Το πληρες κείμενο της απόφασης μπορεί να διαβαστεί εδω:
http://cmiskp.echr.coe.int/tkp197/view.asp?item=1&portal=hbkm&action=html&highlight=&sessionid=48134446&skin=hudoc-en
Τα λέγαμε και παλια:
http://allioxthi-reloaded.blogspot.com/2009/12/blog-post_20.html
http://allioxthi.blogspot.com/2007/02/5.html
http://allioxthi-reloaded.blogspot.com/2009/08/blog-post_09.html
http://allioxthi-reloaded.blogspot.com/2008/12/50.html
http://allioxthi-reloaded.blogspot.com/2009/12/blog-post_20.html
http://allioxthi.blogspot.com/2007/02/5.html
http://allioxthi-reloaded.blogspot.com/2009/08/blog-post_09.html
http://allioxthi-reloaded.blogspot.com/2008/12/50.html
Ένα συντομο δελτίου τύπου ακολουθεί στο τέλος της αναρτησης.
Το ΕΔΑΔ εκλεισε τις περισσότερες υποθέσεις αγνοουμενων πριν μερικές εβδομαδες. Τώρα κλείνει και το περιουσιακό. Εδώ θα πρέπει να συγχαρουμε (σχεδόν όλο) το νομικό κόσμο της Κύπρου, το ΔΗΚΟ, το christofias-watch, τον Αρχιεπισκοπο, το ΕΥΡΩΚΟ και όλους τους μπουμπουνοκέφαλους που κατάφεραν μεσα απο το μακροχρόνιο αγώνα τους να λύσουν το Κυπριακό μέσα από μια οδο που δεν ειχαμε σκεφτεί προηγουμένως. Προς όσους έχουν ακόμα ονειρα για δικαίωση, για επιστροφή, για υπερίσχυση του διεθνούς δικαίου: τώρα μπορείτε να πάρετε τα ψευδο- και τα εισαγωγικά σας και να τα χώσετε βαθιά εκει που ξέρετε. Κρίμα γιατι αυτός ο ομορφος τόπος άξιζε καλύτερης τύχης. Αντε, και να διαβασετε Φιλελευθερο και Σημερινή αύριο για να ετοιμαστείτε για τον αγώνα εναντίον της επιβουλής των ξενων. ΠΑΝΗΛΙΘΙΟΙ!
Press release issued by the Registrar
Admissibility decision
(applications nos. 46113/99, 3843/02, 13751/02, 13466/03, 14163/04, 10200/04, 19993/04 and 21819/04)
Applications inadmissible:
Amended law provides accessible and effective redress for greek cypriots’ complaints about deprivation of property in northern cyprus following the 1974 turkish invasion
Principal facts
The applicants are 17 Cypriot nationals of Greek-Cypriot origin, living in Nicosia, Limassol, Lakatamia and Larnaca. The cases concerned their complaints that they had been deprived of the use of their property and/or access to their homes in northern Cyprus which was under the control of the “Turkish Republic of Northern Cyprus” (the “TRNC”). Their property included various plots of land, some of which were cultivated and some with fully furnished houses or buildings.
These complaints arose out of the Turkish military operations in northern Cyprus in July and August 1974 and the continuing division of the territory of Cyprus, which resulted in the proclamation of the “TRNC” in 1983. This proclamation was declared legally invalid by the United Nations, and the Council of Europe decided that the government of the Republic of Cyprus would continue to be regarded as the sole legitimate government of the country.
According to new legal provisions which entered into force in December 2005 (Law 67/2005), all natural and legal persons claiming rights to immovable or movable property could bring a claim before the Immovable Property Commission (“IPC”), subject to a fee of 100 Turkish liras (TRY) for each application and provided they submitted title deeds or proof of ownership.
As of November 2009, the number of cases brought before the IPC stood at 433. Of these, 85 had been concluded, the vast majority by means of friendly settlement. In more than 70 cases, compensation had been awarded. Some 361,493 square metres of property had been restituted and approximately 47 million euros paid in compensation.
Complaints, procedure and composition of the Court
Relying on Article 1 of Protocol No. 1 (protection of property), Article 8 (right to respect for home) and, save in the case of Christosomou, on Article 14 (prohibition of discrimination), the applicants complained that they had been prevented from enjoying their property and homes following the invasion of northern Cyprus by Turkey in 1974, and that they had been victims of discrimination. The applicants in Sotiriou and Moushoutta and Stylas also complained under Article 13 of a lack of an effective remedy in respect of their Convention rights under Article 8 (respect to respect for private life and family life) and Article 1 of Protocol No. 1.
The applications were lodged between January 1999 and March 2004. By a decision of 19 May 2009 the Chamber to which the case had originally been assigned relinquished its jurisdiction in favour of the Grand Chamber (Article 30 of the Convention). On 18 November 2009 a Grand Chamber hearing was held in Strasbourg.
The decision on admissibility was given on 1 March 2010, by the Court sitting as a Grand Chamber composed as follows:
Jean-Paul Costa (France), President,
Christos Rozakis (Greece),
Nicolas Bratza (United Kingdom),
Peer Lorenzen (Denmark),
Françoise Tulkens (Belgium),
Josep Casadevall (Andorra),
Giovanni Bonello (Malta),
Vladimiro Zagrebelsky (Italy),
Lech Garlicki (Poland),
Khanlar Hajiyev (Azerbaijan),
Ljiljana Mijović (Bosnia and Herzegovina),
Egbert Myjer (Netherlands),
David Thór Björgvinsson (Iceland),
Ján Šikuta (Slovak Republic)
Christos Rozakis (Greece),
Nicolas Bratza (United Kingdom),
Peer Lorenzen (Denmark),
Françoise Tulkens (Belgium),
Josep Casadevall (Andorra),
Giovanni Bonello (Malta),
Vladimiro Zagrebelsky (Italy),
Lech Garlicki (Poland),
Khanlar Hajiyev (Azerbaijan),
Ljiljana Mijović (Bosnia and Herzegovina),
Egbert Myjer (Netherlands),
David Thór Björgvinsson (Iceland),
Ján Šikuta (Slovak Republic)
Mark Villiger (Liechtenstein),
Päivi Hirvelä (Finland),
Işıl Karakaş (Turkey), Judges,
Päivi Hirvelä (Finland),
Işıl Karakaş (Turkey), Judges,
and Erik Fribergh, Registrar.
Decision of the Court
Article 1 of Protocol No. 1
The present eight cases are the first applications to be examined as to their admissibility following the pilot-judgment procedure in Xenides-Arestis v. Turkey. Although the Chamber in this case concluded that the remedy offered seemed adequate, its judgments did not include a detailed analysis of the points of principle and interpretation of the Convention and was not binding on the Grand Chamber.
As to whether the requirement to exhaust domestic remedies (Article 35 § 1) applied to the situation of Greek-Cypriot owners of property under the control of the “TRNC”
The Court maintained its view that pending resolution of the illegal occupation of northern Cyprus, it was crucial that individuals nonetheless continued to receive protection of their rights on a daily basis. Even if the applicants did not live as such under the control of the “TRNC”, if there was an effective remedy available for their complaints there, the rule of exhaustion applied. This did not put in doubt the fact that the government of the Republic of Cyprus remained the sole legitimate government of Cyprus. The Court reiterated that an appropriate domestic body, with access to the relevant information, was clearly the more appropriate forum for deciding on complex matters of property ownership and valuation and assessing financial compensation, notwithstanding the time and efforts required from the applicants to exhaust domestic remedies.
As to whether the respondent Government furnished via the IPC a remedy capable of providing effective redress in these cases
Even though the international community regarded Turkey as being in illegal occupation of the northern part of Cyprus, this did not mean that, when dealing with individual complaints under the Convention concerning interference with property, its discretion as to the manner in which it executed a judgment should not be respected. In the light of the many changes some 35 years after the properties were left, it would risk being arbitrary and injudicious for the Court to impose an obligation to effect restitution in all cases – which would result in the forcible eviction and rehousing of many men, women and children – even with the aim of vindicating the rights of victims of violations of the Convention. No problem therefore arose as regards the impugned discretionary nature of the restitutionary power under Law 67/2005, which addressed the lack of provision for restitution pointed out in the case of Xenides-Arestis.
The Court was not convinced by the allegation that IPC members lacked subjective impartiality, due among other things to the presence of Turkish military personnel or the appointment of members of the IPC by the “TRNC” President. Nor was it of the opinion that the sums of compensation awarded under Law 67/2005 would fall short of what could be regarded as reasonable compensation.
On the question of the burden of proof placed on claimants by Law 67/2005, the Court reiterated that claims under the Convention had to be substantiated by evidentiary means – in these cases title deeds or proof of ownership – notwithstanding the difficulties involved.
The Court also took note of the provisions in the amended law for the payment of compensation and the guarantees given to the claimants and representatives concerning entry and exit to the northern area. It was not convinced by the elements put forward by the applicants to support their complaint that the procedure was unduly onerous or inaccessible – alleged issues concerning inter alia legal representation, translations, lack of transparency, undue pressure.
Moreover, although it was open to them, none of the applicants had appealed to the High Administrative Court concerning the sums awarded or the allegations of material unfairness and procedural irregularity.
The Court therefore concluded that, in the current situation of occupation that was beyond its competence to resolve, Law 67/2005 provided an accessible and effective framework of redress in respect of complaints about interference with property owned by Greek Cypriots. The applicants had not made use of this mechanism and their complaints under Article 1 of Protocol No. 1 to the Convention had therefore to be rejected for non-exhaustion of domestic remedies.
The Court also stressed that this decision was not to be interpreted as an obligation to make use of the IPC; the claimants could choose to await a political solution. However, if applicants wished to lodge an application before the European Court of Human Rights, its admissibility would be decided in line with the present principles.
Article 8
The applicant property owners’ complaints of an ongoing interference with their right to home also failed for non-exhaustion of domestic remedies as they had not been brought before the IPC.
Having nonetheless examined the substance of Mrs Ariana Lordou Anastasiadou’s complaint (application no.13751/02), because it was not persuaded that she had had any realistic prospect as a non-property owner of applying either to the IPC or “TRNC” courts, the Court found that the facts of her case did not disclose any present interference with her right to respect for her home, as she had not been living in the family home for almost her entire life. The possible inheritance of a share in the title of that property was hypothetical and speculative. Consequently, this part of the application was rejected as manifestly ill-founded.
Other complaints
Considering its findings under Article 1 of Protocol No. 1 and Article 8, the Court considered that no further issue arose for examination concerning the remaining complaints made by the applicants.
***
The decision is only available in English. This press release is a document produced by the Registry. It does not bind the Court. The decisions are available on its website (http://www.echr.coe.int)
Press contacts
Céline Menu-Lange (tel : + 33 (0)3 90 21 58 77)
Stefano Piedimonte (tel : + 33 (0)3 90 21 42 04)
Stefano Piedimonte (tel : + 33 (0)3 90 21 42 04)
Tracey Turner-Tretz (tel : + 33 (0)3 88 41 35 30)
Kristina Pencheva-Malinowski (tel : + 33 (0)3 88 41 35 70)
Frédéric Dolt (tel : + 33 (0)3 90 21 53 39)
Kristina Pencheva-Malinowski (tel : + 33 (0)3 88 41 35 70)
Frédéric Dolt (tel : + 33 (0)3 90 21 53 39)
Nina Salomon (tel + 33 (0)3 90 21 49 79)
The European Court of Human Rights was set up in Strasbourg by the Council of Europe Member States in 1959 to deal with alleged violations of the 1950 European Convention on Human Rights.
- -
19 σχόλια:
Νικόλα, ένα υποθετικό ερώτημα. Τι θα γίνει αν όλοι οι πρόσφυγες που κατείχαν περιουσίες προσφύγουν στην Επιτροπή αποζημιώσεων;
Απο οσα αντιλαμβανομαι απο το κειμενο της αποφασης αυτης και από όσα θυμάμαι οτι προνοει η κατοχικη νομοθεσια τοτε η Τουρκια μπορει να αποζημιωσει (οχι απαραιτητως στη σημερινη αξια και για την απωλεια χρήσης) ή να επιστρεψει την περιουσια (αλλά αυτο δεν ειναι απολυτη υποχρεωση) ή να προσφερει όποια θεραπεία θεωρηθει συμβατη με τα στανταρτ του ΕΔΑΔ.
Θεωρητικα αυτό θα μπορουσε να γονατισει οικονομικα την Τουρκια. Αλλά με αυτα τα μυαλα ξεκινησε και η βιομηχανια των προσφυών στο ΕΔΑΔ.
Το τραγικο είναι ότι διαβαζοντας την αποφαση, αυτο που φαινεται μεσα απο τις γραμμες ειναι ενα: ΑΝΑΝ. Διαβαστε τις παραγραφους 111, 112, 115, 116...
Εν απλον. Ανταλαγη γης και απαλωτριωσεις οπου υπηρξε αναπτυξη. Επιστροφη των υπολοιπων περιουσιων στους ιδιοκτητες. Ποθεν ως τα ποθεν να γονατισει η τουρκια?
Τα ιδια θα ισχυσουν και με το κηδεμονα.
Νικολα η απωλια χρησης αν εκαταλαβα καλα εποσπαστηκεν?
Η ΕΔΕΚ έφκαλεν το πόρισμαν της:
ΦΤΑΙΕΙ ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ ΑΝΑΝ!!!!!!!!
Χωρικε,
διαβαζοντας την αποφαση το δικαστηριο λεει στην παρ. 114 οτι αν δεν μπορει να γινει πληρης αποκατασταση τοτε παμε σε αποζημιωση. Αν αυτη η αποζημιωδη ανταοκρινεται στα στανταρτς το ΕΔΑΔ τοτε ολα ΟΚ (παρ.115).
Τα διαβαζω καλα ή κανω λαθος; Τι σε κανει να το λες αυτο;
Παρ. 106 -115
Ετσι μου εδωκεν να καταλαβω.. Εν καλα που εκαταλαβα οξα?
το κομματι που μου λες ειναι για την αποτελεσματικοτητα της θεραπειας. Αν ως απωλεια χρησης εννοεις το περιεχομενο του δικαιωματος ιδιοκτησιας, τοτε συμφωνουμε. (Εγω σκεφτομουνα το δικαιωμα αποζημιωσης για την απωλεια χρησης)
Ο βουζουνοπατσος που τρωμε εχει να κανει με το οτι μας λεει το δικαστηριο στις παραγραφους που λες οτι ο νομιμος τιτλος μπορει να καταστει ανευ περιεχομενου με το περασμα του χρονου, οτι τα τωρινα δεδομενα πρεπει να ληφθουν υποψη σε σχεση με το ποιος ειναι τωρα ο χρηστης, οτι οι προσφυγές δεν ειναι οχημα διεκδικησης παραβιασεων διεθνους δικαίου για τα συμβαλλομενα μερη.
Που να πανε να κρυφτουνε ολοι οι πατριωτες της φακης τωρα; Βλεπω στις εφημεριδες σημερα αντιδρασεις του στυλ "δεν πουλάμε" και "λαθος η αποφαση" κλπ. Το "δεν πουλαμε" δεν εχει σημασια. Ποιος να αγορασει οταν ο τιτλος ιδιοκτησιας δεν εχει practical consequence όπως λεει και το δικαστηριο; Και για το ορθο ή λαθος της αποφασης: αναποφευκτα θα μας λενε οτι ο τωρινος χρηστης εχει δικαιωματα, και οτι η διευθετηση του περιουσιακου θα πρεπει να λαμβανει υπόψη τις "πραγματικοτητες".
Επίσης, θελω να δηλωσω με την ευκαιριά ότι οποιος με ξαναπει "νενεκο" επειδη ψηφισα το Αναν, να πιασει 2-3 αντιτυπα της αποφασης και να τα τριφτει καλά-καλά. Σημερα, θα ειχαμε ενα κρατος, θα πηγαιναμε οπου γουσταραμε και το περιουσιακο θα ταν 'ταν τελειωμενο με καλυτερους ορους. Τωρα τον πούλλο άρμ, και εμπρος για νεες δικαστικες περιπετειες και μακροχρονιους αγωνες...
110. Insofar as criticism is made of an allegedly overly-restrictive approach to restitution of possession of property to their Greek-Cypriot owners, the Court recalls that, in Loizidou, it had rejected the validity of Article 159 of the “TRNC” Constitution in the context of the Turkish Government reliance on that provision as showing that the property had been expropriated in an instantaneous act prior to the temporal competence of the Court (cited above, § 44). As the “TRNC” regime was not regarded as being capable of depriving the property owners of title, only of possession, there was accordingly a continuing situation of breach due to the ongoing barring of access to and enjoyment of their property by Greek-Cypriot owners which was within the Court's temporal jurisdiction. Thus, in all the cases that followed, it may be noted that Greek-Cypriot owners claimed only pecuniary damages for loss of use of their properties, not compensation for the loss of the properties themselves of which they continued to be regarded as the legal owners.
111. This has led to the situation that individuals claiming to own property in the north may, in theory, come to the Court periodically and indefinitely to claim loss of rents until a political solution to the Cyprus problem is reached. At the present point, many decades after the loss of possession by the then owners, property has in many cases changed hands, by gift, succession or otherwise; those claiming title may have never seen, or ever used the property in question. The issue arises to what extent the notion of legal title, and the expectation of enjoying the full benefits of that title, is realistic in practice. The losses thus claimed become increasingly speculative and hypothetical. There has, it may be recalled, always been a strong legal and factual link between ownership and possession (see, for example, J.A. Pye (Oxford) Ltd and J.A. Pye (Oxford) Land Ltd v. the United Kingdom [GC], no. 44302/02, ECHR 2007-X concerning extinction of title in adverse possession cases) and it must be recognised that with the passage of time the holding of a title may be emptied of any practical consequences.
Σωστη η παραθεση. Ωστοσο, νομιζω ότι το γεγονος οτι παραπεμπονται ολοι στην επιτροπη για αποκτασταση, αποζημιωση κοκ δειχνει οτι το ζητημα της απωλειας χρησης ειναι ανοικτο.
Εξαλλου, η παραγραφος ξεκινα λεγοντας οτι απαντα σε συγκεκριμενο επιχειρημα. Η ερμηνεια σου ποια ειναι; Οτι σκοτωσαν και το δικαιωμα αποζημιωσης για την απωλεια χρησης;
and it must be recognised that with the passage of time the holding of a title may be emptied of any practical consequences
Ετσι καταλαβω που το κλεισιμο.
Τζαι τωρα που το εξαναθκιαβασα μονον του σαν να τζαι αφηνει ανοικτο το ενδεχομενο να μην υπαρχει ουτε αποζημειωση για το δικαιωμα ιδιοκτησιας αν περασει αρκετος χρονος τζαι εν καμεις τιποτε.
Φανταζουμε οτι τουτον βασιζεται στην λογικην οτι απο την στιγμην που υπαρχει προσβαση σε αποτελεσματικο μηχανισμο και δεν το κανεις χρηση σημενει δεν σε ενδιαφερει και ο χρηστης γινετε ιδιοκτητης.
Ηντα ωραια!
Εν ειμαι νομικος απλα ετσι το αντιλαμβανουμε.
όταν αναφέρεσαι σε μπουμπουνοκεφαλους και πανηλήθιους του νομικού κόσμου αναφέρεσαι και στον Αχιλλέα Δημητριάδη;
γιατί και ο Αχιλλέας Δημητριάδης ήταν ένας εκ των δικηγόρων στην απόφαση του ΕΔΑΔ
από την άλλη αυτό που δεν μπορώ να καταλάβω είναι με ποιον είσαι θυμωμένος έχοντας πάντα κατά νου ότι την απόφαση αυτή την εξέδωσε το ΕΔΑΔ
αν διαφωνείς με αυτή την απόφαση τότε διαφωνείς με το ΕΔΑΔ
αν διαφωνείς με το ΕΔΑΔ ή αν έχεις συνειδητοποιήσει ότι τα περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων και υπερίσχυση του διεθνούς δικαίου το οποίο καλείς να τα βάλουν εκεί που ξέρουν είναι απλά φούμαρα τότε απορώ γιατί κάνεις δοκτοράτο πάνω στα ανθρώπινα δικαιώματα
από κει και πέρα τι ακριβώς έκαναν αυτοί όλοι που κατηγορείς που δεν έπρεπε να κάνουν;
http://osr55.wordpress.com/2010/03/07/
Όσον αφορά την απόφαση του ΕΔΑΔ την χτεσινή θα κάνω κάποιες παρατηρήσεις για αυτά που προσωπικά θεωρώ ουσιώδη
115. The applicants argued that this would allow Turkey to benefit from her illegality. The Court would answer that, from a Convention perspective, property is a material commodity which can be valued and compensated for in monetary terms. If compensation is paid in accordance with the Court’s case-law, there is in general no unfair balance between the parties.
Similarly, it considers that an exchange of property may be regarded as an acceptable form of redress. It is correct, as the applicants and intervening Government asserted, that the Convention should be interpreted as far as possible in harmony with other principles of international law of which it forms part (Al-Adsani v. the United Kingdom, [GC], no. 35763/97, § 60, ECHR 2001-XI); however, the Court must also have regard to its special character as a human rights treaty (amongst many authorities, Banković and Others v. Belgium and 16 Other Contracting States (dec.), [GC], no. 52207/99, § 57, ECHR 2001-XII). The Convention system deals, overwhelmingly, with individual applications. The present applications are cases about interferences with individual property rights, and the availability of redress therefor – they cannot be used as a vehicle for the vindication of sovereign rights or findings of breaches of international law between Contracting States.»
Εν ολλίγοις το δικαστήριο μας λέει ότι σύμφωνα με την ερμηνεία που δίνει στην Σύμβαση (να θυμάστε τι γράψαμε για τον τρόπο που γίνονται οι ερμηνείες πριν) η περιουσία είναι κάτι για το οποίο μπορεί να δοθεί αποζημίωση με ΧΡΗΜΑΤΙΚΟΥΣ ΟΡΟΥΣ.
το δικαστήριο αυτό δεν εφαρμόζει και δεν αποφασίζει δηλαδή μας λένε οι δικαστές επί της ουσίας της παραβίασης του δικαίωματος, δηλαδή να παύσει η παρανομία αλλά επιδικάζει μόνο λεφτά, its all about the money μας λέει και το ΕΔΑΔ
έτσι!!!!
Και συνεχίζει το ΕΔΑΔ σύμφωνα με την ερμηνεία που δίνει, εφόσον δίδεται αποζημίωση τότε έχει εκπληρωθεί ο σκοπός της σύμβασης…….
Και έτσι στο συμπέρασμα του για την επιτροπή αποζημιώσεων της τουρκίας λέει:
v. Conclusion
127. The Court finds that Law 67/2005 provides an accessible and effective framework of redress in respect of complaints about interference with the property owned by Greek Cypriots. The applicant property owners in the present cases have not made use of this mechanism and their complaints under Article 1 of Protocol No. 1 to the Convention must therefore be rejected for non-exhaustion of domestic remedies. It is satisfied that Law 67/2005 makes realistic provision for redress in the current situation of occupation that is beyond this Court’s competence to resolve.»
Εφόσον δηλαδή η επιτροπή αυτή δίνει ΧΡΗΜΑΤΙΚΗ ΑΠΟΖΗΜΙΩΣΗ τότε εκπληρώνονται οι ορισμοί της Σύμβασης και άρα η επιτροπή αυτή μπορεί να αποτελέσει αποτελεσματικό ένδικο μέσο
Αυτή είναι εν ολίγοις η απόφαση του ΕΔΑΔ η χτεσινή.....
Η τακτική της προσωπικής υπονόμευσης με κατ’ επίφαση «αθώες» ερωτήσεις είναι λίγο ξεπερασμένη, αλλά για να μην αιωρούνται υποψίες, θα πω τα εξής:
Μιας και δούλεψα για 1,5 χρόνο στο δικηγορικό γραφείο του Αχιλλέα, πράγμα που ήδη γνωρίζεις, μπορώ να πω από πρώτο χέρι ότι η εντιμότητα και η ακεραιότητα του ειναι πολύ μεγάλες για να πρέπει να τεθούν ως απάντηση σε εκ του πονηρού ερωτήσεις. Η αξιοσύνη του φαινεται από τις τόσες υποθέσεις που πήρε στο ΕΔΑΔ και κέρδισε: Λοϊζιδου, Μοδινός, Λάρκος, Κολώνα, α/φοι Φωκα και τόσες άλλες. Άλλες υποθέσεις που χειρίστηκε, αλλά δεν κερδήθηκαν, όπως η Καφκαρής και η Αζινας αποτέλεσαν αφορμη για αλλαγες στο νομικό μας σύστημα (πχ συμβούλιο αποφυλακισεων) και έτυχαν σχολιασμού από τα εγκυρότερα ακαδημαϊκα περιοδικα. Με δυο λόγια, δεν υπαρχει δευτερος στην Κυπρο και είναι ένας από τους ικανους και ευφυείς ανθρωπους που εχω γνωρίσει. Αυτά, ομως τα γνωρίζεις ήδη, από προηγούμενες προσωπικές μας συζητήσεις. Γιατί, λοιπόν, η ερώτηση;
Ειμαι θυμωμενος με οσους έκανα εκστρατειες μαζευοντας λεφτα για να καταθετουν μαζικα προσφυγες, με όσους έλεγαν ότι στο ΕΔΑΔ θα βρουμε τη δικαιωση για όλους και ότι το «κεκτημενο» των αποφάσεων του δικαστηριου πρεπει να αποτελεσει το γνωμονα για τη λυση του Κυπριακου. Ειτε από αγνοια είτε από πολιτικη υστεροβουλιά, χαντακωσαν τον κοσμο.
Η απόφαση δεν ειναι θέσφατο, και όπως κάθε δικαστική απόφαση δεν ειναι διεκδικεί καποια ιερότητα ή το αλαθητο. Κι εξάλλου, η νομικη ως επιστημη ειναι η τέχνη του επιχειρήματος και της διαλεκτικής. Δεν υπάρχουν σωστές και λάθος ερμηνειες, εφαρμογή του νόμου σε ένα πεδίο μαυρου ή άσπρου. Αντιθετα, ειναι ανταγωνιζόμενες ερμηνείες του δικαίου που διεκδικούν εφαρμογη.
Αυτό που θεωρώ προβληματικο είναι η κατ’ επιφαση και κατά το βολικόν επίκληση του διεθνούς δικαίου, που και αυτό δεν είναι στατικό ή άνευ διαμαχης ακόμα και για τα πιο βασικα του ζητήματα (δες την εκκρεμούσα υπόθεση για τη Συμβουλευτικη Γνωμη για το καθεστως του Κοσοβου στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης).
Προφανέστατα, η πίστη μου στο συλλογικό σύστημα προστασίας δικαιωμάτων δεν ταυτίζεται με αυτών τους οποίους κριτικάρω. Και τέλος, θα ήταν γελοίο να απορρίψω την ίδια την ιδέα του διεθνούς δικαίου και των ανθρωπινων δικαιωμάτων επειδή μια απόφαση του ΕΔΑΔ μπορεί να θεωρηθεί λανθασμένη. Δεν είναι η πρώτη κι ουτε η τελευταία. Και στην τελική, το όποιο νομικο επιχειρημα πηγάζει από το διεθνές δίκαιο δεν λειτουργεί σε συνθήκες εργαστηρίου, αλλά σε απτές διεθνείς σχέσεις, σε ένα κόσμο που είναι εξαιρετικά σύνθετος για να τον περιγράψω εγώ εδώ. Αλλά και ίδια η απόφαση περιέχει στοιχεία των όσων υποστηρίζω πιο πάνω. Όπως όταν λέει: «The present applications are cases about interferences with individual property rights, and the availability of redress therefor – they cannot be used as a vehicle for the vindication of sovereign rights or findings of breaches of international law between Contracting States», ή σε άλλο σημειο: «the Court finds itself faced with cases burdened with a political, historical and factual complexity flowing from a problem that should have been resolved by all parties assuming full responsibility for finding a solution on a political level. This reality, as well as the passage of time and the continuing evolution of the broader political dispute must inform the Court's interpretation and application of the Convention which cannot, if it is to be coherent and meaningful, be either static or blind to concrete factual circumstances.»
Το δικαστηριο λέει και άλλα πολλά που έρχονται σαν κεραμίδες.
Και κάτι τελευταίο: δεν αντιλαμβανομαι προς τι η απρόκλητη επιθετικότητα και η ειρωνεία σε αυτό και σε ένα άλλο σχόλιο σου πριν μερικους μηνες. Δεν έχω καμια διάθεση να εμπλακώ σ’ αυτό το παιχνιδάκι.
νικόλα ο επιθετικός τόνος στην γραφή μου είναι γιατί ακριβώς και εσύ είχες αυτή την απόλυτη και επιθετική αντιμετώπιση κατά δικαίων και αδίκων
και φυσικά δεν έχω καμιά τακτική προσωπικής υπονόμευσης
ο λόγος που σου έκανα την ερώτηση για τον Αχιλλέα είναι ακριβώς για να σου δείξω ότι δεν ευσταθούν τα όσα λες σε σχέση με λάθη που έγιναν από δικηγόρους κλπ
Τον Αχιλλέα Δημητριάδη τον σέβομαι πάρα πολύ και τον εκτιμώ απεριόριστα και ως άνθρωπο και ως δικηγόρο που άνοιξε τον δρόμο με την καθοριστική απόφαση στην υπόθεση Λοιζίδου
ήταν ο άνθρωπος που με πολύ χαρά όταν ήμουν φοιτητής δέκτηκε να με βοηθήσει στην προσφυγή της θείας μου που έκανα μόνος μου χωρίς ποτέ να μου ζητήσει τίποτα σε αντάλλαγμα
και συμφωνώ απόλυτα για όσα γράφεις για αυτόν τα οποία συνυπογράφω όσο πιο έντονα γίνεται
ο Αχιλλέας έκανε αυτό που έπρεπε ως δικηγόρος, δηλαδή διεκδίκησε τα δικαιώματα των πελατών του σύμφωνα με την Ευρ Σύμβαση Ανθρωπινων Δικαιωμάτων και την ερμηνεία που ο ίδιος έδωσε σε αυτήν
τίποτα παραπάνω και τίποτα λιγότερο
και πολύ καλά έκανε!!
ακριβώς το ίδιο έκαναν και άλλοι δικηγόροι
οπότε δεν μπορώ να αντιληφθώ τι διαφορεικό έκανε ο Αχιλλέας από τους άλλους οι οποίοι όπως λες
"έλεγαν ότι στο ΕΔΑΔ θα βρουμε τη δικαιωση για όλους και ότι το «κεκτημενο» των αποφάσεων του δικαστηριου πρεπει να αποτελεσει το γνωμονα για τη λυση του Κυπριακου. Ειτε από αγνοια είτε από πολιτικη υστεροβουλιά, χαντακωσαν τον κοσμο."
όταν μια προσφυγή πάει στο ΕΔΑΔ το δικαστήριο δεν γνωρίζει αν οι δικηγόροι που την έκαναν είχαν υστεροβουλία ή οτιδήποτε άλλο
αυτό είναι που καυστηριάζω και γιαυτό και ο επιθετικός τόνος στην γραφή μου γιατί ακριβώς και εσύ είχες αυτή την απόλυτη και επιθετική αντιμετώπιση
συμφωνώ απόλυτα με αυτά που λές σε σχέση με όσους υστερόβουλα σκεπτόμενοι έστησαν αυτές τις βιομηχανίες προσφυγών με αποκλειστικό γνώμονα το προσωπικό τους κέρδος
αυτό όμως δεν αλλάζει σε τίποτα ότι την απόφαση αυτή την εξέδωσε το ΕΔΑΔ και όχι οι δικηγόροι που έκαναν τις προσφυγές
Τα εχω με τους δικηγορους που ενεργά ενθάρρυναν και επιδιωξαν προς ιδιον οφελος (πολιτικο και οικονομικο) την υποβολη προσφυγών. Τα έχω και με την ευκολη κομματική ρητορική....
Η διαφορετικοτητα του Αχιλλέα φαίνεται στα γραπτα υπομνηματα που υπέβαλε προς το Δικαστήριο για αυτες και για αλλες σχετικες υποθεσεις. Οταν συγκριθουν με αυτά μερικων άλλων δικηγορων προκυπτει σαφως διαφορετικος προσανατολισμος στην επιχειρηματολογια. Τα διαβασα και ήμουν παρών σε συναντησεις των δικηγορων με εκπροσωπους της Νομικής Υπηρεσίας και τους ξένους δικηγόρους που προσελαβε η Δημοκρατία, όπου εκφράστηκαν διαφορετικές γραμμες. Τι να κανω; Να γραψω "σεντόνια" για να το αποδειξω; Και αν αυτο φαινεται δυσκολο, τοτε οι αντιδρασεις των δικηγορων στις υποθεσεις δειχνουν τη διαφορετικη προσεγγιση στις υποθεσεις αυτες.
Τώρα ειμαστε με μια αποφαση του ΕΔΑΔ στα χερια που ειτε μας αρεσει είτε οχι εχει συνεπειες. Υπαρχει καμια ιδεα για το τι κανουμε; Το μονο που βλεπω στον Τυπο ειναι την εντονη ανησυχια και δυσαρεσκεια των κομματων και της Κυβερνησης.
νικόλα θεωρείς ότι μπορούσε να αποφευχθεί δηλαδή αυτή η κατάληξη;
τι θα έπρεπε να γίνει που δεν έγινε
ή τι δεν έπρεπε να γίνει που έγινε κατά τη γνώμη σου;
Οχι δεν μπορουσε να αποφευχθει αυτη η αποφαση. Τα κριτιρια για το δικαιωμα περιουσιας θα ηταν τα ιδια με αλυτο το κυπριακο εν επομενο οτι η επιτροπη θα γινει ενδικο μεσο. Ο Αχιλλεας ειπεν το πολλες φορες οτι τα δικαστιρια των κατεχομενω αναγνωριζονταν και απο πριν σε αλλες αποφασεις αλλα παντα σαν οργανα της τουρκιας, ακριβως οπως εγινε και με την επιτροπη.
Εν γελοιον να πιστεφκουμεν οτι οι αποφαση ειχε να κανει και με τον μεγαλο αριθμο υποθεσεων. Δαμε μιλουμε για δικαστικη αποφαση η οποια επηρεαζει οριστικα τον τροπον που αντιμετωπιζετε το δικαωμα περιουσιας και το δικαιωμα για αποζημειωσεις.
Για το τι καμνεις εν απλον.
Υοθετας παρομοιαν πρακτικην στο κηδεμονα τζαι καμνεις ακριβως το ιδιον. Το θεμαν ενει οτι ο κηδεμονας τζαι επιτροπη θα πρεπει να ερτουν σε επαφη για να καμουν σωστα τες ανταλαγες τζαι να μεν επικρατηση χαος. Τουτον θα εμπορουσεν να γινει κατω που την αιγιδαν τον ΗΕ μεσα για να μεν υπαρχει θεμαν αναγνωρισης και αν ενωσεις μαζι τα δυο καμνεις κατι σαν το συμβουλιο περιουσιων τζαι οι αποφασεις του θα επρεπε να ειναι συμβατες με το κεκτημενο τοσο για τα κριτιρια τα οποια τιθοντε για την απαλλωτριωση οσο και για το τροπο υπολογισμου των αποζημειωσεων. Οι αποφασεις του θα εμπορουσαν να εφεσηβληθουν στο εδαδ.
Αλλα εγω θελω λυσην!
Χωρις καποια ιδιαιτερη σειρα: η μονιμη αντιπροσωπεια μας στο Στρασβουργο λειτουργει ακομα και σημερα με 3 ατομα, στη Νομικη Υπηρεσια μετά που εφυγε ο Μαρκιδης δεν υπηρχε καποιος που να καταλαβαινει απο ΕΔΑΔ, στις σημαντικές υποθεσεις τρέχαμε σε ξενους νομικους και τα πραγματα ειχαν αφεθει στον αυτοματο πιλοτο. Η εκτελεση και εποπτευση εφαρμογης της διακρατικης εμεινε στασιμη στη εξ Υπουργων Επιτροπή και το ίδιο και η Λοϊζιδου για το δευτερο σκελος της αποφασης της. Η κυβερνηση οφειλε να εκφερει αποψη για την άσκηση ολων αυτων των προσφυγων, να συμβουλευσει τον κοσμακη που ετρεχε στους δικηγορους. Προφανως ειναι ατομικο δικαίωμα η άσκηση της, αλλά υπάρχει και ένα κομματι ευθυνης σε αυτο που δεν νομιζω οτι μπορει να αναμενεται να γνωριζει πληρως ο καθενας. Και οφειλαν να εχουν σκεφτει το ενδεχομενο αυτης της καταληξης, μιας και η αναγνωριση των εσωτερικων ενδικων μεσων υπηρχε στη διακρατικη, στην πρωτοπαπα, στη φωκα... Και τέλος νομιζω η γραμμη του ότι τα παιζουμε όλα πάνω στον παρανομο χαρακτηρα της επιτροπης επειδη ιδρυθηκε με ψευδονομο και εχει εδρα στα κατεχομενα ηττηθηκε εντος της αιθουσας του Δικαστηριου. Οποιος συνεχιζει να την πιπιλαει, κρυβει το κεφάλι του στην άμμο. Τώρα, τι γινεται; Οσο δεν υπαρχει λυση θα συνεχισουμε να κυνηγιομαστε στα δικαστηρια; Νομιζω αυτο θα ειναι μια μορφη εκφυλισμου του κυπριακου. το θεμα ειναι η λυση.
Δημοσίευση σχολίου