Ανοιξιάτικες υποσχέσεις

μια ίρις 

           πιο λευκή το σούρουπο

   την άνοιξη

Masaoka Shiki

 

Ένα γλυκό φως έπεφτε λοξά εκείνο το απόγευμα της άνοιξης, καθώς διέσχιζα τη via Gioberti μέχρι την piazza Beccaria κι από εκεί πιο πέρα, σε δρόμους που δεν θυμόμουν τ΄ όνομά τους. Ένιωθα πως ετοιμαζόταν το άνοιγμα που συμβαίνει, μια, άντε δυο φορές το χρόνο: αυτό που σου ελαφραίνει τη συνείδηση, χωρίς να ξέρεις γιατί. Μπορεί έξω ο κόσμος να συνεχίζει να λυσσομανεί, οι προσωπικές αναπηρίες να διεκδικούν περισσότερο ζωτικό χρόνο στο μέσα σου κενό και οι βεβαιότητες να καταρρέουν εμφαντικά όσο μεγαλώνεις, αλλά είναι στιγμές, μερικά λεπτά μιας τυχαίας απριλιάτικης μέρας που οι αστρικές συζυγίες είναι ευνοϊκές και οι αντίρροπες δυνάμεις βρίσκουν τον κοινό τόπο ισορροπίας τους. Έστω για τόσο...

Καβάλα στο ανοιξιάτικο φως ταξιδεύει μια ασυμβίβαστη αισιοδοξία, κουβαλώντας τον σπόρο της κάθαρσης. Ναι, μπορείς να απεγκλωβιστείς από το πριν, από τα περιττά, ακόμα κι από αυτόν τον ίδιο τον ενοχλητικο εαυτό σου, που επιμένει χρόνια τώρα να στραβώνει. Οι εφημερίδες, το ιντερνετ, η εξουθενωτική ρουτίνα μοιάζουν ένα απόμακρο βουητό. Αλήθεια, πως θα εξηγήσουμε κάποτε στα παιδιά μας τη ζωή πριν αυτή την συνεχή μονόδρομη cyber-επικοινωνία; Μα είναι κι άλλες σκέψεις που με κατακλύζουν όσο η κίνηση στην πόλη ξεδιπλώνεται μπροστά μου. Οι αγωνίες και τα γιατί, η αυτοϋπονόμευση και η απορία επιστρέφουν για να πάρουν την παλιά καλή θέση. “Είμαστε εδώ, θα είμαστε εδώ”, μοιάζουν να λένε.

Κύριε διεθυντά, το ξέρω: σε καιρούς προεκλογικούς, στις μέσα σελίδες των πολιτικών, είναι παράδοξο να αφήνονται 2-3 σκέψεις για όσα πάνε πιο βαθιά στη ζωή μας κι ίσως να σχηματίζουν πιο καθοριστικά την ψυχή μας. Με αυτά και με αυτά, όμως, εκχωρήσαμε χώρο, χρόνο, προσπάθεια, ανάγκη σε ανθρώπους αλλοτριωμένους, σε πρόσωπα δημόσια, ανεπαρκείς κι ίσως παθολογικές καταστάσεις, παραφουσκωμένα «εγώ» και υστερικά γκρουπούσκουλα, ανέραστες γκομενίτσες και διάφορους τύπους που μας πνίγουν στο ναρκισσισμό τους. Αυτοί οριοθετούν τον οριζόντα της αισθητικής μιας αντίληψης, της νοητικής μας ικανότητας, το μέτρο των πραγμάτων. Δεχθήκαμε, ή δεν διαμαρτυρηθήκαμε εν τη τελέσει του, αυτό τον υποβιβασμό στο μέσο όρο της πολιτικής ορθότητας και της συλλογικής ανοησίας που κυριαρχεί στην κοινωνική και πολιτική ζωή μας.

Για κάποιους είναι η σιωπή. Μια πορεία στην ιδιωτεία. Για άλλους, είναι ο αυτοεπιβληθείς οστρακισμός. Ίσως να είναι κι αυτοί που κρατούν το ρομαντισμό μιας προσπάθειας στα βραχέα κύματα. Όποιος πρόλαβε, άκουσε, είδε, σκέφτηκε. Για τους άλλους στήνονται αθόρυβα, ανεύθυνα, καθημερινά μικρές κρεατομηχανές που αλέθουν.

 Είχα φτάσει πια στον προορισμό μου. Έβγαλα το μικρό κόκκινο σημειωματάριο, που κουβαλώ σχεδόν πάντα μαζί μου, έγραψα 2-3 γραμμές από ορνιθοσκαλίσματα για να συμμαζέψω γρήγορα τις σκέψεις μου, μα την ίδια ώρα ήμουν βέβαιος ότι δεν θα καταλάβαινα τον ίδιο τον γραφικό μου χαρακτήρα αργότερα. Άκουσα τις φωνές και τα γέλια των φίλων που με περίμεναν και κράτησα όσο μπορούσα τη χαρά, και την άνοιξη που πάντα τέτοιο καιρό μου υπόσχεται...