Θεωρίες συνωμοσίας

 Διαβάζω με ενδιαφέρον στο διαδίκτυο και σε έντυπα μέσα μια νέα ανάλυση της πολιτικής κρίσης και του διαμορφούμενου σκηνικού. Με δυο λόγια, επιχειρείται μια απόπειρα σύγκρισης των ημερών που διάγουμε με την περίοδο που προηγήθηκε του πραξικοπήματος. H συνακόλουθη αντιστοίχιση του ρόλου του καθενός θέλει τους διαμαρτυρόμενους να αλείφουν βούτυρο στο ψωμί της Δεξιάς, η οποία επανακάμπτει ενωμένη και με συνολικό σχέδιο εναντίον της Αριστεράς και της παρούσας Κυβέρνησης.

Το μαγικό τσιπάκι, που βρίσκεται εμφυτευμένο στον εγκέφαλο του κάθε καλού Ακελικού, συντονίστηκε αυτοστιγμεί στα βραχέα κύματα της νέας ρητορικής και την αναπαράγει αλάνθαστα.  Ωστόσο, η άκριτη αναμετάδοση της νέας γραμμής υπεράσπισης προδίδει την πνευματική οκνηρία των εμπνευστών της και φοβάμαι ότι εξυπηρετεί αποκλειστικά, για άλλη μία φορά, τη διαιώνιση του κομματικού δοβλετίου.

Καθώς ξετυλίγεται το κουβάρι των πράξεων και των παραλείψεων της πολιτικής ηγεσίας και της κρατικής μηχανής, εμφανίζεται καθαρά μπροστά μας ότι οι άνθρωποι μας κυβέρνησαν με σοβιετική βιβλιογραφία του 1930, διαβασμένη κάτω από χαλασμένο πορτατίφ. Η σημερινή εικόνα της αλληλοεπίρριψης ευθυνών μέσα από ένα γαϊτανάκι «δεν γνώριζα», «δεν ενημερώθηκα», «δεν είχα πλήρη εικόνα», «ξεπαρκάριζα» φανερώνει ότι στις σημαντικές θέσεις εξουσίας κυριάρχησε η ευθυνοφοβία, η άγνοια και η έλλειψη κρίσης. Αντιμέτωποι με την απώλεια ζωής συμπολιτών μας πρωτίστως, και με τις δραστικές συνέπειες στην οικονομία και την καθημερινότητά μας δευτερευόντως, νομιμοποιείται κανείς να οργίζεται. Είτε από την οικεία θαλπωρή του καναπέ, είτε στη συμπυκνωμένη αγανάκτηση της πλατείας. Υπάρχει ένταση, υπάρχει θυμός που παράγουν παραπανίσια λόγια και αντιδράσεις πέραν του συνηθισμένου για τα κυπριακά δεδομένα. Όμως από αυτά μέχρι την ανατίναξη αστυνομικών σταθμών, το βαθύ σχίσμα στην κοινωνία, τη συγκρότηση παράνομων ένοπλων ομάδων και τη συστηματική χρήση βίας, ο δρόμος είναι μακρύς.

Η αντιστοίχιση της σημερινής επιλογής κάποιων συμπολιτών μας να διαμαρτύρονται μπροστά στο Προεδρικό με την περίοδο που προηγήθηκε του πραξικοπήματος είναι ένας πολιτικά ανέντιμος και ιστορικά ανόητος συμψηφισμός. Πλην όμως βολικός, αφού θέτει ξανά τους υποστηρικτές του ΑΚΕΛ σε θέση άμυνας και ξαναξυπνάει το φόβο καταδίωξης, υπό το μανδύα του αντιακελισμού. Η προσπάθεια που καταβάλλεται για να κολλήσει σώνει και καλά η ταμπέλα του ακραίου/δεξιού σε όλους τους διαμαρτυρόμενους συσπειρώνει τους ημέτερους και εξοργίζει τους «απέναντι». Η όξυνση της αντιπαράθεσης έχει όλα τα βολικά αποτελέσματα και λειτουργεί ως αυτοεκπληρούμενη προφητεία.

Δεν είναι η πρώτη φορά που το ΑΚΕΛ κάνει κάτι τέτοιο. Συστηματικά τον τελευταίο καιρό έχει επιλέξει να αναδείξει ως κύριο αντίπαλο και συνομιλητή του το ΕΛΑΜ και άλλες περιθωριακές ομάδες που με το ζόρι παίρνουν 2%. Το παιχνίδι της πραξικοπηματολογίας και της μίζερης παρελθοντολογίας έχει καταστεί δεύτερή του φύση. Κι εδώ έγκειται η μεγάλη και ουσιαστική αποτυχία του ΑΚΕΛ: απέτυχε να απευθυνθεί με λογική και ευθύνη στην πλειοψηφία των πολιτών, παρά μόνο επέλεξε το δρόμο της ανάδειξης των άκρων και της αυτοηρωοποίησης: σφάξε με ακροδεξιέ, ν’ αγιάσω.

Το δεύτερο σκέλος της «προφητείας» αναφέρεται στη σύμπλευση ΔΗΣΥ, ΕΔΕΚ, ΕΥΡΩΚΟ, ΕΛΑΜ, ΑΠΟΕΛ, Εκκλησίας και άλλων που ετοιμάζουν την επιστροφή της παλιάς καλής εθνικιστικής Δεξιάς. Το πώς θα δημιουργηθεί το αμάλγαμα και ποια ατζέντα θα έχει το συνονθύλευμα αυτό το ξέρουν πάλι(!) μόνο οι γνήσιοι αριστεροί. Ωστόσο, θα αρκούσε μόνο να εντοπίσει κανείς τουλάχιστον τέσσερις ασυμβίβαστες μεταξύ τους συνιστώσες στους έξι προαναφερθέντες σχηματισμούς/ομάδες για να αποδειχθεί ότι πρόκειται για μια εικασία που εξυπηρετεί την κατάληξη σε συγκεκριμένο συμπέρασμα. Ψιλά γράμματα, βέβαια, για όσους έχουν πνιγεί ήδη στα θολά απόνερα της ίδιας της αλάνθαστης θεωρίας συνωμοσίας τους.

Δυστυχώς, η αντίληψη προβάλλεται στον δημόσιο λόγο ως περισπούδαστη ανάλυση και έγκαιρη προειδοποίηση για το τι μπορεί να συμβεί. Αν υπάρχει κάτι επικίνδυνο στα δημόσια πράγματα, δεν είναι τίποτα άλλο παρά αυτή η μικρονοϊκότητα.