Οι μέρες κρίσης και απογοήτευσης που ζούμε δεν πρέπει να μας κρατήσουν δέσμιους στη στασιμότητα του παρόντος. Η έκρηξη στο Μαρί, με τη συνταρακτική απώλεια συνανθρώπων μας, το σοβαρό οικονομικό πλήγμα και την απογύμνωση της κρατικής μηχανής είναι φυσικό να ενεργούν ως διαψεύσεις και ματαιώσεις σε προσωπικό και κοινωνικό επίπεδο. Όμως αυτή την ώρα οφείλουμε να ανασυνταχθούμε και να βγούμε από τη δίνη που σήμερα φαίνεται να μας τραβάει όλο και πιο βαθιά στο τέλμα.
Μπορούν οι οργανωμένοι σχηματισμοί να αφουγκραστούν την περίσταση και να αδράξουν την ευκαιρία για να ανασυνταχθούν πολιτικά; Οι περισσότεροι από αυτούς πάσχουν πολλαπλώς: σε επίπεδο ποιότητας πολιτικού προτάγματος, ανθρώπινου δυναμικού, προγραμματικής συγκρότησης. Οι ελλείψεις αυτές πλαισιώνονται από την αδυναμία να ξεφύγουν από τη μονοδιάστατη πρόσληψη της ύπαρξης του κυπριακού κράτους. Η ρητορική τους έχει ρίξει άγκυρα σε παρελθοντικά σχήματα και αδυνατεί να προσλάβει τη θέση της Κύπρου στο παρόν και να προβάλει πειστικά την πορεία της στο μέλλον. Η αδυναμία αυτή διαχέεται σε όλα τα επίπεδα και τις εκφάνσεις: στο Κυπριακό, την οικονομία, τα ζητήματα εσωτερικής διακυβέρνησης.
Σήμερα όσο ποτέ προηγουμένως ο τόπος μας χρειάζεται να ακούσει μια συγκροτημένη πρόταση διακυβέρνησης. Που να μπορεί να δώσει προοπτική και να κινητοποιήσει τις φιλοπρόοδες και παραγωγικές δυνάμεις της κοινωνίας. Αυτό που με βεβαιότητα δεν χρειαζόμαστε είναι έναν μελλοντικό Πρόεδρο που θα εκλεγεί για να εμπλακεί στη μικροδιαχείριση του κράτους. Αυτό που με σιγουριά απαιτείται είναι ρήξη με το παρελθόν: ρήξη με την πολιτική πρακτική του, ρήξη με τις μεθόδους και την οπισθοδρομικότητά του, ρήξη με το πεπαλαιωμένο σύστημα αναφορών του.
Χρειαζόμαστε μια νέα ατζέντα για τις επόμενες δεκαετίες: παιδεία, ανάπτυξη, περιβάλλον. Στα τρία αυτά ζητήματα θα κριθεί το μέλλον του τόπου. Η παιδεία δεν αναφέρεται τυχαία πρώτη. Το μεγαλύτερο, αλλά συγχρόνως λιγότερο προβεβλημένο κεφάλαιο της χώρας μας, είναι οι δημιουργικοί και εργατικοί άνθρωποί της. Σήμερα, η Κύπρος οφείλει να σχεδιάσει μια πολιτική παιδείας που να ξεφεύγει από το μαρασμό και τη μικροπολιτική των μεταρρυθμίσεων και τον φατριαστικό συντεχνιασμό. Υπάρχει ανάγκη σχεδιασμού και υποστήριξης μιας μακρόπνοης πολιτικής που θα αναδείξει και θα κρατήσει στην Κύπρο τη γνώση, που θα τη συνδέσει με την αγορά και τις τοπικές ανάγκες και που θα την καταστήσει κεντρικό κόμβο εκπαίδευσης στην περιφέρειά μας.
Μέσα στις συνθήκες οικονομικής ύφεσης, η Κύπρος οφείλει να προσανατολίσει τις οικονομικές της πολιτικές με σκοπό να ξαναφέρει την οικονομία σε τροχιά ανάκαμψης και αειφορίας. Τουρισμός, χρηματοπιστωτικές υπηρεσίες, πράσινη ανάπτυξη είναι οι τρεις πυλώνες στους οποίους η χώρα οφείλει να επικεντρωθεί ώστε να εξασφαλίσει με συστηματικό τρόπο τη βιωσιμότητα και την κερδοφορία τους και να μην αναμένει τυχαίες αλλαγές στο διεθνές στερέωμα για να επωφεληθεί από αυτές, ούτε και να συναρτά την αλλαγή μόνο από την πιθανή ανακάλυψη κοιτασμάτων φυσικού αερίου.
Η πράσινη ανάπτυξη αποτελεί τον συνδετικό κρίκο ανάμεσα στο χώρο της οικονομίας και του περιβάλλοντος. Πέρα από την κατάσταση ενεργειακής κρίσης στην οποία περιήλθε ο τόπος, οφείλουμε να στοχαστούμε και τις βραχυπρόθεσμες προβλέψεις των επιστημόνων για το περιβάλλον. Ο σημερινός τρόπος ζωής μας στο νησί είναι εξαιρετικά ενεργοβόρος και το αποτύπωμα του καθενός από εμάς στο περιβάλλον έχει διαρκείς και μακροχρόνιες επιπτώσεις. Η επόμενη μεγάλη πρόκληση που θα κληθούμε, εμείς και η επόμενη γενιά, να αντιμετωπίσουμε στις επόμενες δεκαετίες είναι η ίδια η φυσική μας παρουσία στο νησί. Στον τομέα αυτό οφείλουμε να σχεδιάσουμε μια πολυεπίπεδη στρατηγική που θα τέμνει όλους τους τομείς οικονομικής δραστηριότητας και καθημερινότητας στον τόπο. Τηλεγραφικά: δημόσιες συγκοινωνίες, ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, απεξάρτηση από ρυπογόνες μορφές παραγωγής ενέργειας, περιβαλλοντικό τέλος οικονομικής δραστηριότητας και άλλα που λόγω χώρου δεν μπορούν να καταγραφούν.
Αυτά μπορούν να ανατάξουν τις πολιτικές προτεραιότητες στον τόπο μας. Κι αν μπορώ να διακινδυνεύσω μια πρόβλεψη, θα έλεγα ότι αυτός που θα το κάνει θα κερδίσει και τους πιο συνειδητοποιημένους και πρόθυμους ανάμεσά μας.
6 σχόλια:
"...Σήμερα όσο ποτέ προηγουμένως ο τόπος μας χρειάζεται να ακούσει μια συγκροτημένη πρόταση διακυβέρνησης..."
Γιατί πρόταση διακυβέρνησης΄(δλδ. για όλο το Κράτος) και όχι πρόταση για στάση ζωής σε προσωπικό επίπεδο ή για τρόπο αυτοδιακυβέρνησης σε επίπεδο μικρής ομάδας ή κοινότητας;
Ακούω!
Δεν εννοώ ότι έχω εγώ πρόταση βρε Νικόλα.
Αλλά... π.χ. ... γιατί να μην υπάρξουν προτάσεις για το πως ένα χωριό ή ένα προάστιο ...να μην εξαρτάται από το Κράτος ή τον ιδιώτη για το ρεύμα του... να μην χρειάζεται την σούπερ μαρκέτα (αρκέψαν να τις στήνουν τζιαι στα κάκκαφα πλέον)... να εξερευνά αν μπορεί να λειτουργά "λαϊκά ιατρεία" ...
Και κάτι αλλο.
Πάνω στη Μαμά Ελλάδα... κάποιοι της εξωκοινοβουλευτικής άρχισαν να λεν στον κόσμο τους "ξεχάστε το πολιτικό, τώρα προέχει το κοινωνικό"... εννοόντας πως ενόψει της διάλυσης της χώρας... θα πρέπει να ψάχνουν τρόπους αλληλοστήριξης και κοινωνικής αλληλεγγύης αντί τους συνήθεις τρόπους πολιτικής οργάνωσης.
Χαιρετώ.
Θα συμφωνήσω με τον Νικόλα ότι πρέπει να κινηθούμε (επιτέλους) μπροστά. Και αυτή η διαπίστωση δεν αφορά μόνο τη σημερινή μας θέση και κατάσταση, όπως αναφέρει, αλλά την πολιτική σκηνή γενικά που έχει καταληφθεί από άτομα που προσπερνούν τα ζητήματα για να επιτεθούν προσωπικά στον "αντίπαλο" και να σκαλίσουν τα ερμάρια του για παλιές αμαρτίες. Μας ρωτά, ο Νικόλας πως θα πάμε μπροστά όταν κοιτάζουμε που το καθρεφτάκι πίσω. Αντιλαμβάνομαι ότι ο περιορισμένος χώρος που έχεις στον "Π" δεν επιτρέπει να επεκταθείς στην νέα "ατζέντα διακυβέρνησης". Χτίζοντας πάνω σε αυτά που αναφέρεις:
Πιστεύω ότι η παιδεία, η ανάπτυξη και το περιβάλλον είναι τα προφανή στοιχεία μιας νεας πολιτικής ατζέντας. Για την παιδεία με καλύπτεις ως επι το πλείστον - πιστεύω ότι ακόμα μπορούμε καλύτερα. Με σε μια παιδεία που δεν έχει στόχο την παπαγαλία γνώσης αλλά και ιδεών - που θα επιτρέπει και θα αναπτύσσει την κριτική σκέψη... Σχολεία με βιβλιοθήκες και γήπεδα και ανοικτά κάτζελια συνέχεια... αντι φυλακές που μετά τις 2 κρατούν έξω τους πάντες.
(...)
(...)
Για την οικονομία έχω ιδιαίτερη άποψη. Πρώτα από όλα στηρίζεσαι στον τουρισμό, τις χρηματοπιστετικές υπηρεσίες και την πράσινη ανάπτυξη αλλά λες ότι αυτά θα γίνουν με απώτερο σκοπό "να μην αναμένει τυχαίες αλλαγές στο διεθνές στερέωμα". Οι πρώτοι δυο τομείς είναι εξαρτώμενοι από εξωγενείς παράγοντες. Ο τουρισμός μπορεί αν εν Α φέτος και Β του χρόνου με ένα πολέμο στην περιοχή, ή μια ύφεση στην Αγγλία. Οι χρηματοπιστωτικές υπηρεσίες μπορεί να επηρεαστούν από νέους τραπεζικούς κανονισμούς ή νέες φορολογίες. Δεν τα ελέγχουμε όσο θα θέλαμε αυτά. Πιστεύω σε ένα τουρισμό που επενδύει σε έργα υποδομής (δρόμους, πάρκα, γήπεδα), σε ένα τουρισμό που μπορεί να φέρει τον τουρίστα που θα ενοικιάσει αναπαλαιωμένο σπίτι και θα φάει σε ψαροταβέρνα (αντι αυτό που θα μείνει στο A&Y Tade και θα φάει McDonalds), καθώς επίσης στον αθλητικό και ιατρικό τουρισμό (δηλ. προετοιμασίες ομάδων και επισκέψεις για ιατρική περίθαλψη). Η πράσινη ανάπτυξη είναι απαραίτητη αλλά ξεκινά από πολύ νωρίς (την παιδεία που λέγαμε) και προωθείται με κίνητρα που δίνονται στην κοινωνία. Μέσα συγκοινωνίας, δρόμοι, ακόμα και βασικά έργα υποδομής - πάρκινγκ - δεν υπάρχουν.
Η οικονομία δεν είναι επιστήμη όπου Χ+Υ=Ζ, απαιτεί γνώση, ενημέρωση και αντίληψη. Για να λέμε και τα πράγματα που γίνονται σήμερα εν μέσω κρίσης - έχουμε έργα για 3η λωριδά στην είσοδο της Λευκωσίας (κάτι που θυμάμαι να το διαβάζω πρώτη φορά στην εφημερίδα πριν τουλάχιστον 10 χρόνια), το ραουνταμπάουτ στο ΓΣΠ, τις γέφυρες στη Λεμεσό.... Η τωρινή κρίση είναι αποτέλεσμα αυτού που θέλεις να αποφύγεις, δηλ. της εξάρτησης μας σε εξωγενείς παράγοντες - λόγω μεγέθους η κυπριακή οικονομία είναι και πάντα θα είναι εξαρτώμενη. Τώρα αν βρούμε φυσικό αέριο τα πράγματα θα άλλαξουν, όπως και η υστεροφημία των κυβερνώντων που θα είναι στην εξουσία. Γενικά από οικονομική ανάλυση υστερούμε ΠΑΡΑ πολύ στην Κύπρο. Π.χ. ο Τάσσος είχε πλεόνασμα λόγω του μπουμ στην οικοδομική βοιμηχανία και υπήρχε πιο εύκολα χρήμα στην οικονομία λόγω μεγαλύτερων ευκολιών στο δανεισμό... αλλά δεν είχαμε σχεδόν καμια διαφοροποίηση στην οικονομική πολιτική από την προηγούμενη διακυβέρνηση στην τωρινή και μάλιστα δεν έχουν πλεον τη δυνατότητα monetary αλλαγών λόγω ευρώ και είμαστε και περιορισμένοι στις fiscal πολιτικές μας... αρα είμαστε εξαρτώμενοι αλλά και υπαγόμαστε σε άλλους για την οικονομική μας πολτική. Γενικά είμαστε και τόσο μικρή οικονομία που η πιθανολογούμενη κατάρρευση μας θα είναι σχεδόν αναιπαίσθητη στην ευρωζώνη... Καμιά σύγκριση με την Ελλάδα ... και είμαι βέβαιος ότι τα πράγματα θα γίνουν πολύ καλύτερα με την πάραδο την ύφεσης. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι εμείς δεν θα κάμουμε ότι πρέπει για να κάμουμε έργα και να προωθήσουμε την ανάπτυξη. Η οικονομία είναι πάντα θύμα της πολιτικής και τα όποια μέτρα και πολιτικές απαιτούν χρόνο για να φανούν τα αποτελέσματα του, αλλά πάντα εξαρτάσει από εξωγενείς παράγοντες, ενώ σαν μικρή χώρα που παράγει μόνο υπηρεσίες (αν μπορείς να το πεις αυτό) εξαρτώμαστε ακόμα περισσότερο.
Τέλος, αμφιβάλλω αν υπάρχει οποιοσδηποτε στην πολιτική που να μπορεί να προωθήσει τα λίγα που είπαμε εδώ. Ακόμα και οι νέοι πολιτικοί μιλούν με την ίδια γλώσσα με αυτούς που είναι 30 χρόνια γηραιότεροι τους, ενώ όπως είπες (στο προηγούμενο πποστ) κάποιες καλές μονάδες (σε όλες τις πλευρές) απομονώνονται.
@milaz: εχεις δίκιο ως προς την έλλειψη χώρου, αλλά κι αλλιώς να ήταν μάλλον δεν θα τα έλεγα έτσι.Thanks!
@αγρινο: ωραια τα λέμε μεταξύ μας, αλλά η μονη μου ανησυχία είναι αυτό που έγραφε η Κ. Στεφάνου σημερα στον Πολιτη, όταν ρωτήθηκε για την αλληλουποστήριξη μεταξύ πολιτών... (σελ. 2)
Δημοσίευση σχολίου