Μια μικρή, κακή Ελλάδα

Η ιστορία με τη Χρυσή Αυγή στην Ελλάδα και τους εγχώριους αντιπροσώπους της έρχεται να μας υπενθυμίσει ότι η Κύπρος είναι σε πολλές εκφάνσεις του δημοσίου βίου της μια μικρή, κακή Ελλάδα. Υποψιάζομαι ότι η ρίζα του κακού ανιχνεύεται στη μη πραγμάτωση του πολιτικού στόχου και πόθου δεκαετιών: την πολιτική Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα. Πρώτα ήταν ο εμφύλιος σπαραγμός στην Ελλάδα, που ο απόηχός του έφτασε στο νησί διηθισμένος μέσα από τις τοπικές αντιπαλότητες της Εκκλησίας με την Αριστερά. Η κάπως γκροτέσκα της έκφραση στα πράγματα του νησιού μας έχει αφήσει τον ποδοσφαιρικό διαχωρισμό της ελληνοκυπριακής κοινότητας με τα ποδοσφαιρικά σωματεία που πρόσκεινται και διοικούνται από ανθρώπους που έχουν δεδηλωμένες κομματικές καταβολές και προτιμήσεις. Ύστερα, ήταν οι θαυμαστές και οι οπαδοί της απριλιανής χούντας, που κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση των μικρονοϊκών τους συνοδοιπόρων δεν δίστασαν να αποπειραθούν την κατάλυση του πολιτεύματος, πιστεύοντας ότι εκτελούσαν εθνικό χρέος. Τους θυμόμαστε κι αυτούς κάθε βράδυ, ατενίζοντας το διαχρονικό τους έργο: την τουρκική σημαία στον Πενταδάκτυλο. Ακολούθησε μια παραλλαγή του αιτήματος της «Αλλαγής», ως πολιτικού συνθήματος και ως πρότασης ανανέωσης του δημόσιου βίου, με τη σύντομη άνοιξη της περιόδου του Γ. Βασιλείου, που τόσο ανόητα και άδοξα συνάντησε το τέλος της. Στα πιο πεζά, σύντομα μετά από ορισμένες ποδοσφαιρικές συναντήσεις που έδειξαν ότι το κυπριακό ποδόσφαιρο μπορεί να ονειρεύεται κι αυτό μερικές φορές, οι οπαδοί των ντόπιων ομάδων υιοθέτησαν όλο τον φετιχισμό και το lifestyle του πιο κάφρικου οπαδισμού: συγκεκριμένη ενδυμασία, υιοθέτηση όμοιων συνθημάτων, ραντεβού αντίπαλων ομάδων για να παίξουν ξύλο και πάει λέγοντας. Τον χορό συνέχισε η εθνική υστερία και ο στρατιωτικός παροξυσμός. Θλιβερό απομεινάρι, σαν μια στύση που έπεσε, εκείνης της εποχής είναι η συνεχιζόμενη υπόθεση με υπόδικο τον Α. Τζοχατζόπουλο και τον εκζητούμενο Ν. Μιχαηλίδη. Να συνεχίσω; Ας συνεχίσω: η δυναμική επάνοδος μιας αλλοπρόσαλλης νεοορθοδοξίας στην Ελλάδα επί Χριστόδουλου ακολουθήθηκε από την επιστροφή στις εκκλησίες με τους εντόπιους ιεράρχες να αναζητούν εκ νέου έρεισμα στο ποίμνιο. Οι αρχιεπισκοπικές εκλογές μας θύμισαν και το σκαιό πρόσωπο που έχουν κάποτε οι αμνοί. Το πρόταγμα του α λα ΠΑΣΟΚ «εκσυγχρονισμού» δεν βρήκε πρόσφορο έδαφος, παρά τις καλές προθέσεις όσων επιχείρησαν να ζεύξουν το άρμα της Κύπρου στο ιδεολόγημα αυτό. Κι επίσης, η Ελλάδα της λαμογιάς, της απατεωνιάς, της μίζας και της ρεμούλας που διαχύθηκαν σχεδόν σε όλο το εύρος του πολιτικού της στερεώματος, εμπεδώθηκαν και στο χρυσοπράσινο φύλλο, με ακόμα χειρότερο χαρακτηριστικό ότι στα καθ’ ημάς έχουμε κι ολόκληρο πολιτικό κόμμα να στηρίζει τη λειτουργία του σε αυτές της πρακτικές. Και επιστρέφοντας στην πρώτη πρόταση, η άνοδος της ακροδεξιάς στην Ελλάδα και η εκλογική της επιτυχία, απενοχοποίησε τους εγχώριους μιμητές της, ευτυχώς χωρίς αντίστοιχα αποτελέσματα. Σε πολλές πτυχές της ζωής μας, η αντιγραφή της κακομοιριάς και των δυσλειτουργιών της ελληνικής πραγματικότητας έγινε με τρόπο σχεδόν κωμικό και με παραμορφωτικά αποτελέσματα. Υπό μια έννοια, η Ένωση έγινε, μόνο που το αποτέλεσμά της δεν δικαιώνει τους υποστηρικτές της...