Panem et circenses

"Eκραύγασαν λέγοντες· Σταύρωσον, σταύρωσον αυτόν."
Κατά Ιωάννην 19:6

Η αντίδραση της κοινωνίας μας αποτυπώνεται τις τελευταίες μέρες στις συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας, στον πρωτότυπο (για τα δεδομένα μας) "μπανανοσφυρικτικό" πόλεμο και την αυτο-οργάνωση στην πρωτοβουλία Alert. Η πρωτοβουλία αυτή δείχνει να συσπειρώνει ανθρώπους διαφόρων ιδεολογικών αποχρώσεων και πεποιθήσεων με κοινή συνισταμένη το ότι η ανοχή τους (μας) έχει τελειώσει.

Ένα από τα βασικά προτάγματα που φαίνεται στα συνθήματα και στα διαδικτυακά φόρουμ είναι η τιμωρία και η φυλάκιση και των δέκα ατόμων που εμπλέκονται στο γνωστό περιστατικό. Εκ πρώτης όψεως το σύνθημα πείθει με την απλότητά του. Είναι όμως αυτό το ζητούμενο;
Υπάρχουν ορισμένα βασικά δεδομένα στην εξέταση του ζητήματος. Η εμπλοκή του καθενός, όπως προκύπτει από την βιντεοταινία, είναι διαφορετική. Η ευθύνη του αστυνομικού που κτυπά είναι διαφορετική από την ευθύνη εκείνου που φτάνει αργότερα και παρακολουθεί τη σκηνή. Αλήθεια, ας βάλουμε τον εαυτό μας στη θέση του: είμαστε απολύτως βέβαιοι ότι θα αντιδρούσαμε μπροστά σε μια τέτοια βαναυσότητα; Και με ποιο τρόπο; Από την ευκολία της απόστασης και της εκ των υστέρων γνώσης, η απάντηση μπορεί να είναι προφανής. Εγώ δεν είμαι τόσο βέβαιος για τη δική μου αντίδραση... Το δεύτερο σημαντικό δεδομένο είναι ότι το σύστημα ποινικής δικαιοσύνης σε μια δημοκρατικά συντεταγμένη πολιτεία είναι αυτό που θα καθορίσει το είδος και το ύψος της ποινής. Το αίτημα για τη φυλάκιση όλων μπορεί να εκφέρεται ελεύθερα. Δεν μπορεί όμως να εκφεύγει της κριτικής. Το οφθαλμόν αντί οφθαλμού δεν χωράει σε ένα σύστημα ποινικής πρόληψης και καταστολής: η ποινή πρέπει να είναι ανάλογη της ευθύνης του καθενός. Κι αυτό δεν αποτελεί προσωπική άποψη. Αντιθέτως, είναι κατάκτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, που ανήκουν στον καθένα.
Η αναφορά στα ανθρώπινα δικαιώματα με φέρνει στην εισήγηση. Το κίνημα των πολιτών έχει μια εξαιρετική ευκαιρία να θέσει ως στόχο τη διαρκή προάσπισή τους στη χώρα μας. Να κτυπήσει την αστυνομική βία, που αποτελεί ενδημικό φαινόμενο. Να χρησιμοποιήσει τα μέσα ενημέρωσης που έχει για να ενημερώσει σχετικά με τις διάφορες αναφορές, όπως του Συμβουλίου της Ευρώπης, σχετικά με το χαμηλό επίπεδο προστασίας ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Κύπρο. Να απαιτήσει όπως καταστεί η Αστυνομία ουσιαστικά υπόλογη στους δημοκρατικούς θεσμούς και κυρίως στη Βουλή μας. Να ζητήσει την ενίσχυση με ουσιαστικές αρμοδιότητες ανεξάρτητων θεσμών, όπως αυτού του Επιτρόπου Διοικήσεως. Να συγκροτήσει μια πραγματική κουλτούρα ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην κοινωνία μας, που θα ξεφύγει από τις τετριμμένες αναφορές σε αυτά στο πλαίσιο του Κυπριακού. Για να γίνει αυτό πρέπει να αποκλειστούν "λογικές Κολοσσαίου", της ηδονής που προκαλεί στις μάζες η δημόσια συντριβή ανθρώπων. Η τιμωρία των 10 ατόμων δεν μπορεί να αποτελεί αυτοσκοπό, ακριβώς γιατί θα εξαλείψει τις δυνατότητες αυτού του κινήματος να αλλάξει τα πράγματα. Κι όσο κι αν φωνάξουμε, όσο κι αν διαμαρτυρηθούμε, ο μόνος κριτής που μπορεί να αποδώσει μεστή νοήματος Δικαιοσύνη είναι τα δικαστήρια, κυπριακά και ευρωπαϊκά.
Ας μη χάσουμε την ευκαιρία: να προτάξουμε το Δίκαιο απέναντι στην Εξουσία.

Ενας ερωτευμενος ξιφομαχος!

Ένας χώρος για τον καημο

Πέρα από το μονόγραμμα...

Μπορεί και να 'σαι

Τήβεννοι, ρόμπες και άλλες απίθανες νομικές ιστορίες

«Η ορθή αντίληψη ενός ζητήματος και η
παρανόηση ενός ζητήματος
δεν αποκλείονται αμοιβαίως».

Φραντς Κάφκα, "Η Δίκη"

Για την περιώνυμη δικαστική απόφαση έχουν γραφτεί και ειπωθεί τόσα όλες αυτές τις μέρες που το να σύρει κανείς άλλες δυο γραμμές δεν προσθέτει τίποτα πλέον. Μια απρόσμενη συνέπειά της ήταν η συσπείρωση των πολιτών και η αντίδραση με κινηματικούς όρους στην πρόκληση. Επιτέλους κάτι κινείται, αδέρφια!

Θέλω να σταθώ στη στάση του Παγκύπριου Δικηγορικού Συλλόγου, που με την ανακοίνωση του κάλεσε τα μέλη του να σταματήσουν το δημόσιο σχολιασμό της απόφασης και ζητά να μηn γίνουν διαδηλώσεις και εκδηλωσεις μέχρι την έφεση. Φοβάμαι ότι ο ΠΔΣ ακολουθεί τον κατήφορο που πρώτο πήρε το δικαστήριο με την απόφασή του.

Ένα όργανο που τα μέλη του ασχολούνται με τα δικαιώματα των πολιτών και τη διεκδίκηση τους (βγάζοντας τον επιούσιο από αυτό το επιτήδευμα...), ζήτησε την αυτόβουλη περιστολή του δικαιώματος στην έκφραση γνώμης και του δικαιώματος του συνέρχεσθαι από τα μέλη του και τους πολίτες αυτής της δύστυχης χώρας.
Ο ΠΔΣ τάσσεται, με το πρόσχημα της τήρησης συνετής στάσης, στην ίδια πλευρά με μια απόφαση που προσβάλλει την κοινή λογική. Εκ του πονήρου, θέτει το όριο μέχρι την εκδίκαση της έφεσης που μπορεί να πάρει αρκετούς μήνες. Μέχρι τότε: κρύψε να περάσουμε!


Σε όχι τόσο μακρινές χώρες και με όχι τόσο σπουδαίο ιστορικό προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, όπως στην Ελλάδα, οι δικηγορικοί σύλλογοι αποτελούν πολλές φορές πυρήνες ελέγχου και κριτικής στην εξουσία, και κυρίως τη δικαστική. Αρκεί μόνο να δει κανείς τις ενέργειες τους σε μείζονα θέματα. Στη νέα νομοθετική ρύθμιση για την κουκούλα, όπου ο Δικηγορικός Σύλλογος Αθηνών εξέφρασε την αντίθεση του και ξεμπρόστιασε ουσιαστικά την προτεινόμενη νομοθεσία. Στις περίεργες πολεοδομικές διευκολύνσεις προς τη Μητρόπολη Θεσσαλονίκης, οι οποίες οδήγησαν στη λήψη ενδίκων μέτρων από πλευράς του τοπικού Συλλόγου, καθώς και τη διοργάνωση ανοικτής εκδήλωσης-συζήτησης για το θέμα.


Ο κατάλογος παραδειγμάτων θα μπορούσε να συνεχιστεί. Αυτό που βγαίνει ως συμπέρασμα είναι ότι σε νορμάλ χώρες οι δικηγορικές ενώσεις είναι δυναμικοί διεκδικητές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και συνασπισμένοι μηχανισμοί ενάντια σε κρατικές ή άλλες αυθαιρεσίες. Αποτελούν χώρους που δημιουργούν και κινητοποιούν την ανταλλαγή απόψεων και μεταφέρουν την πολιτική στον πολίτη.

Στη χώρα μας ο ΠΔΣ αποφάσισε να αντιμετωπίσει με ένα μείζον ζήτημα με ποντιοπιλατικές μεθόδους. Αποφάσισε να συμπεριφερθεί ως συντεχνιακή ένωση συμφερόντων που κοιτάει να μη χαλάσει το μικρομάγαζο της, αποφεύγοντας να δει την ουσία του θέματος. Αν ο ΠΔΣ είχε τα κότσια θα μπορούσε να προβεί σε διαφορετικές ενέργειες για να επιτελέσει το θεσμικό του ρόλο. Αντ’ αυτού προτίμησε να γίνει ο κολαούζος της δικαστικής εξουσίας. ΓΙΑΤΙ;


Και για να τελειώνουμε μια και καλή με το μύθο του επιπέδου της δικαιοσύνης στη Κύπρο, ας μας πει κάποιος από τους τηβεννοφόρους: πως εξηγούνται οι ετήσειες καταδίκες της Κύπρου από το ΕΔΑΔ που αφορούν σχεδόν κατ΄αποκλειστικότητα το Άρθρο 6 της Σύμβασης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων το οποίο διασφαλίζει το δικαίωμα στη δίκαια δίκη; Έτσι, για να μην παραμυθιάζουν τον κόσμο....

Ένα τραγούδι τη μέρα

Όλα τα ποιήματά σου

"Θέλω να κάνω μαζί σου αυτό που κάνει η άνοιξη στις κερασιές"
Pablo Neruda


Παγκόσμια μέρα ποίησης η χθεσινή, καλοί μου συμπολίτες. Ναι, μέρα ποίησης! Δεν είναι υπέροχο; Αλήθεια, ποιος χρειάζεται ακόμα μια ανάλυση για την τρέχουσα επικαιρότητα, ακόμα ένα άρθρο γνώμης για την οικονομική κρίση, ποιος αποκομίζει το ελάχιστο από τις έντυπες αψιμαχίες; Για να είμαι ειλικρινής, άλλα με απασχολούν αυτόν τον καιρό, που μου επιτρέπουν την παράφραση: "Εκτός από το Κυπριακό, υπάρχει κι η μοναξιά".

Ομολογώ ότι δυσκολεύτηκα να καταλήξω στην προμετωπίδα του σημερινού άρθρου. Πώς να διαλέξεις από τους τόσους ποιητές που σου μίλησαν ψιθυριστά; Που δέθηκαν για πάντα με ανθρώπους και τις στροφές του χρόνου, με τον πιο βαθύ εαυτό σου; Η αιτία της επιλογής της συγκεκριμένης μέρας μού διαφεύγει. Ωστόσο, έχω μια υποψία ότι η εαρινή ισημερία δεν ήταν τυχαία επιλογή. Κοιτάξτε την άνοιξη που εισβάλλει θριαμβευτικά μέσα στον κόσμο μας, σε κάθε μας αίσθηση, και θα καταλάβετε. Αφουγκραστείτε το σώμα σας που αρχίζει να ακολουθεί αλλιώτικους κιρκαδικούς κύκλους, ανταποκρινόμενο στο κάλεσμα που πάντα επιστρέφει τέτοιο καιρό. Χαζέψτε τις πάπιες στα πάρκα που κυνηγιούνται διαρκώς. Αυτό το θαύμα που συμβαίνει, η ίδια η ζωή, ξετυλίγεται μπροστά μας κάθε στιγμή.

Θα 'θελα αυτή η ψυχεγερτική δύναμή της να χαριζόταν στον καθένα. Να διασπά περιφρονητικά τις πειθαρχημένες γραμμές της καθημερινής ρουτίνας και να σε βγάζει από το δρόμο σου. Να γεννά και να τρέφει τα πιο προσωπικά όνειρα, τις πιο συλλογικές καταξιώσεις. Να συντροφεύει κάθε σκέψη σου και να δημιουργεί αμέτρητες εκρήξεις πυροτεχνημάτων μέσα στη μέση της μέρας, καθώς κοιτάς το κορίτσι σου να βαδίζει ανάλαφρα.

Ξέρω, ονειρεύομαι ένα κόσμο ουτοπικό κι ανέφικτο - για τους πολλούς. Δυσκολεύομαι, να σας πω την αλήθεια, να συνηθίσω το προκαθορισμένο πρόγραμμα, το γρήγορο φαγητό, τις υπολογισμένες διαδρομές. Και γι' αυτό με σαγηνεύουν οι παρασπονδίες κι οι παρορμήσεις της στιγμής. Έχω την άποψη ότι έχουμε εκπαιδευθεί τόσο καλά στην όψη της βίας και του γκρίζου, που δεν μπορούμε καν να στοχαστούμε ή να προσέξουμε την ομορφιά.
Κάντε κάτι διαφορετικό αυτές τις μέρες. Πατήστε "παύση" και αγνοήστε τις προσχηματικές αγωνίες, αντισταθείτε στους φρενήρεις ρυθμούς που σας αλλοτριώνουν, τους αφορισμούς του κάθε ξερόλα. Κατεβάστε από τη βιβλιοθήκη ένα βιβλίο με ποιήματα ή, καλύτερα, αγοράστε ένα καινούργιο. Κι όποιο σας αγγίξει, απευθύνετέ το ξαφνικά σ' όποιον πιο πολύ επιθυμείτε. Εγώ έχω ήδη βρει και τα δύο.

(Το τραγούδι στο βιντεο πιο κάτω είναι για σενα)

Ένας βολικός Φρανκενστάιν

"... μας κάνουν χάρη που μας ανέχονται και που γελάσαμε
τώρα δημόσια θα έχουν μικρόφωνο
μόνο οι γνωρίζοντες"
Κώστας Τριπολίτης, Ανεμολόγιο



Ξανά για το θέμα των αγνοουμένων και στην απάντηση του Λ. Μαύρου της 6ης Μαρτίου. Έχω δυο σοβαρές διαφωνίες και μία επισήμανση. Αρχίζω από τις πρώτες: Η παράθεση διαφόρων πηγών (βιβλία, προσωπικές μαρτυρίες κλπ.) είναι καταφανώς μονομερής, περιστασιακή, ενδεχομένως αναξιόπιστη και σίγουρα αντιεπιστημονική. Μονομερής, επειδή οι πηγές εστιάζουν μόνο στο ρόλο της Τουρκίας και της Αγγλίας. Περιστασιακή, αφού η επιλογή των συγκεκριμένων πηγών δεν υπακούει σε συγκεκριμένα κριτήρια. Αναξιόπιστη, μιας και οι προσωπικές μαρτυρίες διαφόρων ατόμων πρέπει να προσεγγίζονται με προσοχή, να επαληθεύονται και να διασταυρώνονται. Αντιεπιστημονική, επειδή ακριβώς εξυπηρετεί τη δικαίωση της άποψης και όχι την αναζήτηση της αλήθειας.


Μπορεί κάποιος να συγκροτήσει ολοκληρωμένη και τεκμηριωμένη άποψη με βάση τα αναφερόμενα πονήματα; Και ναι και όχι. Η απάντηση είναι καταφατική αν κάποιος έχει προκαταλήψεις και προσχηματισμένες απόψεις για το θέμα. Ή με τα λόγια του ιδίου: "χωρίς αλλότριες προκατασκευασμένες παρωπίδες". Η απάντηση είναι αρνητική αν θέλει να διεξέλθει εξαντλητικά της επιστημονικής έρευνας. Τα όσα παρατίθενται είναι αυτοεκπληρούμενες προφητείες και επιβεβαιώνουν ήδη σχηματισμένες απόψεις. Η δημοσιογραφική δεοντολογία τι λέει, άραγε, για όλα αυτά;



Η δεύτερη διαφωνία είναι η πιο σημαντική και αφορά τον συμψηφισμό των εγκλημάτων και την προκλητική υπόδειξη της ανάγκης μελέτης "του γενικού πλαισίου των ιστορικών γεγονότων της κάθε συγκεκριμένης εποχής, εντός του οποίου συνέβησαν οι εκατέρωθεν εξαφανίσεις - θάνατοι". Αρνούμαι να συμψηφίσω νεκρούς και αγνοουμένους για να δούμε ποιος έχει υποφέρει περισσότερο. Αρνούμαι να συμβάλω στην ιδεολογική νομιμοποίηση των θανάτων στο όνομα όλων μας. Αρνούμαι να δεχθώ ότι οποιοδήποτε γενικό πλαίσιο ιστορικών γεγονότων δικαιολογεί την "παράπλευρη" συνέπεια της απώλειας ζωών. Αρνούμαι να προσχωρήσω σε ύπουλες λογικές που, μετά την εξαφάνιση των ίδιων των ατόμων, εξαφανίζουν την ανάμνησή τους.


Στην επισήμανση: στο προηγούμενο άρθρο έθεσα ορισμένα ερωτήματα. Αποτελούν και δικές μου απορίες και θέλησα να αναδείξω την άλλη διάσταση στο θέμα. Δυστυχώς, η απόκριση που έλαβα ήταν μόνο σοφιστείες που τσαλαβουτάνε ανάμεσα σε Τούρκους επιτελικούς συνταγματάρχες και Βρετανούς ακαδημαϊκούς. Οι επιχειρούμενες συρραφές πηγών μάς δίνουν έναν τέλειο ιστορικοπολιτικό Φρανκενστάιν, πρόσφορο για κάθε χρήση!


Το βασικό ζητούμενο παραμένει: να μάθουμε το λόγο εξαφάνισης, τις συνθήκες ενδεχόμενου θανάτου και τον τόπο ταφής για τον κάθε αγνοούμενο. Και μετά την ανακάλυψη της αλήθειας, να αποδοθεί δικαιοσύνη. Η μια δικαστική απόφαση του 1975 και οι σποραδικές παραδοχές Ελληνοκυπρίων για σφαγές αμάχων δεν είναι αρκετές. Το πέπλο σιωπής είναι ακόμη βαρύ, όπως αποδεικνύει η άρνηση της Κυπριακής Δημοκρατίας να διερευνήσει την τύχη των εξαφανισθέντων Τ/Κ στην απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου (29 Μαΐου 2008, υποθέσεις αρ. 589-593/06). Γιατί "το κοπιώδες σε βάθος ψάξιμο" του αρθρογράφου δεν μας φανέρωσε και αυτήν την πληροφορία; Οπότε, οι πατερναλιστικές υποδείξεις ότι "ως νομικός όφειλα να γνωρίζω", επιστρέφονται ως ατάλαντες κακιούλες.

Ως δημοσιογράφος, με χρόνια στην "πιάτσα", ο αξιότιμος κ. Λ. Μαύρος θα έπρεπε ήδη να γνωρίζει ότι η επίκληση της εθνικής μεταφυσικής, το ξεσήκωμα του μπαμπούλα του σχεδίου Ανάν και τα μπανάλ αναμασήματα περί των ξένων κέντρων που απεργάζονται την καταστροφή μας δεν προσφέρουν τίποτα στον δημόσιο διάλογο, ειδικά στο θέμα των αγνοουμένων, αλλά αντιθέτως φανατίζουν την "κερκίδα". Ή μήπως το γνωρίζει ήδη πολύ καλά...;

Της πατρίδας

"ότι οι ημέρες μας διαβαίννουν και μεις καταλυούμεν τους καρπούς άγουρους"

Εξήγησις της γλυκείας χώρας Κύπρου
Λεόντιος Μαχαιράς


Τον αγαπώ αυτόν τον τόπο. Ξέρω καλά την αίσθηση από το ξερό του χώμα στις παλάμες. Έχω αναπνεύσει τριών ζωών ανάσες, την υγρασία του Ιούλη στα θερισμένα χωράφια, έξω από το ΚΕΝ της Λάρνακας.


Τον ξέρω καλά αυτόν τον τόπο. Αφουγκράστηκα προσεκτικά τον παλμό του, κρεμασμένος για μέρες ατέλειωτες σε ένα στρατιωτικό φυλάκιο. Ξέρω να σου συντύχω με παραφθαρμένα σύμφωνα και πρωθύστερες αιτιατικές λόγια που φανερώνουν το ίδιο σημαινόμενο από την πρώτη στιγμή που προφέρθηκαν. Κι όσο κι αν έχω ταξιδέψει - αυτό το έστω λίγο - πάντα επιστρέφω εδώ.


Δεν ξέρω και πολλά για αυτόν τον τόπο. Αντίκρισα την Καρπασία το περασμένο καλοκαίρι. Σκονισμένη, ταπεινωμένη, με μια στυφή γεύση εγκατάλειψης. Την ίδια ώρα αντίκριζα το φως του σεφερικού κόσμου που είχα διδαχθεί, μα που δεν είχα μάθει ποτέ. Έζησα τη ζωή μου ακούγοντας ονόματα πρωτάκουστα: Μόρφου, Κερύνεια, Άγιος Σέργιος, Γιαλούσα. Ανίκανος, όμως, να δω. Νά η πιο κρυφή μου αναπηρία.


Στάθηκα τυχερός αφού ο προσωπικός θεός μου με προίκισε με λαλιές κι εικόνες από έναν πονεμένο και συνάμα ψυχωμένο Ελληνισμό. Μακεδονία, Μικρασία, Κύπρος. Κι ίσως αυτό να εξηγεί την επαχθή μελαγχολία μου και την άγνοια κινδύνου. Ψεύτικα διλήμματα για το ποιος είμαι δεν έλυσα ποτέ.


Δεν ξέρω και πολλά για αυτόν τον τόπο. Ζω για χρόνια εδώ μπουκωμένος με επίσημη ιστορία και με τους αλαλαγμούς όσων δεν ξέρουν να μιλήσουν. Χρόνια και χρόνια σκυφτοί οι άνθρωποι αυτού του τόπου μάθανε να κρύβουνε το φρόνημά τους. Οι ανοιχτές καρδιές ενός κρυψίνου λαού χάσκουν ορθάνοικτες μπροστά μου. Τον ξέρω καλά αυτόν τον τόπο. Όσα μπορείς να περιγράψεις ως πρόσφατη ιστορία του έχουν δεθεί με χαρές και θανάτους στο δικό μου νήμα. Σκέφτομαι τους ανθρώπους του σαν σκέφτομαι τους δικούς μου ανθρώπους.


Πολλές φορές τον απέρριψα μέσα μου. Για τα εκμαυλιστικά του παραπατήματα, το επαρχιακό παράστημά του. Έστρεψα την οργή μου πάνω του επειδή δεν είχε τα μέτρα που απαιτούσα. Μου πήρε καιρό να καταλάβω ότι εντάξει, αυτό ήταν το όσο μπορούσε. Αλληλοσυγχωρεθήκαμε βουβά...


Τουλάχιστον, θέλω να λογίζομαι σ' αυτούς που αγαπούν αληθινά αυτόν τον τόπο. Σε όσους μέσα από το ζόφο των ημερών κοιτούν τα φώτα των αιώνων. Πατρίδα...

• Φόβος για "μπλέ γλώσσα" στα βοοειδή που εισάγονται από τη Ρουμανία. Ποια η διαφόρα τους με τον εντόπιο εθνικισμό;
• «Διαδηλώτρια, η οποία αντιτίθετο στην επέκταση του αεροδρομίου Χίθροου, πέταξε σήμερα πράσινη κρέμα στον βρετανό υπουργό Επιχειρήσεων, Πίτερ Μάντελσον, την ώρα που εκείνος προσερχόταν σε μια συνάντηση στο κεντρικό Λονδίνο». Γιαξ!
• Κάτι έχει σημερα η ειδησεογραφία με τα χρώματα!
• Χριστόφιας: "Αποκτήσαμε κύρος ευρωπαικής χώρας". Καλά ρε σύντροφε, εκεί που ειχαμε συντονιστει όλοι στο «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο», μου τα γυρνάς!
• «Αναφερόμενος στις απευθείας διαπραγματεύσεις είπε ότι η ελληνοκυπριακή πλευρά αντιμετωπίζει μεγάλες δυσκολίες στο κεφάλαιο του περιουσιακού, καθώς, έχουν συνειδητά δημιουργηθεί τετελεσμένα από τον Ραούφ Ντενκτάς και την Τουρκία. Η τύχη του Κυπριακού λαού, τόνισε, κρέμεται από αυτές τις συνομιλίες και όσο περνά ο καιρός, τα τετελεσμένα επί του εδάφους βαθαίνουν.» Τωρά ήρτες πόσσω σου! Αλλά που ήσουνα το 2004 ρε Τζίμη;
• Παιδί με το Νικολά Σαρκοζί θέλει η Κάρλα Μπρούνι. Κάρλα, αν δεν σου κάτσει ο κοντός, κι εμένα Νικολά με λενε στα γαλλικά!

Οι "χρήσιμοι νεκροί" του Ντενκτάς και μια ακόμη... οιονεί απάντηση

Μ Ι Α ακόμα, οιονεί (εκ του "οίον", εξού με όμικρον κι όχι με ωμέγα) απάντηση θα επιχειρήσω να δώσω στον αξιότιμο κ. Νικόλα Κυριάκου, νομικό και μέλος του "ΜΚΟ Truth Now", όστις σε δύο άρθρα του στον "Πολίτη" 15.2.09 και 1.3.09 ξεσπαθώνει ονομαστικά εναντίον μου. Δεν σκοπεύω ν' αποκρούσω απόπειρες προσωπικού στιγματισμού. Δεν είναι κιόλας βέβαιο αν τελικά συνιστούν είδος επωφελούς επένδυσης, παρότι εδώ βρίσκεται στην εξουσία ο οίστρος της "αντι-εθνικιστικής" καπηλείας και έξωθεν η παγκοσμιοποίηση της Νέας Τάξης απαιτεί δείγματα "εθνο-μηδενισμού".
Στα κατ' εμού άρθρα του, τον αξ. κ. Ν. Κυριάκου απασχολεί η αναζήτηση, όπως γράφει, "εξήγησης για τις περιστάσεις εξαφάνισης και τα αίτια θανάτου για όσων τα λείψανα έχουν ανευρεθεί και ταυτοποιηθεί" κ.ο.κ., εκ των Τ/Κ που η τουρκική πλευρά συμπεριέλαβε στον κατάλογο των αγνοουμένων.
ΕΙΣΗΓΟΥΜΑΙ ότι κάθε τέτοια αναζήτηση οφείλει να στρέφεται προς δύο, κυρίως, κατευθύνσεις:
1. Πρώτα, το γενικό πλαίσιο των ιστορικών γεγονότων της κάθε συγκεκριμένης εποχής, εντός του οποίου συνέβησαν οι εκατέρωθεν εξαφανίσεις - θάνατοι. 2. Δεύτερον, τα ακριβή - όσο είναι δυνατόν να εντοπισθούν - γεγονότα, περιστατικά, μαρτυρίες, που αφορούν την κάθε συγκεκριμένη περίπτωση εξαφάνισης - θανάτου. Α. Τι προκάλεσε, κάθε φορά, αιματηρά γεγονότα στην Κύπρο, ένοπλη βία και εκατέρωθεν θύματα; Και πώς, μέσα σ' αυτό το πλαίσιο βίας, χάθηκαν, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο - διατεταγμένο ή μη - και ζωές αθώων ανθρώπων; Το γενικό πλαίσιο αναφέρεται στις βίαιες, ένοπλες και, συνεπώς, θανατηφόρες συγκρούσεις, ανάμεσα σε Τούρκους και Έλληνες του νησιού.
Η ΧΡΟΝΙΚΗ έναρξη εντοπίζεται στα χρόνια του ένοπλου αντιαποικιακού εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα του 1955-59. Όταν οι Άγγλοι, προκειμένου να αποκρούσουν την ΕΟΚΑ, εξώθησαν κι επιστράτευσαν την τ/κ ηγεσία και το τουρκικό κράτος εναντίον των Ελλήνων. Από τα διατεταγμένα Σεπτεμβριανά του 1955 εναντίον των Ελλήνων της Κωνσταντινουπόλεως και τη σφαγή των Ελλήνων Κοντεμενιωτών στο Κιόνελι το 1958.
(α) Για την εξιχνίαση των στόχων της αιματοχυσίας που σκοπίμως και προμελετημένα προκάλεσε η τ/κ ηγεσία, βοηθά η αφήγηση κι οι μαρτυρίες του Τ/Κ Αρίφ Χασάν Ταχσίν, στο βιβλίο του, για τη "χρησιμότητα των νεκρών" που ο Ραούφ Ντενκτάς ομολογούσε στη δασκάλα Σεβίμ Ουλφέτ το 1958.
(β) "Χρησίμευσαν" οι νεκροί, για τη δημιουργία κλίματος και την καλλιέργεια εδάφους ώστε να τεθεί σε εφαρμογή το επιτελικό "Σχέδιο Επανάκτησης της Κύπρου", που εκπόνησε το Γραφείο Ειδικού Πολέμου (ΓΕΠ), του τουρκικού Γενικού Επιτελείου και, για το οποίο, δημιούργησε το 1958 την ΤΜΤ. Όπως περιγράφει ο επιτελικός συνταγματάρχης του ΓΕΠ-ΤΜΤ, Ισμαήλ Τάνσου, στο βιβλίο του "In Reality No One Was Asleep - A secret underground organization, with State support...TMT".
(γ) Ήταν η υλοποίηση από τις Ε.Δ. της Τουρκίας, της πολιτικής που αποφάσισε η Άγκυρα, μετά από τις εκθέσεις Νιχάτ Ερίμ του 1956 που παρήχθησαν ύστερα από την αγγλική υποκίνηση του τουρκικού ενδιαφέροντος για την Κύπρο, όπως την ιστορεί και ο Βρετανός καθηγητής Robert Holland στο "Britain and the Revolt in Cyprus 1954-1959".
(δ) ΤΟΥΣ ΣΤΟΧΟΥΣ της αιματοχυσίας, που επεδίωξε και προκάλεσε η τ/κ ηγεσία και η διοικούμενη στρατιωτικά από την Τουρκία ΤΜΤ, στην Κύπρο, εξηγούν επίσης επαρκώς οι Τ/Κ Ιμπραχίμ Αζίζ και Νουρεττίν Σεφέρογλου στην έκδοσή τους "Θύματα Φασιστικής Τρομοκρατίας" του 1965. Και ο Αχμέτ Αν στα κείμενά του, "Πώς το Κυπριακό μετατράπηκε σε εθνική υπόθεση της Τουρκίας - Σεπτεμβριανά και Κυπριακό" και "Ο Ρόλος της ΤΜΤ στο Κυπριακό".
(ε) Η συνέχεια της προσχεδιασμένης αιματοχυσίας, ως προϊόντος της ένοπλης επίθεσης που εκτόξευσε η Τουρκανταρσία του 1963-64, σε περαιτέρω κλιμάκωση εφαρμογής του επιτελικού "Σχεδίου Επανάκτησης της Κύπρου", αποκρυπτογραφείται στα "Έγγραφα του Χρηματοκιβωτίου Φαζίλ Πλουμέρ" της τ/κ ηγεσίας του Οκτωβρίου 1960 και του Σεπτεμβρίου 1963.
(στ) Τα αποτελέσματά της, σε ό,τι αφορά τον τ/κ πληθυσμό, περιγράφονται και στις επιστολές, συνεντεύξεις, άρθρα και μηνύματα που έστελνε από 1964 - 1966 ο Τ/Κ γιατρός και πολιτευτής δρ Ιχσάν Αλή. Όπως και σε όσα πρόλαβε να καταγγέλλει, μέχρι το 1965 που τον δολοφόνησε η ΤΜΤ, ο ηρωικός Τ/Κ Ντερβίς Αλί Καβάζογλου.
ΤΟ ΓΕΝΙΚΟ ΠΛΑΙΣΙΟ, με βάση τις προαναφερθείσες τουρκικές πηγές, ορίστηκε από την τουρκική, σκοπίμως αιματηρή, επιθετικότητα στην Κύπρο. Απέναντι στην οποία αντιτάχθηκε, ανεπαρκώς, η αντίσταση των Ελλήνων Κυπρίων. Ανεπαρκώς, διότι απέτυχε να εξαλείψει εξαρχής τους οχυρωμένους από την ΤΜΤ θυλάκους, μέσα στους οποίους, η ΤΜΤ, βιαίως μετακίνησε τους τ/κ πληθυσμούς, ως "στρατηγικό προγεφύρωμα" των τουρκικών Ενόπλων Δυνάμεων.
Β. Υπήρξε, λοιπόν, ένοπλη τουρκική επίθεση. Και ένοπλη ελληνική αντίσταση. Πολεμικές συγκρούσεις. Με θύματα εκατέρωθεν:
- Νεκρούς, μάχιμους, σε συγκρούσεις.
- Νεκρούς, μάχιμους και άμαχους, απαχθέντες και εκτελεσθέντες σε πράξεις αντεκδίκησης.
- Νεκρούς που εκτελέστηκαν επειδή δεν συμμορφώθηκαν στις διαταγές και οι οποίοι προβλήθηκαν ως δήθεν θύματα της άλλης πλευράς.
- Νεκρούς που δολοφονήθηκαν για εντελώς ιδιοτελείς λόγους, μέσα στο "ευνοϊκό" για θανατώσεις πολεμικό κλίμα.
- Νεκρούς, θύματα κρυμμένων προσωπικών διαφορών.
- Νεκρούς, θύματα απίστευτα αιμοβόρων ανθρωπόμορφων τεράτων που σε πολεμικές περιόδους βρίσκουν ευκαιρία εκδήλωσης της διαστροφής τους.
(i) ΣΤΗ σελίδα 36 του "Πολίτη" 1.3.09, στην ίδια έκδοση που δημοσιεύτηκε το δεύτερο κατ' εμού άρθρο του κ. Ν.Κ, η ικανότατη Τ/Κ δημοσιογράφος κ. Σεβγκιούλ Ουλούνταγκ, ερεύνησε και δημοσίευσε την περίπτωση της δολοφονίας μιας αθώας τ/κ οικογένειας, του βοσκού Ραχμί Χασάν στα Λιβερά το 1963-64. Το κίνητρο τού απίστευτα στυγερού κακουργήματος που εντόπισε η μέχρι τώρα έρευνα της κ. Ουλούνταγκ, ήταν προσωπικές οικονομικές διαφορές.
(ii) Στις 7.1.1964, η δολοφονία του Τ/Κ μουχτάρη της Βιτσάδας Αμμοχώστου διαπράχθηκε από άλλον Τ/Κ που ήθελε να αναλάβει την αρχηγία της τουρκικής δύναμης στο χωριό.
(iii) Στις 16.1.1964 δημοσιεύτηκε ότι Τ/Κ εκτελεσθέντες υπό της ΤΜΤ περιλήφθηκαν στον κατάλογο ελλειπόντων (αγνοουμένων) προσώπων που έδωσε η τ/κ ηγεσία.
(iv) To 1985, ο Τούρκος δημοσιογράφος Αχμέντ Μπαράν αποκάλυψε στον Κώστα Γεννάρη ότι η "υπόθεση της μπανιέρας" του 1963 με την οποία έκανε παγκόσμιο "μπουμ" προπαγάνδας η Τουρκία, ήταν στημένη μετά που ο ταγματάρχης Νιχάτ Ιλχάν της ΤΟΥΡΔΥΚ, σε κατάσταση αμόκ, σκότωσε τη σύζυγο και τα παιδιά του.
(v) Στις 11.1.1975, το Κακουργιοδικείο Λεμεσού (δικαστές Λώρης, Χατζητσαγκάρης και Πιτσιλλίδης) επέβαλε την ποινή του θανάτου στον Ι. Α. Βουνιώτη για τον εκ προμελέτης φόνο πέντε Τουρκάλων.
(vi) Στις 16.10.2004 στον "Πολίτη", ο Σενέρ Λεβέντ δημοσίευσε τη μαρτυρία του Σουάτ Χουσεΐν Καφαντάρ για την αποτρόπαια εκτέλεση των αρρένων Τ/Κ της Τόχνης τον Αύγουστο του 1974 από ομάδα ανθρωπόμορφων Ε/Κ ενόπλων.
(vii) Στις 17.10.2004 ,στην "Αλήθεια", η Σ. Ουλούνταγκ δημοσίευσε τη μαρτυρία του Χουσεΐν Ρουστέμ Ακάνσοϊ για όμοιο και χειρότερο κακούργημα άλλης ομάδας Ε/Κ αιμοβόρων σε βάρος Τ/Κ αμάχων και γυναικοπαίδων στα τ/κ χωριά Μαράθα, Σανταλάς και Αλόα. Για τα οποία και ο γράφων δημοσίευσε σειρά άρθρων στη στήλη "Ειρήσθω" της "Σημερινής" από 24.10.2004 υπό τον τίτλο "Τόχνη & Εισαγγελέας".
ΩΣ ΝΟΜΙΚΟΣ και "Truth Now", συνεπώς, ο αξιότιμος κ. Ν. Κυριάκου θα έπρεπε ήδη να γνωρίζει ότι η αναζήτηση τής κάθε αλήθειας θέλει κοπιώδες σε βάθος ψάξιμο. Χωρίς αλλότριες προκατασκευασμένες παρωπίδες, στρατευμένες (για την επιβολή λύσης τύπου Ανάν) ντε και καλά να ενοχοποιήσουν λ.χ. όλους τους Κύπριους άνδρες επειδή κάποιοι Κίτες με τους συνεργούς τους απήγαγαν, βίασαν, δολοφόνησαν και πέταξαν νεκρές σε πηγάδια και στον Κοτσιάτη μια αθώα Σουηδέζα και μια αθώα Ουκρανή...

• Δύο ξυλοδαρμοί Κυπρίων το βράδυ της 28ης Φεβρουαρίου από Ελληνοπόντιους και Πακιστανούς. Κκιάορκα σου, αρκέψαν να μας δέρνουν τζιαι εντός έδρας.
• Πλακώθηκε κι ο Υπουργός Παιδείας με το Λυσσαρίδη. Βγήκε μετά κι ο Ομήρου, δηλώνοντας για τον τελευταίο: «Είναι μια φυσιογνωμία πανελλήνιας και παγκόσμιας εμβέλειας και η ιστορική του διαδρομή καταδεικνύει ότι έχει καταξιωθεί στη συνείδηση του λαού μας.»
• Αντε, ΟΚ για εκείνο το «πανελλήνιας». Εκείνο το «παγκόσμιας» τι το ‘θελες ρε μεγάλε;
• Εν σαν τον Μαλέκκο, ας πουμε. Πιστεύκει κανένας ότι εν παγκόσμιας κλάσης;
• Σε έναν πραγματικά μεγάλο τώρα, τον Γρηγόρη Αυξεντίου. Μιλώντας στην εκδηλωση μνήμης για τον ήρωα, ο πρόεδρος Γριστόφκιας δήλωσε: «Υπήρξε φάρος φωτεινός για τους συντρόφους του αλλά και πηγή έμπνευσης για όλους τους Κυπρίους στον αγώνα για ελευθερία από τον αποικιακό ζυγό».
• Είδατε; Το ‘ριξε το ιδεολογικό! Γιατί δεν είπε συναγωνιστές; Ακόμα να φκουν 29 οργανώσεις αγωνιστών, συλληφθέντων, απογόνων κλπ να καταδικάσουν το γλωσσικό ολίσθημα.
• Το πιο ανησυχητικό είναι η σιωπή του Κουλία και του Βαρνάβα επι του ζητήματος. Πληροφορίες ότι κάνουν πρόβα τον εθνικό ύμνο unplugged ελέγχονται ως ανακριβείς.
• Πάντως, μορφές όπως τον Αυξεντίου σε κάνουν να απελπίζεσαι με τους οκνηρούς κεφτέδες που κυκλοφορούν σήμερα στην πιάτσα. Οι χειρότερες φάρες, όμως, είναι αυτές που του γράφουν θούριους στη «Σημερινή».
• Επιτέλους, αντιπολίτευση! «Οι πολίτες αντιλαμβάνονται ότι οικοδομείται και κτίζεται ένα σύστημα άδικης κοινωνίας, όπου επισυμβαίνουν αναξιοκρατίες, αδικίες, διαφθορά, διαπλοκή και ανικανότητα και αναποτελεσματικότητα αντιμετώπισης και διαχείρισης των μικρών και μεγάλων προβλημάτων του λαού".
• Τάδε έφη, Λευτέρης Χριστοφόρου.
• Καθώς διάβαζα τις γραμμές, θυμήθηκα κάτι επετειακές μαλακίες που μας διάβαζαν στο στρατό και μετά τελείωναν λέγοντας: « Ο Αρχηγός. Ημι-ανάις!»
• Τουτέστιν μεθερμηνευόμενον: ημιανάπαυση. Μισοξεκουράσου, δηλαδή. Εκεί που τελειώνει η λογική....
• Καμιά λογική δεν βλέπω όταν διαβαζω Φιλελευθερο και Πολιτη. Ειναι σαν να ζω σε δυο διαφορετικές χώρες. Ιδού και η απόδειξη.
• Ο Πολίτης λέει ότι το τριήμερο «διενεργήθηκαν παγκύπρια 2,875 έλεγχοι και καταγγέλθηκαν 163 οδηγοί. Από τα πιό κάτω στοιχεία της Αστυνομίας, φαίνεται ότι ένας στους 18 οδηγούς που ελέγχθηκαν είχαν στην εκπνοή τους ποσοστό αλκοόλης πέραν του επιτρεπτού ορίου.» Ο Φιλελέυθερος λέει ότι ο υπευθυνος αστυνομικος «χαρακτήρισε ανησυχητική την κατάσταση καθώς ένας στους οκτώ οδηγούσαν υπό την επήρεια αλκοόλ.»
• Ένας στους 8 ή στους 18; Αν τα μαθηματικά μου δεν με απατούν 2875 διά 163 μας κανει 17,6380368.
• Ο Πολίτης ήταν, ως αναμενόμενο, σωστός. Καλά, καλά. Του λείπει 0,36196319 οδηγός. Ούτε ένας δηλαδή! Στα λόγια μου έρχεστε...
• Κομμένο το ουίσκι για τους δημοσιογράφους του Φιλελευθερου στο εξής...
• Αχ, ρε Ομονοιάκκα....

Ιδεολογικές ερπύστριες κι εντεταλμένα G -3

"Σας σιχάθηκε η ψυχή μου
καρκινάκια του πλανήτη"
Τζίμης Πανούσης


Απάντηση δεν έλαβα, αν και ο κ. Λάζαρος Μαύρος με συμπεριέλαβε σε μια οιωνεί απάντησή του στις 18/2. Το περιεχόμενό της αποτελεί απόδειξη ότι η συζήτηση δε διεξάγεται με σκοπό την αλήθεια, αλλά μόνο και μόνο για την ανάδειξη προσωπικών εμπαθειών και την εκτόνωση ενός αντικομουνιστικού μένους, βγαλμένου κατευθείαν από τη σάπια καρδιά περασμένων δεκαετιών.


Επανέρχομαι, λοιπόν, και αντιτάσσω στην ακατάσχετη "Χαραυγολογία" τα πιο κάτω. Ζητώ εξήγηση γιατί η Κυπριακή Δημοκρατία στις 12.5.2003 δημοσίευσε κατάλογο στην Επίσημη Εφημερίδα της με ονόματα Τουρκοκυπρίων αγνοουμένων, καλώντας παράλληλα τους συγγενείς τους να δώσουν αίμα ή δείγματα DNA. Αναμένω αιτιολόγηση της διαχρονικής προθυμίας της πλευράς μας να προβεί σε μονομερείς εκταφές για την ανεύρεση λειψάνων. Είμαι περίεργος να μάθω το περιεχόμενο των φακέλων που τηρεί η πλευρά μας για κάθε Τουρκοκύπριο αγνοούμενο. Γιατί το ΕΔΑΔ στην υπόθεση Karabardak εναντίον Κύπριακής Δημοκρατίας, ημερ. 22.10.2002, καταγράφει την εκτέλεση Τουρκοκυπρίων κατ' εντολήν Πολύκαρπου Γιωρκάτζη; Απορώ πώς είναι δυνατόν τα λείψανα γυναικόπαιδων και ηλικιωμένων να βρίσκονται σε πηγάδια και λαξιές αυτού του τόπου. Ζητώ εξήγηση για τις περιστάσεις εξαφάνισης καθενός από αυτούς και τα αίτια θανάτου για όσους τα λείψανα έχουν ανεβρεθεί και ταυτοποιηθεί. Ζητώ να μάθω γιατί η Διερευνητική Επιτροπή Αγνοουμένων, ένα όργανο υπό την αιγίδα των Ηνωμένων Εθνών, βρίσκεται στην Κύπρο και γιατί ασχολείται με 502 περιπτώσεις Τουρκοκυπρίων αγνοουμένων και 1493 Ελληνοκυπρίων.


Γιατί φοβίζει τόσο πολύ η αναζήτηση της αλήθειας σχετικά με αυτό το θέμα; Προς τι ο πανικός και η υστερία που καταλαμβάνει όλες τις "πατριωτικές" δυνάμεις μόλις ανοίξει η συζήτηση; Η πρώτη αντίδρασή τους είναι αναμενόμενη: η ετικέτα του προδότη είναι έτοιμη προς επικόλληση από τις "εθνικά ISO 9002" του τόπου. Μαζί και τα φληναφήματα που αναφέρονται σε υποταγή στον κατακτητή και ηθική εξίσωση θυμάτων και θυτών. Μέσα σε αυτό το συνονθύλευμα δεν υπάρχει ούτε μια στιγμή για αναστοχασμό με βάση τη λογική και την ηθική. Όταν ένας άνθρωπος εξαφανίζεται, οι Αρχές του κράτους οφείλουν να διερευνήσουν την τύχη του κατά τρόπο άμεσο και ουσιαστικό. Είναι σε αυτή την απλή πρόταση που αντιστέκονται όσοι αρνούνται το δικαίωμα στην αλήθεια για τους συγγενείς των αγνοουμένων.


Οι συμπατριώτες μας, Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι, ενώνονται πάντα σε δυο περιπτώσεις: στο θάνατο και στον εθνικισμό. Οι 486 εκταφές και 339 ανθρωπολογικές αναλύσεις είναι αρκετές για να αποδείξουν το πρώτο. Η δήλωση του Ραούφ Ντενκτάς, στις 26.6.2001, ότι οι Τουρκοκύπριοι όχι μόνο δεν θα δώσουν αίμα, αλλά ούτε καν μια κουκίδα σκόνης, και η λυσσαλέα αντίδραση του κ. Λάζαρου Μαύρου στην ανακίνηση του θέματος αποδεικνύουν το δεύτερο. Είναι το αίμα των θυμάτων του κάθε εθνικιστή που επιδιώκουμε να καθαρίσουμε!


Και πριν αρχίσουν τα γνωστά σκληρίσματα και οι ηθικιστικές ανοησίες περί ιδεολογικών ερπυστριών, νομίζω είναι πιο χρήσιμο να μάθουμε γιατί όλα αυτά τα Πυροβολημένα Μυαλά και εντεταλμένα G-3 του άρρωστου εθνικισμού, που ενδημεί στην πατρίδα μας, φρουρούν τόσο πρόθυμα αυτούς τους άδικους θανάτους.