Αντίο παλιέ κόσμε

-->

Αλλιώς τα είχα φανταστεί τα πρώτα -άντα μου. Κάπως αλλιώς ανέμενα πως θα με προϋπαντούσε η ζωή. Ένιωθα έτοιμος, οπλισμένος, δυνατός. Είχα ένα σωρό βεβαιότητες και δεδομένα, πίστευα στις καλές ιδέες, στον ορθολογισμό, στο ότι ο κόσμος και τα μέτρα του μπορούν να αλλάξουν. Θα αλλάζαμε τον κόσμο! Έκανα λάθος. Τα δεδομένα μου ήταν χτισμένα σε σαθρά θεμέλια. Σε μια φενάκη είχαν βασιστεί όλοι μου οι υπολογισμοί. Αυτές τις μέρες ακούς τους χτύπους ενός ρολογιού να χτυπούν πάνω από τη Λευκωσία. Κατήφεια, μαύρες σκέψεις, αδιέξοδα. Είναι η ώρα που συνειδητοποιούμε τη φτώχεια μας, την έλλειψη σχεδίου. Η ώρα που όλα εδώ πληρώνονται. Ο κόσμος μας, όπως τον ξέραμε, γκρεμίζεται. Τίποτα δεν θα είναι πια το ίδιο. Δεν με πειράζει. Εν μέρει, δεν με πειράζει. Ήταν ένας κόσμος γεμάτος σαπιοκοιλιές και προνομιούχους, κοπρίτες και αργόσχολους, socialite και νάρκισσους, πατεράδες που μεγάλωναν τα παιδιά τους για να γίνουν δάσκαλοι και να βρουν μια θέση στο δημόσιο. Τώρα, όλος αυτός ο συρφετός μπορεί να πάει να γαμηθεί. Το πρόβλημα είναι ότι θα πάμε κι εμείς στο διάολο μαζί του. Δεν ήμασταν φτιαγμένοι για όλο αυτό – κανείς μας δεν ήταν. Τώρα πρέπει να βάλουμε το κεφάλι κάτω και να δουλέψουμε για να ξαναφτάσουμε τη ζωή μας πιο ψηλά. Αυτή είναι η τραγικότητα της γενιάς μου: είναι η πρώτη γενιά μετά το 1880 που δεν θα καταφέρει να βελτιώσει το βιοτικό της επίπεδο σε σχέση με την προηγούμενη γενιά. Το στοίχημα είναι πια να μπορέσει να πετύχει την ολική επαναφορά στις επόμενες δεκαετίες. Δεν είναι κακό, αφού θα απομυθοποιήσουμε, ελπίζω, τις ανοησίες που μας γέμισαν για χρόνια το μυαλό, το θεαθήναι, το φαίνεσθαι, το εύκολο χρήμα. Οι στρατιές λογιστών, δικηγόρων, τραπεζιτών, τι ειρωνεία, όλοι αυτοί είναι η δική μου παρέα, είμαι εγώ ο ίδιος, που ανατραφήκαμε για να γίνουμε γραφιάδες πολυτελείας, ακριβοπληρωμένοι κονδυλοφόροι που στέλνουν επιστολές ο ένας προς τον άλλο, ξεκινώντας με το «αναφέρομαι στο πιο πάνω θέμα και σε απάντηση της επιστολής σας με αριθμό φακέλου», για να παράγουμε κέρδος στα χαρτιά και πιστωτικά υπόλοιπα, οι στρατιές, λέω, που βλέπουμε με δέος τον γκρεμό να χάσκει απέναντί μας. Είμαι βέβαιος, έχουμε τη φάτσα ηλιθίου, που ακόμα δεν κατάλαβε τι τον βρήκε, πώς και γιατί κατέληξε φάτσα-κάρτα με την άβυσσο. Μια ολόκληρη γενιά γεννήθηκε και μεγάλωσε στην ευκολία, γαλουχήθηκε στην ήσσονα προσπάθεια, ψήφισε μαζί με την προηγούμενη γενιά τους φελλούς που επιπλέουν στον αφρό της σαπίλας και τώρα αναρωτιέται τι θα γίνει. Η πραγματικότητα τράκαρε με βία στο αμέριμνο όχημά μας και ο καθένας μας είναι μέσα στην παραζάλη αυτού του κοκτέιλ θυμού, λύπης, απόγνωσης και ανημποριάς. Τα ωραία λόγια τελείωσαν, ο μεταπρατισμός και οι άυλες αξίες που διακινήσαμε για χρόνια ξεφούσκωσαν, σαν παρωδία. Φύγαμε μια Παρασκευή μεσημέρι για τριήμερο και ξυπνήσαμε σε έναν εφιάλτη – χωρίς δουλειά, χωρίς λεφτά, χωρίς προοπτική, με μια Κύπρο που συνειδητοποιεί το πραγματικό της μέγεθος μέσα από τον πιο τραγικό τρόπο: τις απειλές των δυνατοτέρων, την καταφρόνηση των πλουσιοτέρων. Κάποιοι το βλέπουν όλο αυτό ως καθαρτήριο, μια δοκιμασία που θα πρέπει να περάσουμε για να ταπεινωθούμε και να ξαναβγούμε αγνοί προς τη ζωή. Η παραφιλολογία της λύτρωσης και του μαρτυρίου όμως δεν με πείθει, ούτε ενθουσιάζομαι με εσχατολογικές ερμηνείες και την προοπτική εξεύρεσης νέου κηδεμόνα. Ένα κομμάτι της κακοδαιμονίας ανήκει αποκλειστικά σε εμάς, για την ολιγωρία, την ατολμία, την εμπέδωση για δεκαετίες μιας νοοτροπίας που έσκαψε τον ίδιο τον λάκκο μας. Ο μικρός μας ιδιόκτητος παράδεισος έχει λεηλατηθεί και σε μια νύκτα μέσα συνηθίσαμε να διαβάζουμε για τις οικονομικές μας ελπίδες στο Bloomberg, το Forbes και τον Economist. Δεν κλαίω τον κόσμο που χάθηκε, λυπάμαι μόνο γιατί τώρα που ήρθε η σειρά μας, η γενιά μου παραλαμβάνει τον λογαριασμό για τα σπασμένα δεκαετιών. Αν είναι να υπάρξει ελπίδα, ας είναι για να φτιάξουμε κάτι διαφορετικό, αληθινό κι ανθρώπινο αυτή τη φορά.