Τριάντα και πέντε

1.     Σπορά της τύχης – παιδί της λογικής.

2.     Τρυφερές γυναίκες - πασά μου, γιόκα μου, τζάνουμ.

3.     Η μυρωδιά απ’ τα πλατάνια – μια ζάλη.

4.     Έλληνας, Κύπριος – τελικά, τα παιδικά χρόνια είναι η μόνη πατρίδα.

5.     Δεξιόχειρ – αριστεροπόδαρος.

6.     Ένας ηλικιωμένος με μαύρα – η πρώτη ανάμνηση.

7.     Σιωπή – το ιδίωμα της επικοινωνίας.

8.     Μελαγχολία και εσωτερικές φυγές – ως πότε;

9.     Δώς μου σύνδεση στο ίντερνετ – και θα κινήσω τη γη.

10. Όταν αλάφρυνε για μια στιγμή η συνείδηση – δύο φορές όλες κι όλες.

11. Οι τόσες ερωτήσεις – μερικές απαντήσεις, που μόλις κι αχνομύρισαν.

12. Να αλλάξουμε τον κόσμο – μα, ας γίνουμε πρώτα καλύτεροι εμείς.

13. Οι μέρες της Θεσσαλονίκης – υπερπλήρεις αποθήκες αναμνήσεων.

14. Νέα Υόρκη, Βερολίνο, Φλωρεντία – ευγνωμοσύνη.

15. Της είπε: «Έλα να πιούμε τον ήλιο και να μην γυρίσουμε ποτέ» -

Του είπε: «Νομίζω έχουμε ανάγκη από λίγη πραγματικότητα».

16. Πάλες, προσπάθειες, αποτυχίες – ξανά, ξανά, ξανά όρθιος.

17. Προσδοκία κι όνειρα – καλύτερα να μου κόψεις το οξυγόνο.

18. Ένα ζεϊμπέκικο στα χρωστούμενα – έσσεται ήμαρ.

19. Λάθη, αστοχίες – και άλλες περιπτώσεις εθελοτυφλίας.

20. Αυτό που βλέπουν οι άλλοι – στο βάθος, όμως, κήπος.

21. Η απολυτότητα, το εγώ, η έπαρση – οι παλιοί δαίμονες πεθαίνουν αργά.

22. Η αγάπη, η αγάπη, η αγάπη – ο νέος άγγελος περπατάει στα νερά.

23. Ένα ξημέρωμα, το πάφλασμα, ένα μακρύ καλοκαίρι – θα σου γράψω το πιο γλυκό τραγούδι.

24. Κατά βάθος είμαι αυτός που θυμάμαι από παλιά – ίσως κι όχι.

25. Η μπάλα είναι απλή – μια πάσα κάνει δύο ανθρώπους ευτυχισμένους.

26. Οι παλιοί φίλοι – επιμένουν ευτυχώς.

27. Υπάρχεις; - (σιωπή).

28. Άγγελος με τους αγγέλους - σκυλί με τα σκυλιά.

29. Λόγια ακριβά – τα έχω όλα φυλαγμένα.

30. «Ούτε στον παράδεισο μόνος» - μία σταλιά σοφίας.

31. Η ομορφιά δεν θα σώσει τον κόσμο – μάλλον με αυτήν θα σωθεί όποιος την διαλέξει.

32. Τα δύσκολα «όχι», τα εύκολα «ναι» - ό,τι πιο πολύ με παίδεψε.

33. Δεν ξέρω που βγάζει αυτό ταξίδι – αλλά λέω να «το τρέξω» όσο πάει.

34. Σπουδαιοφανείς βλακείες, ανούσιες συζητήσεις – δεν έχω καιρό για χάσιμο, να με συμπαθάτε.

35. Κιόλας;

(Φθινοπωρινές) Μελαγχολίες

-->

Μαζί με την προϊούσα μελαγχολία του φθινοπώρου (ξέρετε, η μέρα που μικραίνει, το λοξό φως του απογεύματος, μια ψύχρα τα βράδια), διαβάζω τις ειδήσεις στο δίκτυο – και μελαγχολώ περισσότερο. Σκεφτόμουν τις πρόσφατες δηλώσεις του μητροπολίτη Μόρφου για την επικείμενη διάλυση της Τουρκίας, την επαλήθευση προφητειών και το μίσος που προάγει το ισλάμ και με έπιασε μαύρη απελπισία. Κυρίως για δύο λόγους: κατά πρώτον, ότι ο δημόσιος λόγος ενός ιεράρχη, άρα όχι ένα κυριακάτικο κήρυγμα ενώπιον πιστών, εξαντλείται σε μια μεταχρονολογημένη ελπίδα και έναν ανέξοδο φόβο. Το ζήτημα δεν έχει καμιά θρησκευτική διάσταση: ο μητροπολίτης άφησε τον στίβο της εκκλησίας και της πνευματικότητας και μίλησε με εσχατολογικούς όρους, σαν γραφικός παρουσιαστής μεταμεσονύκτιας εκπομπής που διακινεί συνωμοσιολογικές θεωρίες. Πνευματικός, θρησκευτικός, παρηγορητικός, ουσιαστικός λόγος μηδέν. Αντίθετα. Και κατά δεύτερο, η ουσία των  λεγόμενών του του χάιδευαν το μαλακό υπογάστριο της ανευθυνότητας και της οκνηρίας μας. Το κράτος του εχθρού θα διαλυθεί. Έτσι. Διά μαγείας. Ή θεία βουλήσει. Εν πάση περιπτώσει, χωρίς να κουνήσουμε το μικρό μας δακτυλάκι. Θα σωθούμε. Κάποιοι από εμάς τουλάχιστον, προς δόξαν Κυρίου. Αλλά το σημαντικό είναι να μην κάνουμε τίποτα, αφού στο μεγάλο σχέδιο προβλέπεται καταστροφή για τους άλλους και η περήφανη νίκη για εμάς. Η προσωπική και η συλλογική ευθύνη για τη λειτουργία του δημόσιου βίου μας και της διεθνούς κοινωνίας στέλνονται στα τάρταρα.

Μελαγχολώ κι από άλλες ειδήσεις, που χαρτογραφούν βήμα-βήμα τη σήψη. Κατά νόμον υπεύθυνοι που έβαλαν χέρι στο δημόσιο χρήμα, ερασιτέχνες εκβιαστές του... εαυτού τους, αξιωματούχοι που αποδεικνύονται μέτριοι, ανίκανοι και αλαζόνες στην άσκηση των καθηκόντων τους, τριπλοτετραπλοσυνταξιούχοι που δεν ξέρουν πού να πρωτοβάλουν τα λεφτά τους. Η δημόσια υπηρεσία παραπαίει, η κοινωνία είναι ακόμα ζαλισμένη από τη ροπαλιά του κουρέματος και με όποιον μικρομεσαίο επιχειρηματία μιλήσεις, δεν ξέρεις τι να του πεις.

Είναι κι άλλα, αλλά ο χώρος δεν με παίρνει. Με ανησυχεί η σκέψη ότι τελικά αυτό που φαίνεται όταν ξύσεις λίγο την επιφάνεια της ευυπόληπτης κοινωνίας, των χαιρετούρων και της ψευδοαιδημοσύνης, αυτό που βρίσκεις είναι το πραγματικό μας πρόσωπο. Στα πρόσωπα του κάθε υπόδικου υπουργού, του κάθε φοροφυγά αξιωματούχου, του κάθε ερασιτέχνη δημάρχου αντανακλάται η αληθινή μας εικόνα. Αυτοί είμαστε εμείς κι εμείς είμαστε εκείνοι. Θα θέλαμε να είμαστε αλανιάρηδες, παντοδύναμοι και προπαντός ανέλεγκτοι. Θυμηθείτε όσους λεν: «Αν ήμουν Πρόεδρος εγώ, θα ...». Αναρωτιέμαι: γιατί θα έπρεπε όσοι μας εκπροσωπούν να ήταν κάτι διαφορετικό από εμάς;

Μερικές φορές σκοντάφτω πάνω σε παλιά μου κείμενα. Εκεί βρίσκω έναν γνώριμο θυμό και την πρόθεση να βάλω φωτιά στον παλιό κόσμο, σε ό,τι με δένει στη γη, σε ό,τι τρώει τα σωθικά αυτού του τόπου. Ξαφνιάζομαι κι εγώ ο ίδιος με τις βεβαιότητες της νιότης μου, την οργή, με την αμετροέπεια μερικές φορές, την άγνοια κινδύνου, την παλιά πίστη ότι όχι απλά ο κόσμος θα αλλάξει, αλλά ότι θα τον αλλάξουμε εμείς. Σε λίγες μέρες κλείνω τα 35 και για πρώτη φορά συνειδητοποιώ ότι οι παλιές και πολλές βεβαιότητες έχουν καταρρεύσει σαν κυπριακή τράπεζα. Μα πιο πολύ με μελαγχολεί η ανησυχία πως τελικά ίσως κι εμείς ν’ αλλάξαμε κι ότι αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ.

Βουκεμβίλιες

Υπάρχει κάτι στις βουκεμβίλιες που το βρίσκω συγκινητικό. Ειδικά σε όσες έχουν φούξια φύλλα. Όχι άσπρα, μήτε πορτοκαλί. Φούξια. Στις μεγάλες και τις θεριεμένες, τις ατιθάσευτες και τις αφρόντιστες, μ’ αρέσει η θάλασσα των φύλλων τους, που μοιάζουν να ετοιμάζονται να πάνε σε ολοήμερο πανηγύρι. Στις μικρές και καχεκτικές θαυμάζω την επιμονή να απλώνουν τον λεπτό κορμό τους και να λυγίζουν στον άνεμο, χωρίς να σπάνε. Έχουν μια λεπτότητα, ίσως φινέτσα. Μα θα έλεγα καλύτερα έναν ντελικάτο χαρακτήρα.

Πριν από πάνω από ένα χρόνο φύτεψα δύο από δαύτες στη βεράντα του διαμερίσματός μου. Πήρα δύο, να κάνουν παρέα, να μεγαλώνουν μαζί, σαν φίλοι, σαν αδέρφια, σαν εραστές. Αγνοώ την ακριβή φύση της σχέσης τους, αφού τα φυτά σπάνια σου χαρίζουν μυστικά, αλλά ξέρω ότι η μία είναι πιο εκδηλωτική από την άλλη. Τουλάχιστον αυτό προδίδει ο τρόπος που γέρνει προς το μέρος της άλλης. Καμιά φορά τα πρωινά, όταν ο κόσμος μακελεύεται μέσα στους δρόμους, εγώ παίρνω άδεια από τη σημαία για να αργήσω στη δουλειά, και τις μελετώ, βλέπω τα νέα φύλλα τους, το χώμα και καμιά φορά τις φαντάζομαι να μιλούν μεταξύ τους. «Ε, εσύ, πού κοιτάς από κει;» ή «Έλα να σου πω κάτι...», κι άλλα τέτοια ατάλαντα. Άλλες φορές πάλι, τους βάζω στο repeat ένα μελαγχολικό τραγούδι που μ’ αρέσει πολύ και προσπαθώ να ερμηνεύσω τις κινήσεις τους στο άκουσμα του σκοπού (τζίφος, συνήθως...).

Από τον καιρό που άρχισα να τις παρατηρώ και να συνειδητοποιώ την αγάπη μου γι’ αυτές, άρχισα να τις ανταμώνω παντού. Στις αυλές, στα φυτώρια, σε μικρές γλάστρες, πίσω από φράκτες, σε στενά. Όπου κι αν πήγαινα, έπεφτα πάνω σε μία κι η τακτικότητα ήταν τέτοια που άρχισα να υποψιάζομαι ότι οι βουκεμβίλιες έμοιαζαν με το κορίτσι που κρυφά αγαπάς κι όλο το συναντάς αναπάντεχα. Κι ύστερα το ίδιο πάντα συναίσθημα, το σκίρτημα, οι παλμοί, ο ιδρώτας, οι κοφτές αναπνοές, η όξυνση των αισθήσεων, ο πόθος που σου λιώνει τις αρθρώσεις.

Ξέρω, θα σκεφτείτε, πάει λάλησε το αγόρι και το γύρισε στη φυτοτεχνική και τον οικολογικό αναχωρητισμό. Μα η αλήθεια, αν μου επιτρέπετε μια φράση μόνο προς υπεράσπισή μου, είναι πως με όσα βλέπω γύρω μου, έχω ανάγκη από ομορφιά, γαλήνη κι αρμονία, έστω σε τόσο μικρή δόση, έστω σε αυτή τη μορφή. Χάρισμά σας η επικαιρότητα, η εξουσία, οι αναλύσεις και τα τοιαύτα.