Γράμμα σε ένα φίλο αριστερό (ΙΙ)

“Η ζωή μου έχει γεμίσει μυστικά,
στους διαδρόμους ψευδομάρτυρες καπνίζουν
και οι φίλοι με κερνούν ναρκωτικά
και το κόμμα με τραβάει απ' το μανίκι.”

Η θανάσιμη μοναξιά του Αλέξη Ασλάνη

Δ.Σαββόπουλος

Σύντροφε, σου γράφω αυτές τις γραμμές μιας και απόψε, περισσότερο από ποτέ, νιώθω νικημένος και ταπεινωμένος. Θυμάμαι. Καθόμασταν μαζί στα καφενεία και κουβεντιάζαμε για τα εκλογικά σενάρια των προεδρικών. Τραβήξαμε δρόμους αντίθετους, μα αναγνωρίζαμε ο ένας στον άλλο την αληθινή αγάπη για την πατρίδα, τη γνήσια αγωνία για το μέλλον και την προσδοκία για όσα θα έρθουν. Δεν πείστηκα από τη «Δίκαιη Λύση – Δίκαιη Κοινωνία», και για να σου πω την αλήθεια, με μισή καρδιά τράβηξα δεξιά στο δρόμο.

Σήμερα νιώθω να βρίσκομαι σε αδιέξοδο. Στ’ αλήθεια θέλησα να δώσω όλα τα ελαφρυντικά, έκανα τα στραβά μάτια στις στραβοτιμονιές και στο όνομα μιας προοπτικής που παρέμενε πάντα ασύγγνωστη, στρογγύλευα τα λόγια μου, περιμένοντας τους ανοικτούς ορίζοντες μετά τις δύσκολες στροφές. Μα όχι, πια. Ύστερα από περισσότερο από δύο χρόνια, ας το πούμε καθαρά, χωρίς φανατισμό και πάθος: αποτύχατε. Δεν βλέπω τίποτα άλλο παρά μικροκομματικούς μανιερισμούς, με το μέλλον του τόπου και της γενιάς μου να παίρνουν ξανά και ξανά αναβολή. Ο κομματικός τομαρισμός είναι ο τίτλος του κεφαλαίου που μας διαβάζετε τα τελευταία χρόνια. Ο συντηρητισμός, η κρυψίνοια και οι συνθήκες ύφεσης – οικονομικής, πολιτιστικής και πολιτικής – στις οποίες μας καταδικάσατε, πρώτα με την εκλογή Παπαδόπουλου και μετά με την απογοητευτική προεδρία Χριστόφια δεν έχουν τίποτα από όσα ευαγγελίζεστε. Τίποτα αριστερό, τίποτα προοδευτικό. Ατέρμονες συνομιλίες επίλυσης, επαρχιωτισμός στις εξωτερικές σχέσεις, ανικάνοτητα να πιάσετε παλμό στην ΕΕ – να συνεχίσω; Βαρέθηκα.

Το τελευταίο επεισόδιο με την περίφημη οδοντοστοιχία δείχνει έλλειψη κρίσης στην τοποθέτηση προσώπων σε θεσμούς και προδίδει την ευνοιοκρατία που επικράτησε για την αποκατάσταση όλων των συμπλεγματων «αντι-ακελισμού». Η συνέχιση της σχέσης πολιτικής μαστροπείας με την πόρνη του πολιτικού μας συστήματος δεν αφήνει καμιά ελπίδα για τους σοβαρούς ανθρώπους της γενιάς μου. Η πολιτική καταδικάζεται ισοβίως σε μια πράξη συναλλαγής και τακτικισμού - για να εξευμενιστούν ποιοι; Η πλέον αντιδραστική μερίδα του ΔΗΚΟ. «Μα αυτά τα έκαναν και οι άλλοι», αντιτείνετε συχνά. Αν βγήκατε για να είστε σαν τους άλλους: συγχαρητήρια, τα καταφέρατε.

Σήμερα, δεν ξέρω στ’ αλήθεια αν όλα όσα βιώσαμε τα τελευταία χρόνια, άξιζαν την ενέργεια και την προσοχή μας. Νιώθω ότι με κάποιο τρόπο μας υποκλάπηκε η σοβαρότητα και η ευθύνη και πως το μόνο που θα πρέπει να μας απασχολεί είναι η διάθεση του Προέδρου και τα κέφια του κόμματος, να μην τον κακοκαρδίζουμε, να μην τους χαλάμε τα κέφια, το 2013, οι βουλευτικές. Καταφέρατε να μας κουράσετε και να κλείσετε κάθε δρόμο για τη φυγή προς τα εμπρός. Στα 31 μου, νιώθω εξαντλημένος και ηττημένος από το βαθύ κυπριακό κράτος και στ’ αλήθεια, απελπισμένος -  χωρίς επιλογές. Αν έχετε κάτι καλό, κάντε το σύντομα. Αλλιώς ετοιμαστείτε για την ετυμηγορία.

[Το πρώτο γράμμα εδώ]