Μίλα μου βρόμικα

Όσο διασχίζω τους πηγμένους δρόμους της Λευκωσίας με τις εξοργισμένες μητέρες να επιπλήττουν τα παιδιά τους, τους πλαδαρούς άντρες να ακούν αθλητικά, με ζώνουν παράδοξες σκέψεις. Από το πηγαινελα στη Νέα Υόρκη, μας έμειναν τα σκληρίσματα του 2004 σε κακοπαιγμένο replay και μερικές μπαλωθιές που έπεσαν από την Πινδάρου για την ανάγκη να είναι άλλος ο διαπραγματευτής της ελληνοκυπριακής πλευράς στις συνομιλίες. Κι όποιος κατάλαβε, κατάλαβε. Πριν από όλα αυτά, είχε προηγηθεί ένας ακόμη εθνικός οργασμός με την έκδοση της απόφασης του ΕΔΑΔ στην υπόθεση Λόρδος. Τα μάτια κάποιων συμπατριωτών μας ευφράνθηκαν (από το Εφραίμ, άραγε;) στην όψη του χρήματος και οι κόρες τους μετατράπηκαν σε μικρά σύμβολα του δολαρίου, όπως εκείνα τα παλιά καρτούν. Bingo! Μάταια προσπάθησαν οι ψυχραιμότεροι να συμμαζέψουν τα υγρά που πλημμύρισαν τα πρωτοσέλιδα, θυμίζοντας ότι αυτή είναι μάλλον η τελευταία υπόθεση «τύπου Λοϊζίδου». Μίλα μου βρώμικα, μίλα μου σε ευρώ. Και τα δύο ισχύουν στην περίπτωση του φυσικού αερίου, μιας και φαίνεται να είναι διάχυτη η εντύπωση πλέον ότι την επόμενη φορά που θα ανοίξουμε τις βρύσες μας, θα τρέξει ο μαύρος χρυσός. Μαζί σε όλα αυτά, θα πρέπει να προστεθούν και οι ατέρμονες συζητήσεις για τις ποδοσφαιρικές μεταγραφές, το κατεστημένο της ΚΟΠ, την εύνοια της διαιτησίας. Παντού και πάντα φαντάσματα, θεωρίες συνωμοσίας, διάλογος κωφών, μεγαλοϊδεατισμοί και μικρομεγαλισμοί, κομματικές στρατιές και αυτοκρατορίες ηλιθίων, η αποθέωση της ασημαντότητας οδηγούν και εμπνέουν τη δημόσια ζωή. Τις σοβαρές κουβέντες τις ανταλλάζουμε μεταξύ μας, κάπου στο ενδιάμεσο της καθημερινότητας, μεταξύ μπύρας και εδεσμάτων, καφέδων και επί του καναπέως, με σύντομα email και σαρκαστικά tweets. Στο ενδιάμεσο ρίχνουμε και καμιά κλεφτή ματιά στα lifestyle περιοδικά, που καθορίζουν τις προτιμήσεις της κυριακάτικης εφημερίδας και βλέπουμε στα κρυφά σατιρικές εκπομπές και κυπριακές σειρές που ορίζουν την αισθητική του κιτς και προωθούν με τον πιο αισχρό τρόπο την ομοφοβία. Το να είσαι και να δηλώνεις ευθαρσώς ανόητος, απενοχοποιείται μέσα από τη συλλογική παραδοχή, μιας και το να συνυπάρχεις με τους ομοίους σου έχει από μόνο του κάτι λυτρωτικό. Αναμφίβολα, όλοι οι έξυπνοι μαζευτήκαμε στα social media, στον blogger και στους άλλους δαίμονες της τεχνολογίας και κάνουμε χάζι κοιτώντας στην άλλη, πολυπληθή δυστυχώς, πλευρά. Μ’ αυτά και μ’ αυτά, εκχωρήθηκε χρόνος ομιλίας, δημόσιος χώρος, βήμα και προβολή σε κάτι γελοίους τύπους που άλλοτε από θέσεις εξουσίας και άλλοτε από την κερκίδα περιλούζουν με τη βλακεία τους, τις ζωές μας. Η μνήμη χρυσόψαρου σβήνει διαρκώς από τα εγκεφαλικά μας κύτταρα την εξωφρενική ολιγοσύνη των άλλων, την ώρα που το πιπίπλισμα της ίδιας καραμέλας, αυτής που λέει ότι κάτι άλλο θα κάνουμε, κάτι θα αλλάξει, εγώ θα φύγω από εδώ, μας κρατά σε μια κάποια απασχόληση, σε ένα παίδεμα του νου. Ο οκνηρός εαυτός μας, μας δίνει έτσι γενναιόδωρες αναβολές, μέχρι που κάποια στιγμή, υποψιάζομαι, έρχεσαι κατάφατσα στον τοίχο του αδιεξόδου και απορείς, ειλικρινά, πως έφτασες ως εκεί. Τι θέλω να πω με όλα αυτά; Πως η κακοδαιμονία έχει τη ρίζα της εδώ κι η ευθύνη εδώ πρέπει να αναζητηθεί. Θα είχαμε το θάρρος ποτέ να δούμε τους εαυτούς μας στον καθρέφτη ή μήπως έχουμε ακόμα πίστωση στο λογαριασμό της προσωπικής αυταπάτης;