Ε.

 

Ένα ελικόπτερο περνάει τα βράδια

πάνω από τη Λευκωσία.

Τώρα που μπήκε η Άνοιξη

κάποιος, τέλοσπαντων, πρέπει να σκίζει

τους αιθέρες της καρδιάς μου.

Χρόνους πριν, λόγια τραχιά

(πέρασε η ώρα κι έχω χάσει τον καιρό)

κι αν δεν είχα κάποτε στη γη σου μαραζώσει,

σήμερα δεν θα ‘μουν εαυτός.

Σωπαίνει ο κόσμος καθώς ξεκινά

η ηχογραφημένη προσευχή ενός μουεζίνη.

Αμηχανία, δέος, μίσος, αδιαφορία -

οι σκέψεις μας γίνονται κοφτερά χαλίκια.

Τώρα που οι μέρες πήραν να μεγαλώνουν,

εγώ επιστρέφω στις παλιές μας μελωδίες

και σε κάτι λέξεις που είναι ακόμα καρφωμένες

στον αέρα. Βλέπεις,

είμαι ένα αποθηκάριος της μνήμης·

εθισμένος 

στην αξιολόγηση,

στην ταξινόμηση και

στην αρχειοθέτηση όσων ζήσαμε.

Κάτι όμως,

κάτι όμως με διακόπτει διαρκώς:

είναι ένα ελικόπτερο που πετάει τα βράδια πάνω από τη Λευκωσία.