Μυαλά ακελικά κλειστά

“Καλά ρε παιδιά, εν εκατάλαβα,

ο Παπαδόπουλος μπορεί και ο Χριστόφιας δεν μπορεί;”

Δ. Χριστόφιας

Η  προμετωπίδα αποτυπώνει γλαφυρά μια από τις ρίζες των σκοτεινών μέρων που διάγουμε. Αποδεικνύεται πια ότι στις εκλογές του 2008 πληρώσαμε τον κομπλεξισμό ενός ανθρώπου, τον αρρωστημένο μηχανισμό που τον περιβάλλει και τα απωθημένα 85 χρόνων. Τρία χρόνια μετά, η αποτίμηση των αποτελεσμάτων στο Κυπριακό, την οικονομία και την πολιτική κατάσταση στον τόπο προκαλεί μόνο απαισιοδοξία. 

Ο Δ. Χριστόφιας εξελέγη με ένα όχημα υψηλών κυβικών προσδοκίας. Ευαγγελίστηκε τη “δίκαιη λύση - δίκαιη κοινωνία”, θέτοντας ψηλά τον πήχη. Αυτάρεσκα κι ίσως ως ένα βαθμό δικαίως, το ΑΚΕΛ κόμπαζε για την επιτυχία της ανάδειξης ενός αριστερού προέδρου σε μια χώρα όπου το κέντρο βάρους του εκλογικού σώματος ήταν διαχρονικά στην κεντροδεξιά. 

Στο Κυπριακό, η ατέρμονη διαδικασία συνομιλιών συνοδεύτηκε από την έγερση των μεγάλων τοτέμ των αρνήσεων. Όχι στα χρονοδιαγράμματα, όχι στην επιδιαιτησία, όχι στην εξωτερική καθοδήγηση. Η ρητορική αυτή και οι προσδοκίες που καλλιεργήθηκαν για μια κυπριακή λύση κατέρρευσαν παταγωδώς στη Γενεύη. Με το παιχνίδι των καθυστερήσεων, ο Πρόεδρος λοξοκοίταζε στο 2013, την ώρα που τα στελέχη του ΑΚΕΛ εγκαλούσαν με τα γνωστά τους ηθικολογικά λογύδρια τον Νίκο Αναστασιάδη για τις προεδρικές του φιλοδοξίες. 

Στο εσωτερικό πολιτικό πεδίο, η Κυβέρνηση απέτυχε να υπερασπιστεί τις ενέργειες και επιλογές της, συρόμενη σε ανόητες διελκυστίνδες με την κάθε δευτεράντζα. Σήμερα, ο χρονικός ορίζοντας για το κλείσιμο του Κυπριακού, όπως το γνωρίζαμε, έχει στενέψει και οι προοπτικές συμπόρευσης με άλλες δυνάμεις στην κοινωνία έχουν εξανεμιστεί. Τα τελευταία δύο καρφιά στο φέρετρο της λύσης καρφώθηκαν από τον Δ. Χριστόφια το 2004 και το 2011.

Στην εξωτερική πολιτική, το κράτος μας αντάλλαξε το άχθος της απόρριψης του Ανάν στη διεθνή αρένα με τη ρετσινιά του δούρειου ίππου της Ρωσίας στην Ε.Ε. Στράφηκε ταυτόχρονα σε ένα χαρακτήρα εξωτερικής πολιτικής με άρωμα από το κίνημα των αδεσμεύτων. Ωστόσο, η προνομιακή θέση εντός της Ε.Ε. δεν συμβιβάζεται με μεσοβέζικες τοποθετήσεις και υποτακτικούς χαιρετισμούς στον Μεντβέντεφ. Η μη συμπόρευση μας με την Ε.Ε. οδήγησε στην πιο ανόητη κατασπατάληση πολιτικού κεφαλαίου.

Στην οικονομία, η διαχείριση έφτασε σε αδιέξοδο, εν μέσω παιάνων για τη φιλολαϊκή πολιτική της Κυβέρνησης, από το οποίο μόνο η συναίνεση των κομμάτων έδειξε να προσφέρει διέξοδο. Με άλλα λόγια, η Κυβέρνηση, αφού έστειλε τον καλό στρατιώτη Σταυράκη να πεθάνει μόνος σε όλες τις κρίσιμες μάχες, αναζήτησε εξωτερική συνδρομή. Οι ζημιές στο Βασιλικό, όμως, γύρισαν το ρολόϊ στις δεκαετία του ’80, αποκαλύπτοντας μια Κύπρο εύθραυστη, εξαρτημένη και σε αναζήτηση σοβαρής ηγεσίας.

Η πολιτική χρεωκοπία της Κυβέρνησης οφείλεται εν μέρει και στις επιλογές προσώπων από πλευράς του Προέδρου. Αν και ο πολυπληθής κομματικός στρατός προσέφερε πάντα έμψυχο υλικό, δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι οι άνθρωποι αυτοί είτε δεν είχαν τα προσήκοντα προσόντα και ικανότητες είτε αποτελούν την κληρονομιά του εκπαιδευτικού συστήματος του ανατολικού μπλοκ. Και στις δύο, δηλαδή, περιπτώσεις ανεπαρκείς, αλλά αυτό δεν σταμάτησε τον Πρόεδρο από το να τους τοποθετήσει σε δημόσια αξιώματα. Το κόστος της ανεπάρκειας τους σε χρήμα για τα δημόσια ταμεία και η ανυποληψία, στην οποία καταδίκασαν την πολιτική, είναι σήμερα άλλη μια θλιβερή παρακαταθήκη του ΑΚΕΛ στον τόπο μας.

Η ηθική χρεωκοπία του Δ. Χριστόφια, της διακυβέρνησής του και του ΑΚΕΛ ξετυλίχθηκε μπροστά στα μάτια μας τις μέρες που ακολούθησαν την 11η Ιουλίου. Χωρίς αίσθηση στοιχειώδους ευθύνης και αιδούς, ο σκελετός της ΕΟΚΑ Β’ και της ακροδεξιάς ανασύρθηκαν από το χρονοντούλαπο της Ιστορίας για να αποτελέσουν γραμμή άμυνας και οπαδικής συσπείρωσης. Αν κάποιος ωφελείται από την παρουσία του ΕΛΑΜ και των άλλων περιθωριακών, αυτός δεν είναι άλλος από το ίδιο το ΑΚΕΛ. Εν τέλει, η πραξικοπηματολογία είναι ο σοσιαλισμός των ηλιθίων.

Με μυαλά ακελικά κλειστά και φυγή από την πραγματικότητα, ο τόπος δεν πάει μπροστά. Κατ’ ακρίβειαν, βρίσκεται σε μια από τις πιο δεινές θέσεις της σύγχρονης ιστορίας του. Ό,τι μπορεί να σωθεί, θα πρέπει δυστυχώς να περιμένει 18 μήνες. Όσος καιρός μας απομένει μέχρι τις προεδρικές του 2013...