Η αγάπη χόρτο δεν είναι για να βγει
με τόση ευκολία,
είναι δεντρί βαθύρριζο μα θες για να το βγάλεις
πριχού μονάχο μαραθεί σ' οργώνει τη καρδιά σου
βγαίνει μαζί με τη καρδιά.
Ειν' η αγάπη βάτος
που αν τύχει και μπλεχτείς μέσα στις αγκαθιές του
δε ξεμπερδεύεις εύκολα,
θα φύγεις λαβωμένος.
Είναι η αγάπη θάλασσα
που γλυκοκυματίζει
κι αν τύχει τα γαλάζια της νερά σε ξεγελάσουν
τις ομορφιές της λιμπιστείς κι απλώσεις τα πανιά σου
δεν είναι μανα βολετό πίσω για να γυρίσεις
κι αν σε βοηθήσουν οι καιροί με κίνδυνο μεγάλο
στην άλλη άκρια θε να βγεις αλλιώτικα εχαθης.
Είναι η αγάπη φονικό
που ζωντανό σ' αφήνει.
Είναι η αγάπη ξενιτιά που παίρνει το παιδί σου
μα κάθε μέρα καρτερεις μη και γυρίσει πίσω.
Είναι η αγάπη όνειρο που θέλεις για να τρέξεις
μ' από τη γη τα πόδια σου δε λεν να ξεκολλήσουν.
Είναι η αγάπη χείμαρρος
χυμά και σε συντρίβει.
Αγάπη είναι ν’ αγαπάς όποια πληγή σου ανοίγει.
Αγάπη είναι η η μοναξιά που πρέπει στον καθένα.
Αγάπη είναι να κοιτάς τη πόρτα ολοένα.
Αγαπη ειναι να μιλάς στα φίλια και στα δέντρα,
στις πέτρες στα τριαντάφυλλα,
στους τοιχους,
στα ταβάνια.
[Και τώρα, πείτε, ποιον σκεφτήκατε όταν το διαβάσατε;]
με τόση ευκολία,
είναι δεντρί βαθύρριζο μα θες για να το βγάλεις
πριχού μονάχο μαραθεί σ' οργώνει τη καρδιά σου
βγαίνει μαζί με τη καρδιά.
Ειν' η αγάπη βάτος
που αν τύχει και μπλεχτείς μέσα στις αγκαθιές του
δε ξεμπερδεύεις εύκολα,
θα φύγεις λαβωμένος.
Είναι η αγάπη θάλασσα
που γλυκοκυματίζει
κι αν τύχει τα γαλάζια της νερά σε ξεγελάσουν
τις ομορφιές της λιμπιστείς κι απλώσεις τα πανιά σου
δεν είναι μανα βολετό πίσω για να γυρίσεις
κι αν σε βοηθήσουν οι καιροί με κίνδυνο μεγάλο
στην άλλη άκρια θε να βγεις αλλιώτικα εχαθης.
Είναι η αγάπη φονικό
που ζωντανό σ' αφήνει.
Είναι η αγάπη ξενιτιά που παίρνει το παιδί σου
μα κάθε μέρα καρτερεις μη και γυρίσει πίσω.
Είναι η αγάπη όνειρο που θέλεις για να τρέξεις
μ' από τη γη τα πόδια σου δε λεν να ξεκολλήσουν.
Είναι η αγάπη χείμαρρος
χυμά και σε συντρίβει.
Αγάπη είναι ν’ αγαπάς όποια πληγή σου ανοίγει.
Αγάπη είναι η η μοναξιά που πρέπει στον καθένα.
Αγάπη είναι να κοιτάς τη πόρτα ολοένα.
Αγαπη ειναι να μιλάς στα φίλια και στα δέντρα,
στις πέτρες στα τριαντάφυλλα,
στους τοιχους,
στα ταβάνια.
[Και τώρα, πείτε, ποιον σκεφτήκατε όταν το διαβάσατε;]
2 σχόλια:
1. Πάολο Κοέλιο
2. Λεωνίδας Μαλένης
3. Ελεωνόρα Ζουγανέλη (δλδ όποιος της γράφει τους στίχους)
α, μήπως έπρεπε να πω *ποιον* σκέφτηκα όταν το διάβασα; άσε, μεγάλη ιστορία :/ :Ρ
[ελπίζω να μην το έγραψες εσύ, σε αυτή τη περίπτωση σβήσε το σχόλιο μου] :-)
Είναι απο τη Γκόλφω.Κι επίσης είναι ο απόλυτος ορισμός της αγάπης, κατ'εμέ.Της πονεμένης, της άτυχης,της ανολοκλήρωτης αγάπης,της αγάπης που σου ματώνει την καρδιά, της αγάπης που δεν έχει αυτό που εννοεί ο καθένας ως "ευτυχή κατάληξη",της αγάπης που μένει χωρίς ανταπόκριση.Μιας αγάπης που δεν ξέρω αν θα ευχόμουν ποτέ σε κάποιον να τη ζήσει, εξαιτίας του πόνου αυτού, ή αν θα ευχόμουν σε κάποιον να τη ζήσει έστω και μία φορά στη ζωή του. Αυτής της αγάπης που σε κάνει να κοιτάς την πόρτα ολοένα.
Σε ευχαριστώ για την ανάρτηση των όμορφων στίχων.
Δημοσίευση σχολίου