Μπορούμε καλύτερα!

Μία από τις πιο διαβρωτικές συνέπειες του «πολιτικού κεκτημένου» που μας κληροδοτεί η παρούσα πενταετία είναι η πεποίθηση που έχτισε σε πολλούς συμπολίτες μας ότι όποιος κι αν είσαι, όπως κι αν είσαι, ασχέτως τυπικών και ουσιαστικών προσόντων, μπορείς να έχεις τη δική σου ευκαιρία να αναρριχηθείς στην ιεραρχία, να διοριστείς κάπου, να καταξιωθείς σε δημόσιο αξίωμα. Υποψιάζομαι ότι το ΑΚΕΛ μελέτησε προσεκτικά τον παλιό του κυβερνητικό εταίρο, το ΔΗΚΟ, και έμαθε την αγοραία γλώσσα της δημόσιας υπηρεσίας και το λεξιλόγιο των μόρτηδων της εκδούλευσης. Επεξέτεινε, έτσι, τους ορίζοντες της δύναμης που έχει η άσκηση της εκτελεστικής εξουσίας στην Κύπρο.

Η θέση αυτή εγείρει πολύ συχνά αντιρρήσεις. Κατ’ αρχάς, μυρίζει ελιτισμό από χιλιόμετρα και φαίνεται να προκρίνει την αναπαραγωγή μιας ταξικής διάρθρωσης στον εργασιακό χώρο της δημόσιας υπηρεσίας και στην κατοχή δημοσίων αξιωμάτων. Ωστόσο, το γεγονός παραμένει ότι όσοι με τη δική τους θέληση πιστώνονται στον συγκεκριμένο κομματικό χώρο, δεν έχουν αυτομάτως και τα αναγκαία προσόντα ή ικανότητες για το πόστο που κατέχουν. Κι αυτό λειτουργεί απελευθερωτικά για κάθε μίζερη μετριότητα (ή, έτι χειρότερο, κάποιον κάτω του ορίου αυτού) που κυκλοφορεί ανάμεσά μας: αφού ακόμα και ο τάδε έγινε πρόεδρος, βουλευτής, υπουργός, διευθυντής, υπεύθυνος, αξιωματούχος, τότε γιατί όχι κι εγώ; Κι αν οι σταχανοβιστές κομισάριοι κατάφεραν να διαχειριστούν όπως διαχειρίστηκαν την εξουσία τα τελευταία χρόνια, οι κομματικοί μουτζαχεντίν της απέναντι πλευράς έχουν λύσει κιόλας τα ζωνάρια τους. Οι εφημερίδες αναφέρουν ότι ήδη υποβάλλονται αιτήματα στην Πινδάρου για τη συμμετοχή στο theme-πάρτι «καμένη γη» που θα ξεκινήσει τον Φεβρουάριο.

Μια άλλη αντίρρηση, ως άλλη όψη της προαναφερθείσας, είναι η κοινότοπη δικαιολογία που ακούγεται: είναι άλλοι που έκαναν τρισχειρότερα, οι S-300, το χρηματιστήριο, η μαύρη δεκαετία, η Hellas Jet και διάφοροι χιλιοπαιγμένοι άσοι, που ωστόσο δεν αρκούν για να κερδηθεί η παρτίδα. Αναρωτιέμαι αν η στάση αυτή εμπεριέχει οποιοδήποτε πολιτικό, πόσω δε μάλλον αριστερό, χαρακτήρα. Η προβολή των λαθών, των ιδιοτελειών και των προβλημάτων του άλλου δεν μπορεί να σε απαλλάσσει από την κριτική και την ευθύνη που έχεις για το τώρα, για τους δικούς σου χειρισμούς, για τις δικές σου μικρές κόπρους. Αυτή είναι η αλλαγή που ευαγγελίζεται η πρόοδος, ο εκσυγχρονισμός, η δικαιότερη κοινωνία;

Κι ύστερα πάλι, είναι το επιχείρημα των παλιών διώξεων και αδικιών, που υπέστησαν οι άνθρωποι του χώρου, το οποίο κατέληξε άλλοθι και εύκολη καταφυγή όταν η κριτική γίνεται πιο έντονη. Στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ, κουτσοί, στραβοί, τυφλοί που μπορεί να πέρασαν κάποτε έξω από την Εζεκία Παπαϊωάννου, βαφτίστηκαν μέλη διοικητικών συμβουλίων, οργανισμών κοινής ωφελείας και ανεξάρτητοι αξιωματούχοι. Αυτό που μου μένει, ωστόσο, είναι ότι οι αγώνες και οι προσδοκίες των ανθρώπων που πίστεψαν γνήσια σε μια άλλη κοινωνία, εξαργυρώθηκαν φτηνά από αυτό τον συρφετό. Σχεδόν 90 χρόνια αγώνες και θυσία, πήγαν στράφι λόγω ενός κακογραμμένου αρχείου excel και του εν γένει ηλεκτρονικού αναλφαβητισμού που δέρνει τους συντρόφους. Η κεντρική ιδέα του έργου όμως είναι ότι η κυπριακή κοινωνία ζει τον δικό της α λα 1980 εκΠΑΣΟΚισμό.

Ας κλείσω έτσι: αν υπάρχει κάποιος δαιμονικά έξυπνος τρόπος για να μην εκλεγεί η Δεξιά, ας προταθεί η χρήση του «Μπορούμε καλύτερα!» στην προεκλογική της εκστρατεία. Είναι βέβαιο ότι ο φόβος της ματαίωσης των ονείρων των διάφορων επίδοξων σατραπίσκων θα οδηγήσει πολλούς συμπατριώτες μας στο enfant gâté της Εκκλησίας, στην επιτομή του παραδείγματος του «τίποτα» που η περιρρέουσα μετριότητα τον έκανε να πιστέψει ότι ακόμα και αυτός μπορεί να γίνει Πρόεδρος της Δημοκρατίας…