Good Cyprus, bad Cyprus

-->

Δεν θα ήταν σπουδαίο αν μπορούσαμε να διαχωρίσουμε τα κακά και τα καλά στοιχεία της πατρίδας μας, ακριβώς όπως έγινε και με τις τράπεζες; Καλή Κύπρος, κακή Κύπρος. Κρατάμε το μέταλλο και την ψυχή που μας έφερε ώς εδώ και πετάμε τη λαμογιά και τον εκμαυλισμό που μας πέταξε σ’ αυτά τα βράχια. Η καλή Κύπρος για όλους εμάς, η κακή Κύπρος με μια διαγραφή να παίρνει το δρόμο της ανυπαρξίας. Σαν να μην υπήρξε ποτέ.

Να, λοιπόν, τι θα κρατούσα και τι θα πετούσα:

Good Cyprus: οι άνθρωποι του τόπου μας, όσοι φροντίζουν τους δικούς τους και τον ξένο, η γνήσια κι αυθόρμητη αλληλεγγύη, οι στιγμές που μας βρίσκει το κακό και γυρνάμε ο ένας προς τον άλλο. Οι άνθρωποι που παράγουν, που δουλεύουν τίμια, που έχουν γνήσιο ενδιαφέρον για ένα κοινωνικό ζήτημα, που δοκίμασαν να αλλάξουν έστω και λίγο τον μικρόκοσμό τους κι αποτόλμησαν να τα βάλουν με τα μεγάλα. Θα κρατούσα τη θάλασσα, την Καρπασία, την Κύπρο της Άνοιξης που επιμένει να σου σπάει τη μύτη με τις οσμές της, με τον ελαφρύ ιδρώτα στην πλάτη, με αναμνήσεις φιλιών. Θα ήθελα να μας έμενε το φως, η ώχρα, οι στιγμές που η συνείδηση ελαφραίνει, οι συλλογικές χαρές, η αίσθηση εκείνη από τις φορές, έστω τις λίγες, που καταφέραμε κάτι. Μαζί μας για πάντα τα απογεύματα της παλιάς Λευκωσίας, οι ξεχασμένοι Κύπριοι ποιητές, οι μεγάλες σκιές του καλοκαιριού, η ανάταση της ψυχής καθώς θρυμματίζεις ένα σβώλο χώματος στο χέρι ένα μεσημέρι στο Τρόοδος. Να μείνει κι η επιχειρηματική μας δεινότητα, το ένστικτο του νησιώτη που πάνω στον ρότσον του καταφέρνει να ζήσει, να τα φέρει δεξιά με την ανομβρία, τον πόλεμο, να βρίσκει το κουράγιο για την αρχή ξανά.

Bad Cyprus: θα πετούσα όσα μας πίκραναν, όσα μας χώρισαν, όσα μας δίχασαν. Θα ζητούσα να σωπάσουν όσοι αγχωτικά προβάλλουν τα δικά τους ελλείμματα πάνω στον άλλο, όσους δόξασαν έναν κόσμο που τα πάντα αποτιμώνται σε τρέχουσα αξία, που ετοίμασαν μια γενιά αναλώσιμων δούλων στον τομέα των υπηρεσιών. Bad Cyprus και η τσιμεντένια ανάπτυξη, ο βιασμός του αστικού τοπίου, οι developers που φτιάχνουν επιχειρηματικές φούσκες και κατασκευάζουν υπερτιμημένες πολυκατοικίες. Τέλος με το πολιτικό σύστημα της κληρονομικώ δικαιώματι δημοκρατίας, τα τζάκια και τα κούτσουρά της, με όσους έχουν υπερτροφικό «εγώ» και αναζητούν ακροατήριο και κλακαδόρους. Τέρμα στη νοοτροπία που μας θέλει οκνηρούς, αναβλητικούς, μεταθέτοντας την επίλυση των προβλημάτων για μετά, για μια επόμενη γενιά, για μια καλύτερη ευκαιρία – που μπορεί και να μην έρθει και ποτέ. Μετά απόλυτης βεβαιότητας, τέλος, οριστικό, τελεσίδικο, αμετάκλητο στο Κυπριακό, στη βιομηχανία του, στα απόβλητα και τα παραπροϊόντα της, αρκετά με όσους έχτισαν καριέρες και περιουσίες με αυτό. Να σβήσει για πάντα η Κύπρος της λαφαζανιάς, των ξερόλων, των εύκολων λόγων και των μεγάλων ηγετών. Να θαφτούν τα σημαιάκια και τα συλλαλητήρια, οι πατριωτισμοί της εξέδρας, οι παντογνώστες οικονομολόγοι, όσοι έχουν πέντε προβλήματα να αντιτάξουν σε μια λύση.

Σκέψου το. Γίνεται.

(Η φωτογραφία είναι παρμένη από το ιστολόγιο της Μιράντας Λυσάνδρου (http://peopleofmyhomeland.wordpress.com/)