Μετά από κάθε παρέμβαση του Αρχιεπισκόπου στην πολιτική ζωή, αναρωτιέμαι αν αξίζει κανείς να σχολιάζει το περιεχόμενο των δηλώσεών του και να τα βάζει με τη σωρευμένη απλοϊκότητα και ανοησία. Η μία όψη των πραγμάτων με κάνει να σκέφτομαι ότι ο εθνικισμός σε περιτύλιγμα 1950 είναι μια σίγουρη συνταγή αποτυχίας για τον όποιο υποψήφιο πρόεδρο: αυτή η ρητορική και η πρακτική ευθύνονται για τη σημερινή κατάσταση και οι παλιότερες απόπειρες συσπείρωσης στο χώρο επέκεινα της Δεξιάς ήταν ατελέσφορες. Τουλάχιστον αυτό αποδεικνύουν τα εκλογικά αποτελέσματα του ΕΛΑΜ, του ΕΥΡΩΚΟ και παλιότερα του σουρεάλ πατριωτικού μετώπου ΔΗΚΟ-ΕΔΕΚ. Ακόμα και η κεφαλαιοποίηση, στην οποία ευελπιστούσαν όσοι στήριξαν τον Τ. Παπαδόπουλο, αποδείχθηκε απατηλή προσδοκία. Άρα, το καλύτερο που θα είχε ίσως να κάνει κάποιος είναι να περιμένει το μοιραίο και φυσιολογικό ξεφούσκωμα.
Από την άλλη, υπάρχουν σοβαροί λόγοι για να ανησυχεί κανείς από τη δεδηλωμένη πρόθεση ανάδειξης ενός αρχιεπισκοπικού υποψηφίου και τον έλεγχο ενός (τουλάχιστον) ΜΜΕ. Η οικονομική επιφάνεια της Εκκλησίας και η προνομιακή της θέση στο οικονομικό στερέωμα του τόπου μας της εξασφαλίζουν σοβαρή ισχύ. Περαιτέρω, ο ιστορικός της ρόλος, με τις βολικές για την ίδια ωραιοποιήσεις, της διασφαλίζει ένα σταθερό ακροατήριο στις μεγάλες ηλικιακές ομάδες. Το παζλ συμπληρώνεται με τις διαρκείς σχέσεις της με σχεδόν το σύνολο των πολιτικών κομμάτων. Το τελευταίο στοιχείο φαίνεται να είναι η Κερκόπορτα από την οποία θα εξαρτηθεί σε μεγάλο βαθμό το σκηνικό των επόμενων χρόνων.
Οι παραδοσιακές σχέσεις του ΔΗΣΥ, σε επίπεδο στελεχών και οπαδών, με την Εκκλησία αποτελούν ένα από τα μεγαλύτερα βαρίδια για το κόμμα αυτό. Οι φιλελεύθερες στροφές και τα ανοίγματα προς έναν πιο μετριοπαθή αλλά συνάμα προοδευτικό κύκλο ανθρώπων παραμένει ένα ημιτελές και μάλλον ξεχασμένο εγχείρημα. Και για να μην ξεχνιόμαστε: την ώρα της κρίσης, τα παλιά καλά αντανακλαστικά και οι δεσμοί λειτούργησαν, στέλνοντας τον Γ. Κασουλίδη στην Αρχιεπισκοπή ανάμεσα στις δύο εκλογικές αναμετρήσεις του 2008, μέσα σε ένα καταιγισμό κιτς και υστερικού αντικομουνισμού. Το αποτέλεσμα γνωστό. Ενδεχομένως αυτό να είναι δηλωτικό της αναπόδραστης σύμπλευσης της Δεξιάς του Κυρίου με ένα θρησκευτικό θεσμό, που η αμαλγαμάτωσή τους συγκρότησε για δεκαετίες το κατεστημένο.
Η αντίδραση του ΔΗΣΥ στις τελευταίες κινήσεις του Αρχιεπισκόπου θα μπορούσε να εκληφθεί ως ένα θετικό βήμα. Ωστόσο, κάτι μου λέει ότι η πραγματική ανησυχία είναι να μην λειτουργήσει η αρχιεπισκοπική πρωτοβουλία ως ανάσχεση στην υποψηφιότητα Αναστασιάδη. Όσο στο κόμμα αυτό θα σκέφτονται με τους όρους του παλιού κόσμου, τόσο θα σύρονται σε συμβιβασμούς και θα υπόκεινται σε πολιτικούς εκβιασμούς και μικροεξευτελισμούς. Αν πραγματικά θέλουν να ξαναβάλουν το κόμμα σε τροχιά εξουσίας κι αν η δύναμη ανανέωσης θα αποδειχθεί αληθινή και όχι μια φενάκη, θα πρέπει να αναζητήσουν τον τρόπο οριστικού απογαλακτισμού (για ρήξη, ούτε λόγος) από την Εκκλησία.
Δεν τρέφω ιδιαίτερη αισιοδοξία και ο πήχης των προσδοκιών μου είναι χαμηλός: με το ΑΚΕΛ σε καταστολή και τον ΔΗΣΥ να «την έχει ακούσει» ήδη με την προοπτική της επιστροφής στην προεδρία από την πολιτική εξορία δέκα ετών, μου φαίνεται ότι οδηγούμαστε ξανά σε επιλογές της κατηγορίας «το μη χείρον βέλτιστον». Ο δρόμος μέχρι τον Φεβρουάριο του 2013 είναι μακρύς, αλλά εδώ είμαστε για να κρατάμε το σκορ. Προς το παρόν, -1 για τα παλικάρια στην Πινδάρου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου