Κάγκουρες

Η πρόσφατη πολιτική ιστορία του τόπου μας παραδίδει την έκδοση ενός ψηφίσματος από τη Βουλή των Αντιπροσώπων το μακρινό 1967. Το ψήφισμα διακήρυσσε την αποφασιστικότητα για την επίτευξη του στόχου της Ένωσης με τη μητέρα πατρίδα. Ποιες ήταν όμως οι συνθήκες της εποχής; Εφτά χρόνια μετά την ανεξαρτησία, η ελληνοκυπριακή πολιτική ελίτ ένιωθε ότι μπορούσε να ελέγχει το παιχνίδι: ο Μακάριος βρισκόταν στο απόγειο της δύναμής του, οι Τουρκοκύπριοι είχαν αποχωρήσει ή εκδιωχθεί από την άσκηση των καθηκόντων τους στις κρατικές και δημόσιες θέσεις, το δόγμα του δικαίου της ανάγκης και το ψήφισμα 186/64 είχαν ουσιαστικά χρησιμοποιηθεί για την εκχώρηση του κράτους στους Ελληνοκύπριους και χιλιάδες Τουρκοκύπριοι έπαιζαν τους ελεύθερους πολιορκημένους σε θύλακες που καταλάμβαναν το 3% της επικράτειας του νησιού. Το ψήφισμα είναι μια εμβληματική πράξη ιστορικής αλαζονείας, αφού η πραγματική πολιτική ατζέντα της πολιτικής ηγεσίας βγήκε από το ντουλάπι και έβγαλε αυθάδικα τη γλώσσα σε όποιον συνάντησε. Λίγα χρόνια μετά, η ελληνοκυπριακή πλευρά περπατούσε πάνω στα ερείπια των μεγαλομανών της επιδιώξεων.




Πριν μερικές εβδομάδες, άλλο ένα ψήφισμα από την κυπριακή Βουλή προστέθηκε στον κατάλογο της ιστορικής αλαζονείας και καταγράφηκε ως μια ερασιτεχνική προσπάθεια κοινοβουλευτικής διπλωματίας. Με το «καταδικαστικό» για τον Αλ. Ντάουνερ ψήφισμα, η Βουλή μας έδειξε για άλλη μία φορά ότι ενεργεί χωρίς να υπολογίζει τις συνέπειες. Στη δική μου αντίληψη δύο τινά μπορεί να εξηγούν αυτή τη στάση: είτε πραγματικά δεν γνωρίζει και δεν μπορεί να προσμετρήσει το τι μπορεί να συμβεί, διεκδικώντας έτσι το πολιτικό ακαταλόγιστο, είτε γνωρίζει πολύ καλά και επιλέγει συνειδητά το ρίσκο. Αν μάλιστα προστεθεί σε αυτά και η σκέψη ότι κάποια από τα μέλη της βρέθηκαν εκεί μέσα από τις αδιαφανείς κομματικές προαγωγές και τις δεύτερες και τρίτες κατανομές, τότε το τοπίο καθίσταται έτι μελαγχολικότερον.



Το ψήφισμα αυτό λοιπόν είναι ένα εξαιρετικό δείγμα πολιτικής αυτοχειρίας. Είτε από άγνοια είτε από πολιτική ιδιοτέλεια, η Βουλή έσπρωξε ακόμα λίγο την παραπαίουσα διαδικασία συνομιλιών στο γκρεμό, ετοιμάζοντας παράλληλα την κοινή γνώμη για μία ακόμα ηρωική αντίσταση, για περισσότερους αγώνες στις επάλξεις και άλλα φληναφήματα που ακούγονται τόσο υποκριτικά και ανόητα πλέον. Φαίνεται να διαμορφώνεται έτσι μια άδηλη συμφωνία στην εκτίμηση όλων ότι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο οι συνομιλίες θα λήξουν χωρίς αποτέλεσμα και ότι το Κυπριακό θα λάβει αναβολή για την επόμενη πενταετία. Κανείς όμως δεν κάνει μια εκτίμηση για το ποιοι θα είναι οι όροι συζήτησης και οι προοπτικές σε εκείνη την περίοδο. Χωρίς χάρτη, χωρίς πυξίδα πορευόμαστε με οδηγούς τους μικροδιαχειριστές της διαρκούς κρίσης μας. Αναρωτιέμαι όμως σε ποια αποκαΐδια θα μας οδηγήσουν ξανά ασυλλόγιστες ενέργειες όπως αυτές.