σκοπό να σπρώξουν ακόμα πιο δεξιά τη διαφαινόμενη υποψηφιότητα του κ. Αναστασιάδη για να πειστεί ο προαναφερθείς μέσος συμπολίτης να δώσει το ψηφουλάκι του. Αν το καταφέρουν έστω και αυτό, θα αποδειχθεί ότι η κουτοπονηριά εξακολουθεί να είναι η καλύτερη πατέντα του «κυπριακού πολιτικού πολιτισμού».