30 Δεκεμβρίου 2012

Η δυστυχία του να είσαι Κύπριος




·      Ζούμε σε μια χώρα όπου ο καθένας έχει άποψη για τα πάντα, αλλά καμιά πρόταση για κάτι.
·      Από το καφενείο του τελευταίου χωριού μέχρι τα ανώτατα πολιτειακά δώματα, περιφέρονται μετριότητες που εκφέρουν κοινοτοπίες.
·      Στην ώρα της ευθύνης, όμως: «Μα εγώ δεν γνώριζα!».
·      Η μαλακία είναι δωρεάν. Η ευθύνη κοστίζει. Στο κράτος του «μούχτιν», η επιλογή δεν είναι διόλου δύσκολη.
·      Είμαστε ένας κράτος χωρίς ταυτότητα – ή με πολλαπλές. Όπου κανείς δεν αποδέχεται τον αυτοπροσδιορισμό του άλλου.
·      Οι μεν βλέπουν μια γραμμική σύνδεση με την αρχαία Ελλάδα και οι δε ασπάζονται έναν απροσδιορίστου περιεχομένου κυπριωτισμό.
·      Συμπίπτουν όμως σε ένα: στην έλλειψη συνέχειας, στην απουσία προοπτικής. Ζουν και οι δύο στην παρούσα κοσμάρα τους: κυπριακός σολιψισμός.
·      Ίσως η ολοκληρωτική αλληλοεξόντωση να ήταν μια κάποια λύση: τότε θα ήμασταν όμοιοι και ίσοι με τους πρώτους Ετεοκύπριους. Χώμα και σκόνη.
·      Το χάσμα ανάμεσά τους γεμίζει με οπαδικές διαφορές, ύβρεις, ηγεμονικές μορφές πολιτικών και επιλεκτικές αναγνώσεις της ιστορίας.
·      Είμαστε μια κοινότητα που πέρασε από τα πλινθόκτιστα, τους γαϊδάρους και το λουβί στις μεσανατολικού τύπου πολυκατοικίες, τα Cayenne και τα σουσάδικα, χωρίς ενδιάμεση στάση.
·      Όση χρυσόσκονη και να ρίξεις στον τριτοκοσμισμό, η κρεμασμένη φωτό του Μακαρίου εν έτει 2012 σε δημόσια κτήρια, δεν ξεχνιέται.
·      «Δεν ξεχνώ»: το σύνθημα μιας εποχής κατατρέχει τις μεταπολεμικές γενιές. Πώς να θυμηθείς κάτι που δεν γνώρισες ποτέ;
·      Είμαστε ένα σύνολο αντιφάσεων: από την Ένωση, τελικά στην ανεξαρτησία. Από Έλληνες, τελικά Κύπριοι πολίτες. Από τον μακροχρόνιο αγώνα, στην εμπέδωση της διχοτόμησης.
·      Είμαστε συνεργοί και συμμέτοχοι στο διεστραμμένο «κυπριακό όνειρο»: μάππα, καύκα, αυτοκίνητο. Σπίτι, δουλειά, γκομενίτσα. Δάνειο, ψώνια, περβόλι.
·      Ζούμε διαρκώς και στις δύο πλευρές των κοινωνικών συμβάσεων και ενός κώδικα ηθικών επιταγών με ρευστά όρια για να βολεύει τις ανομολόγητες επιθυμίες μας.
·      Φωνάζουμε για αλλαγή και δικαιοσύνη, αλλά οι εκάστοτε κατακτητές έχουν διαμορφώσει κουλτούρα υποταγής και κολακείας έναντι της εξουσίας.
·      «Κρύψε να περάσουμε»: αυτός θα έπρεπε να είναι ο θυρεός του βαθέος κυπριακού κράτους.
·      Ήμασταν αρκετά τυχεροί ώστε να ζήσουμε σε ένα φωτεινό διάλειμμα ελευθερίας, ύστερα από αιώνες δεσποτείας. Και καταφέραμε να τα τινάξουμε όλα στον αέρα μέσα σε τρία μόνο χρόνια. Επίτευγμα από μόνο του!
·      Από τους παλιούς τοκογλύφους, στις σημερινές τράπεζες. Από τα σύγχρονα εγκλήματα στην «Ήλιος», στο Μαρί, στο χρηματιστήριο και πιο πίσω, αυτός ο τόπος δεν γεύτηκε ποτέ δικαιοσύνη.
·      Ίσως γιατί οι άνθρωποί του δεν τη διεκδίκησαν γνήσια. Αν είναι έτσι, τότε «δεν τους πρέπει ελευθεριά».
·      Αξίζουν μόνο να αλληλοσκοτώνονται για το ποδόσφαιρο τα Σαββατοκύριακα, να πλέκουν ιστορίες για το ποιος ελέγχει την ΚΟΠ, ποιος πλήρωσε τους διαιτητές και αν η φάση ήταν πράγματι οφσάιντ ή όχι.
·      Ή να ποζάρει αυτάρεσκα σε ιλουστρασιόν περιοδικά και να ξεχύνεται σε κομμωτήρια, καταστήματα και καφετέριες.
·      Ιδού, λοιπόν, σε δυο γραμμές ο πνευματικός μαρασμός αυτού του τόπου.
·      Το μόνο που μπορεί να κάνει τον μέσο ηλίθιο συμπολίτη να ξεκουνηθεί είναι η μείωση των εισοδημάτων του. Ίσως όχι κι αυτό.
·      Ακόμα και αν η κυβέρνηση βραδύνοων που μας ορίζει, καταφέρει τελικά να υπογράψει ένα μνημόνιο, ίσως να είμαστε η μόνη χώρα στην Ευρώπη που αυτό θα εγκριθεί χωρίς να ανοίξει πολιτικό ρουθούνι.
·      Καθόλου περίεργο, αν σκεφτεί κανείς ότι οι ηγέτες των συνδικαλιστικών οργανώσεων ομνύουν στην εργατική ειρήνη.
·      Θυμηθείτε τι λέγαμε πιο πάνω για τις αντιφάσεις μας...
·      «Απ’ ον φορτώνει πόσσω σου, τάνα του να φορτώσει.» Ας σταθούμε μπροστά σε αυτό το μνημείο κοινωνικής αλληλεγγύης και ατομικής ευθύνης που γέννησε αυτός ο τόπος.
·      Ας μην απορούμε, λοιπόν. Πρωτίστως, ο υπογράφων...

1 σχόλιο:

ttoppouzokypraios είπε...

Τζιαι τούτα ούλλα χωρίς να κάμεις ούτε μιαν αναφορά στο εθνικό σπορ: την φουκού τζιαι κοιλιόδουλα παράγωγα της