Κυριακάτικα κυπριακά

Η Κυριακή που μας πέρασε ήταν η επιτομή της ανοησίας και των α-πολιτικών και α-πολίτιστων καιρών που μαστίζει αυτόν το δύσμοιρο τόπο. Το πρωϊ, η συστημική Αριστερά φόρεσε τα κόκκινα φουλάρια της, παρέταξε τους μικρούς τυμπανιστές της νεολαιϊστικης οργάνωσής της σε στρατιωτικό σχηματισμό (αλήθεια, σε τι διαφέρει αυτό από το ΕΛΑΜ;) και δόξασε τα δικά της μαρτυρικά τοτέμ. Που αλλού; Σε κάποιο από τα νεκροταφεία της Κύπρου, για να αναφερθεί στην τιμή και δόξα κάποιων προ πολλού πεθαμένων. Εκεί, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας προσπάθησε να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα της δημοσιογραφικής διάσκεψής του με ένα παραληρηματικό ξέσπασμα, για τις απαντήσεις που θα λάβουν κάποιοι, κάπου, για κάποιο λόγο στις 22 Μαϊου. Συμπλήρωσε έτσι με το χειρότερο δυνατό τρόπο την εικόνα της ανεπάρκειάς του για τη θέση που κατέχει. Παρεπιμπτόντως, με εκπλήσσει η έκπληξη πολλών για την πολιτική της κατινιάς επιπέδου συνοικιακού κομμωτηρίου που επέλεξε. Ο άνθρωπος δεν άλλαξε σιόρ κι όποιος ξέχασε, ας ψάξει στο youtube την ατάκα «Ρωτάς τον επόμενο Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας» και την άλλη που λέει στον Κασουλίδη «να πει της κορούς του να....». Μ΄αυτά και μ’ αυτά, σκεφτόμουν ότι είναι η μοίρα αυτού του τόπου να έχει προέδρους από τους οποίους να πρέπει πάντα, μα πάντα, να απαλλαγεί....

Την ίδια Κυριακή από το απόγευμα μέχρι το βράδυ μερικές χιλιάδες συμπατριώτες μας σταμάτησαν την κυκλοφορία στις κεντρικές αρτηρίες της Λευκωσίας για να γιορτάσουν το πρωτάθλημα του ΑΠΟΕΛ, και κάποιοι άλλοι για να διαμαρτυρηθούν για την αγωνιστική κατάντια της Ομόνοιας. Ελληνικές σημαίες, κελτικοί σταυροί, ο... Γρίβας, φωτιές στην περιοχή της Θύρας 9 και η αστυνομία που προσπαθούσε να κάνει κάτι που κανείς δεν κατάλαβε, συνέθεσαν το σκηνικό μιας απριλιάτικης Κυριακής στην Κύπρο. 

Από τα θολά νερά του πιο κάφρικου οπαδισμού, είτε πορτοκαλί είτε κοκκινοπράσινου, ψάρεψαν και οι υποψήφιοι βουλευτές μας. Με διαφημιστικές πινακίδες, με παρουσία στα πιο πάνω γεγονότα, περιέφεραν τις σοβαροφανείς μουτράκλες τους στις ωραίες ατμόσφαιρες που δημιουργήθηκαν για να υπενθυμίσουν στους ένθεν και ένθεν ανεγκέφαλους που να βάλουν το σταυρουλάκι τους σε ενάμιση μήνα. Ίσως να είναι ο πολύς καιρός στο εξωτερικό, ή ακόμα και μια εκ φύσεως αλαζονεία που με κατατρέχει, αλλά η αλήθεια είναι ότι όσο περνά ο καιρός, τόσο κάνω disconnect από όλη αυτή τη βλακεία κι άλλο τόσο νιώθω πως δεν βρίσκεται σωτηρία. 

Ο πολύς κόσμος μοιάζει εθισμένος σε όλον αυτόν τον κακοστημένο θίασο, όπου ο κάθε καραγκιοζάκος του κερατά γίνεται ο ήρωας της ημέρας και όπου το κάθε λαμόγιο μπορεί να κάνει την μπάζα του στην πλάτη των μικρονοϊκών ιθαγενών. Μ’ αυτά και μ’ αυτά, έχει φτάσει να θεωρείται υγιής εκτόνωση το να πηδάει η μισή Κύπρος τις μάνες, αδερφές, ξαδέρφες, γειτόνισες της άλλης μισής κάθε Κυριακή – λεκτικά πάντοτε και με την ασφάλεια του βόρειου ή νότιου πετάλου. 

Έκλεισα τηλεοράσεις, υπολογιστές και μέσα επικοινωνίας. Ξανακοίταξα το αεροπορικό εισιτήριο μου: ευτυχώς, θα έφευγα νωρίς....