Θαύμα, θαύμα!

 Δεν είναι θαύμα που αυτό το δύσμοιρο κράτος  (ο Θεός να το κάνει….) εξακολουθεί να υπάρχει; Όπως κι αν το πιάσει κανείς, μόνο για θαύμα πρόκειται, δεν υπάρχει άλλη εξήγηση. Ο Πισσαρίδης έφαγε πόρτα δις για τη θέση του διοικητή της Κεντρικής Τράπεζας. Ο άνθρωπος πήρε των ομματιών του - και ένα Νόμπελ. Δικαίως και τα δύο. Τώρα όλοι κορδώνουν σαν γύφτικα σκεπάρνια για την επιτυχία του. Κι αν δεν πείθεστε, ρίξτε μια ματιά στη σύνθεση της Βουλής. Σε όποια κοινοβουλευτική περίοδο επιθυμείτε. Η τωρινή πάντως μου φαίνεται η καλύτερη. Απ’ όλα έχει ο μπαξες: ομοφοβικούς, πατριώτες-developers αντιαρματικών τάφρων, δικηγορίσκους της κακιάς ώρας που αλλάζουν τους νόμους για να βολεύουν τις υποθέσεις τους, ψιλοαγράμματους κληρονόμους πολιτικών τζακιών που βρέθηκαν εκεί λόγω επωνύμου, ξενόφοβους, λαϊκιστές.

 Όποιος είπε ότι ο κάθε λαός έχει την ηγεσία που του αξιζει, να αγιάσει το στόμα του. Εμάς θα παρατηρούσε ο άνθρωπος, όταν τσουπ, το ρητό του έπεσε σαν νευτώνιο μήλο στο κεφάλι. Από Προέδρους, δεν το συζητώ. (Ήδη βλέπω τον αρχισυντάκτη να ετοιμάζεται να επικοινωνήσει με το δικηγόρο της εφημερίδας για να φρεσκάρει τον περί λιβελου νόμο, αλλά ας τον διαβεβαιώσουμε εδώ ότι ονόματα δεν θα πουμε, υπολήψεις δεν θα θίξουμε). Αλλά ρε παιδί μου, αν το καλοσκεφτείς, ο καθένας το ‘χε το κουσουράκι του. Ο ένας είχε τρία εγώ και πέντε υπερεγώ. Μέχρι να τα βολέψει όλα, οι Τούρκοι έκαναν beach party στο Πέντε Μίλι. Ο άλλος ήταν κλινική περίπτωση. Ειρωνικά, όλο για για έναν Εγκέφαλο παραληρούσε. Ο επόμενος πήγε να σώσει λίγο την κατάσταση, αλλά αν έχεις εκλεγεί με την υποστήριξη του ΑΚΕΛ δεν σου δίνεται κανένα ελαφρυντικό. Μετά, ήρθε ο χαρωπός άνθρωπος από την Πιτσιλιά, που επί προσωπικού δεν έχω να του καταλογίσω τίποτα. Υπερβολικό ζήλο μάλλον για να λύσει το Κυπριακό, αλλά να που άφησε όλα τα wannabe κλεφτόπουλα να πλασάρουν μόνο φουστανέλλες κάθε σεζόν. Πιο πρόσφατα, μας κατσικώθηκε ο άγιος Αρνήσιος, που αναλήφθηκε στους ουρανούς για λίγο καιρό με τη βοήθεια ενός  κακόμοιρου ινδουϊστή γκουρού. Υγεία να έχουμε να απολαμβάνουμε τη διχοτόμηση, αδέρφια, και να τον θυμόμαστε. Και να μην ξεχάσω και τον μεγάλο, τον ανυπερβλητο, τον απειροτεράστιο γίγαντα της πολιτικής μας ζωής που δεν το ‘χει σε τίποτα να ξεκατινιάζεται με τον κάθε μουχτάρη της μαρτυρικής μας νήσου: “Ποια άφησε τα ρούχα στην ταράτσαααα;”. Που πας ρε Καραμήτσο…

Ένα μπουρδελοκοκκινι τόνο προσθέτει σε όλα αυτά και η αστυνομία μας, που καταφέρνει να τα κάνει μούσκεμα ακόμα και στις ασκήσεις επί χάρτου που η ίδια οργανώνει. Για τα τζιμάνια τους υπουργούς μας, που πολλοί από αυτούς θα ένιωθαν δέος μπροστά στη σύνθετη σκέψη του μαχαλεππάρη, μενει κανείς άναυδος. Σπίρτα μοναχά μέσα στο πλήθος, τίποτα λιγότερο. Για όσους άφησα πίσω, απολογούμαι, αλλά έφτασα κιόλας τις 448 λέξεις. Λοιπόν, θαύμα ή όχι;