Φόβος, άγνοια, ένα γενικό αίσθημα αδικίας. Μ’ αυτά τα υλικά μου φαίνεται να παλεύει η ζωή μας εδώ στο νησί. Υλικά φύσει αντίθετα και σε λαμπρή παραδοξότητα με το γλυκό χειμωνιάτικο φως που κρατά ακόμα τα τραπεζάκια έξω, όπως αυτή την ώρα που κάθομαι στην παλιά Λευκωσία, σε μια στοά όπου ονειρεύτηκα τις πιο μεγάλες μου φυγές.
Φόβος με διαστάσεις ολοένα διογκούμενες από την καθημερινή τριβή μας με τον Ξένο. Με τις κουβέντες που αφήνουν πίσω τους να έρπει η ανασφάλεια, το υπονοούμενο ότι τα πράγματα άλλαξαν προς το χειρότερο. Με λέξεις-κλειδιά επιβεβαιώνουμε ο ένας στον άλλον την υποψία, την αβεβαιότητα, την ημιμάθεια. Φόβος στα πολιτικά. Οι πρόεδροι, οι αντιπρόεδροι κι οι φαρισαίοι φοβούνται, ισορροπούν, προσέχουν, κρατάνε πισινές ως «πάρα τζει». Το μέλλον θα φτιαχτεί από άλλους, το αναμένουμε, ντετερμινιστικές σοφιστείες ζώνουν πνιγηρά τις ζωές μας.
Άγνοια: οι ρήτορες μιλούν για πράγματα που δεν κατέχουν και το χειρότερο, που δεν θελουν να μαθουν. Οι μέρες που θα έρθουν μας φέρνουν αλλαγές κι όποιος πιστεύει ότι μπορεί να σταθεί ακίνητος στο χείμαρρο, ας μας φυλάξει την τελευταία του σκέψη πριν το χαμό. Οι ειδήμονες κι οι επαϊοντες αποδεικνύονται λειψοί κι αμόρφωτοι. Μα εμείς τα μέτρα τους νομίζουμε σταθμά για να αναμετρώμαστε μαζί τους. Και άγνοια κινδύνου. Οι ευκαιρίες κρύβουν κρίσεις, ο χρόνος που έφυγε μας δίδαξε ότι ο μικρόκοσμος μας είναι εύθραυστος κι οι βεβαιότητες είναι για όσους χορταίνουν με τον ίδιο τους το μύθο. Ευγενείς τυφλώσεις, ομαδικές ψυχώσεις...
Αδικία κι ανισότητα. Ο σάπιος κόσμος φροντίζει να ανανεώνεται. Συντάξεις, προνόμια, πρωτεία. Primi inter pares και κολοκύθια με τη ρίγανη, μετά συγχωρήσεως. Η πλέμπα σηκώνει στην πλάτη κομματικούς στρατούς, ευνοούμενους της αυλής και του ιερατείου, όσους στη ζούλα και κουτοπόνηρα κατάφεραν κάπου να χωθούν, κάτι να μασήσουν - άχθος αρούρης. Όλο και περισσότεροι εισρέουν στην τάξη αυτών που παλεύουν για το κάθε μέρα. Μα το πιο συντριπτικό είναι η έλλειψη προοπτικής, τα κλειστά περάσματα, οι προσωπικές α-πορίες. Από όποια όχθη του ποταμού κι αν σταθείς, αγναντεύεις το νέο τύπο ανθρώπου που αναδύθηκε, που θεμελιώνεται γερά στον τόπο: κενός, φοβισμένος, αδίστακτος. Η Κύπρος επιμένει να μας διώχνει...
1 σχόλιο:
But so long as power alone is on one side, and knowledge and understanding alone on the other, the learned will seldom make great objects their study, princes will still more rarely do great actions, and the peoples will continue to be, as they are, mean, corrupt and miserable.
Όταν διάβασα την προηγούμενη παράγραφο του Rousseau (στο discourse on arts and sciences) σκέφτηκα το post σου.
Δημοσίευση σχολίου