«Δεν είναι εδώ Βαλκάνια, σου το 'πα
εδώ είναι παίξε γέλασε και σώπα»
Αγύριστο κεφάλι, Άλκης Αλκαίος
Όταν σκέφτομαι τη γενιά μου, δεν σκέφτομαι μια εικόνα, ούτε ένα πρόσωπο, μήτε κάποιο γεγονός. Το πρώτο που μου έρχεται είναι ένας βόμβος. Ένας βόμβος από το συνονθύλευμα συνθήματων με τα οποία μεγαλώσαμε. Ακολουθεί μια καταιγίδα στερεοτύπων και ευπειθών στοιχίσεων, λέξεων και συμβόλων, προσωπολατρικών και απόλυτων, που έχουν μόνο μια σημασία για τον καθένα.
Μονότονα άρθρα στις εφημερίδες, αναγγελίες μνημοσύνων με πρόσωπα που σε κοιτάνε μέσα από μια άλλη εποχή. Εύκολα τα λόγια στο στόμα των πολιτικών, λέξεις που μάθαμε να λέμε μηχανικά, «καταδικάζουμε», «το δίδυμο έγκλημα», «λειτουργική και βιώσιμη λύση». Αυτές τις μέρες διάβασα πιο προσεκτικά και συχνά τα blogs, μια έκφραση της κοινωνίας μας που προσδοκώ ότι θα καταστεί ένα προοδευτικό ρεύμα, μιας και γράφονται και παρακολουθούνται από κυρίως νέους ανθρώπους.
Ό,τι θυμάμαι από τις αναρτήσεις και τα σχόλια αυτών των ημερών είναι αυτός ο βόμβος. Οι ίδιες ανούσιες αψιμαχίες, οι κουβέντες που μετά από την ανταλλαγή 2-3 απόψεων εκτρέπονται ανεπιστρεπτί στο Ελλάς-Κύπρος-Ένωσις και εδώ θα γίνει ο τάφος σας, σκουλήκια αριστεροί, φασίστες δεξιοί. Όχι, το ζήτημα δεν ειναι το savoir vivre στο διαδίκτυο. Είναι ότι δεκαετίες μετά το κακό, η αντίληψη μας για την πολιτική ιστορία της πατρίδας μας παραμένει εκεί-εκεί στη Β’ εθνική, γερά δεμένη σε ένα πνιγηρό αταβισμό. Εδώ κουμάντο κάνουν οι φωνακλάδες του καφενέ, του ξέρεις ποιος ειμαι εγώ ρε, που δεν μπορούν να αναλύσουν τα πράγματα πέρα από το πρίσμα θρυματισμένων αφηγήσεων. Σκάσε, λοιπόν, και άκου τι σου λέω εγώ...
Μου κάνει εντύπωση που η κοινωνία μας γουστάρει τόσο να ζει σε μια φούσκα του χρόνου, να βιώνει με τον ίδιο γαμημένο ψυχαναγκασμό την απαραλλάκτη τραγωδία, να αναπαριστά τον εαυτό της, ως θεατή και ηθοποιό, σε μια παράσταση που δεν λέει να λάβει τέλος, χωρίς ταυτόχρονα να ποθεί μια λυτρωτική κάθαρση. Προσωπικά δεν γνωρίζω περιπτώσεις όπου μια δικτατορία, μια καταστροφή ή ένα ολοκληρωτικό καθεστώς δεν ακολουθήθηκαν από απόδοση ευθυνών. Ενδεχομένως να υπάρχουν. Ωστόσο, είμαι βέβαιος ότι ο καθένας μπορεί να απαριθμήσει περιπτώσεις για το αντίθετο: η εκτέλεση των έξι, η καταδίκη των χουντικών, οι εκκαθαρίσεις στα μετα-κομμουνιστικά καθεστώτα και τόσα άλλα.
Η Κύπρος παραμένει επίμονα στην πρώτη κατηγορία. Κι αυτό γεννά νέα προβλήματα: η ιστορική μας γνώση είναι λειψή, σε βαθμό γελοιότητας και οι πολλοί επιλέγουν την γηπεδική εκτόνωση, όσο η βαριά βιομηχανία του Κυπριακού εκβάλλει σταθερά τα απόβλητα της στο μέσα μας. Και το μέλλον παραδίδεται αμαχητί σε κάτι έξω και πέρα από εμάς, σε μια μοίρα σκοτεινή. Μέσα απ’ αυτόν τον ορυμαγδό, αναδύθηκε μια κάστα εξουσίας, στήθηκε ένα τρελό πάρτυ χρημάτων για τους λίγους και κατασκευάστηκε μια κοινωνία εθισμένη στην αναισθησιογόνο λήθη. Κάθε απόπειρα να μιλήσεις καλύπτεται από αυτόν το βόμβο.
εδώ είναι παίξε γέλασε και σώπα»
Αγύριστο κεφάλι, Άλκης Αλκαίος
Όταν σκέφτομαι τη γενιά μου, δεν σκέφτομαι μια εικόνα, ούτε ένα πρόσωπο, μήτε κάποιο γεγονός. Το πρώτο που μου έρχεται είναι ένας βόμβος. Ένας βόμβος από το συνονθύλευμα συνθήματων με τα οποία μεγαλώσαμε. Ακολουθεί μια καταιγίδα στερεοτύπων και ευπειθών στοιχίσεων, λέξεων και συμβόλων, προσωπολατρικών και απόλυτων, που έχουν μόνο μια σημασία για τον καθένα.
Μονότονα άρθρα στις εφημερίδες, αναγγελίες μνημοσύνων με πρόσωπα που σε κοιτάνε μέσα από μια άλλη εποχή. Εύκολα τα λόγια στο στόμα των πολιτικών, λέξεις που μάθαμε να λέμε μηχανικά, «καταδικάζουμε», «το δίδυμο έγκλημα», «λειτουργική και βιώσιμη λύση». Αυτές τις μέρες διάβασα πιο προσεκτικά και συχνά τα blogs, μια έκφραση της κοινωνίας μας που προσδοκώ ότι θα καταστεί ένα προοδευτικό ρεύμα, μιας και γράφονται και παρακολουθούνται από κυρίως νέους ανθρώπους.
Ό,τι θυμάμαι από τις αναρτήσεις και τα σχόλια αυτών των ημερών είναι αυτός ο βόμβος. Οι ίδιες ανούσιες αψιμαχίες, οι κουβέντες που μετά από την ανταλλαγή 2-3 απόψεων εκτρέπονται ανεπιστρεπτί στο Ελλάς-Κύπρος-Ένωσις και εδώ θα γίνει ο τάφος σας, σκουλήκια αριστεροί, φασίστες δεξιοί. Όχι, το ζήτημα δεν ειναι το savoir vivre στο διαδίκτυο. Είναι ότι δεκαετίες μετά το κακό, η αντίληψη μας για την πολιτική ιστορία της πατρίδας μας παραμένει εκεί-εκεί στη Β’ εθνική, γερά δεμένη σε ένα πνιγηρό αταβισμό. Εδώ κουμάντο κάνουν οι φωνακλάδες του καφενέ, του ξέρεις ποιος ειμαι εγώ ρε, που δεν μπορούν να αναλύσουν τα πράγματα πέρα από το πρίσμα θρυματισμένων αφηγήσεων. Σκάσε, λοιπόν, και άκου τι σου λέω εγώ...
Μου κάνει εντύπωση που η κοινωνία μας γουστάρει τόσο να ζει σε μια φούσκα του χρόνου, να βιώνει με τον ίδιο γαμημένο ψυχαναγκασμό την απαραλλάκτη τραγωδία, να αναπαριστά τον εαυτό της, ως θεατή και ηθοποιό, σε μια παράσταση που δεν λέει να λάβει τέλος, χωρίς ταυτόχρονα να ποθεί μια λυτρωτική κάθαρση. Προσωπικά δεν γνωρίζω περιπτώσεις όπου μια δικτατορία, μια καταστροφή ή ένα ολοκληρωτικό καθεστώς δεν ακολουθήθηκαν από απόδοση ευθυνών. Ενδεχομένως να υπάρχουν. Ωστόσο, είμαι βέβαιος ότι ο καθένας μπορεί να απαριθμήσει περιπτώσεις για το αντίθετο: η εκτέλεση των έξι, η καταδίκη των χουντικών, οι εκκαθαρίσεις στα μετα-κομμουνιστικά καθεστώτα και τόσα άλλα.
Η Κύπρος παραμένει επίμονα στην πρώτη κατηγορία. Κι αυτό γεννά νέα προβλήματα: η ιστορική μας γνώση είναι λειψή, σε βαθμό γελοιότητας και οι πολλοί επιλέγουν την γηπεδική εκτόνωση, όσο η βαριά βιομηχανία του Κυπριακού εκβάλλει σταθερά τα απόβλητα της στο μέσα μας. Και το μέλλον παραδίδεται αμαχητί σε κάτι έξω και πέρα από εμάς, σε μια μοίρα σκοτεινή. Μέσα απ’ αυτόν τον ορυμαγδό, αναδύθηκε μια κάστα εξουσίας, στήθηκε ένα τρελό πάρτυ χρημάτων για τους λίγους και κατασκευάστηκε μια κοινωνία εθισμένη στην αναισθησιογόνο λήθη. Κάθε απόπειρα να μιλήσεις καλύπτεται από αυτόν το βόμβο.
(το κείμενο γράφτηκε πριν ένα ακριβώς χρόνο...)
1 σχόλιο:
Ίσως γι' αυτό να είναι τόσο αναγκαία η μουσική, να καλύπτει το βόμβο
Δημοσίευση σχολίου