Η νέα τάση στην πολιτική μόδα επιτάσσει την επιστροφή στη ρετρό ρητορική. Έτσι, τουλάχιστον, δείχνει μέρος της πρόσφατης δημόσιας παρουσίας στελεχών του ΑΚΕΛ. Με δύο λόγια, το επιχείρημα που αναπτύσσεται αναφέρεται στην παγκόσμια κρίση, στις κακοδαιμονίες του καπιταλισμού, στην αποπολιτικοποίηση και το φαινόμενο της αποχής, καθώς και μια σειρά από άλλες βαρετές κοινοτοπίες, που δεν αξίζουν ούτε το μελάνι με το οποίο γράφονται. Η συνταγή είναι απλή: παίρνουμε τις λέξεις-κλειδιά, ανακατεύουμε στο μίξερ, ρίχνουμε μια υποψία αριστεροφροσύνης και σερβίρουμε στις κυριακάτικες εφημερίδες. Για να πω τη μαύρη αλήθεια, βρίσκω πιο ενδιαφέρον να βλέπω την μπογιά να στεγνώνει στον τοίχο, παρά να διαβάζω τα αφόρητα κλισεδάκια της κομματικής σχολής.
Όλα τα προαναφερθέντα αποτελούν κινδύνους για τη δημοκρατία μας. Τάδε έφασαν οι τρισμέγιστοι χαράκτες πολιτικής γραμμής στην Παπαϊωάννου, που ξέρουν καλά να γαργαλούν το δημοκρατικό θυμικό όταν χρειάζεται. Ωστόσο, είμαστε αντιμέτωποι ξανά με την κλασική κινδυνολογία κυπριακής πατέντας: όποιον και να ακούσεις, όλοι μιλάνε για εχθρούς, κινδύνους, κέντρα, κύκλους και πάει λέγοντας. Το μυαλό μας, όσο απέμεινε σε αυτόν τον τόπο, έχει γίνει κουρκούτι από τον εχθρό που δεν ήρθε – σαν ήρωες του Άρη Αλεξάνδρου κουβαλάμε ένα αδειανό κιβώτιο στη χώρα του φόβου.
Κι αν η κινδυνολογία φεύγει, η υποκρισία έρχεται στο κατόπι της. Αν από κάτι κινδυνεύει η δημοκρατία είναι από τη μικροδιαχείριση και τον μανιπουλαρισμό των μηχανισμών της. Για να δώσουμε ένα παράδειγμα, σκεφτείτε τις αβαρίες και τις συμφωνίες που γίνονται μεταξύ του πρώτου και δεύτερου γύρου προεδρικών εκλογών. Καμιά λογοδοσία, καμιά διαφάνεια, καμιά ευθύνη. Αν στο ΑΚΕΛ ήταν ειλικρινείς, θα έθεταν το ζήτημα της ιδιοκτησίας των ΜΜΕ και των πέριξ αυτών επιχειρηματικών δραστηριοτήτων στο επίκεντρο του ενδιαφέροντός τους και της δημόσιας συζήτησης. Έτσι, θα μπορούσαν να ειπωθούν δυο σοβαρές κουβέντες γύρω από την ποιότητα της ενημέρωσης, τον τρόπο που διαμορφώνει συνειδήσεις και την ικανότητα της δημοκρατίας μας να ασκεί διαρκή αυτοέλεγχο. Και τέλος-τέλος, οι κίνδυνοι για τη δημοκρατία ξεκινούν από την υπερσυγκέντρωση εξουσιών, την έλλειψη ελέγχων και ισορροπιών στο πολιτειακό μας σύστημα και την αδιαφανή λειτουργία ενός μέρους των θεσμών, που ξεκινά από τον τρόπο διορισμού των συνταγματικών και άλλων θεσμών και δηλητηριάζει το σώμα της κοινωνίας.
Η παράθεση των προβλημάτων της δημοκρατίας πιο πάνω δεν είναι εξαντλητική. Ο καθένας θα μπορούσε να προσθέσει στον κατάλογο και άλλα. Το ζήτημα είναι ότι η πολιτειακή διάρθρωση της Κύπρου και η στρεβλή λειτουργία του πολιτικού συστήματος δημιουργεί και επιτείνει τα προβλήματα αυτά. Με ξύλινη γλώσσα, με μπετόν αρμέ κεφάλια και φαντασία πιο ξερή από κόντρα πλακέ δεν μπορείς να αποτελείς μέρος της λύσης, ούτε να προειδοποιείς φαρισαϊκά. Κάντε μας τη χάρη, λοιπόν…
3 σχόλια:
Γεια, έχεις άδικο σε ότι αφορά τη κριτική στα ΜΜΕ ως παράγοντες που απειλούν τη δημοκρατία. Γίνεται και μάλιστα έντονα.
Ίσως το γεγονός ότι απουσίαζες για μεγάλο διάστημα να παίζει ρόλο γι αυτή σου την άγνοια.
Η κριτική γίνεται, και μάλιστα τεκνηριωμένα, προβάλλεται όμως από τα ΜΜΕ που είναι το αντικείμενο αυτής της κριτικής;
Ξεκάθαρα λέμε πως ΜΜΕ-τα οικονομικά συμφέροντα που κρύβονται πίσω τους, οι τράπεζες και η πολιτική έκφραση της πλουτοκρατίας, η αρχιεπισκοπή κ.ο.κ. έχουν επιδωθεί εδώ και μήνες σε προσπάθειες πολιτικών ανατροπών που εύκολα μπορούν να χαρακτηριστούν αντιδημοκρατικές.
Τελευταίο παράδειγμα ο νόμος Κασίνη αλλά και γενικώς η τάση της δεξιάς πλειοψηφίας στη Βουλή για επιβολή πολιτικών έξω από τον κοινωνικό διάλογο.
Οπότε ναι, κινδυνεύει η δημοκρατία, και τεκμηριώνεται.
Το θέμα είναι που έχεις στραμένο το βλέμα σου.
Αλλού σε τρώει τζιαι αλλού κνίθεσαι ρε Νικόλα φαίνεσται μου. Αυτόν τον τζιαιρόν η παράταξη που σε ενέπνευσεν (κάποτε;;;) βρίσκεται τόσον βουττημένη μες τον βούρκον στον οποίον την εβούλιεξεν το κυνήγιν για το προεδριλλίκκιν, η βρώμα τζιαι η δυσωδία του αντιακελισμού φτάννει ως τες Άλπεις, η εμπάθεια των δεξιών εναντίον των ακελικών έφτασεν σε σημεία μίσους, ο κάθε ηλήθιος εκτάντησεν να θεωρεί τον εαυτόν του Άινσταιν επειδή εν εναντίον του Χριστόφκια, ο Αναστασιάδης εκατάντησεν να συναγωνίζεται τον Σιλλούρην τζιαι τον Κάρογιαν, έκαμεν προεδρικήν εμφάνισην χωρίς να συναφέρει μιαν φοράν την λέξην Ομοσπονδία, επήεν στο εθνικόν τζιαι επουκούππησεν τζιαι το τελευταίον ίχνος αντίστασης προς τους διχοτομικούς πουκουππίζοντας ακόμα τζιαι τες δικές του δυνατότητες να λύσει το Κυπριακόν αν τα καταφέρει να φκεί πρόεδρος, τζιαι εχάλασεν σε η φρασεολογία των αριστερών. Είναι αντροπή Νικόλα αυτά που κάμνει η δεξιά τζιαι ο δεξιός στην Κύπρον τζιαι διαιρωτούμαι πως μέσα σε αυτήν την τραγικήν κατάστασην αυτόν που σεν νευριάζει είναι η κενολογία των αριστερών αθρογράφων.
Ο φιλελευθερισμός επάττησεν φίλε μου παττίζοντας μαζίν του ακόμα τζιαι την ιδέαν της Ευρώπης, εκαταντήσαν να υποτάξουν την οικογνομίαν στο κουμάριν του χρηματηστιριακού κεφαλαίου, υποτάξαν αλόκληρην χώραν, την Ελλάδαν (π΄άγαπάς) τρεις αντιπροσώποι των διεθνών τοκογλύφων, τζιαι εμαραζώσαν σε οι αριστεροί που δεν ηξέρουν να τα πούν τα πράματα όπως όπως σε στρινιάζουν οι λέξεις εσέναν;
Εμαύρισεν ο τόπος Νικόλα, τζιαι μέσα σε έτσι συνθήκες εν καλλύττερα να ασχολήσαι με τζιείνον που δημιουργεί την σκοτεινιάν, όι με τζιεινον που βρίσκεται πουκάτω που την νοσσίαν του.
Όλοι το ίδιο είναι. Δεν πιστεύω ότι η οποιαδήποτε αλλάγη στους διαχειριστές της εξουσίας θα αλλάξει το επίπεδο της πολιτικής. Ναι, έχεις δίκαιο στο ότι κάποιοι μπορεί να είναι πιο μονόχνωτοι και πιο βαρετοί από άλλους και ίσως κάποιοι άλλοι να έχουν ένα πιο elegant και πιο χαλαρό περίβλημα. Αυτός ο λαός δεν εκτιμά τη δημοκρατία καθώς η σχέση του με τη πολιτική είναι πελατειακή και συμφεροντολογική. Επομένως επιστρέφουμε πάλι στον παράγοντα παιδεία, καλλιέργειας αρχών όπως είναι η αξιοπρέπεια.
Κάθε λαός έχει τους ηγέτες που του αξίζουν.
Δημοσίευση σχολίου