Η Δεξιά ως ακροδεξιά, η Αριστερά ως καρικατούρα

Υπάρχει ένας ελάχιστος κοινός παρονομαστής που διατρέχει σαν λεπτή κόκκινη κλωστή τους ακροδεξιούς πολιτικούς σχηματισμούς στην Ευρώπη: αντιμεταναστευτική ρητορεία, εθνική καθαρότητα και περηφάνεια, επιστροφή στην αυτάρκεια. Οι εκλογικές αναμετρήσεις σε διάφορες χώρες της Ευρώπης -Αυστρία, Σουηδία, Γαλλία, Ελλάδα, για να ονοματίσουμε μερικές- έχουν αναζωογονήσει το χώρο στα δεξιά της Δεξιάς, διεκδικώντας ένα κομμάτι από την πίτα, αμφισβητώντας ευθέως την ίδια την ηγεμονική της θέση. Η πίεση που ασκείται είναι ασφυκτική και εξωθεί συχνά την Δεξιά, ίσως με την εξαίρεση του φιλελεύθερου κομματιού της, στην υιοθέτηση πιο ακραίων θέσεων: απόψεις που εμφορούνται από ομοφοβία, εθνικιστικές τοποθετήσεις, φυλετική ανωτερότητα.

Από δίπλα και οι νοικοκυραίοι που νιώθουν ότι «κάτι πρέπει επιτέλους να γίνει με τους ξένους» και οι εξυπνάκηδες του «μήπως είσαι κι εσύ ψιλοαδερφή και τους υποστηρίζεις;» πυκνώνουν τις τάξεις μιας σιωπηρής μερίδας κόσμου. Είναι όλοι αυτοί που δεν θα τους πείραζε ένα ξεκαθάρισμα, ένα καλό μάθημα στους άλλους. Αυτοί αποτελούν το κριτικό κομμάτι της εκλογικής μάζας που διεκδικείται και στη δική μας πολιτική σκηνή ανάμεσα στις διάφορες δεξιές του ΔΗΣΥ, του ΔΗΚΟ και του ΕΥΡΩΚΟ.

Ένα πέρασμα από τον πολιτικό λόγο των υποψηφίων τους, καθώς και ο βίος και πολιτεία κάποιων εξ αυτών είναι διδακτική: στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης παραδίδεται ένα καθημερινό μάθημα πατριδογνωσίας στη μορφή ταχύρρυθμων σεμιναρίων για το μεγαλείο της ελληνικής ιστορίας και πως αυτή θα μας βγάλει από τα δεινά που βιώνουμε σήμερα. Με ήπιους ή κραυγαλέους τόνους, με διακριτική, αλλά σαφή παρουσία της εκκλησίας, συντελείται η ιδεολογική αναμόρφωση του ποίμνιου-εκλογικού σώματος. Βλακεία, θρησκοληψία, εθνικισμός, ιδεοληψία, ρατσισμός, διαφθορά, siege mentality, νεκρολαγνεία: “live your myth in Cyprus” και τα καλύτερα έρχονται...

Απέναντι στην αναδυόμενη φαιά όψη της πολιτικής, η Αριστερά τα έχει χαμένα. Μέσα από αδιέξοδα που απορρρέουν από την προϊούσα αναξιοπιστία της πολιτικής και τη σωρευόμενη ανημποριά της Αριστεράς, όπως έγραψε πρόσφατα ο Κων. Τσουκαλάς, δεν υπάρχουν ικανές απαντήσεις μα ούτε και τρόποι αναζήτησής τους. Ελλείψη ήθους, κυριαρχεί η πόζα, ένα ύφος, ο συνθηματολογικός αταβισμός: έξω το ΝΑΤΟ, μακελάρηδες των λαών, αλληλεγγύη, δίκαιη κοινωνία. Ενδεχομένως αυτά να είναι αρκετά για να ηλεκτριστεί η κερκίδα, όμως λίγο μετράνε στην τροπή που παίρνουν τα πράγματα τόσο στον καθημερινό το βίο του ανθρώπου, όσο και στα διεθνή γεγονότα.

Στη σούμα, η ηθική χρεωκοπία του ΑΚΕΛ και της ΕΔΕΚ χάσκει μπροστά στα μάτια μας, λαμπυρίζουσα από το γλάσο μιας αντιπολεμικής, διεθνιστικής και σοσιαλ-αχταρμικής ρητορείας. Στην πραγματικότητα, η μόνη αίσθηση που μένει είναι η γλίτσα του lifestyle των Νέων Δυνάμεων και των άφθαρτων προσώπων. Ανέξοδα και δημοκοπικά όλα, χωρίς να συνοδεύονται από πολιτική πράξη και στάση ζωής. Κι όμως, το να ευαγγελίζεσαι έναν άλλο εφικτό κόσμο, μια δίκαιη κοινωνία, δεν πραγματώνεται με το να απαγγέλεις τις σωστές λεξούλες στην ορθόδοξη σειρά, σαν ένα ατέρμονο «Πατερ Ημών», που θα ξορκίσει το έξωθεν κακό.

 Με δύο λόγια, δίχως πειστική πρόταση, δίχως όραμα, η εγχώρια αριστερά επαναπαύθηκε στη σιγουριά του εκλογικού φορτίου που εξασφαλίζει η αθάνατη οικογενειακή δημοκρατία της Κύπρου. Ταυτόχρονα, δεν δίστασε να συμπορευθεί με την αντιδραστικότητα του βαθέος κυπριακού κατεστημένου και να υποταχθεί στο φόβο την κρίσιμη στιγμή, στέλνοντας το λογαριασμό στη δική μου γενιά. Αν αυτό σημαίνει να παραδοθούν οι αντικαθεστωτικοί στις ορέξεις ενός αιμοσταγούς ή να συνδράμει συνειδητά στην οριστική διχοτόμηση του τόπου, λίγο (εν)διαφέρει. Αρκεί να διασωθεί η ιδεολογική καθαρότητα ή η συγκυβέρνηση-τραβεστί. Ακόμη κι αν αυτό συνεπάγεται οριστικό διαζύγιο με την πραγματικότητα.

Στις 22 Μαϊου δεν θα ξεχάσω κανέναν και τίποτα.