Αδιέξοδο

Ζούμε στους καιρούς της υπερβολής, στους χρόνους της ανάδειξης της ματαιοδοξίας και της ανόδου της ασημαντότητας. Κοιτάξτε γύρω σας, στις εφημερίδες που ανταγωνίζονται στην έκδοση lifestyle περιοδικών, στην πόζα των δημοσίων προσώπων και στον αέρα των φραγκάτων ψώνιων. Σπάνια είδη κουφιοκεφαλάκηδων περιφέρουν τις μούρες τους στους τηλεοπτικούς μας δέκτες και εκφέρουν άποψη επί παντός επιστητού. Περιμένεις μάταια να ακούσεις μια σοβαρή κουβέντα από έναν πολιτικό πρώτης γραμμής και πέφτεις πάνω σε έναν τοίχο ανοησίας, ημιμάθειας, διαπλοκής και αδιαφάνειας. Υπάρχει σωτηρία σε και για αυτόν τον τόπο; Μεγαλώνω και αρχίζω να ενδίδω στην ιδέα ότι ο βρόχος γύρω από τον λαιμό μας δεν θα λυθεί – κάποιες φορές φλερτάρω με την ιδέα να μην μπω καν στον κόπο να θυμώσω. Έτσι πρέπει να μοιάζει, μάλλον, η ωριμότητα.

Μέχρι την πλήρη συνειδητοποίηση και την ενδεχόμενη αλλαγή μυαλών, το συλλογικό μας θυμικό ικανοποιείται με τη δημοσιοποίηση διαφόρων καταλόγων. Πηχυαίοι τίτλοι, θαυμαστικά, ακραίες εκφράσεις και άλλα επικοινωνιακά αστειάκια έρχονται να μας πληροφορήσουν για τα μεγάλα φαγοπότια που στήθηκαν για χρόνια στις πλάτες μας. Λιμουζίνες, επιδόματα, προνόμια, αντεγκλήσεις ανάμεσα στα εξέχοντα ονόματα που βρίσκονται στο libro d’ oro της κοινωνίας μας, αλληλοκαρφώματα και μακιαβελικές συμμαχίες, με ορίζοντα έναν διορισμό. Οικτίρω όσους πριν εννέα χρόνια λοιδορούσαν την αντίθετη άποψη και τώρα βρίσκονται στο ίδιο χαράκωμα με όσους επιτιμούσαν. Νά, ο τροχός που γυρίζει και τώρα άλλοι τραβάνε για την αυλή του Αρταξέρξη...

Κι αυτά όμως είναι στάχτη στα μάτια, πρόσκαιρες λύσεις και ικανοποίηση ενός ασαφούς περί δικαίου αισθήματος μιας απροσδιόριστης πλειοψηφίας της κοινωνίας μας. Μιας κοινωνίας που στα τελευταία είκοσι χρόνια είδε να τρυπώνουν στις τσέπες της όλοι οι απατεωνίσκοι της ανατολικής Μεσογείου και ξύπνησε ένα πρωί χρωστώντας σε όποιον μιλά ελληνικά. Το πολιτικό μας σύστημα, το κομματικό τοπίο, η προεδρική μας δημοκρατία, η πολυαγαπημένη μας ΕΔΥ και χίλια δυο άλλα πρόθυμα βαμπίρ μάς έφαγαν αργά, από μέσα, αφήνοντας πια ένα κουφάρι να περιφέρεται, ένα κέλυφος, άδειο,  κενό περιεχομένου και ουσίας.

Απέναντι σε αυτό το τσουνάμι δεν ξέρει κανείς τι να αντιτάξει, πώς να αντισταθεί. Να αποσυρθεί στον μικρόκοσμό του, αφήνοντας τα μεγάλα παιχνίδια στους μεγάλους παίχτες; Να αγανακτήσει και να εξοργιστεί τυφλά, απαξιώνοντας οτιδήποτε συλλογικό και θεσμικό; Να τηρήσει ευλαβικά τις υποχρεώσεις του ως πολίτη, ψηφίζοντας σταθερά, συμμετέχοντας αδιάλειπτα, έστω και με το κριτήριο «το μη χείρον βέλτιστον»; Να αποπειραθεί να αναμειχθεί στις κομματικές διεργασίες για να αλλάξει τα πράγματα από μέσα; Να βολευτεί μέσα στους θύλακες του συστήματος, δημιουργώντας έναν μυστικό και προσωπικό χώρο, ενώ έξω ο κόσμος καίγεται; Έχω την αίσθηση ότι έχουμε μείνει χωρίς επιλογές – και ίσως, αύριο, αυτό να είναι και το πιο επικίνδυνο...

 Ο Νικόλας Κυριάκου μένει στο βασίλειο των ανέμων του πέμπτου ορόφου.