(Ολική) χρεοκοπία

-->

Μπορεί από τη σάπια φύτρα να βγει νέος ανθός; Μπορεί η βίαιη αλλαγή που ζήσαμε και που θα συνεχιστεί να μας φέρει κάτι καλύτερο; Θα μάθουμε από τα λάθη, θα αλλάξουμε ως κοινωνία, θα απαιτήσουμε ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο; Κατά έναν τρόπο, οι κακοδαιμονίες, οι αστοχίες, οι μικρομεγαλισμοί που εξέθρεψαν για χρόνια το υπερτροφικό εγώ μας, που διόγκωναν την εικόνα στον καθρέφτη και δυνάμωναν τεχνητά τα ντεσιμπέλ της φωνής μας, καταρρέουν εμφατικά πάνω στα κεφάλια μας. Η νέα εποχή μάς βρίσκει χρεοκοπημένους και σε αναζήτηση δανειστών, γονατισμένους οικονομικά και αποσβολωμένους πολιτικά.

Πριν τρία Σάββατα, η προεδρική δημοκρατία, όπως αυτή προβλέπεται τυπικά στο Σύνταγμά μας και όπως εφαρμόζεται πρακτικά στην Κύπρο, έφτασε στα όριά της. Το μοντέλο του παντοδύναμου Προέδρου, ανεξαρτήτως του ποιος είναι ο φορέας του αξιώματος, που αποφασίζει για όλα, που κατευθύνει τα πάντα και είναι ουσιαστικά ανέλεγκτος, έδειξε ότι δεν είναι βιώσιμο. Η, δυναστικών δυνατοτήτων, προεδρική δημοκρατία μας δεν μπορεί να εξυπηρετήσει τις ανάγκες της κοινωνίας μας, δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις πολλαπλές ανάγκες των καιρών, δεν προφταίνει τους ρυθμούς της εποχής μας.

Μαζί με το τέλος της προεδρικής δημοκρατίας, ας κηρύξουμε και το τέλος του κοινοβουλευτικού βίου, όπως τον γνωρίσαμε τις τελευταίες δεκαετίες. Ανεξαρτήτως από την «αποχή» ή το «όχι» του καθενός στη Βουλή των Αντιπροσώπων, οι κρίσιμες μέρες μάς ανάγκασαν να συντονίσουμε τους δέκτες των τηλεοράσεών μας με την απευθείας μετάδοση της συνεδρίασης της Ολομέλειας και να δούμε σε πλήρη ανάπτυξη τον ανθό του πολιτικού προσωπικού αυτής της χώρας. Άλλοι με εμφανείς αδυναμίες ορθής έκφρασης σε απλά ελληνικά, άλλοι με κτυπητές λαϊκιστικές κορώνες, άλλοι με αδυναμία άρθρωσης πολιτικού λόγου, οι βουλευτές μας, ή η πλειοψηφία τους, μας θύμισαν ότι ένα ανεπαρκές κοινοβούλιο, που περνά νόμους χωρίς να τους διαβάσει, που αφήνει τη νομοπαρασκευαστική διαδικασία στα χέρια των κομματικών μηχανών, που έχει απεμπολήσει τη γνήσια αποστολή ελέγχου των άλλων εξουσιών, είναι ένα κοινοβούλιο που αποτελεί μέρος της συστημικής κρίσης.

Το νέο trend των ημερών είναι το κύμα ποινικοποίησης και αναζήτησης ευθυνών. Όσο κι αν ο τόπος έχει ανάγκη την κάθαρση, μια έρευνα όπου όλοι θα φωνασκούν κι όπου όλοι θα βλέπουν κρυφές ατζέντες, θα οδηγήσει μοιραία σε λογικές Κολοσσαίου, όπου το κοινό θα ικανοποιείται με αίμα, δημόσια διαπόμπευση και ισοπέδωση. Αν η τάση έχει ως αποτέλεσμα την προέκταση της ποινικοποίησης στην πολιτική ζωή, τότε ίσως να μπαίνουμε σε επικίνδυνα μονοπάτια και να έχουμε μπροστά μας δυσδιάκριτες γραμμές κατηγοριοποίησης. Πώς μπορούμε να διασφαλίσουμε ότι το δίκαιο αίτημα της κάθαρσης δεν θα γίνει όχημα για επίλυση άλλου είδους διαφορών και πρόκλησης πολιτικής ζημιάς; Με ανησυχεί ότι η έλλειψη κουλτούρας διαφάνειας και λογοδοσίας για δεκαετίες θα λειτουργήσει κατά τρόπο που θα οξύνει πτυχές της παρούσας διαδικασίας διερεύνησης.

Και τέλος, η κρίση ήταν και μια μικρή προσωπική χρεοκοπία όλων όσων στήριξαν με ψήφο, χειροκροτήματα και χρήμα ένα πολιτικό σύστημα αβελτηρίας, νεποτισμού, διαφθοράς και συλλογικής ομερτά. Κι αυτό με τον μόνο τρόπο που ίσως να νιώθουν πιο σκληρά κάποιοι, με το αόρατο χέρι να μπαίνει στην τσέπη σου και να κλέβει τα χρήματά σου. Ένα από τα πολλά μαθήματα που έμαθα αυτές τις μέρες είναι να εκτιμώ την αξία της ψήφου μου. Και η υπόσχεση προς τον εαυτό μου είναι να μην ξεχάσω κανέναν από τους 100-200 ανθρώπους που βρέθηκαν στην εκτελεστική και νομοθετική εξουσία του τόπου τα τελευταία χρόνια.